O Lant van Dèrremonde, wâ zajje gè toch schuën. Oilsjt, dâ zakt ten gronde, ons Pèirt droëgt de kruën. Loitsj het in Oilsjt mor stingke nor 't gèltsj van den Ammelum, loitsj éiren éizel mor verdringke, diën is toch van balatum. Nog iëne kiër een fuuze, en Oilsjt is van de koërt. Mor in ieders mémaure blaift Dèrremonde bewoërt.
O Lant van Dèrremonde, wâ zajje gè toch schuën. Ik bring et ier ter konde, dâ'k ier toch zuë gèire wuën. Ge zait 'n stat mè-j-'n raik istaure, d'r was raikdom mor uëk nuët. Wéir èmme vèrral ons folklaure, en die-j-is van dem balange nog ni duët! O Lant van Dèrremonde, ge zèl nog véil iëwe bestoën. Zuë langk as dâ 't Ros Bajjort doe zan ronde, doër is giënen twaifel oën.
(Piër van Tatjes)
|