Tekenen vertrekt voor mij vaak vanuit een vraag. Voor deze serie vroeg ik me af: wat kan ik doen met enkele lijnen en een cirkel. Het antwoord is experimenteren met de oneindige mogelijkheden van zowel de vorm als het materiaal.

De maand mei is de maand van tentoonstellingen en kunstroutes. Van 29 april tot 8 mei vieren we de WAK, de week van de amateur kunstenaars. Elke culturele groepering die zichzelf wil profileren organiseert ruimte voor de kunstenaars om naar buiten te treden.

Zo ook in Tremelo. Maar daar doen ze het 'na ' de WAK. Christel woont in Tremelo en heeft zich opgegeven als deelnemer aan de kunstroute bij haar thuis. Ik sluit daar bij aan: we bouwen een tent in de tuin en daar mag ik me installeren. Denkelijk ga ik enkele werken uit de nieuwe reeks 'Vogelvlucht' tonen en natuurlijk wat snijwerk.

Door er over te praten hoe we de zaak gaan aanpakken, krijgen we al veel zin om er aan te beginnen. We moeten echter nog wat geduld oefenen: eerst de groepstentoonstelling in de JACK-OP in Werchtervan 5 tot 8 mei en daarna komt Tremelo. Gedurende twee weekends tonen we onze werken, nl. op 14 en 15 mei en 21 en 22 mei 2016, telkens van 13 u tot 19 u.

Zin om ook te komen? Welkom in de IJzerstraat 37 te 3120 Tremelo

Na het laatste optreden wordt een kleine pauze ingelast om de jury de kans te geven eventuele problemen bij het punten geven te bespreken. Ondertussen worden de deelnemers uitgenodigd om plaats te nemen op het veld. Het lijkt een uitgebreide pick-nick: veel enthousiasme, waarin wellicht opluchting te vinden is dat het 'voorbij' is, veel kleur waardoor de verschillende groepen zich onderscheiden … en veel geroep naar elkaar en de familie op de tribune.

Daarna begint het uitreiken van de prijzen. Het Danscentrum gaat uiteindelijk met 8 gouden, 4 of 5 zilveren en 2 bronzen bekers naar huis. Aike is erg tevreden: de dansers hebben het heel goed gedaan.

Met de 'Senior Cheer level 5' gaan ze deelnemen aan het Europees kampioenschap ergens in Duitsland: hun goud van vorig jaar verdedigen. Duimen maar.

Hieronder enkele sfeerfoto's.

Het Belgisch kampioenschap cheerleaden gaat door in de sporthal van Nekkerspoel te Mechelen. Zo dicht bij huis wil ik wel gaan kijken, want Dansschool Aike Raes neemt er ook aan deel.

Aike komt me ophalen, dus geen gedoe met de GPS en het zoeken naar de juiste parkeerplaats. Ik kan me heel ontspannen laten rijden en me verheugen op de namiddag.

We hebben ruim de tijd. Aike gaat even haar dansers groeten en dan installeren we ons. Omdat we zo vroeg zijn kunnen we nog een zitje bemachtigen tegen een muurtje aan, zodat we wat steun in de rug hebben. Eerlijk gezegd: zo'n plastieken schelp als zitting en dan nog zonder ruggensteun, niet om uit te houden. En wij zullen zowat vier uren lang op zitten aangewezen zijn. Ik kan me best voorstellen dat supporters liever staan dansen en springen dan hun rug te pijnigen met neer te zitten.

Stilaan stroomt het volk binnen en zit de tribune vol, veel mensen moeten zelfs rechtstaan. Naarmate er … hoe noem je de mensen: supporters of kijkers, binnen stromen, hoe meer het lawaai aangroeit … en dat zal zo gans de namiddag blijven: roepen, gillen, fluiten, toeteren, de naam van de favoriete club scanderen … en daartussen de muziek voor de dansers: een flard uit die ene opname, een streep uit een andere, een stuk song … het geheel is niet echt muzikaal hoogstaand maar aan ambiance geen gebrek. Veel papa's en mama's, broers en zussen … en ook oma's en opa's, ik ben niet alleen in mijn leeftijdscategorie.

Het kampioenschap omvat vier onderverdelingen: stunts, pomdance, hip hop en cheer. Deze onderverdelingen kennen nog verschillende niveaus, zodat er in totaal 15 'titels' te verdedigen zijn. Alleen in de hip hop doen de dansers van de dansschool niet mee.

