Jef Klerdan, volgens zijn identiteitskaart Jozef Clerdant, werd geboren in 1880 en zijn beroep was 'muzikant'. De naam Clerdant werd door de jaren 'vervlaamst' naar Klerdan. De meesten zullen hem herinneren als Lange Jef, 'den accordeonist' of als Jef de speleman. Veel 'airekes' kende Jef niet, hij was geen artiest, maar een in-menselijk figuur. Jef kwam binnen, de schouders hoog en de benen een beetje trekkend..., stoorde zich aan niemand, zocht een stoel en liet de vingers over de toetsen van de trekzak glijden om te zien of alles nog gesmeerd liep - of was het misschien om aandacht te vragen ? - en het walske kon beginnen.
De cafégangers aan het zingen krijgen was voor Jef geen probleem, iedereen kende zijn 'airekes'. Eens hij in gang was, ging het allemaal vanzelf. Het ene liedje volgde het andere op en Jef speelde maar door..., zonder hoogten noch laagten, alle noten hadden dezelfde geluidswaarde. Maar Jef bracht vreugde, psychische vreugde, die men aanvoelen kon in de gezellige sfeer van de kroeg en op de tonen van Jefs repertoire. Ontelbare keren speelde hij 'Cheerio', steeds met dezelfde kadans, steeds met dezelfde opeenvolgende noten, zonder de minste variatie in de uitvoering. Maar Jef bracht vreugde. Als de leute toenam, zette hij zich recht, nam zijn 'kroes' en ging rond, zonder iemand te vergeten... Uit dank zette hij zich opnieuw neer en speelde uit waardering voor de gulle giften "Cheerio"...
Nadien werd de trekzak in de getrouwe zwarte doek gehuld en Jef ging verder.
Zijn trekzak was een stuk van zijn leven, een stuk van zijn ziel...



Jef de Speleman omringd door een groep luisteraars.



Huwelijksfoto van Jozef Clerdant met ? Kips rond 1920.

Jozef Clerdant op stap met dochter Emma en zoon Pieter in 1938 of 1939.  Pieter speelde later ook accordeon maar deed niet zoals vader Jozef 'zijn ronde' Hij hield het bij 'thuis spelen'.
Wijzelf herinneren ons Pieter als de man die regelmatig een babbeltje sloeg aan zijn woonst aan de Oude Vest met onder meer zijn buur 'Briekske de schoenmaker'.

(Foto's: Roger Van der Veken)