p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Uitgever van deze bundel
http://www.desk-nijverdal.nl
bestellen van deze bundel bij:blauwhartje@gmail.com
HARTKRONKELS GEDICHTEN
04-09-2016
Het trekt het kind uit je vandaan
Het trekt het kind uit je vandaan.
Moest deze ochtend misschien denken aan te lange tenen; doch was wat boos, door de dief die mijn vloerwisser pikte; nodig om na het douchen; droog te maken mijn natte stenen. Misschien heeft iemand het vergeten te zeggen van het lenen.
Maar ondertussen glijd ik misschien weg over de natte stenen! Moet niet denken met de billen over de natte stenen te vegen. Gaat door mijn hoofd, weer mijn scheiding die eenzaam maakt. Och Duivel je lacht nu al om mijn dan eenzaam pijnlijk naakt.
Na mijn scheiding is zij nog steeds niet echt uit mijn hart weg. Soms lijkt het of je het niet snel genoeg anders wil zien gaan. Maar een belletje, en snel trekt het je weer uit die zeurende hel. Haar altijd weer vrolijk gezicht en ogen drukt snel op die bel.
Ze begrijpt me; verwacht dan ook niet dat ik me nu schaam; zij hoeft dan ook geen verdrietige uitleg of weer haar naam. Ik hoef het gelukkig nooit aan andere beschamend af te staan. Zo trekt het verdriet uit mijn nog kind zijn langzaam vandaan.
Zie mijn mooie Hortensia’s nu al wat bruinen. Teken dat de Herfst zich al tooit in klatergoud; en mijn Zomergevoel nu al wat verdrietig rouwt. Kijk naar de bomen; zie al wat bruine kruinen.
Droom nog even van een reis naar de Dolomieten; met mooie dorpjes, Kerkjes in lommer verscholen. Donkere wolken en lucht nu nog wat slapend blauw. Daarom de molens en kerkjes slapend wat verholen. Koeien zie je nog wat dromend hun nacht genieten.
Kreeg deze zomer veel last van de mond en de ogen; in mijn mond een ziekte;lang verleden volgens logen. Maar mijn ogen en tong gaan zeurend langs de mond.
Droom van God, alleen door geesten ,Engelen omgeven voel dan pijn ergens tijdloos in het blauw weg zweven.
Wil dan tijdloos zonder last en pijn helemaal alleen zijn; al maak ik mijn liefde van vele ,voor mij dan wel erg klein. Maar de last en pijn laat ik dan wel naar de Hel verdwijnen.
Ben een heel gewone man die poëtisch nog wat zeggen kan; Met mijn dichten verdiende euro’s met een hand te omvatten. Balboekje was vaak leeg; kon zelfs niet vormen een danspaar. Mijn schilderskunst; Herman Brood die had zelfs meer kans. Kranten en Poëzietijdschriften staan niet vol met mijn krassen. Ook geen man die de kroegen in gore smalle steegjes af gaat.
Wilde ook niet voor ieders Leven niet mijn eigen zijn blijven! Door Leeftijd en ziekte, komt nu de tijd dan van Eeuwig leven, Mijn graf wil ik met mijn Liefste delen als ze me dat wil geven Ben mijn hele leven met pijn geweest en dat zal zo wel blijven.
Ja mijn lichaam zegt ook steeds meer tegen me, ik ben zo moe. In de nachts kom ik niet meer aan mijn zo nodige nachtrust toe. Droom soms bij de Vliet, zwevend als een Stern boven het strand; dat ik samen met mijn Liefste elkaar streelde over elkaars wang.
Lente en Zomer leken wachtend bij elkaar nu aangehaakt; de Zomer het kleine jongetje door de lente opgang gebracht. Toch behoudt de Zomer zijn trots als de wolken de zon rolt. Nee, de Zomer wat laat, en zocht lang het zonnetje zijn lol.
