Deze blog toont U maar één pagina. De andere worden in een archief geplaatst. Door onderaan de pagina op één der pijlen te klikken kom je verder. Je kan ook een onderwerp in onderstaande inhoud aanklikken. Oudere publicaties worden nog regelmatig bijgewerkt.
Van alles wat... ... over de enige échte Ros Beiaardstad! Het wel en wee van Dendermonde, veel fotomateriaal en af een toe een vleugje humor in ons dialect!
Bent u in het bezit van fotomateriaal van alles wat met Dendermonde (geen deelgemeenten) te maken heeft, en wenst u dit op het blog te zien verschijnen? Aarzel niet en geef ons een seintje op jpmc@skynet.be.
Wij danken u bij voorbaat!
En... mocht u dit blog goedvinden, kan u in de linkerkolom een waardering geven (beoordeel dit blog).
27-05-2008
Vanonder de stèirt van 't Pèirt. Spèsjoël bericht!!!
Van de mèiret pèisdegeke goet dâ man èrt stil stont! Ik kraig tèllefong vâ ne goeie kammeroët die mè liet wéite dâ ze de kazerme wille verkuëpe! Faitelaik is dâ nâ ni derèkt iet nief, mor d'r werd' uëk gezèit dâ ten ons Pèirt en de Réize en al wâ datter dor nor bèi stoët gin dèk nimmer bauve zanne kop zal èmme! In 't artikkel stoëd' uëk een passozje wordâ z'op stat ni kontèntj zèlle méi zain... Ik sitéir: 'Het is niet omdat de Regie der Gebouwen tot op vandaag nog geen stappen heeft gezet om het achterstallige huurgeld via juridische procedure te claimen, dat ze dat niet alsnog kan doen. In theorie kan de Regie daarbij beslag leggen op al wat in de kazerne staat en kan het werelderfgoed van Dendermonde openbaar verkocht worden.' Awel dâ vinne'k nâ nog toppoeintj! 't Stat éi zan ouisier ni betoiltj! 't Verbéiter nog!
Dâ wèrre zwoëre probléime! Ik èm al on't pèize gewéist, mor ik kan gil dâ gezelschap ni-j-in man garaasj kraige zènne en nog minder i man éitploitsj... En moest dâ nâ wèl goën ik zouë 't derèkt doen en 'k zeg er derèkt bèi, as't vèr ons Pèirt en de Réizen is zouë'n z' ô mèi-j-allènsj nog gin ouisier moete betoële! Ik goë mè geriët moëke en ik trek de boën op! Ik goën zoeke achter ier of doër nen angaar wordâ ploitsj is nowô. As 't minnestéire dor mèire stoët kènd' anders nog isj beginne zoeke! 't Is toch ne vrië wèirelt zènne, ge mauge't woërlaik geluëve!
In 1952 trokken enkele Dendermondenaars naar Aalst om er in de carnavalstoet reclame te maken voor de Ros Beiaardommegang van 8 juni. Ze reden met een vrachtwagen, waarop een zeer duidelijke boodschap was aangebracht in de stoet!
Uiterst links op bovenstaande foto, de heer Marcel Daman, oud-volksvertegenwoordiger.
Awel zi, ier wille'k ik ondergetiëkende Piër van Tatjes, isj op inpikke! Dâ woëre nog isj manne mè karakter! Die diften éir léive reskéire mè-j-in Oilsjt in de stoet te rèin mé-j-éire kammejong! Ze moeste die mènsje in den tait een madojle gegéiven èmme vèr moet en zelfopofferingk! En ze mochte ze vâ mèi elk nog vaifondert balle bauvenop gegéiven èmme! Azèkken dinge dâ zouë 'k ik uëk ammel dèive. Faitelaik kanne'k al beginne mè plakkoëte te moëke en te schillere nowô en ik kan in Oilsjt nog in twië stoete gon rèin azze'k wil. Aster manne zain die gèire méirèin loitj mor iet wéite. As me d'r te noste joër den 22ste féibrewoëre om een ier of iën in den achternoen zain is 't goet!