De eerste optredens tonen de stunts. Wanneer er een stunt niet goed tot zijn recht komt, leeft heel de zaal mee, alsof ze niet concurreren om de titel en als na een ietwat mislukte salto de volgende figuur goed is, krijgen de uitvoerders een extra applaus, ook van de dansers die niet optreden maar op de deelnemerstribune staan: net of er één grote familie ontstaan is.

Bij de pomdance laat iedereen zich bekoren door de afdeling 'Mini Pomdance': er is maar één groep. De kinderen zijn waarschijnlijk zes- zevenjarigen die zo verschrikkelijk hun best doen om te lachen, hun oefeningen in de juiste volgorde uit te voeren, hun pompoms niet te laten vallen … en later krijgen ze dan, onder een uitbundig applaus, de gouden medaille mee naar huis.

De groepen van de dansschool doen het goed … benieuwd of de jury (één belg, drie buitenlanders) dat ook zo vindt.

De cheer is in opmars in België. De deelnemende groepen krijgen een beter niveau. Als ik bedenk wat van die deelnemers aan inzet gevraagd wordt … je moet met passie deze dans of sport beleven. De uren training die aan de presentatie vooraf gaat … dat kan alleen als je door deze microbe gebeten bent.

Talentenmix: een groepstentoonstelling

Van 5 tot en met 8 mei stellen een groep kunstenaars (m/vr) ten toon in de Jack-Op, het cultuurhuis in Werchter. Ik neem daar ook aan deel. Enerzijds toon ik zes werken van de reeks 'Grenzen' en anderzijds pak ik uit met snijwerk in papier.

Als er voldoende interesse is, geef ik een workshop met papiersnijden,is er te weinig interesse, dan ga ik gewoon een demonstrtatie geven hoe zo'n snijwerk tot stand komt, hoewel de twee wel kunnen samen gaan.

Ik ben benieuwd. Er is veel reclame rond deze tentoonstelling gevoerd, nu afwachten of er volk op af komt.

Met de studenten van de Hagelandse academie zijn we op uitstap geweest naar Keulen om Art Cologne te bezoeken, dé kunstbeurs voor moderne en Hedendaagse kunst. We vertrekken om 8u30 … voor velen een nogal vroeg uur, maar wij zijn vroege vogels. Vaak sta ik op dat uur al achter mijn tekentafel. Omdat het nogal een lange reis wordt heb ik een boek meegenomen: ik praat niet graag op de bus, er is dan te veel achtergrondlawaai en dan gaat de helft van het gesprek voor mij verloren. Daarbij verdiep ik me de laatste dagen in heel boeiende lectuur: Het verzameld werk van Abel J.Herzberg. Herzberg heeft Bergen-Belsen meegemaakt en tijdens zijn gevangenschap heeft hij een dagboek bijgehouden. Hij geeft naast het relaas van het leven in het kamp ook bedenkeningen over mens-zijn, Jood-zijn en zijn interpretatie van de bijbel. Ik ben vaak versteld hoe een man, die aan de rand van de verhongering en de dood leeft dan toch de moed vindt om zich te concentreren en zijn bevindingen neer te schrijven. Alleen hoopte hij, zoals vele anderen, dat door getuigenis af te leggen, de mensen bewust zouden worden en die vernietiging nooit meer zou plaats vinden. Tja … Maar wat hij wel bereikte: zijn opvattingen over bv. rechtvaardigheid (hij is jurist van opleiding), over zijn geloof … zijn zo uitnodigend bruikbaar voor nu, zeventig jaar later.

Maar ik ga mee met de bus naar Keulen. Onderweg heb ik niet veel gemerkt van de verplaasting. Wanneer we toekomen moet ik wel even overschakelen van de leesbeleving naar de groep collega's en de expositie.

Wat opvalt: de controle is wel verscherpt: bij het betreden van de tentoonstellingsruimte moeten we onze handtassen open maken, waarschijnlijk spelen de aanslagen hierin een rol. Als we naar buiten gaan vraagt men de plastieken tassen waar we de aankopen in hebben opgeborgen ook te tonen: hier zal het waarschijnlijk meer gaan om niet-aangekochte maar meegenomen goederen … er zijn inderdaad heel wat kleine werken ten toon gesteld en de beveiliging is niet zo streng als in een museum.

