p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
13-02-2011
Waar de horizon reikt, nu gedrapeerd in ijzel en mist, mooie planten en bomen; een plaatje mos en groen. Sombere duisternis, dringt je hart in, nooit te voren, gevecht in mijn diepe zijn, niet te geraken bevroren. Wil bij het ouder worden, er ook van blijven dromen, liefdes en herinneringen worden nooit weg gedaan; als iets wat steeds weer van veel verder gaat komen. Wil in de nacht steeds weer de nieuwe ster zien staan. Wil daarom ook zien, dat het wintert buiten huis, door mist en nevel, bomen en struiken ijzig kalen, en dat het zonnetje weer schittert op zijn schoonst, hoe hij knoppen, bloemen en vruchten laat stralen. Zal in april, het voorjaar weer vorstelijk onthalen.
13-02-2011 om 14:40
geschreven door Adrie van Gansen
11-02-2011
De zon was lief als de Lente; met ons aan het spelen, maar vergat, om dreigende regenwolken weg te vegen. Daardoor schenen haar mooie gouden stralen maar even, al ging; een Regenboog wel mooi weer met ons spelen. Het leek of de weer-goden er uit waren en verdwenen, nu was het Gods wijsheid die het zonnetje liet zwijgen. Maar het zonnetje zijn goud, leek al rijp om te stelen, daarom liet God even snel, vele harten van ons helen. Hoorde ook dat hij; vogels even voor ons zingen laat. Meende zelfs te zien; God's zijn hemelsblauwe kleed. Mijn hart; is warmte verlangend, verder dan vandaag.. Ja was even moe, en zag de Winter niet meer zitten. Wilde het zonnetje zien; zijn lieve stralende smoel, geen zin meer; om dichten over de winter te tikken.
11-02-2011 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
08-02-2011
Hij was een broeder zoals ik nooit zal vergeten,
vergeten; stervende is hij voor ieder geweest.
Met zijn ziekte gedwongen te leven als beest.
Terug getrokken, op zijn hoede; als wolf geleefd.
Modder en vuil, wat zijn eerlijk hoofd verfoeide,
zijdelings, vierde men, steeds een duivels feest.
Als een graf, niet wetend wat voor hem geweest.
Vergeten lijf, wat in de nacht met duister vulde.
Broeder; altijd zo dapper en zo puur gebleven,
naast een blij bezig leven, steeds die zielen pijn,
dat nu mag opbloeien, een rijk vol bloemen en leven.
Het leek wel of de wereld riep; grijp maar, neem!!
08-02-2011 om 14:13
geschreven door Adrie van Gansen
01-02-2011
Waar even mijn dichters-gevoel niet voldoet geen mooie witte winterdag me kan bekoren, gaat door mij heen; verlaat mijn pen voorgoed, plaatsen van dichten gaat me even verloren. Daar ik nu verblijf boven menselijk gedrang, leef ik nu steeds alleen rustig en onbewogen, bezie ik steeds dromerig zon op en ondergang, bezie dan; met mijn herinneringen voor ogen. Zie dan de vele mooie bloemen; blij en bont, die mijn leven kleur en glans hebben gegeven, ook al was het steeds de arts die daar stond, als mijn ziekte weer sores gaf in mijn leven. Licht wel vaak op mijn zwaar voelende benen, om heerlijk te dansen, vrolijk, frank en zo blij, ook al is het nu, dan soms alleen op mijn eentje. Ben dan blij, rond te dansen, vrolijk en nog vrij.
01-02-2011 om 15:19
geschreven door Adrie van Gansen
30-01-2011
Keek langs de Vliet. Zag het riet verstijfd even wuiven, als handjes, tegen mij of de duiven. Treurig hoe een liedje in me schalt, zo verdrietig minnend, en zo zacht. Zie een min loeren tussen het riet, spiegelend in het bevroren water, hoorde haar zacht zingen een lied, voor de duiven; te zien in het water. Hoor en zie nu mensen hun nood, die zich tegen een ieder beklagen, vergaten het verborgen te dragen, straks wordt toch de Lente verloot!
30-01-2011 om 13:35
geschreven door Adrie van Gansen
28-01-2011
Bloemetjes-japonnetje.Wandelde onder het stralende winter-zonnetje,
naast mij; een kind, in bloemetjes-japonnetje.
Haar kind zijn, met haar blond krullende haren,
lieten de jaren achter me, nu snel ontwaren.
In mijn gedachten, de vriendin der rijpe jaren,
wat ver achter was, liet zij nu snel ontwaren.
Zij trof mijn hart, wat soms eenzaam schreit,
raakte zoals in mijn jonkheid mijn dartelheid.
Als ik om mij heen; soms naar de Wereld kijk,
vraag ik me af, is dat wat we hebben bereikt.
God; streel, verruk ons; verwarm onze harten,
laat verdwijnen; de wereld vol met smarten.
28-01-2011 om 23:56
geschreven door Adrie van Gansen
25-01-2011
Stond in mijn droom voor een mooie spiegel; zag achter mij staan; een heel oude toverkol, die achter me deed een heel eng, goochelspel. Moeder stierf terwijl ik haar hand vast houdt; sprak; je bent mijn kind al wordt je nog zo oud. Ik zocht naar woorden; maar kon niet spreken, schrok, straks is ze weg, en heeft niet geweten, dat ik haar als ouder toch zo lief heb gehad. Zei tegen de kol; hoe bitter wat ik ondervond; wilde me nog eenmaal tot mijn Moeder keren, wilde spreken, maar kon de tranen niet weren; terwijl God ze zonder mijn woorden terug zond. Ach; hoe verward was mijn gevoel nu geraakt, doordat ik mijn mond toen niet even open deed, niet sprak op deze weg; door deze kol gemaakt.
25-01-2011 om 22:15
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