Een hoekje van de stad met een rijke geschiedenis is de Weldadigheidsstraat in "in 't Swaibéik"... In de volksmond heette deze straat 't Gordainestroitsje (Gordijnstraatje). De reden? Wellicht waren vele bewoners nogal nieuwsgierig en gingen bij elke beweging in de straat de gordijnen even opzij...
Verlèje wéik ister ier nen artikkel verschéine auver iet dâ mè nâ-j-isj ni nèig oënstoët... Ik èm ier geléize dad' opzoekinge ouitgewéizen èmme dâ z'in Oilsjt véil joëre gelèje uëk â Ros Bajjortpèirt zouën g'at èmme. Zi nâ kènde mâ waismoëke wâ dâ ge wiltj, mor zèkken zjiëverderèi doër moete'k nâ nikker ni vâ wéite... In Oilsjt e Ros Bajjortpèirt! Wâ ne zot vertèltj er nâ zèkken dinge! Woër dâ dië zan opzoekinge gedoën èit dâ wéite'k ik ni zènne! Van tien néige is dâ nen uëp bedriegerèi vâ mèn kan nemiër, vèr isj den intrèssanten ouit t' ange. 'k Em een giële wéik dwèis geluëpe azze'k dâ geléizen ouë! Wâ pèize die d'r wel in dad' Oilsjt. 'k Verstoën dâ ze gintjer beginne pèrrewètte te moëke omdâ binne goe twië joër ons Pèirt vâ stal komt, mor déize kiër goën ze te vèir! Doër goëne'k mè-j-onzem bèrremiëster isj e waurdeke auver klappe, want dâ kan ni zain! En tèn goën ze van ons zègge dâ me flauzemoëkers zain! Dâ 't doet dâ't wiltj, ze zain sjaloes dâ kènne ze ni afstrèin! En aster nâ-j-iëne Dèrremontenèir dâ moest geluëve wâ datter in diën artikkel stoët, waèl dië moeste ze verbanne nor Oilsjt mè gil zâ schuë laif en vèr de rèst vâ zâ léive!
Ons schuën èigen diejalèkt dâ verstouë-j-alliën mè Dèrremons intellèkt Ge moet er ni-j-auver diskettéire, nen Oilsjtenèir moet er allènsj ni-j-on probéire. Vroeger klaptege ze 't auveral, op 't Vèstsje, in 't Kortirke en as z' iet wiste gingke 't ront gelèk e virke. In de Vèirstroët, in 't Swaibéik enop de Méilembèireg, was 't al éiven èireg. Wéir zèlle ons toël traa blaive, wéir goën ze blaive klappe, léize en schraive. Z' is volks, plezant, mô vèrral nèig schuën, en ze zèlle ze nuët ni verbuën. Wéir doen ons devuëre en trèkke 't ons ni-j-oën, dad' ons Dèrremonde vèr attait zâ bestoën.
Wij vonden een tekst terug met als titel 'Het barakske op dem Biër'. Voorlopig weten wij niet wie de tekst schreef, doch wij vermoeden dat dit Georges Dierickx is. Het betreft een liedje dat wordt gezongen op de wijze van 'Ons hutje bij de zee'. Sommige delen van de tekst zijn in het AN en worden een beetje als 'burger-Dèrremons' gedeclameerd. Het barakske op dem Biër...
Toen de stat im brant gestauke lag te smèlte in éir pouin kréig ons moeder en éir zauke e schuën ouizeke mè nen touin. Auver 't Saske en de Rammeleir tisse riet en géireg vlier, wachte wéir op ons voëder in 't barakske op dem Biër wachte wéir op ons voëder in 't barakske in 't barakske op dem Biër.
Voëder lief at zich verschaule voor des Pruisen kwaden knoet. Mor â lapte on zan zaule vraa en kinnjere, 't èigen bloet. In de zon lag hij te blaken, slurpend aan zijn Hollands bier. Wéir mor wachte op ons voëder in 't barakske op dem Biër Wéir mor wachte op ons voëder in 't barakske in 't barakske op dem Biër.
