Hier vloekt men niet… of toch?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

In onze stad dacht men daar blijkbaar anders over. Overleveringen leren ons dat vroeger vooral op ’t Vestje en de ‘Méilembèireg’ meer dan eens een serieuze vloek werd ‘afgetrokken’… De gebruikte ‘terminologie’ varieerde sterk van persoon tot persoon, waarbij telkens de omstaanders werden opgezadeld met een portie onbeheerst taalgebruik. Pareltjes (?) als ‘gotvernondemiljaardedzjuë’ over ‘vlammestenondezjuë’ tot ‘gotvervlammestemiljaardenondevlammestenondemilledzjuë’ leken dagelijks gebruikt te worden. Het minste dat verkeerd ging, kon de aanleiding zijn tot een dergelijke uitspraak.

Vloeken is in feite aandacht vragen op een negatieve manier, waarbij men anderen vaak choqueert. Het gebeurt vaak uit onmacht en frustratie of om zich af te reageren… Een kleine zoektocht resulteerde in de volgende definitie: “Een vorm van primitieve communicatie, vergelijkbaar met grommen”. En "Door te vloeken geven mensen uiting aan gevoelens van teleurstelling, pijn, schrik, verbazing, verwondering of frustratie. Het is een emotionele zelfontlading”. Het is een ingeburgerde gewoonte en sommige mensen vloeken net zo gedachteloos als dat ze ademhalen of zich daar nu iemand al dan niet aan ergert. Persoonlijk stoor ik mij niet zozeer als iemand een ‘doorsneevloek’ gebruikt. Tja, soms is het godverdomme wel allemaal niet gemakkelijk, hé!