p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Ze houd me in mijn gedachten zo onaantastbaar gevange,
de blik in haar ogen doen me brandden van verlangen. In mijn gedachte opgeslagen als een ontastbaar mysterie.
Het geeft me steeds het gevoel; een weinig dagen nog, en dan zal ik je wel nooit meer zien! Zeg me; wie is dat mysterie dat zo velen willen aanraken, voelen, strelen en zien?
Als ik verliefd je naam schrijf in het zand; dan is het, of zelfs het water weg kronkelt over het strand. Het is dan net als bij dat wonderlijke licht.......... Straks slaan wind en water mijn mooie boek weer dicht.
Wind en water spelen dan met mijn gevoelens, en schijnen te willen zeggen; Kom!
Maar het mysterie roert wel de lippen, maar blijft stom.
Lenteboden
In mijn tuin vertellen me de eerste paarse bloemetjes,
houdt allemaal toch moed, het voorjaar komt er aan.
Een mooie paarse mening, waar ik volledig achter sta.
Ik stuurde meteen een Kushand naar die stralende zon,
zelf vechtend tegen de mist, die vond dat nu alles kon.
Ik zakte voorzichtig neer in het mooie heidekruid,
blies in mijn gedachten, de zon achter de wolken uit.
Boris mijn hond, knorde en morde wat binnensmonds,
baas; ik wil eigenlijk eerst nog een blokje met je rond.
Och Boris met mij moet gij vandaag niet willen spelen.
Merk jij vandaag niet mijn bezorgd,verdrietig gevoel.
Bezorgdheid en verdriet om schouder en dichtvriendin!
Een bezorgdheid wat ik nu niet echt met je kan delen!
Toen schoof ik zachtjes mijn stoel, hem nog wat nader.
Boris legde kop en poten troostend bij me op schoot.
waarna heel begrijpend likkend mijn lichaam omsloot.
Boris, soms lijk je even, een alles begrijpende vader!
Janske zei; de Liefde is als het leven, soms vervliegend tot een wolkje rook, of een vluchtige schaduw na je dood, als psalmen galmend zijn weggedreven.
De kleur op je wangen eerst roodgloeiend, worden dan witter en valer van kleur. Rozen eerst de ruimte's vullend met geur, tot de liefde wordt een gesloten deur.
En zoals je uit je levenslessen later weet, de liefde is als een woeste golvende Zee. Op het grijzend haar dan alleen bladergoud, haar hart bleef jong en haar gelaat werd oud.
Hoorde het verheugd in mezelf zeggen, ik leef, ik leef, blij dat ik nu nog in je leef. Had jij, me je liefde niet eerder kunnen brengen. Zij bleek een heel lieve dierbare herinnering, in wie ik nog steeds had voort geleefd.
Het gesprek kwam bij het verlies der jaren, waarbij ik eerlijk met haar heb betoogd, dat door mijn uiterlijk gelogen schoonheid der jaren , zonder creme's niet meer hadden kunnen evenaren, wat ik voor haar dan ook zou hebben gepoogd.
Hoopte nu beiden, dat de Winter zou gaan zwijgen, we zouden samen weer kunnen gaan zwerven, zonder een wit Winterkleed aangemeten te krijgen.
Bedacht; heb geleefd in een graf zonder zerk, geen Latijnse mis in een der roomse Kerken. me te snel berust in het mijn gekregen lot,
Als mijn energie in de ochtend nog voor handen is, en het wolkendek nog open en onbewolkt, dan luister en kijk ik weer naar de verre horizon, die dan vaak weer rood, open en breed voor me ligt. de wind klinkt dan; of het ademzacht gefluister is.
Licht en rood aan mijn ogen ontloken, streelt het zonnetje dan liefelijk mijn wang. De vogels, dan net uit het nest gevlogen, strelen dan mijn oren met hun gezang.
Sinds U en de natuur mij weer beseffen deed, dat mijn verlies alleen mijn zelfvertrouwen was, verloren; als liefde de mooie en Romantische naam toen heb ik de pijn en verlies weer bij me afgedaan. En de laatste herinneringen zijn nu voortaan verleden.
Mijn verdriet maakte dat ik geen geluk meer genoot. Het leek of alleen het verdriet me nog kon behagen, tot ik onder het proeven van nieuw geluk en geloof, het zelfbedrog en kastijding nu kon laten varen.
En nu mijn pijnlijk getergde hoofd, neer kon leggen, tussen je warme liefdevolle handen in je schoot. Nu kon ik zeggen, al het pijnlijk verleden, is bij mij nu verslagen tot mijn dood.
