Een Bramenrank.


Gezeten in het Park op een groene bank;

zag ik een ijverig groeiende bramenrank;

wat aan de slootkant wel ijverig groeide;

daar door ook van de kinderen krioelde!


Het slootje kwam van een kleine beek;

die steeds wat naar het slootje vloeide;

en daar door de bramen stevig groeide;

wat ook in de kindermondjes verdween!


En langs het slootje zijn moddergrond;

wat de maan nu romantisch bescheen;

een herder dreef nu zijn schapen heen;

vlogen er mos en modder in het rond!


Nu een diepe stilte door het park alom;

door een Ouder werd met klem betoogd;

dat men huiswaarts moest, ontsnappen;

werd achter haar rug wel wat gepoogd.




Auteur:Adrie.4.7.2013.copyright.

Bijlagen:
Pen.jpg (2.4 KB)   

Engelengezang


Soms voelt mijn Lichaam zich nu als in de herfst;

er is dan ook geen warmte meer in te ontdekken,

in de koelheid en loomheid van mijn dikke bloed!

Wil dat lichaam en bloed warmte stromen doet!


Lichaam; mijn geest is het geheel niet eens met U;

voel me nu zo koud en leeg; het voelt nu zo ruw!

Hoop dat het morgen weer heel anders zal zijn;

dat we jij en ik weer samen zijn wij weer beiden!


Weet het Leven is vluchtig de eeuwigheid erg lang;

wil nog niet liggen een eeuwigheid als een plank!

Vandaar dat ik naar de bloemen en zon verlang!

Mijn Geest hoeft nog geen rust en engelengezang


auteur:Adrie.29.6.2013.copyright.

29-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Die kille bleke gedaante.


Zat daar nu op dat kille Kerkhof, haar gelaat zo bleek;

zij; die anders tegen mij verleidelijk en lief kon blozen

zo lief,dat ik altijd zou willen geven; handen vol rozen!

Maar het lijkt nu; of de Dood nu ook haar niet vergeet!


Haar steeds zo lieve gezicht, nu zo droef en zo duister;

of de blosjes nu zonder leven schimmig weg zweefden;

nu haar verleidelijke lieve ogen; zonder glans of leven!

Haar mooie ogen altijd zo sprankelend en vol luister!


Die schimmige schaduw; kijkt wachtend naar mijn zijde;

laat merken; dat hij mijn aanzien zeker ook niet vergeet!

Deugde in zijn ogen al nooit; weet niet wat ik misdeed!

Die kille bleke gedaante; steeds waakzaam aan mijn zijde!


auteur:Adrie.25.6.2013.Copyright.


Lieve Bloggers ik dnk dat dit gedicht nu even de laatste is;

Daar mijn Monitor nu echt onherstelbaar stuk is.

Moet nu even afwachten tot mijn Zoon een andere mee haalt.!

25-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Tandenstokers.


In deze met planten en dierhaarbeden bekleedt vertrek;

kan ik voortaan ook sterker en niet zo eenzaam staan;

heb ik met het ouder worden; in vele van mijn dromen;

wel steeds meer contact met de nu mij ontstegen doden!

Hoe meer ik nu zie; hoe idioot het Leven soms kan gaan;

kom ik steeds meer begrijpend met hun in diep gesprek!


Fijn dat je nu even begrijpend; door de tijd kunt zweven,

je komt liefdevol tegen; waar tanden op zijn stuk gebeten.

Andere woorden en je bent beiden nu alles weer vergeten!

Je zou dan nu op je hoofd kunnen  slaan met zware mokers;

als beziet, dat de oplossing minder was; dan tandenstokers!


En wat dom, wat was ik een stakker; waar voor dat lijden;

waarom maakte we toch niet beiden; die stap naar voren;

wilde we dan onze harten voor eeuwig pijnlijk doorboren;

of moest een van beide; dan gaan kruipen door de heiden!



auteur.Adrie.25.6.2013.copywright

23-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Naar haar boezem brengen.


De Natuur of ook God had zich dit jaar weer eens wat vergist!

Voorjaar moest nog komen, daar waren ze niet van vergewist;

Het Voorjaar laat alles weer weldadig voor ons oog groeien,

de koeien dankbaar dartelend buiten naar het zonnetje loeien!


Ó God de mensen moesten zo erg lang wachten op het zonnetje;

en de zo ingrijpende Crisis hoorde ook bij die pijnlijke dingen;

mensen wilde verrast worden; door de Lente zijn mooie dingen!

Daarom die smachtende vraag naar warmte van het zonnetje!