In het leven gebeuren dingen die beter anders konden zijn; dingen die toch anders hadden gemoeten als ziekte en pijn. Denk soms; had God geen betere Kunstenaar kunnen nemen. Misschien had Karel Appel dan mijn rol nu beter begrepen.
Of zoals Toon; zei als je doet of je blij bent,helpt dat soms. Laat liever tot vervelens wachten op mijn begrafenisritueel. Geniet, genoot van het Leven lijkt nu ;ben er bijna geweest. Ja, ik weet het; voor enkele is dat dan misschien een feest.
Lente, Zomer gemaakt met Wolken ontwakend uit de wellen. Misschien dat ze nu eens echt gaan ontwaken uit de doom. Laat nu maar snel ontelbare bloemen ontplooien uit de wellen. Nee, Natuur laat merken dat niemand je dan kan overtreffen. auteur:Adrie van Gansen.22.5.2016.@
lang gescheiden, doch voel je oud zeer en verlies. Foto,s staan waar ze toen heel kostbaar stonden, In de geest lijken wij soms nog steeds verbonden. Zo slijten herinneringen hun wortels en verdriet.
Spreken we bij ons samen zijn met twee monden; de foto’s zetten we ook weer terug in de zelfde rij. Drinken nog steeds de zelfde zoete drank en wijn. Ook de oude nestwarmte bij je weer snel gevonden.
Foto’s zijn niet meer wat ze misschien nog leken. Ik voel; alles wordt nog steeds kostbaar bewaard. Ook voelde en zag ik nu bij ieder prijken een traan. Zo worden gevoelens in het stille hoekje bewaard.
Och wat was alles me toen ook zo kostbaar waard; de plaats in “onze” is niet gelijk zoals vroeger was. Toch zou ik soms willen dat alles als vroeger was Maar dat is een Luchtkasteel, daar is alles bewaard.
Het is weer heerlijk weer vandaag, en zo stralend; wat een dag! Denk; wat heerlijk dat ik dit leven nog steeds verwachten mag. Zo brengt de natuur ook steeds de voldoening aan mijn bestaan. Zo ben ik weer heerlijk gelukkig wat dit gedicht ook uit straalt.
‘O God zo fijn, om weer heerlijk met het zonnetje en U te zijn! Heerlijk leven, fijn dat het Leven gelukkig zo niet wil eindigen. Nee, wil er nog steeds niet aan denken; eens te worden een lijk. Gecremeerd of begraven; een monsterlijke gedachten eigenlijk!
‘0 mijn geliefd Leven, daar zal lang branden een Dichtersvuurtje, voor alle lezers die met liefde van Gedichten vele gedichten lezen. Schrijver ben ik heel lang geweest met liefde en tot de late uurtjes. Vaak lopend in het woud, of warm en gezellig achter ja,een Vuurtje.
In gedachten laat ik me lopend langs het water door riet mee deinen. Heb in huis natuurlijk met boekenkasten vol gestouwde vertrekken. Natuurlijk ook veel bundels die ik van oudere en jongeren verstrek. Vaak laat ik mijn hart en ziel door hun gedachten wat mee weg leiden.
Even een naar Virus Och meisje Lief, ik zou toch zo graag weer bij je willen zijn; kon je me wat verzorgen, handschoenen aan; beestjes kriebelen. Mijn gastjes, ik ben bang dat ze je ook even komen kriebelen. Ach gij kleine donder, kom je me dan wassen in ijskoud water. Ach even geduld, en we zwaaien weer vrolijk met beide benen. En laat ons blijven lachen kleintje, samen zijn we zo weer blij! Wil je ook zo graag met je mondje en je woorden horen dansen! Maar zal nu zeker even moeten zieken,tot mijn beentjes zijn vrij! Ja zat even in de rats; maar heb nu toch weer de volle moed gevat. Geloof niet meer, dat nu mijn al einde zou moeten gaan beginnen, Begin me af te vragen; genees ik weer ligt alles rommelig braak, Nu het is wat raar zo het lichaam daar ligt wat slordig en eenzaam.