Op nen dag - het was terug vrede - stont ons voëder véir de déir. Afgetopt nor laif en léide, in zam broek waster een schéir. O gemoël, zait ge d'r wéider riep ons moeder, uërd' isj ier. 't Wèr nâ tait vèr touis te blaive in 't barakske op dem Biër 't Wèr nâ tait vèr touis te blaive in 't barakske in 't barakske op dem Biër.
Moedeg, trots ouit pier verlange, pakten â rap zan kouop en paur, gingk gedildeg poëlingk vange, schuën dâ't nacht wir en nèig vraur. Sins diën tait zuë langk vervlauge, gingk ons voëder nemiër op zwier mor bléif bravekes mè-j-ons moeder in 't barakske op dem Biër, mor bléif bravekes mè-j-ons moeder in 't barakske in 't barakske op dem Biër.
De barak is nâ verdwéine, in 't fort ginne poëlingk nemiër. Moeder en voëder gingken éine en zain bauve mè-j-ons Iër. 't Gelik der klèine dinge, 't was e kloëverke vâ vier is vertrokke mè de buëte in 't barakske op dem Biër. is vertrokke mè de buëte in 't barakske in 't barakske op dem Biër. ---------------------------------------------------------------- Ter hoogte van de vestingen aan de overkant van de Dender was geen dijk. We hebben het hier ongeveer over de plaats waar thans het Rijksadministratief Centrum 't Saske gesitueerd is. De dijk was er vervangen door een waterkeringsmuur of 'beer' (biër). De muur was voorzien van een sluis en was bovenaan afgewerkt met een scherpe rug, om belegeraars onmogelijk te maken ongemerkt de overkant te bereiken. Even voor de sluis bevondt zich een cilindervormige kleine toren of 'monnik'.
Ook in Dendermonde verdwijnt stilaan het dialect zoals trouwens in de meeste steden, gemeenten en dorpen. Nochtans is een dialect een onderdeel van het folkloristisch patrimonium. De levendige taal die door onze vroegere stadsgenoten werd gesproken is vaak doorspekt met humor. Soms vragen wij ons af welke voorvader ons die buitenissige tongval heeft nagelaten? Sommige Dendermondse woorden lijken op vaak overeen te komen in klank met Brussels en het Antwerps. Een degelijke uitleg daaromtrent zou ons te ver leiden, vandaar dat wij verwijzen naar publicaties daaromtrent (zie onderaan artikel). Spijtig genoeg zijn er nog weinigen die onze echte streektaal spreken. Trouwens het echte Dèrremons is niet eenvoudig weer te geven, noch gesproken, noch geschreven. De taal die de gewone volksmens sprak op 't Vestje, de Molenberg, 't Kwartierke enzomeer, daar zat een hele geschiedenis achter verscholen. De verklanking van rampzalige intellectuele achterstand van enorme sociale miserie was kenmerkend. Het zijn veelal spetterende woordspelingen die vlot uit de mond weerklonken van onze voorouders... De modernisering heeft teweeggebracht dat de kinderen meer om meer werden opgevoed in het A.N. in plaats van in de eigen streektaal. Vergemakkelijkte dit de opvoeding, of was en is het de bedoeling de kinderen vlotter een buitenschoolse opleiding te geven? Is het een naschoolse opvang thuis of zijn het de kinderen zelf die het niet willen? Allemaal vragen die wij ons stellen, terwijl ons schoon dialect verdwijnt... Pagadders die het geluk hebben hun overgrootouders nog te kennen staan dikwijls voor een taalbarrière. De invloed van TV, school en nieuwigheden met nieuwe benamingen liggen aan de basis van de veranderingen in het dialect en brengt het dichter bij het A.N. We zijn verheugd dat wij in onze stad nog enkelen vinden die ons dialect machtig zijn, zodat wij daar ons licht kunnen opsteken qua typische uitdrukkingen, (voor ons lang verdwenen) woorden en vergeten klanken. Nader onderzoek leerde ons dat hier in de verschillende cité's een ander dialect werd gesproken. Zo verschilde het dialect van de Veerstraat, 't Vestje, de Molenberg, 't Klein Kwartier en het centrum. Ook in de Donckstraat sprak men een ander 'taaltje'. Het verschil lag vooral in de oe- en a-klanken.
