p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
24-02-2009
Voor de toonbank stond een dame, gelaat nat geweend van tranen, haar man had haar geslagen, en na een carnavalsromance verlaten. Zelfs de maan keek op haar neder, 't stormde nu uit alle hoeken en streken, want de gevolgen na de korte romance, dat had ze nog niet nader bekeken, maar de storm kon niet ontbreken. De man wringd verslagen zijn handen, had zijn gevoelens niet kunnen bedwingen, ze had volgens hem het risico kunnen bedingen, dat het niet zou blijven bij zakdoeken wringen. 24-02-2009 om 12:08
geschreven door Adrie van Gansen
23-02-2009
Zie tijdens mijn ochtendwandeling enkele knulletjes staan, waarbij de ondeugd van hun rakkerige gezichtjes straalt. Zeg meneer, volgens ons bent u zo dronken als een vergiet?! Nee jongens, loop wat slecht, ik ben al jaren heel erg ziek, maar wil niet, dat God daar boven dat zal zien! Ik wil blijven lopen, en God maar steeds laten geloven, dat mijn tijd en pasje, nog lang niet weg zijn of verlopen. Indien ik in de vroege ochtendkoelte heb gezongen, mijn door rood en ochtendstond gekleurd melodietje, en het laatste geluidje van mijn lippen is verzwonden, dan loopt de tijd pas echt af, van mijn levensmelodietje. Als God hoort, louter gemurmel, tot vergeef me, dan fluisterd hij het heel erg zacht in mijn oor, U Lichaam en melodietje; zijn nu echt versleten hoor! Nu uitgesproken, gezongen, gefloten, en nu gezwegen! 23-02-2009 om 15:54
geschreven door Adrie van Gansen
22-02-2009
Als men in het Centrum bijna zonnedronken, met hun liefste nu stralend loopt te pronken, dan kan hun het zich gemis pijnlijk beklimmen, dat Jan zijn instrumenten nog zo liet klinken. Men voelt dan romantisch in hun herinnering, langs hun passerende schaduwen en schimmen, de verlatenheid door deze muzikant beklimmen. Men wordt zich dan weer bijna pijnlijk bewust, dat blijvende eeuwigheid niet te verwerven is. Steeds romantischer klonk dan zijn mooie muziek, in hun harten, nog lang, nog zeer lang nadien, heeft zijn klare en heldere muziek geklonken, opgegaan in hart, herinnering en romantiek.
22-02-2009 om 15:33
geschreven door Adrie van Gansen
21-02-2009
Als mijn energie in de ochtend nog voor handen is,
en het wolkendek nog open en onbewolkt,
dan luister en kijk ik weer naar de verre horizon,
die dan vaak weer rood, open en breed voor me ligt.
de wind klinkt dan; of het ademzacht gefluister is.
Licht en rood aan mijn ogen ontloken,
streelt het zonnetje dan liefelijk mijn wang.
De vogels, dan net uit het nest gevlogen,
strelen dan mijn oren met hun gezang.
Sinds U en de natuur mij weer beseffen deed,
dat mijn verlies alleen mijn zelfvertrouwen was,
verloren; als liefde de mooie en Romantische naam
toen heb ik de pijn en verlies weer bij me afgedaan.
En de laatste herinneringen zijn nu voortaan verleden.
Mijn verdriet maakte dat ik geen geluk meer genoot.
Het leek of alleen het verdriet me nog kon behagen,
tot ik onder het proeven van nieuw geluk en geloof,
het zelfbedrog en kastijding nu kon laten varen.
En nu mijn pijnlijk getergde hoofd, neer kon leggen,
tussen je warme liefdevolle handen in je schoot.
Nu kon ik zeggen, al het pijnlijk verleden,
is bij mij nu verslagen tot mijn dood.