Ik was moe, en zag het leven zo eenzaam miet echt meer zitten; Het wordt wel wat minder met de Gedichten die ik nu nog maak; het zijn er steeds wat minder, maar het zijn nog steeds de mijne. Zijn ze wat minder mooi geschreven, och dat is ook geen ramp; ook al zijn ze geschreven onder een veel te zuinige kleine lamp!
Slik dozen pillen met van die rare nare namen; lijkt gekozen voor ouderen nog niet begraven. Laten zien van dier rare nare bijverschijnselen; lijken te komen uit Landen met heel veel graven.
Zie en zag me al hangen boven het graf een balk; maar in mijn voorgevoel snel uit de kist gekropen. Voelde dat ik ineens weer heel snel weer kon lopen.
Wist niet dat ik nog in mijn begrafenis hempje lag.
Neem nu weer snel, angstig van alles ter hand. Wil nu ook weer snel weg van uit dit duffe Pand. Toch weer een nieuwe nacht en mooie nieuwe dag. Kon nu zien, wat ik eerst allemaal niet meer zo zag.
Aan die balk boven het gat is het me snel bekomen; van wat er voor mij in de shorten der Engelen lag. Nee nam snel weer de vele wereldse zaken ter hand, Genoot weer snel van bossen en Lanen hun bomen.
Daar vliegt zacht zoemend een lief kushandje van me heen: hoop dan stilletjes dat het kushandje bij het zonnetje komt! Op die plaats waar de Regenboog na regen ook vaak komt. Hoort mij vaak zeggen, ook de regen ging snel weer heen.
Ook heb ik buiten verdriet met mijn Lief ook mijn plezier; Tranen maken zo in je gezicht vaak van die lelijke riviertjes. Huil dan vaak om dan weer voelbaar: het lichamelijk verlies. Maar veel verliezen zonder verdriet ;dat gaat ook weer niet.
Toen de pijn me laatst weer op God zijn matje bij hem riep; zag in de spiegel, donkere ogen tonend heel zwart en diep. God vergeef me; als ik huil en maak de ogen zwart en diep. voel je denken en peinzen, Ad je moet weer zo lachen gaan.
Maar als ik alleen weer eens een pijntje van mijn ziekte had; Ad kijk je Lief in de ogen en ga denken; open de ogen waar; je ontdekt dan waar de kuit erg kostbaar in wordt bewaard! auteur:Adrie.9.5.2016.
Ik ben een man die van gierigheid wil kennen geen bal; mijn dichterswoorden, wie de woorden leest kent me a! Raak buiten mijn gezondheid, ook al mijn duiten kwijt; wie rekenend ziet; sterf als een door gieren beroofd lijk.
Was met mijn vriendin de laatste jaren steeds erg gul; maar zie mezelf nu nog niet als een berooide arme sul. Had een hart steeds open voor veel menslievendheid; Maar al wordt ik arm, in mijn hart blijf ik blij en rijk.
Na de scheiding niet meer een mooi en groot eigen huis; maar al ben ik nu dan gul, toch niet zo arm als een luis. Heb ik straks geen broek, bleef wel een man met moed. Hoefde nooit deemoedig voor rijken af nemen mijn hoed.
Mijn liefste Leeft als een lieve elf, zo luchtig en zo losjes; ondanks broosheid beweegt ze tussen bloemen in het bos. De lieverd, wil ook nooit van haar pijntjes horen of weten; had ze immers geen kracht meer om aan andere te geven!
Zit weer dromend in de lommer van een Waterwilg bij de Vliet. Voel langs mijn enkels mooie paarse Aalbessen even kriebelen. Zien van een mooie waterlelie bracht me weer bij mijn harde les. Piekerde over een hoge medicijnenrekening die de Post liet zien!