'O de Maas en mooie Vliet, wat liet gij U waters hoog stromen;

hun Liefde die anders weer diep in hun harten naar U smacht;

wat laat gij nu zo woest de lagere Landen weer zo overstromen!

Geluk dat het lieve zonnetje, ons even naar de boezem bracht!





auteur:Adrie.21.6.2013.copyright.

21-06-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Warm en mooi Zomerweer.

Mijn gevoel bewoog vandaag als riet op een zomerbries;

rustig en bijna sloom; als vanuit het diepst van mijn ziel;

klonk galmend hol, als door diepe gangen en gewelven;

of alles nu was, een moeizaam te achterhalen verschiet!


Een herinnering ruist er sloom en zacht als door het riet;

stilletjes en zachtjes als door het warme gepluimde riet;

alleen de kikkers en krekels lijken nu vandaag te horen

woorden, herinneringen klinken als door riet en koren!


Voel met mijn vingernagels wat door mijn haar en baard;

lijk daar zoekend; of ze daar nu niet ergens anders staan;

maar het lijkt nu, of zich snel weg hadden doen scheren;

naar voor vandaag; naar wat koelere en rustigere sferen!


auteur:Adrie.18.6.2013.copyright.

18-06-2013 om 15:00 geschreven door Adrie van Gansen

Opruiming.


Er werden tijdens mijn reizen; vele souvenirs meegenomen;

een wulpse Tiroolse afbeelding, die met haar billen prijkt!

Een houten hert; wat ontbreekt is zijn mooie ivoren gewei!

Mooie “edelstenen”, konden toch de douane doorkomen!


Er lagen ook vele gehaalde Diploma's en Getuigschriften;

uit een tijd dat jongeren dachten dat we nog alles wisten.

Brieven van liefdes; die de echte liefde al hadden beloofd;

en toen van mijn onschuldige kinderliefde hadden beroofd!


Had ik me toen al teveel op echte Liefde blind gestaard;

kinderliefde is mooi; vaak  alleen de fantasie al waard!

Ook je ouders konden je dan in je kinderliefde niet helpen;

liet je dan, in je prille kinderliefde verdrietig overstelpen!


auteur:Adrie. 17.6.2013.copyright.

17-06-2013 om 15:59 geschreven door Adrie van Gansen

Woeste van de geest.


Als zieken voel je soms nu als ongewenst weg gezet,

eerst een mooie diamant, nu als een donker silhouet!

Maar zal me toch nooit in zieligheid gaan kronkelen,

laat nog steeds zin in het leven van gelaat af fonkelen!


Wil me niet voelen een dwerg; dat houdt geen span;

het leven is kort; als je geest nog zoveel wil en kan!

Wil niet dat aan mij achteloos wordt voorbij gegaan;

als men het lot der zieken, in de Politiek gadeslaat!


Nog nooit, heeft men het woeste van de Geest gestild;

zelfs mijn inktpot, kreeg men nog nooit niet opgetild!

Steeds stuitte men dan weer op druk woorden jagen;

en stokstijf dan allen, die dat steeds voor zich zagen!



auteur:Adrie.15.6.2013.copyright.

15-06-2013 om 23:35 geschreven door Adrie van Gansen

Heerlijkheid der gezangen


Mocht weer even zien de Hemel met zijn Bergdal;

God over alles heersend; boven op een bergtop!

Zag al eerder oordelend met een zandloper God!

Zijn heersende schaduw om te zien breed en grof;

Maar hij vond het nu weer geen tijd voor een graf!


Al kan de Hemel, en de heerlijkheid der gezangen;

mij soms toch heel welkom en heel rustig bevangen!

De dood door een ieder koel en verguist ontvangen;

al wordt de Hemel overstemd met engelengezangen!

Stilletjes in gedachte “laat ze mijn gedichten lezen”

dan blijven mijn lessen tenminste ook niet vergeten!


Met mijn woorden; raak ik dan ook steeds herrezen;

als ze naar mijn Dichterswoorden worden gewezen!

Het leven heeft schade gedaan,wat nooit zal genezen!

De gekregen wonden konden nooit meer goed genezen!



auteur:Adrie.13.6.2013.copywright.

13-06-2013 om 17:57 geschreven door Adrie van Gansen

Waar over zal ik mijn gedicht eens schrijven?


Maak een Gedicht verdorie, over de kunst van de Natuur:

leg nu je hand op je hart; en je schrift dan weer met Vuur!

Jij bent een van die van hen, verwekt met hun liefdesvuur!

Voel je, je wangen niet rood blozend worden in de Natuur?


Liep je deze ochtend langs gaarden die vol met nevel waren;

keek je niet in het geboomte; hoe groen de bladeren waren?