Het idioticon van wijlen Georges Dierickx heeft al voor enige wegwijs gezorgd in de wirwar van uitspraken. Binnenkort brengen wij een bijdrage omtrent deze 'pionier'.
Dat ons dialect nog bestaat is een bewijs dat in onze stad in het verleden genoeg mensen hebben geleefd die in spraak of schrift hun eigen volksaard zijn trouw gebleven. Ze hebben de voorkeur gegeven aan hun streektaal zonder alles zomaar te aanvaarden wat uit andere regionen werd meegebracht. Laat het een troost wezen dat het A.N. een 'soepke' is, waaraan nog honderden jaren zal geschaafd worden en waarrond steeds onenigheid zal bestaan. Dat hebben wij met ons dialect vermeden. Dendermonds is Dendermonds en daarmee basta! Wij blijven steeds verkondigen dat ons 'Dèrremons' één der oudste en mooiste dialecten is van het land. Het is uiteraard niet aan iedereen besteed om er zomaar wijs uit te raken, maar met ietwat Dendermonds bloed in de aderen en een beetje goede wil zal men er zeker minder moeite mee hebben dan sommigen met hun Frans, Engels of Duits...
Nog even meegeven dat in de stedelijke bibiliotheek een aantal publicaties voorhanden zijn omtrent ons dialect. Deze zijn van ondermeer Georges Dierickx en van ondergetekende uit hoofde van de vereniging 'Den Dèrremonse Klapper'.
Alléi ik kraig al ewwâ korrozje. 't Wéir zâ gon béiter wèrre en tèn begin ne mensj toch em bitsje t' èrléive nowô. Den tait van de kaa voete is wèrral verbèi. Ge kènd' af en toe isj in den of wèirke, ge kèn méi-j-elpe on de gruëte kouis, ge kèndj ier of toër wèrral isj ewwâ vèireve of bejange... Nâ ni da'k dad'ammel zuë gèire doen, mor 't is miër vâ moetes!
Mor ik pèis tèn i man èige, azze'k on die dinges ammel moet beginne, tèn wiltj dâ zegge da't vèir zaumer is! Konzjéi!!! En dâ wil zegge isj gon visse, isj nor de zjië vèr te brouine, 't donderdogssoëvest isj nor de terraskesoëvende op de Gruëte Mèrt, en nog ne gillen diël ander ammezoësse. t Vald alliën mor af te wachte of dak dad ammel zâ mauge vâ madam t Is den iëste kiër ni dak man planningk opmoëk vèr de zaumer en datter tèn faitelaik ni te véil van in ouis komt!
Binnekèrt goënek isj nor een optréide vâ Laura Lin, ge wètj wel dâ schoëp dâ zingt van Duzend kiëre belauge nowô. Nâ ni dak die-j-éir liekes zuë gèiren uër, mor k vin dä zuë e schuë kintj en k wil die wel isj van dichte bezien. Ik bèn attait sjaloes van die muzzekante die dor moete mè spéile Die stoën dor altait vrië dicht bèi nowô, mor ze zien ze wel miëstal alliën mor langst den achterkant! k Ben blèi dak ik ze langst de vèirekant zâ zien allèi t is taupe want t val nog te bezien of dak mag goën van ons madam! En azzek ni mag goën nor Lora Lin, ten goënek mor nor La-j-Esteralla kaike dâ zâk wel mauge!!!
Een aantal afbeeldingen van de Schel(de)straat door de eeuwen heen, thans de Franz Courtensstraat. Deze laatste benaming werd gegeven in 1907 als eerbetoon aan de aldaar geboren kunstschilder Franz Courtens. Zijn standbeeld staat thans opgesteld schuin tegenover zijn geboortehuis (waar nu de apotheek is gevestigd).
Bemerk op deze afbeelding de postbus (rechts). We hebben zo'n sterk vermoeden dat de bus die er thans staat nog steeds op dezelfde plaats staat...
