|
Eens je identiteitskaart verraadt dat je de 55 voorbij bent, kun je al over heel wat zaken meepraten met mensen van de gezegende leeftijd
Je hebt nog lei en griffel gekend, nog de bewaarschool doorlopen en avonden zonder televisietoestel meegemaakt
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De kleinkinderen luisteren met ongeloof naar jouw verhaaltjes. Hun gelaatsuitdrukking maakt duidelijk dat ze twijfelen of je al dan niet de waarheid of fabeltjes vertelt
Een dvd met beelden uit 'de tijd van vroeger' zou op dat ogenblik zeer handig zijn.
Ik kreeg zelfs al eens de vraag of ik echt ook klein geweest was
Euh, ja, maar dat is al héél lang geleden, was toen het enige, wat ik kon antwoorden, alhoewel ik anders niet op mijn mond gevallen ben.
Toch kan ik die kleine spruiten soms boeien met mijn vertellingen over mn driewieler, de Matchbox- en Dinky Toys-autootjes, mn grote zak knikkers, de bikkels, het schoolbord met het telraam bovenaan
 
 
Verschrikt kijken ze op, als ik over school vertel. De tikken van de houten regel van de meester op mijn vingers lijken wel tot het onwaarschijnlijkste te behoren. Het bruin papier op de borst tegen de barre winterkou doet bij hen een glimlach verschijnen
Een foto van mijn plechtige communie is goed voor een lachsalvo, maar de grootste lachbui ontstaat bij het tonen van opa's foto op het schapenvelletje
Dat ben jij niet, opa! is hun reactie, en daarop moet je dan antwoorden dat het wel degelijk opa is
De foto wordt bijzonder minitieus bekeken en gekeurd: is er nergens een aanwijzing waaruit kan opgemaakt worden dat het opa niet is? De tussenkomst van oma geeft de doorslag.
Ik denk in mezelf: Ze is zo overtuigend dat je haast zou denken dat ze er bij was, toen de foto werd gemaakt
Ja, waardig ouder worden
Waar heb ik dat nog gehoord???
Oh ja, vraag me niet om de foto op de schapenvacht of die van mijn plechtige communie te publiceren... Er werd al genoeg mee gelachen...
|