Bij het zien er van slaakte je een heel intieme tevreden zucht,

Hoorde je klagers, met uit hun mond een ontevreden zucht!


Laat mijn ogen ook dwalen over de pracht der groene velden;

zo'n heerlijke malse groene pracht, zie je toch maar zelden!

Na het zien van de kunstige Natuur met al zijn Zomerpracht;

wordt je s,nachts verwend; met de Maan en zijn sterrenpracht!


auteur:Adrie.23.5.2013.Copyright.

23-05-2013 om 18:59 geschreven door Adrie van Gansen

Een Marktkoopman.


Een jongetje spelend onder mijn raam;

speelde voor mij een marktkoopman;

zie mijn waren toch even van me aan;

is er iets; waarmee ik je verleiden kan?


Het ene een geschenk wat Leven heet;

kind, je Leven mag ik niet overnemen;

zou dan je te maken geluk ontnemen;

een geschenk wat ook zijn einde heeft!


Hier een bootje; neemt je op reizen mee;

brengt je zo naar vreemde verre Landen;

een raadsel waar het dan gaat stranden!

Maar al mijn waren hebben iets gemeen;

zijn het waren, die bij U ooit verdween?






auteur:Adrie.21.5.2013.copyright.

21-05-2013 om 22:26 geschreven door Adrie van Gansen

Even een teken van leven van mij!



Was even op bootreis met het Rode kruis!

Was een kadootje van mijn lieve oudere Vriendin uit Delfsland!

Was nu zeer welkom, omdat het niet erg florisant met mijn ziekte gaat!

Morgen krijg ik weer moeilijke keuzes voor gelegd door de Artsen:

Keuzes die het Leven wat kunnen verlengen, maar zeer zwaar zijn.



Moest even op Internet zijn, oim te proberen mijn sociale alarmering;

weer gangbaar te krijgen! Er werd nu alleen dag en nacht gemeldt;

dat ik stroomuitval en Internetstoring had!

Ja dat wist ik ook wel...hahaha..!!

Werd overigens onderweg aangesproken in mijn Woonplaats;

door een ook gehandicapte Oudere Mevrouw, dat ze het heel dapper,

van mij vondt, dat ik aangifte had durven doen van de bij mij gedane,

Inbraken! Zij was namelijk vandaag ook bewstolen voor heel veel geld!!



Nu dat was even een heerlijk opstekertje!

Hoop dat het ook heel veel andere mensen, steun en kracht mag geven!!



Maar lieve mede-bloggers, dank jullie voor jullie steun!



Met heel veel lieve groetjes van Adrie.

20-05-2013 om 23:02 geschreven door Adrie van Gansen

Slapper en zwaarder hangende kopjes.


Er groeit in mij, een vreemd en triest wordend gedicht;

terwijl nu juist, het zonnetje naar ons zwaait en lacht;

mijn overleden broer op de foto vragend op me wacht;

maar mijn ramen en deuren blijven wat rouwend dicht!


In blik en oor; enkele Ministers met een uitvaartritueel;

als gezel; eerder gestorven Ministers als de nabestaande;

er lijkt in hun gedachte niet veel positiefs meer gaande;

in verleden door hun gebouwde was er niet meer zo veel!


De mensen lijken deze dagen te wachten op een wonder;

door een sterveling die alle problemen gaat overwinnen;

en als de verlosser in onze nog lege hoofden gaat dringen;

zodat voor iedereen weer gaat stralen; de wereldse zon!


Maar niemand lijkt de problemen nu nog te kunnen tillen,

en worden iedere dag zwaarder; lijken te voelen als lood;

in vele Landen, hangen kopjes en armpjes slap als dood!

Iedereen lijkt wachtend; of misschien een oplossing komt!


auteur:Adrie.28.4.2013.copyright.

28-04-2013 om 15:21 geschreven door Adrie van Gansen

26-04-2013 om 16:19 geschreven door Adrie van Gansen

Kinderogen.


Honderden wilgen; voor een kinderoog heel woest onthoofd;

een barbaarse moordpartij, zo fietste ik aangeslagen voorbij!

Als een slachtpartij stonden ze in stilte overvallen op een rij!

Zo verschrikkelijk ; stonden triest en dapper nog op hun rij!


Wat kon mij de school schelen; zij konden hun niet meer helen;

nu deze bomen in mijn kinderogen; nu zo woest waren gedood!

Had honderden dode bomen gezien; niemand kon ze nog helen!

Nog nooit had ik zo iets gruwelijks gezien; zo stil en zo groot!


