p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Ze houd me in mijn gedachten zo onaantastbaar gevange,
de blik in haar ogen doen me brandden van verlangen. In mijn gedachte opgeslagen als een ontastbaar mysterie.
Het geeft me steeds het gevoel; een weinig dagen nog, en dan zal ik je wel nooit meer zien! Zeg me; wie is dat mysterie dat zo velen willen aanraken, voelen, strelen en zien?
Als ik verliefd je naam schrijf in het zand; dan is het, of zelfs het water weg kronkelt over het strand. Het is dan net als bij dat wonderlijke licht.......... Straks slaan wind en water mijn mooie boek weer dicht.
Wind en water spelen dan met mijn gevoelens, en schijnen te willen zeggen; Kom!
Maar het mysterie roert wel de lippen, maar blijft stom.
Lenteboden
In mijn tuin vertellen me de eerste paarse bloemetjes,
houdt allemaal toch moed, het voorjaar komt er aan.
Een mooie paarse mening, waar ik volledig achter sta.
Ik stuurde meteen een Kushand naar die stralende zon,
zelf vechtend tegen de mist, die vond dat nu alles kon.
Ik zakte voorzichtig neer in het mooie heidekruid,
blies in mijn gedachten, de zon achter de wolken uit.
Boris mijn hond, knorde en morde wat binnensmonds,
baas; ik wil eigenlijk eerst nog een blokje met je rond.
Och Boris met mij moet gij vandaag niet willen spelen.
Merk jij vandaag niet mijn bezorgd,verdrietig gevoel.
Bezorgdheid en verdriet om schouder en dichtvriendin!
Een bezorgdheid wat ik nu niet echt met je kan delen!
Toen schoof ik zachtjes mijn stoel, hem nog wat nader.
Boris legde kop en poten troostend bij me op schoot.
waarna heel begrijpend likkend mijn lichaam omsloot.
Boris, soms lijk je even, een alles begrijpende vader!