Vandaag 25 mei 2008 is het 33 jaar geleden dat ons Ros zijn ronde maakte in de stad. Het was toen geleden van 1958... Nieuw was zeker de Ros Beiaardharmonie en er werd ook een 45-toerenplaat uitgebracht, uiteraard met het Ros Beiaardlied.
In de luëp vâ gepasséirde wéik was 't onderzoek vèr 't stat en al 't personiël... D'r woëre d'r e poër auverwèrkt, d'r was iëne mè-j-'n zjiër oksel van op zan schip t' ange en twië die mè krampe zoëte vâ ne gillen dag mè-j-éir biëne auveriën te zitte achter éire kompjoeter. Den Indejoën was ne killau vermoëgert, Mars twië killau verzwoërt en Gaulejat ne santeméiter gegroejt... Ons Pèirt ouë ewwâ van em bronsjit van die puërt die-j-attait aupen en toe goët. Mè de mènsje van 't schéipekolléizje viel den ouitslag nogâ méi. D'r zain d'r zjust twië die ne kromme rig on 't kraige zain van die stoele van de roëtzoël... En dem bèrremiëster éi loëte wéite dâ zan oër pessies vedrom begin te schiete... Voersj van de rèst waster niks spèsjoël te mèlde.
Ik èm ne kammeroët en dâ zain touis boere. Auver e poër montj was manne kammeroët zâ voëder zik en â vroeg of dâ'k nikker ni kost kommen èlpe vèr nen dag of twië. Alléi verouit, ik mannen auveral i man kabas en nor dem bouite. Om vier iere 't smèires moeste'k d'r al zain! Dâ was vanèigen al 't iëste dâ téigeviel. Miëstal komme'k mor touis op dad' ier! In alle geval ik zal dâ dagske ni te gaa vergéite 't Iêste dâ'k moest doen was èlpe de koeje mèlke. D'r woëre ne gillen diël koeje die mè 't masjiem gemolke wirte, mor d'r moeste d'r uëk e poër azuë gemolke wèrre. 'k Zouë 'k ikke't ni gewéisd' èmme azze'k wèrral niks moest téigekomme nowô! 'k Zètte mè d'r op azuë 'n drèipikkelstoelke nèffest een koej en 'k begost on die dinges te lojjere gelèk as nen èchte. Van tien néige èmme'k ewwâ wiltj gewéist, want ik kréig d'r op iën twië drèi een siffelèt van dië stèirt van dâ biëst dâ'k mè stoel en al ne méiter of twië achterouit schauf. 't Was nog gin klèin kokkenaut!!! Manne kammeroët at effenaf kompasse mè mèi en 'k moest allènsj nimmer voersjdoen. Ik mocht nor de vèirkesstal goën vèr doër de biësten éite te géive. Ik kréig ne kèrrewoëge en een schip vèr die bakke te ville. Ik kwamp nog mor goet dië stal binne en die vèirkes begoste mâ d'r toch een els lawait te moëke. Was dâ nâ omdâ ze mâ nog nuët ni gezien ouën of vâ kontèntemèntj omdâ ze dië kèrrewoëge zage, ik wéit et ni , in alle geval d'r was toch iet ni zjust. Ik ouë op tait van tien menniete ammel die bakke volgekapt mè dad' éite en of dâ g' et geluëfd' of ni, d'r was gin ië vèirke die mor iën béit èttege! Ik pèisdege dâ die biëste op man gezicht ni koste , mor 't was iet anders. Manne kammeroët vertèldege dâ'k ne verkierde kèrrewoëge gepakt ouë Ja, ik zouë toch uëk faitelaik ni gèire op man talluër kraige wâ dâ kèrt d'r vèire ouit man dèireme gekommen is zènne.
