|
Allerheiligen
is veel meer dan een kerkhofdag.
Geen dag alleen van treuren
om het verlies en het gemis van je geliefden,
maar een dag van verder kijken,
verder dan het verdriet
en verder dan de lege plek in huis,
om door het verdriet heen
het geschenk te zien,
het levensgevend geschenk
van goedheid en vriendschap en liefde
dat mensen voor jou geweest zijn.
Dat geschenk kan niemand ons ontnemen.
Wij mogen het bewaren en koesteren,
en verder leven.
Het heeft ons mee gemaakt
tot de mens die wij tot nu toe geworden zijn.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Allerheiligen
is een dag van verbondenheid beleven
met mensen van vroeger en nu,
van dichtbij en veraf.
Vroeger dacht ik nooit aan 'sterven'... Sterven was altijd veraf, tot dan plots ...
Plots was er de dood dan toch. Een dierbaar familielid ging heen, het was vader. Vader, waar je zo naar opkeek, die je zoveel had geleerd, bijgebracht, je de waarden van het leven leerde kennen.
Vader, ... die je nu elke dag mist, die een leemte nalaat, die er niet meer is voor je zwakke momenten, om heuglijk nieuws over te maken, om raad te vragen, om problemen te bespreken... Vroeger was hij er wel... altijd...
* * * * *
Alweer een jaar voorbij
Alweer een jaar waarin wij familie, goede vrienden, kennissen, hebben verloren
Alweer zijn wij hier om hen te gedenken, er even bij stil te staan wat ze voor ons hebben betekend
Maar we doen dat ook omdat we geloven en hopen dat al het goede wat door mensen is verricht, niet verloren gaat. We doen dit ook omdat we geloven dat de liefde sterker is dan de dood. Dat wij door de liefde met allen verbonden zijn, levenden en doden.
Met het lichaam is de mens gebonden aan de tijd, aan worden en vergaan.
Dan besef je hoe erg het is als iemand van ons moet sterven. Innerlijk verzetten wij ons tegen de gedachte dat nu alles gedaan is.
Diep in ons leeft een machtig protest tegen de vrees dat de dood het toch definitief zal winnen.
De dood geven wij niet graag het laatste woord in ons leven.
We verlaten even de ons vertrouwde wereld waarin wij dagelijks leven om naar het kerkhof te gaan en er een bezoek te brengen aan degenen die in het verleden samen met ons het leven deelden in goede en kwade dagen. We leggen een bloemstukje neer want bloemen versieren de dood
Want de dood blijft een raadsel waar we moeilijk mee overweg kunnen. Algemeen gesproken is het makkelijk om zeggen dat het normaal is dat er een einde komt aan onze reis op aarde.
Het lijkt doodgewoon. Het wordt anders, als de dood aanklopt aan ons huis, bij onze familie, bij onze vrienden, meestal onverwacht, altijd ongelegen...
|
