p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
11-08-2010
Op het strand en weide is het nog erg stil,
de maan verspreid wat mager zijn licht.
Het is meer dan fris, het is nu kil en koud.
Mis nu al het zonnetje zijn warme gloed.
Hoe gierig speelt nu in dit na-zomerseizoen,
door het ritselend riet nu het licht der maan.
Hoor brullend en kwakend een brulkikker gaan,
zacht vliedt een eend haar kroost in het groen.
Zie in het mager maanlicht op de stromen,
een vissersboot door het riet aankomen,
Hij tuurt, gluurt, fluistert en luistert,
met zijn aandacht aan zijn vis gekluisterd.
Zie een wild zielig spartelend flitsend visje,
wat onmachtig door het riet heen schiet.
Hoor een mooie nachtegaal, zingen zo schoon,
vol gratie, voor de dichter, God en zijn zoon.
Soms voelt het leven als droefenis en pijn,
duizenden dingen lijken je dan te bedreigen,
dan zou je angstig naar de hemel willen reiken.
Dan huil ik maar eens uit van tijd tot tijd.
11-08-2010 om 11:13
geschreven door Adrie van Gansen
06-08-2010
Kerkklokken
Het is ochtend; hoor de Kerkklokken slaan;
er vallen nu dicht-woorden als sneeuwvlokken.
Snel wordt er pen en papier bij betrokken,
voor dichten die snel op het papier ontstaan.
Ik kon mijn pen, papier en ogen niet geloven,
zo was ik voor dit plotselinge geluk beducht.
Maar wat mijn ogen meenamen in hun vlucht,
dat zou ik mij en de lezer niet laten ontroven.
Schudde onmacht af; om tot woorden te raken.
Ontspanning dwong, om nog tot dicht te geraken.
Beelden, nu vergezeld van verloren woorden,
zelfs mijn gitaar vroeg weer om zijn acoorden.
Het Delfse land met zijn vele waters en aren,
lag daar windstil tot aan zijn einde uitgestrekt;
ik wilde, dat deze natuur hier bijna zo perfect,
in mijn gedachten waardevol zou kunnen bewaren.
06-08-2010 om 11:07
geschreven door Adrie van Gansen
03-08-2010
Met haar witte rozen voor mijn gezicht, zie ik haar nog zacht naar binnen treden, sierlijk en luchtig met haar snelle schreden. Haar ogen heel flonkerend op mij gericht, mijn ogen dan spiegelend op haar gezicht. Maar de les zou ik snel moeten dragen, ook mijn hart wachtte er snel ontluistering. Richt nu mijn hart op alles wat mooi is, wil list en bedrog niet zien zegepralen, vertrapt,en bedrogen mij te zien dwalen, als je wil, dan wordt ieder einde een begin. Ik wil nu een andere mooie tijd doen leven, die weer betekenis aan het leven gaat geven. Anders dan de dingen die we samen deden, maar nu reëler dan onze liefdes fantasie.
03-08-2010 om 19:51
geschreven door Adrie van Gansen
02-08-2010
Men zegt Jongeren niet dat dromen bedriegen, als zij dan van die mooie dromen voor zich zien, laten zich als mens door dromen in slaap wiegen. We hebben dan geduld, omdat ze vaak vervliegen. Ontnemen hun mooie dromen dan ook liever niet. Ja, enkele dromen zullen zij de waarheid vinden, zeker als die dan elkaar met hun fantasie verbind. Zullen echte vrienden ooit verraders vinden, als zij hun, het lood aan de vleugels binden, wat hun dan drukt met de neus in de grond. De mooiste bloemen aan hun pad ontsproten, lijkt dan weer dezelfde wildernis als voorheen. Geliefden die samen eerst van het leven genoten, zien dan soms plots hun gezamenlijke weg gesloten, radeloos, en bedrogen zoeken ze dan om zich heen. Zij sluiten dan verdrietig teleurgesteld de ogen, en keren zich dan vaak walgend van het leven af, wat ze dan vaak worden, is voer voor de Logen, geboren uit pijn, verdriet, en bedrogen dromen.
02-08-2010 om 16:21
geschreven door Adrie van Gansen
01-08-2010
Soms zoek ik naar mooie herinneringen, om weer vreugd te geven aan het heden. Mooi was het kinderspel wat wij deden, dan geboren uit onze rijke kinderfantasie. De rijk gevulde boomgaard van de Pastorie, stevig ommuurd met dikke grijze stenen, als omsluiting van het rijke roomsche leven, een rijk wat alleen de Pastoor mocht betreden, iets wat ik in mijn speelse kinderjaren niet zie. Maar God zat 's avonds aan met ons gezin, en achter elke deur kon de duivel komen, die nam ons dan rücksichtslos de hel mee in, ik weet niet hoe we dan konden ontkomen? Ik weet niet of het kind zijn ons is ontnomen, maar eens krijgt ieder einde een nieuw begin, en steeds in onze herinnering weer opgenomen.
01-08-2010 om 12:08
geschreven door Adrie van Gansen
31-07-2010
Loop drijfnat door de regen, beelden voor U te vangen, zoals mijn buur van negen, haar nieuws verlangen. Of vertel U dat ik gister, weer liep vrolijk en blij, mijn liefde aan mijn zij. Ja het leven van een dichter, gaat niet altijd over rozen. maar lijk soms een werkloze. Ik wil u ook laten zien hoe, wreed soms het dichten is. Laat zweven mijn gedachten, als vogels naar hun aard, drijvend op hun vleugels, tot de thermiek rusten gaat.
