Ondertussen loopt de tentoonstelling in het UZ Leuven. Leuk is wel dat daardoor een gelegenheid ontstaat om enkele vriend(inn)en van vroeger nog eens weer te zien.

Ik vind het gewoon leuk om dag na dag een dagboeknotitie te maken. Het vraagt ook niet zoveel tijd en energie, zodat ik nog de tuin in kan en van het zomerse weer genieten.

Normaal word ik wakker met een vaag idee over het ontwerp dat ik die dag wil uitwerken. Maar de dagboeknotities nodigen me niet uit tot een voorontwerp bij het begin van de dag. Ik ga gewoon achter mijn tekentafel staan, neem het gepaste papier en zet een lijn neer. Die lijn daagt me dan uit om verder te werken. Alsof zich een gesprek ontwikkelt tussen het witte blad en mijn onderbewuste en mijn hand gehoorzaam dat gesprek vorm geeft.

Ik ben altijd geboeid geweest door 'schrift'. Ik schrijf gewoon graag. Vroeger brieven, nu gebruik ik e-mails om mijn innerlijke wereld kwijt te kunnen.

Toen ik tijd kreeg om te tekenen ontdekte ik o.a. het schrift als lijnenspel. Ik noemde de reeks “schrijvenderlijn”. Ik ondernam een zoektocht om een soort schrift te ontwikkelen dat niet meer verbonden was met een bepaalde taal. Het was een zoektocht naar tekens die een soort van meta-taal vorm gaven. Telkens opnieuw begaf ik me in die wereld van symbolen die een soort universeel karakter hadden. Die zoektocht ondernam ik ook in die wand van dagboeknotities, dag na dag. Ik wou mezelf een discipline opleggen om daardoor dieper te kunnen doordringen naar een soort voor-schriftelijke symboliek die nog intens verbonden is met de archetypische wereld in mezelf.

Tot 21 maart 2017 loopt er een tentoonstelling van mijn werken in het gemeentehuis van Sint-Katelijne-Waver. De wand met dagboeknotities bestaat uit een vijftigtal kleinere werken (21 x 30 cm). Het begon als een voorstudie maar plots bleek dat formaat (kwarto afmetingen) me enorm te boeien: ik kon er elke dag iets van mezelf in kwijt. Langzaam groeide de stapel. Ondertussen ontdekte ik in een 'lage prijs' magazijn lijstjes mét glas, die perfect pasten bij dat formaat. Het vooruitzicht van de tentoonstelling in SKW stimuleerde om te zorgen dat ik één muur kon volhangen met die dagelijkse tekeningen. En die wand … ik ben er best tevreden mee.

Al tekenend moest ik denken aan een oude radio, met vooraan knoppen om op de juiste zender af te stemmen of om de geluidssterkte op het gewenste volume te brengen.