U hebt wellicht al gemerkt dat wij de afgelopen weken af en toe eens op de kap van Aalstenaars zitten. Dit zal de komende weken zeker niet veranderen of verbeteren... De nakende Ros Beiaardommegang zal daar wel voor iets tussen zitten. Traditiegetrouw zal de Ommegang van 2010 weer voor een 'heropleving' van de rivaliteit tussen 'onze Dender- en Scheldestad' Dendermonde en de 'Denderstad' Aalst... Deze tweestrijd heerst al jaren en resulteert in een ludieke 'oorlogsvoering'. Men moet zeker niet wetenschappelijk gaan uitspitten vanwaar de vete komt, want hiermede gaat ongetwijfeld het ludieke element verdwijnen. Trouwens daar hebben wij in het verleden al voldoende aandacht aan besteed.
Niettegenstaande de rivaliteit al eeuwenoud is, en in feite draait rond al even oude geschillen, blijkt de 'Kopvleesfretter' en de 'Ajuin' er steevast in te geloven dat het enkel en alleen gaat over het bezit van het échte Ros Beiaard. De mislukte poging van de Aalstenaars om het Ros uit zijn stal te ontvoeren op 26 april 1952, heeft bij menig Dendermondenaar kwaad bloed gezet, en sindsdien vertrouwen zij die van Aalst voor geen zier meer. In Aalst zijn ze dan weer niet te spreken over het feit dat de Dendermondenaars blijven zingen dat "die van Aalst zo kwaad zijn"...
Het ligt wel in de lijn van de verwachtingen dat de Aalstenaar moeilijker de slaap zal kunnen vatten alvorens de Ommegang zal hebben plaatsgehad. Er zal andermaal voor de nodige spot en humor worden gezorgd, alleen maar omdat de galop van het Ros Beiaard, het ongrijpbare Paard van Reynout, weerklinkt tussen het dichte gebladerte, zijn symbool vormend.
Sinds onheuglijke tijden, het tijdperk van Iwein van Aelst en Daniël van Dendermonde uitgezonderd, zijn beide steden er nooit in geslaagd vriendschappelijke of althans fatsoenlijke hoffelijkheid te handhaven. De echte hetze van vroeger is echter verleden tijd en vandaag is de rivaliteit tussen beide steden de uiting van een gezonde, sprankelende en onuitroeibare volkshumor in de geest van Uilenspiegel.
Nog attait ni véil nies. k Em ier en doër man uër te louistere gelèit, mor dr wèr niks gelost. t Is pessies of d organezoësse van de kommenden ommegangk is top siekrèt! Ik kan dr pertang e poër van de gemintjeroët die-j-in kommetait zitte en die noga rap éiren tètter isj verbèiklappe, mor van déize kiër komt er niks ouit. Ik begin stillekesoën gon te geluëve dad onzem bèrremiëster die manne gebréinwasjt éit!
Anders, as iet wéite luëpe zer binst t alvier méi te kuëp en van déize kiër kènde dr gin alf waurt ouitkraige, daddis van dem balange ni normoël zènne.
Ne mènsj zouë beginne pèize dât is omdâ de die van Oilsjt niks zouën te wéite komme, mor binsjt wéite wéir uëk niks nowô. Pertang téige mei mauge ze nâ véil vertèlle, ik kan vrie goe zwaige. Mor t zain vanèigest de die wordâk iet téige vertèl dad éirem bèbbel ni kènnen ave!
t Wèr nâ toch stillekesoën tait dâ me toch van iet gon wéite nowô, t is mor goe twië joër nemiër en t is zuëvèir Piër van Tatjes.
Geschiedenis van de Gildereuzen - (voorlopig) slot.
Een reus betekent over het algemeen feestgenot, een hoofddoel of gewoon middel in een vurige viering, een prachtige processie, een statige stoet. En daar kunnen wij in Dendermonde wel over meepraten. Telkens wanneer onze drie 'Grote Mannen' verschijnen heerst een feestsfeer in de stad. De middeleeuwse Reuzenommegang biedt telkenmale vermaak voor groot en klein. Deze organisatie kent de laatste jaren een enorme bijval en wordt inmiddels aanzien als een toeristisch evenement voor onze Ros Beiaardstad. Velen vinden het betreurenswaardig dat het Ros Beiaard niet verschijnt als de reuzen hun triomftocht maken door de stad, maar de échte Dendermondenaar begrijpt dit evenwel zonder moeite. De traditie wil nu eenmaal dat het Ros gebonden blijft aan het eeuwenoude handvest daaromtrent. Trouwens, wij vinden persoonlijk dat een veelvuldig vertoon van het Ros een devaluatie van de folkloristische traditie met zich meebrengt.