31-07-2010 om 15:18
geschreven door Adrie van Gansen
30-07-2010
De meeste van mijn Dicht en schilder jaren, verstreken in een tijd van pijn en ziektedagen. Schreef van het Nachtegaaltje in het lommer, als het zonnetje weer zijn stralen had gespreid; dan met pen en papier zonder echte kommer; zwierf door bos en woud; door de heerlijkheid. Als ik nu terugblik over mijn kunstverleden, blijft er niet veel meer over wat me spijt, al vroegen enkele levenslessen wel respijt. Ook werd de tijd soms wat jammerlijk besteed. Schilder en dichtte dan ook steeds over natuur, dacht en vond steeds dat ze bij mij hoorde, zoals de vele seizoenen ook verbonden zijn, en zo zitten we al vele jaren in dezelfde trein. Meer dan een halve Eeuw was ik mezelf trouw, en keerde steeds het kwaad mijn rug ten goede, ontweek, wat me voor heengaan zou behoeden.
30-07-2010 om 15:04
geschreven door Adrie van Gansen
28-07-2010
'O lief klein roosje hoe komt gij nu zo bleek, jij die eerst zo mooi en uitbundig kon bloeien, Ach, het was deze zeer warme zonneweek, nu verwelkte er veel mooie rozen en bloemen. De hele natuur hijgde en brandde van dorst, zelfs het zand stoof nu van droogte in het rond, spleet zich op, en scheurde zo zijn mooie korst, maar naderende regenwolken, lestte de dorst. Floot nog even een lief deuntje op mijn fluit, het was het lieve roosje gegund de schavuit, kuste haar lieve rozenmondje, piepte het uit, was duidelijk niet voor andere; als haar beduidt. De volgende dag, zo laat als ze had verwacht, trof ik haar aan, drukkend het kopje naar voren, was me door de drukte deze dag niet verloren, ja, lief roosje; hoorde gefluister tot in de nacht.
28-07-2010 om 19:52
geschreven door Adrie van Gansen
26-07-2010
Bedeesd begroette de morgenstond de wolkengordijnen, verloren gegaan het zonnetje zijn mooie zegenstralen, die van het doffe zwart, weer zacht licht ging maken. Volgde haar zo lang haar heerlijkheid bleef schijnen. Grauw is nu de Hemel en verlaten en stil het strand. Volg de wolken die het zonnetje hebben verdreven, het zonnetje, wiens zachte licht de mensen liet leven, zijn stralen hebben we geproefd, de schaduw misprezen. Nu de nacht reeds vroeg verschijnt door het lover, en de dag van de avond kim ons al vroeg begroet, zie ik vertederend verdwijnen het zonnetje zijn gloed, wat vreemd bij me opriep, een verliefde tranenvloed.
26-07-2010 om 17:26
geschreven door Adrie van Gansen
25-07-2010
'O, mooie droom, kom, 'O kom.............. jij staat daar steeds met je blonde Engelenhaar, ik loop dan vol verlangen naar je te schreeuwen, maar mijn mooie droom, maar ziet nu niet om. 'O mijn bleke vlam, mijn mooie droom, hoor een schaterlach, door kinderen zo geducht, Nimf of Fee, zij rennen heen in een wilde vlucht, maar hoor iets terzij, sta stil, en snuif haar lucht. Ze komt, en vleit zich hemels aan mijn zij, haar hemelse ogen zien me aan en kijken blij, blauwe ogen, heel vurig in haar bleke gelaat, heerlijk dat stukje Hemelse wereld is van mij. Hemelse muziek.........jawel; dat hoort erbij. Soms wordt dit deuntje dan wat overstemd, om dat ik verlegen wordt in mijn nachthemd.
25-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
24-07-2010
Hoe somber eenzaam en verlaten, was hij weer aan de toog gezeten, het zou een wonder mogen heten, het bleek ook niemand te verbazen, dat hij en zijn hondje nog in leven waren. Dit kwam er dus van ons terecht, na die verwoed schrijvende jaren, hij praat in zichzelf met gebaren, versta geen woord wat hij zegt. Hij heeft al zo lang niets meer, vrolijks aan de wereld te vertellen, je hoort geen zucht, lach of traan, buiten zijn borrel heeft alles afgedaan. Geen blik doet hem mij bemerken. Wilde dat zijn hart het mijne verstond, maar er spreekt geen werelds leven, meer uit die sombere blikken en mond.
24-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
23-07-2010
Was in mijn droom gekomen op een akker, 'O mijn liefste vergeet en wordt wakker. Gij; legt nog steeds neer zo pijnlijk zwart, mijn dromen over jou verbrandt mijn hart. Heb steeds op je gewacht, elke tel, elk uur, verdrietig gewacht elke nacht en dagensuur. zag hem steeds minderen onze liefdesvlam,het leek steeds of een dief hem mee nam. Toen onze liefde stervende was op het hout was ieens je liefdesvuur zo rillend en koud. Was het mijn hart; dan was het opgestookt, mijn ziel, het heeft toen vergeefs gerookt. Ziel aangewakkerd door het engeltje Amor, het bleef maar knetteren, vonken en lonken, maar het vuur heeft pijnlijk mijn hart gekust, maar de warme liefde in mij nog niet geblust.
23-07-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