Mijn nachtmerrie in de vroege ochtend was wat de Post liet zien. Deze droom liet ik deze ochtend eerst over de Vliet heen waaien! Wilde dat ze niet mij, maar aan een ander adres gezonden waren. Nee de mooie bloemen van mijn lieve Vriendin had ik niet gezien.
Apotheek en verzekering lieten zien dat ik hun niet vergeten kon. De Post creëerde; nu heel verdrietige zware zwarte hoge wolken. Overvielen als heel donkere wolken, geladen met scherpe dolken. Ze vloerde me even, nu even met hun in het wild stekende dolken.
Nee ik wil nu andere gevoelen, kracht en weer een sterkere geest. Dit alles past niet meer bij mij, mijn ziekte geeft aan zwakker lijf, Nee mijn ziekte M.S. begon nu weer zo’n 45 jaar geleden bij mij; 45 jaar waarin mijn ziekte haar donkere kanten veel heeft beleden. auteur:Adrie van Gansen27.2.2016.@
Onze naasten gaan vandaag weer hun eigen daagse weeg; buiten wat studie en gedichtenbundels wel verdomd alleen Overhemden zweten middels hun lucht wat ik gisteren deed. De wind waait merk ik nu, wat zacht en zwoel over de deel.
Mijn dwalende blik van buurs drogende broeken tot het riet. Dan zoekt mijn blik verder over golvend riet langs de Vliet. Ook het naderende vissersbootje ontging mijn ogen nu niet. Zie dat hij zijn vele palingfuiken komt legen achter het riet.
Staat nu ook al klaar; zwarte auto van het Uitvaartwezen! Aan lopende naaste Buren, betasten en voelen droef de kist! Kerel had aan je hart gedacht; roddelen enkele hun aandeel. Je wist het toch? Vroeg of laat kom je toch jezelf eens tegen!
Maar mijn hart zingt voor hem, maar ik wel zacht en zoetjes; een visje speels schuins over het water langs het donkere riet; een heel mooi natuur beeld met ogen die het nog willen zien! Keek naar het riet, waar een mooie libel over heen kwam zoeven.
Mijn Ziek lichaam zou eigenlijk veel meer moeten rusten; maar het Dichtershart ziet dan dingen wat het graag lusten, gaat de geest zoekend naar moois dichtend door het leven. Mijn jeugdig hart en ziel gaan als troubadour door 't leven.
Mijn nog speels en jong hart kiest voor het eeuwig Leven. Ook kijken de Artsen soms wat vermoeid naar mijn Leven! Of kijkt men wel wat verdrietig naar dit onmogelijk streven; om dat ze mij toch het einde en rustig sterven willen geven.
Aan die mooie en knappe natuur, heb ik mijn hart verpand. Kijk naar de boer, makend met zijn zeis die mooie kloven. Door van de Herberg heeft me bij de warme Haard gezet. Kijk nog eens naar Tinus met zijn mooi gemaaide Kloven. Geniet van het vuur bij Doortje, zelf nu op een warme stoof.
Weet het; ben vaak ook dromend en misschien ook te rustig. Ook rijzen dan ineens wat weemoedige tranen in mijn ogen. Wordt tot in het diepst van mijn hart en ziel weer bewogen. Ga dan zitten dicht bij een kabbelend water heel erg rustig. auteur:Adrie.16.2.2016@
Schrijvend in gedachten zie twee mooie ogen achter me staan; foto,s waren duidelijk, zouden met drietjes door het leven gaan; het leven duidelijk, binnenkort zijn we niet langer met z'n twee! Nog steeds onbegrijpelijk, waarom gingen wij toch later uit een.
Zie bij het zien van onze foto,s, deed in mij gevoel een hele boel! Verhalen weer veel herkenbaars, maar niet duidelijk ons gevoel. Als ik je zie, wil ik nog altijd mijn armen warm om je heen slaan. Weet nog dat ik laatst voor je wilde staan, zodat je niet kon gaan Waarom lieverd? Scheiding; als ik dat wist, kon ik een heleboel!