Toen ik naar de plaats van afspraak reed dacht ik: waarom wil ik die verplaatsing doen. Nu, terwijl ik sta te wachten met de anderen op onze ticketten, bekruipt me hetzelfde gevoel: waarom heb ik mijn tekentafel achtergelaten, ik ben een werk bezig dat als ontwerp klaar is, maar nu nog verder moet uitgewerkt worden … en 'k heb daar zo'n zin in. En het boek dat zo aan me trekt om verder gelezen te worden. Maar even later open ik, zoals al de anderen, mijn handtas, neen, ik heb geen explosieven bij … en tuimel ik daarna in een verrukking, die zowat vijf uren gaat duren.

Het is een enorm grote beurs, met veel grafisch werk. Ik voel me hier thuis komen. Ik kijk en kijk … en krijg er niet genoeg van. Ik voel de vermoeidheid niet eens, ergens ver weg wel: mijn voeten voelen gloeiend aan, mijn rug protesteert … maar ik kan niet anders dan kijken en weer kijken en dan weer de anderen achterna lopen om hen niet kwijt te spelen. Maar we houden rekening met elkaar, wanneer er een andere gang wordt ingegaan wachten we tot iedereen weer present is.

Feitelijk is een dag te kort om alles 'gezien' te hebben. Teveel aan alles. Je zou moeten kunnen terugkomen … maar Keulen ligt niet naast de deur. In elk geval ga ik 'opgeladen' naar huis: ik heb zin om zelf aan de slag te gaan. En een volgende keer? Dan ga ik weer mee … zo'n onderdompeling in kijkplezier wil ik niet missen.

En dan komen de Aira-groepen in actie, dit zijn productiegroepen die de polyvalentie weerspiegelen van de school. De vormgeving is natuurlijk van een hoog niveau, dat verwacht iedereen die komt kijken. De dansers worden tijdens de audities om toe te treden aan een strenge selectie onderworpen en nadien wordt er van hen veel inzet gevraagd. Dansen is niet zomaar wat huppeldepup met armen en benen zwieren, integendeel, het is een discipline omarmen en 'werken'. Vaak doen deze groepen mee aan internationale wedstrijden (googel maar eens naar danscentrum Aike Raes) waarbij ze mooie resultaten behalen. Je moet 'dans' als passie van je leven beleven om je hier thuis te voelen.

Podium, kleding, hartooi … alles is zo sober mogelijk gehouden, alleen de belichting zorgt voor accenten. Ook opvallend is hoe choreografen en dansers zoeken naar eenvoud in de beweging, waardoor de bewegingen een sterke zeggingskracht krijgen. De dansers willen niet alleen de mogelijkheden van hun danskunde tonen, ze hebben inhoudelijk ook iets te zeggen: het zoeken naar eigen identiteit, conflicten, verlies van een geliefde, verlies van zichzelf … Soms voel ik me als vastgenageld op mijn zetel: het applaus dwingt me om tot de realiteit terug te keren.

Hieronder enkele foto's, genomen, door Tom Spiessens, de huisfotograaf van het danscentrum

Het 'Danscentrum Aike Raes' gaf op 2 en 3 april in totaal vier optredens (telkens om 15u en 20u) in de stadsschouwburg van Leuven. Ik ging telkens kijken … want Aike Raes is mijn dochter. Ze is de moederlijke vleugels al lang ontgroeid en nu kan ik van haar 'naar buiten komen' genieten … en vooral fier zijn.

Dit jaar is er geen 'groot' optreden. Het ene jaar is er een optreden waarop de dansstijlen klassiek, jazz en hedendaagse dans aan bod komen, het volgende jaar voor street, hiphop en show. Telkens staan ze dan met meer dan vierhonderd dansers op (en naast) het podium. Dat vraagt enorm veel aan organisatie en meehelpende handen. Daarom dat het derde jaar een soort sabbatjaar is: alleen de productiegroepen treden op. Een zeventig dansers, die een hoog dansniveau laten zien en reeds internationaal waardering kregen, zorgen voor een avondvullend programma.

Maar de namiddagvoorstelling biedt iets extra, dan treden de 'Damba' dansers op. Damba: dansers met bijzondere aandacht. Zoals het in het programmaboekje geformuleerd is: sinds 2007 krijgen 'bijzondere kinderen' de kans om op een aangepaste manier les te volgen. Het Damba-project werd vanaf het begin zorgvuldig vorm gegeven door het combineren van deskundige know how van dansdocenten met professionele onderbouwing van therapeuten. Op deze manier worden kinderen optimaal begeleid vanuit verschillend uitvalshoeken. Dit geeft ruimte aan de kinderen om zichzelf te zijn, plezier te beleven en zich te ontwikkelen naar eigen behoefte en verlangen.'

