De miëste manne zèlle ’t van tien néige nog miër as goe wéite… Den tait in ’t Klei Kastilke im Brissel…
 


Faitelaik zajje ginne man as ge d’r ni gewéisd’ ètj, nowô. Be mèi-j-is’t al een taike léin, mor ‘k èm d’r uëk mam proeve moete gon aflègge… en ‘k èm z’ afgelèit, zènne! ‘k Was d’r nog ni binne of ’t was al mis! D’r stont d’r iëne bouite mè zâ kostum van Bèlsj léiger oën en ik vroeg on die mènsj: “Kammeroët, benne’k ik ier op ’t sjust adrès?”. Diën ouë gilzéiker ’t smèires ambras g’at mè zan koeketien, want die vlaug d’r ouit téige mèi dâ’t ni schuën ’n was! Die begost d’r te roepe en te tiere van: “Mènneke, ik bèn van dem balange ginne kammeroët van aa, en dâ zèlde gilzéiker nog wel ondervinne!”… Ik antwaurdege vrië beléift: “Makker ge moet zuë neig ni roepe téige mèi, ik ben ni duëf, zènne, of ’t zouë moete zain dâ den doktaur ier straks zegt va wél!”… Die kèirel die wir blaat, ruët en groen tegelaikertait en â begost nog nèiger te roepe. “As ge ni mokt dâ ge binne zait en dâ ge dor in die raut goë stoën zèld’ ier sebiet nikker ewwâ gon méimoëke!!!” riep die geluk as d’èlse dievels… Ik zei dâ assen dâ stiller moest gezèid’èmme dâ’k dâ giëlzéiker uëk wel zouë g’uërd’èmme… Ik staptege déir en ’t iënegste dâ’k nog g’uërd’n èm daddis: “Ik zal vèr aa nikker zèrge mènneke!”. Ouit beléiftait drouëdege ‘k ik mè-j-om en ik zei: “Merci kammeroët!”…



Was datter in iëne kiër e spèl. Ik moest derèkt mè-j-èm méi bè nen uëgen tip! Ik moest in die zannem berrau komme. Milledzjuë ge kost derèkt zien dâ d’n die d’r ewwâ te zèggen ouë, zènne… Giël die zanne frak stond vol stèrrekes en stréipe. Diën ouë gilzéiker al nen aurlogt of twië gewonne! A sprak mè vrinnelaik oën en â zei-j-in ’t schuë Vloms: “Ge zijt hier bij het leger en hier is het niet bepaald om te lachen”. Ik kost er ni van auver dâ die zuë vrinnelaik was en ik antwaurdege: “Mannem beste meniër, ik èm ’t al willen uëre. Die kèirel dor bouite, die kan tien kiëre zuë neig roepe as mâ nonkel Tisj, en die kan d’r uëk wad’ af, zènne!”. Nâ schauf die zanne stoel achterouit en binsjt datten èm recht zèttege begost die d’r uëk te kéile gelèk ne zot! “Hier temt men leeuwen” riep die in iëne kiër. Ik was man mouil wèrral ni miëster en ik zei: “In de sirk uëk meniër”… En ik pèis dâ mâ leste antwaurt d’r gië goed’ on gedoën éit, want ik èm i mannen tèirem dikkes petatte moete schèlle, zènne!