21-02-2009 om 10:05
geschreven door Adrie van Gansen
20-02-2009
Mijn bankieZit te schilderen in het Park, zittend op een bankie. Al schilderend ontwaar ik vele melodieuze klankie's. Hoorde, voelde en zag een murmelende beek, die vrijelijk en kabbelend over mijn voeten streek. Een protserige dame, tikte met lichte schreden, haar hakkie's tikkend en tokkend over de stenen. Als kunstwonderen waren haar prachtige benen, die heel even mijn schilders ogen mochten strelen. Maar Vadertje tijd, die niets als heilig beschouwt; roept als hij dit prachtige beeld even aanschouwt, hier gaat de tijd je verf en penseel even te boven, als hij dit beeld weer van me af komt roven. 'O mijn zacht penseel, altijd zo snel en fiks ervaren, lukt het nu niet, om snel dit kunstbeeld te evenaren. Maar er begint me nu spijtig ergens iets te dagen, nog nooit mijn ogen zo lang over iets heen geslagen. 20-02-2009 om 14:25
geschreven door Adrie van Gansen
18-02-2009
Aan de rand van het bos zag ik bloemen staan Waarbij de wind langs hun stengels gaat. Bloemen al waren het boden, gezonden door de Goden. Of was het de min, die zich oprichten onder de wind. Als je dat nog niet bijzonder vindt. Een kring van mooie paarse violen, al waren het een fontein, zo teder en klein. En in het midden heft zich een enkele narcis, die treurt van droefenis. De viooltjes smachten van minne, brandend vol liefde van binnen. Dit alles voor die treurende narcis. Zij geuren hun zoetste geuren, en laten zien; hun mooiste paarse kleuren. En de Narcis boog zich steeds meer zieliger voorover, steeds meer naar het verdoem. Misschien dat hij in die plas met water, komende tot hem als een zilveren spiegel, zijn eigen treurende beeltenis ziet.< Zo koud, kil en eenzaam over het water. Zijn zoenen prangt, de bloemen in het beeld , waar minnend hij overhangt. En de viooltjes lispelen droevig, dat nog steeds met het enige wat de narcis lust, hij zijn eigen beeltenis kust. 18-02-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
17-02-2009
Wordt wakker van wat gerommel en gestommel, lag nog te slapen in haar lelie kleurig hemelbed, nadat we de bloemetjes hadden buiten gezet, haar slanke vingers nu op mijn borst gelegd. Hoorde in mijn oren het wakkeren van de kaarsen, die ons nog zacht in sluimering hadden gekust, maar haar tedere smalle mond, dat zwijgt en rust. We hadden beiden op geheel gescheiden wegen, steeds weer eenzaam alleen onze wegen gezocht, maar onze wegen namen nu eens dezelfde bocht, en zo kwam er een eind aan onze eenzame tocht. Ons hart voelt nu weer heel gelukkig gestemd; nadat de woeste Zeeën waren gestild en gedempt. We hebben bereikt waar we op hadden gehoopt, de laatste barricades en ruïnes zijn gesloopt. 17-02-2009 om 17:51
geschreven door Adrie van Gansen
16-02-2009
Had een stem in mijn droom vernomen,
verbrak de hoop dat zij nog ooit zou komen.
Daar gingen mijn dromen, een voor een,
weglopend in de nacht, verlaten. Alleen.....
Grimmig snelde toe, de grijze grauwe wolken,
eindeloze kluwens van zwart, grijs en blauw
tot ik het maagdelijk wit voortaan ging bevolken,
schrijf nu, hoe de meeuw over het water vliegt.
De geest en hart vroeg aan het frisse dauw gegeven,
waardoor dauwnatte rozen aan het oog ontsproten.
Voel me dus niet meer misdeeld in dit leven,
daar ik steeds met al dat moois wordt overgoten.
