God, wat baal ik van mensen die altijd zo negatief zijn… Er mag niks gebeuren of ze staan op de eerste rij om commentaar te leveren. Neen, geen opbouwende kritiek, maar steeds negativisme! Wat brengt hen daartoe? Is de oorzaak van lichamelijke aard? Hebben die mensen een maagzweer? Is het van psychische aard? Is er iets in hun jeugd voorgevallen dat zij op alles en iedereen kritiek hebben?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ooit maakte Wim Sonneveld een liedje over dergelijk volkje, met de titel “Zij kon het lonken niet laten”. Misschien had een titel als "Zij konden het zeuren niet laten" ook wel een goed idee geweest?

Ken je mensen in je omgeving die zo zijn? Hoe pak je ze aan? Wat zeg je daar tegen?

Een hoop vragen waarop vaak geen antwoord komt.

Niet dat ik geen kritiek kan hebben, hoor! Ik ben steeds opgezet met opmerkingen, als die maar positief bedoeld zijn. Daar kan je tenminste nog uit leren. Maar steeds zeuren over wat er gebeurt of kan gebeuren, maakt alles zo onaangenaam en moeilijk!

Naarmate een mens ouder wordt, kun je aan de ruststand van de mond zien wat er in zijn leven is gebeurd. Een mens die een leven vol zorgen heeft gehad heeft het vaak moeilijk om de mondhoeken op te trekken tot een brede grijns…, zelfs op gelukkige momenten.

We hebben toch ooit wel de mogelijkheid gekregen om te lachen en om ietwat positief ingesteld te zijn. De spieren ontspannen is een goede manier om het leven iets aangenamer te maken. Ik weet ook wel dat er veel kommer en kwel is, zelfs in de hele wereld. Maar een lach en dat beetje positieve kan ons terugbrengen tot de kwetsbare mensen die zo goed en zo kwaad als we kunnen het leven proberen te leven… Ik wil zeker niet gezegd hebben dat er nooit reden is om eens te zeuren of te kniezen, nee hoor!
Maar ik heb het moeilijk met mensen die steeds maar weer de zeurkous gaan uithangen. In hun onmiddellijke omgeving zijn ze wellicht weinig te genieten! Ja, ik weet het, de ene dag is de andere niet, maar voor sommigen lijken alle dagen zo zwart als de nacht! Nooit eens iets goeds krijgen ze over de lippen. Altijd maar vinden ze iets om af te breken... En wees er maar zeker van, het zijn niet altijd de oudsten die zeuren!

Ik vond in een liedje een gedeelte tekst dat dit artikel perfect ondersteunt:

"niet kniezen, niet zeuren, dat is hartstikke fout. Soms lijkt alles triestig, zwarter dan de nacht. Maar het wordt weer helder, als je weer eens lacht”…



En nog even dit...