Bij de Gildereuzen ligt dat anders. Zij vormen nu eenmaal de hoofdattractie van de jaarlijkse Katuit, het slot van de kermis. Deze ommegang is telkenjare een publiekstrekker op het einde van de grote kermis. De organisatoren proberen er elke keer een noemenswaardig evenement van te maken en daarbij mogen de vele vrijwilligers, die toch de stoet levendig houden, ook wel eens in de bloemetjes worden gezet. Zij zijn het die als figurant het evenement tot een apotheose brengen als de reuzen dansen. Er bij zijn is de boodschap. Dendermonde barst zowaar uit zijn voegen op Katuit.
Wij wensen bij deze Indiaan, Mars en Goliath nog een jarenlang of zelfs eeuwenlang voortbestaan, zodat zij als ambassadeurs van onze folklore, naast ons wxereldvermaard en enige echte Ros Beiaard de verdiende uitstraling van onze stad waarborgen. De erkenning als werelderfgoed zal hier alvast toe bijdragen.
Het Pijndershuis was gelegen aan de Schel(de)straat (nu Franz Courtensstraat), nabij het Justitieplein. Op de onderste foto ziet u links de ijzerwinkel Heyvaert en daarnaast het voormalige pijndershuis met puntgevel. Het werd in 1880 openbaar verkocht.
Wikipedia leert ons hetgeen volgt...
Het pijndersambacht, ontstaan in de 14e eeuw, had het monopolie over lossen en laden van schepen en kelderen van wijn en bier. Vandaag zijn de pijnders de exclusieve dragers van het Ros Beiaard in de Ommegangen. De leden zijn verenigd in de gilde der Vrije Pijnders met aan het hoofd de gildedeken Jean Pierre De Jonghe.
De taak van de pijnders is niet te onderschatten. Als dragers van het Ros hebben zij een hoofdrol. Zij hebben niet alleen de verantwoordelijkheid over de veiligheid van de Vier Heemskinderen, maar de bewegingen van het Ros Beiaard moeten ook gesynchroniseerd gebeuren met de regie-aanwijzingen. Tempo en aangepaste snelheid zijn van hoofdbelang. Al die belangrijke details worden voor elke ommegang ingestudeerd.
Maandenlang wordt geoefend aan de kazerne waar het paard zijn rustplaats heeft. Het dragen van het paard is fysiek zeer zwaar daar elke pijnder meer dan 120kg moet dragen. Het is uiteraard niet het dragen op zich dat voor deze sterke kerels het grote probleem is, wel het steigeren van het paard en het lopen over een niet altijd even stabiele ondergrond waardoor de lasten niet altijd gelijk verdeeld zijn. Bij het steigeren van het paard moeten de pijnders vooraan in het paard heffen en gelijktijdig gaan de achterste dragers door de knieën.
Voor de heemskinderen wacht ook een zware taak. Zij moeten immers op de zeer brede rug van het paard plaatsnemen gedurende enkele uren. Dit geeft een enorm grote belasting voor de beenspieren, het bekken, de liezen en de onderrug. De heemskinderen krijgen dan ook begeleiding gedurende enkele maanden door een kinesist om de spieren en pezen te rekken tot een zo groot mogelijke spreidstand. Voor de heemskinderen een taak waar dagelijks op geoefend moet worden om klaar te zijn voor de grote dag. In 2000 was het bitter koud en voor zowel de pijnders als de heemskinderen een helse taak daar het gure weer zeker geen goede invloed had op de al zo zwaar belaste spieren.
Wil je contact nemen met de blog voor het sturen van een foto, het geven van informatie of het vragen om inlichtingen, stuur uw email via het voorziene vak hieronder. U kan ons helpen bij de identificatie van personen. Herken je iemand dan vernemen we dit graag met een email.