Toen ik dit zag; hoopte ik; dat het oploste in mijn droom wereld;

dat mijn kinderfantasie, iets mooiers voor mij zou verbeelden;

dat God, voor deze boosheid, hun met zijn boosheid zou slaan!

Of dat God even de tijd voor deze bomen terug kon laten gaan!




auteur:Adrie.25.4.2013.copyright.

25-04-2013 om 00:00 geschreven door Adrie van Gansen

Paarse Heide.


Kent iemand van U ook dat vreemde gevoel;

het is geen verdriet, geluk, geen van beide;

geen liefkozend rollen over de paarse heide!

Kijk of een onheilsbode je tegemoet spoedt!


Nee je gevoel is rustig, tevreden; het is goed;

ook niets wat er van je wenst te gaan scheiden ;

of de cirkel van geluk zich zelfs gaat verwijden!

Geen beeld of geluidje; wat brengt rampspoed!


Je voelt in je nabijheid ook geen onrust of haat;

of een ieder, vol liefde naast de ander gaat staan!

Ook geen schijnbaar mooi doen, of stille haat.

Lieve mensen; is dit een droom of wordt hij waar?


Auteur:Adrie.12.4.2013.copyright.

12-04-2013 om 18:06 geschreven door Adrie van Gansen

Lieve bloggers; wil jullie zeggen dat ik vanaf morgen voor 14 dagen bij mijn lieve Vriendin in Midden-Delfsland op Paasreces ben...Het is vooral het gemis aan Franscientje wat me doet vertrekken; maar ook de inbraak...Maar wens jullie een heel mooie en fijn Paasfeest; met heel veel liefs van AdrieXXXXXXXX


Voor de onrustige of ontevredene onder U;

die niet met de schoonheid van het Leven tevreden zijn;

kan de uitkomst zijn, dat zij dit mooie leven;

in verbittering of eenzaamheid zullen slijten:

omdat zij van de rijkdom en de schoonheid

Van het Leven in hun ongeduld hebben afgezien.

27-03-2013 om 10:33 geschreven door Adrie van Gansen

Pen en schildersvruchten.


Wat verlangt mijn hart weer naar die mooie rode rozen;

schoonheden, die steeds maken die verwonderde ogen!

Steeds bewondering voor de natuur zijn kunstvermogen!

Denk steeds weer; hierin gaat u ons de kracht te boven!


Verlang zo naar het zonnetje; aan die zomerse luchten;

met bloemen, lover, mijn pen; en mijn schilderkunsten!

Dat ons ook geen sneeuw of vorst meer valt te duchten!

Weer met liefde kan maken, zonnige pen of verfvruchten!


Verlang om met pen of penseel de Natuur wat te evenaren;

wat ik natuurlijk het best kon; in de vroegere liefdesjaren;

toen je nog dacht; dat het huwelijksbootje dreef voor jaren;

niet wist dat het bootje op verveling zou kunnen gaan varen!



auteur:Adrie.25.3.2013.copyright.

25-03-2013 om 21:12 geschreven door Adrie van Gansen

Gelukkige blije gezichten.



Zag vanmorgen die ijzige noorden wind;

langs de ruiten van mijn woning gieren!

Zoekend of hij zijn maatje de regen vind:

om nog even een bruusk feestje te vieren!


Voelde weer de gure koude Winterwind;

die uit het noorden kwam aangeblazen;

zoekend of hij nog een guur maatje vind;

ja er viel weer sneeuw tot mijn verbazing.


Eens zal het zonnetje ze toch laten zwijgen;

dan doen ze niet meer zo kil en gewichtig!

Zal het zonnetje weer geven; bruine lijven!

Zie je alleen nog gelukkige blije gezichten!



auteur:Adrie.23.3.2013.copyright.

23-03-2013 om 19:50 geschreven door Adrie van Gansen

Weer een inbraak


Ondanks vandaag weer het mooie lentezonnetje;

huilt mijn hart na de inbraak tranen met tuiten;

al wil het in mijn hart, ook niet blijven morren;

door lang verdriet; kan je hart gaan verdorren!

Nee, ik luister liever naar de vogels die fluiten!


Eindelijk toch gekomen; het zonnetje zijn pracht;

nu met zijn mooie groen ontluikende Lente dagen;

wier pracht geen verdriet, onrecht kan verdragen!

Deze schoonheid; geeft gekwetste harten kracht!


Gij; die meent dat ik ben een rijke zieke dichter;

U kraak maakt maar een onsje woorden lichter!

Omdat van een dichter;rijkdom geschreven staat;

blijf ik daar door nu, toch fier op de benen staan!



auteur:Adrie.22.3.2013.copyright.

22-03-2013 om 21:03 geschreven door Adrie van Gansen