Bij de schilderijen en tekeningen verdwijnt het paard tussen de andere dieren en komt af en toe ook de mens te voorschijn. Met dank aan Christel die, in de drukte van de vernissage, de foto’s nam.

In deze tentoonstelling richt Flor Hermans zijn aandacht vooral naar dieren. Paarden nemen een prominente plaats in. Eerst even aandacht voor de beelden, allemaal paarden.

Flor Hermans is zowat het stichtend lid van kunstkring ‘Gesigneerd’. Zelf is hij een goed beeldhouwer en dat zullen ze in Tremelo, waar hij woont, geweten hebben. Verschillende van zijn beelden zijn te bezichtigen in Tremelo 'De Messenvechter' (zie foto hieronder), 'Damiaan, De Grootste Belg' en 'De Geboorte';

Nu stelt hij ten toon in de lokalen van ‘Gesigneerd’ in Baal. Ik ben erg nieuwsgierig naar wat hij aan de muren gaat hangen: ik ken hem als beeldhouwer maar als schilder of tekenaar, dat is voor mij nieuw.

Samen met Christel trek ik naar Baal. Tijdens de rit wisselen we de laatste nieuwtjes uit. Wagen parkeren, gelukkig regent het niet en we trekken naar de  eerste verdieping waar de lokalen zich bevinden.

We proberen ons tussen de drukte van de mensen te manoeuvreren  om alles te zien. In de tentoonstelling staat het paard centraal, vooral het Brabantse trekpaarden en aan de muur hangen … tekeningen en een paar schilderijen.

En natuurlijk is het leuk om bekende gezichten te zien en even te blijven praten. Zo ronden we een gezellige avond af … met heel veel zin om ook aan de slag te gaan.

Natuurlijk kon het niet anders dan dat de noten ook in mijn tekenen zou binnen dringen.

Hiernaast: noten en (een deel van) de notenboom zelf. Leuk om doen, heel ontspannen vertoeven bij wat we aantreffen bij het wandelen.

Daarna verinnerlijkt die notenboom zich met de vraag: wat kan een (noten)boom nog meer van betekenis en gevoelens dragen? Voorlopig houd ik het bij het tastbare: lekkere noten zo van de boom.

Wellicht dat Toby met ogen en oren dicht (hij ziet of hoort toch niet goed, of doet hij maar alsof?) alleen met zijn neus, ons rechtstreeks naar de notenboom brengt, zo platbetreden is die weg voor ons.

De overvloed van noten is nog niet aan het verminderen en het noten rapen blijft voor mij nog altijd intens plezierig om doen. Het is een heel kinderlijk gevoel. Natuurlijk kunnen we de noten niet alleen de baas. Ik deel ze uit aan wie er zin in heeft. Mijn kinderen vinden het leuk, vooral omdat ik er zelf zoveel plezier in heb.

Over enkele dagen zal de notenboom zijn vrachtje voor dit jaar losgelaten hebben en gaat hij aan een  soort winterslaap beginnen. Terwijl we noten rapen zou ik deze boom willen danken voor zijn vruchten, voor zijn radertje-zijn  in de natuur. En straks, na de winter, zal deze boom zich weer vol levenssap zuigen, bloeien en vrucht dragen. Deze boom kan me verzoenen met de tijd, het zonder mededogen verder tikken van de klok. Ik neem mijn plaats daarin … alleen vind ik het bewustzijn van het ritme van de tijd niet zo leuk voor mezelf. Toch komt er stilaan berusting in dat bewustzijn.

Voorlopig stel ik me voor dat ik het nog even mag verder uitzingen: er is nog zoveel te tekenen en te schilderen en vooral: te klossen. Passie doet zelfs het onverbiddelijke van de tijd vergeten