16-02-2009 om 12:17
geschreven door Adrie van Gansen
15-02-2009
Genoeg van al die sombere grijze dagen, te moeten kijken naar die verstijfde kaken. Gulzig te leven, en niets te willen nemen, steeds jaloers op buren en andere genen. Buiten wandelend; kijk ik in een grijs huis, zwak schemerend in een kamerlicht, staat voor de raam een gelaat opgericht, wachtend en hopend op wat licht en luister. Het aanblik maakt me ook even oud en grijs, voelde dat ik ook bijna lust en moed verloor. Alles werd even grijs en ijzig koud hier door, maar gelukkig kwam het zonnetje te voorschijn. Mijn alles omvattende liefde heeft weer genoeg, als ik gulzig met de armen gespreid, in het Park, van het ene uur in het andere glijd. 15-02-2009 om 15:07
geschreven door Adrie van Gansen
13-02-2009
13-02-2009 om 12:02
geschreven door Adrie van Gansen
VluchtigMijn gedicht wat ik wil schrijven is als een schaduw, een flauwe lichtinval door vet beslagen ruiten. Als wolken die de zon verduisteren in de lucht, als een beslagen lens tussen binnen en buiten, of een zo juist vers gespuugde kring in het water, of als een vluchtig wolkje room, zich langszaam verspreidend in het koffiewater. Of als haar naam, als een vette plek op het kleed, onder de vele reeds door haar geledigde glazen. Ook vlucht mijn dicht uit dichtersangst, een verlegen impuls op te verwachten vragen. Het valse haar van mijn buur, om schichtig, zijn tekort te dekken. Zijn nieuw gemaakte kunstgebit, om bewondering te wekken. 13-02-2009 om 08:25
geschreven door Adrie van Gansen
Ik schrijf dit gedicht bedoeld voor jou, mijn onafscheidelijk straaltje zonneschijn, die mijn dag steeds weer wat geluk en vrolijkheid verschaft. Denkend aan jou, net zo sprankelend zal dit gedichtje nu zijn, waarin pijn, onrust en verdriet voor eeuwig wordt afgeschaft. Woorden als hart en zielenpijn, afscheid en dood, zal je niet kunnen lezen of horen dit maal! In tegendeel, ik dicht nu over mijn rode liefdesroos! Ik laat je nu horen veel lievere dichterstaal! Vol dankbaarheid en blijdschap schrijf ik dit vriendschapsgedicht, voor haar die steeds weer met mooie dichterswoorden, tot heel diep in mijn hart doorstraalde en boorde! En dan steeds weer met haar zonnestraaltje mijn gaatjes dicht! Waar is de hart en zielenpijn dan gebleven, vraagt U? Sssssttt....met die donkere donderwolk gestort in de Oceaan, daar ligt het nu, niemand kan er meer aan! Of heeft ze het U lastige buurman gegeven soms? Wie vraagt daar aan mij zoveel lelijks en doms? Nog eenmaal van deze vragen of woorden, of ik schroef met behulp van doodsgravers, ook voor eeuwig een deksel op uw kist! Gij principeloze, en keiharde moralist! 03-02-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
01-02-2009
Dat ik er tijdens deze mooie winterdag weer mocht komen, in het prachtige park met zijn vele lanen, vijvers en mooie statige lommerrijke knoestige bomen. Daar kon ik eerst alleen maar weer van dromen. Op de plantsoenen geplaatst; een aantal roestige kunstwerken, met op de achtergrond een kerkhof vol grafzerken. Als daar je droom en dichterswereld niet van gaat werken. Hoor de honden hun geblaf en gekef, de eenden hun gesnater en gekwetter. Ouders met hun kinderen in hun spel; vol plezier met geschetter en getetter. Ik dacht toen aan mijn eigen kind, de wereld leek wel doof en ziende blind. Geen oog en oor voor mijn hart en zielepijn, en zo gingen de dagen en jaren steeds aan me voorbij. Waarom waren en zijn de wegen na een scheiding, voor de mannen met hun kind, altijd over, voorbij en iedereen; lijkt het stekenblind. De wereld lijkt je dan wel stom, zij n wegen even grillig en krom. Het gevoel van vrouwe justitia, vaak even onrechtvaardig en dom. Het heeft dan nog het meest de gelijkenis met deze bomen, Lang statig en dom. 01-02-2009 om 11:58
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