Onze babyfoto,s geven nog een heerlijk warm gevoel van binnen. Mijn zoon zegt over het gezin bijna niets aan mooiste herinnering. Maar Meid ik huil nog tot diep in mijn hart als ik je weer eens zie! De jongste ervaring en herinnering geven nog een warm gevoel.
Leef nu voort met Francien, zoals we samen heel gezellig deden. Maar ik wordt steeds zieker, vermoeider en natuurlijk ook ouder. Maar de jaren laten hun sporen, en die zijn nog niet verflauwd. Het soms bijna fabelachtige verleden was mooi maar nu heden
Zie s'avonds oververmoeid mijn bed en slaapkamer hel verlichten Voel me dan oververmoeid, maar blijf dan nog wel onbaatzuchtig.
Kronkelende wegen door mijn wijk smalle wegen zonder verlichtig. Ze rijden dan, al waren ze allen wel voor Justitia alle voortvluchtig.
Kamers lijken wel, of ik de Hel zijn lichten al voor me laat branden. Wordt soms wakker, raak dan door het hel licht meteen verblind. Door hel licht zie je het wakker wordend de hel al voor je branden, wakker wordend in droom zie je, jezelf zweven in het hemels licht.
Dit felle licht verhelderd maakt droom en soms nare schilderstukken. Zelfs je paarden en veulens op je doek breken de lijsten bijna stuk. Rustig roep ik soms zacht de paarden lief bij het licht van de naam. Bij het vertrek naar werk begroet ik mensen bij het licht van de maan
Het is nu duidelijk, ik zal zoor mijn ziekte eerder dood gaan dan zij! Snack hier dan ook vaak naar verse wat frisse lucht op mijn kamer. Daar waar is de benzine lucht door de ramen, mij de adem vaak brak.. Snack dan naar het helder licht, schone lucht die ik in Delfsland zag.
Je zag nu de mooiste en de merkwaardigste taferelen; de mooiste en vreemdste bedenksels die ogen streelde. Carnaval waar we ook veel drank goten in vele kelen! Burgervader, Pastoor, Notaris, zotheid klonk uit kelen.
Dagen dat je ieder weer eens ziet en ook hoort denken; veel plezier en zotheid kan en mag niemand nu krenken; ook al heb jij nu even weinig of heel veel van die centen; heb je handicap zo je zelfs geen Kameel meer kunt kopen. Krijg je van de Gemeente een rolstoel of een scootmobiel.
Even toen ons land zonder de asielzoekers, het onze was; kon je niemand krenken ook al had je veel of geen centen; toen de storm op de Oceaan asielzoekers kwamen krenken; met de gammele schuitjes en veel mensen geen spelevaren; zag ouders en kinderen worstelen onder de zon zijn stralen!
Hoe drama's te zien; verdrinking; kinderen,nu man en vrouw! Geen Land of Eiland waar men vaak elkander nog vinden zou! Ze zeilde met vele op hun gammele schuitjes nog voor de wind; maar later zag je ze zinken en verdrinken man, vrouw en kind.
Probeer gelaten te horen het ruisen en jagen van de wind; denk bij mezelf, pas op; weet wat Buur er weer van vindt! Bij mij schieten despieren steeds weer vol van het verdriet! Praatte wel verdrietig tot God; maar die luistert nu nog niet!
Ja dichter; 't leven biedt je meer zuur dan het milder zoet. De gedachte aan mijn lief geeft mijn gedachten wat troost, Maar de afstand gaf alleen wat troost; liefde en een groet! Ziekte vaak moeilijk, voelen hoe alleen weer verder moet.
Nee zelfs mijn hartslagen, zo voelt het; kloppen steeds mis. De dood komt me steeds verleiden met duivelse zoetigheid. Wordt al jaren steeds weer op nieuw bij God voor geleid Zeg hem; dat het nog geen tijd is, al te worden voorgeleid. Denk en zeg zelf dan wel; hoor brommen van de Linden.
Hoor het mooie ruisen van de wind in het riet van de Vliet! Och mocht ik mijn liefste nu maar even voelen en vinden! Je praten mooi; praten over de Linden ruisen van het riet. Wil niet horen; van de sombere Linden; krijgt me nog niet.
Was aan het denken; dat mijn gedichten ervaring wil schenken; toch als ik denk, ben met gevoelens altijd heel oprecht geweest. Zo het zien van de Indische kindslaven, hoe ze als kind werken. Het bij geboorte al slaven zonder aandacht voor kindgevoelens.
Het zijn kinderen die zich voor weinig geld in ateliers verbijten. Met al hun vele werk zelfs voor eten nog veel te weinig krijgen. Doen voor chef van het atelier alles; zien er uit als kinderlijken. Zonder atelier moeten ze hout gaan bijten, of lijm gaan snuiven.
Moeten lezen steeds weer in een oneindig vreselijk levensboek. Dat zal voor hun snel een einde zijn, languit bij God op bezoek. In het atelier; snel, snel…..sneller steeds weer heel veel sneller Als je mensen beziet; mager en ogen al waren ze er uit gepeld.
Moeten steeds weer gaan schrijven, een erg dapper kinderboek. Bij iedere bladzijde zal het zicht natuurlijk wel gaan verflauwen. Met hun ogen lijken ze dan op een marmer uitgehouwen gezicht. Mijn bezoek, al was het dan een film was; als een vreselijk boek.
De Kerkelijke Feestdagen zijn weer bijna aan het eind; alleen de drie wijzen uit het oosten moeten nog komen! Maar hun zoektocht zal nu weldra weer af gaan lopen; hier mee zie je ook de winter weer lopen naar het eind!
Maria en Jozef brachten ons Jezus een Goddelijk kind; het Goddelijk kind zal ook snel voor ons moeten sterven! Wat voor zware taak en vraag ging God naar je zenden; iets waar snel de duivel zijn handen door ging wringen! Met Pasen gedenken we, dat Jezus stierf aan het Kruis.
Koud hoor ik de koster de Kerkklokken nu weer luiden, De Winter nu zijn grijs gordijn, door de Maan beschenen. Lacht als hij ziet, mensen bergen en zijn gordijn tekenen. Zie snel dat Carnavalsgroepen schuren, stallen bevolken.
Ja het Leven kan gelukkig ook niet alleen de devotie zijn. Ja, ook de Carnaval maakte weer steeds meer zijn entre. Hebben allemaal het kindje Jezus in de kribbe zien liggen; Laat nu toch weer even mijn pen in de inktpot verdwijnen.
Mijn lieve mevrouw; was mijn hart gelukkig dat ik U kende; Verdriet nu, wil me ontroeren tot heel diep in mijn binnenste! Dacht altijd; wat U voelt in u hart; zo mooi moet dat wezen! U bent voor mij meestal in u hart als een open boek te lezen.
Te zien momenten, dat u hart heel mooi en hoorbaar klinkt! Maar nu ook momenten, waar u hart in stilte zachtjes weende, Wilde dat u mij de in hart opgeslagen brieven eens liet lezen. U brieven zouden tot steun zijn, voor die onder liefde wenen. Natuurlijk dat uw ogen onder de vele tranen heel nat blonk.
Nu kan ons hart eens met vreugde en verdriet zijn omgeven; geborgen in een hoekje van het hart zijn verborgen grond! Een verdrietige glimlach siert bij deze dichter niet zijn mond. Zonder glimlach die mij nu toch verdrietig naast U laat leven! Waren het nare herinneringen, dat u ogen van tranen blonk.
Ook in mijn hart hoort en voelt het nu u verdriet en vele tranen. Het zit me in de weg; weg jij schreeuw ik dan op mijn dag voort! Maar haar tranen hoor ik als een waterval haar harde klateren. Vervelend, als ieder dat wanhopige van die Lieverd aan hoort!