Nu krijgen ze de kans om ook op een podium te staan: geschminkt, met kleurrijke accenten. Ze dragen hun gewone kledij, maar ongelooflijk hoe kleurrijke plastieken handschoenen en even kleurrijke hoofdtooi en voor de meisjes een donkere 'tutu' leven' brengen bij het zo al levendig schouwspel. Elk kind (of volwassene) danst op een eigen manier. Zo zie ik een jongen, die er van bij het begin bij is, op zijn manier dansen: op het ritme van de muziek beweegt hij van zijn voorste voet naar de achterste voet. Maar wie kan hem evenaren in het beleven van 'plezier' in deze eenvoudige beweging … en dat bijna 10 jaar lang? Als een van de docenten langs komt, komen zijn armen ook even in actie … maar meteen herneemt hij weer: van voor naar achter. Ontroerend om zien. Vooraan staat een jongetje … zowat een jaar of tien. Neen, zijn benen willen niet zo goed mee, maar met zijn armen volgt hij de docente die vooraan aangeeft, welke beweging hij nu kan maken. En op het einde van hun optreden zijn 'sprongen' voorzien. Voor sommigen is dat wat huppelen, anderen struikelen meer dan stappen en er zijn er die het echt goed doen en die kleine jongen, na de zoveelste operatie lukt het hem wel wat te stappen, krijgt hulp van de docente en 'zweeft' over het podium. Kan je een kind gelukkiger zien dan dit kwetsbare kind?

Het applaus na het optreden doet de zaal daveren. Dan wordt aangekondigd dat het even wachten wordt op de voortzetting van het programma, want deze 'bijzondere dansers' mogen de rest van de opvoering mee volgen in de zaal, maar eerst even omkleden. Wanneer ze na enkele minuten de zaal binnen komen krijgen ze een applaus, recht uit het hart. Ieder voelt zich bijna 'ouder' van zo'n kind: ze mogen er zijn, welkome genodigden die diep raken terwijl hun beperkingen even vergeten worden.

Na die trieste dagen van de aanslagen, is dit een aanbod dat me terug weerbaar maakt: ja, ik blijf zorg dragen voor het kwetsbare, het heeft zoveel te bieden.

Terwijl de lente doorbreekt, maak ik mijn werk af, dat ik vorig jaar in het kantklosatelier begon. Ik liet me toen inspireren door de wandeling tijdens de lente langs de Demerdijk: het licht, de overweldigende kleur van bloemen, het water, het droge gras, de schapen in de wei.

Het klossen was reeds een paar maanden beëindigd, maar ik moest nog een oplossing zoeken om het te presenteren. De docente raadde me aan het met mat plexiglas te proberen.

Dat was wel een hele karwei. Gelukkig zorgde de docente voor de aankoop van het plexiglas bij een handelaar die het op de juiste maat versneed. Daarna samen met de docente naar het atelier van de lassers om gaatjes te boren (daar stond een geschikte boormachine) en dan met heel dunne nylondraad het gekloste werk in de gaatjes naaien. Ik had het nog nooit gedaan of zien doen, dus was het wel even spannend: zou het lukken, zou het werk tot zijn recht komen op zo'n plaat? Verder voorzichtig met de plaat want het matte plexiglas is erg vatbaar voor schrammen.

Maar het lukte me om alles te verkrijgen zoals gepland was. Oef! Als resultaat na slechts een paar maanden klossen … het werk mag gezien worden, ik ben er best fier op.

We maakten tijd om naar de tentoonstelling van Conny Verellen te gaan kijken in het cc 't Blikveld in Bonheiden.

Die tentoonstelling overrompelde: heel fris van kleur, heel gedurfd van verftechniek. Heel veel zwier … het is net of je ondergedompeld wordt in een bad van levensvreugde.

We bleven kijken en kijken: eerst een algemeen beeld en dan precies toekijken naar details. Een feestelijk ervaren.

Men had Christel verteld dat in de kliniek van Bonheiden een tentoonstellig liep van werken waarbij de ondergrond nogal speciaal was. Die ondergrond bestond uit allerlei materiaal, vb. krantenpapier, dat 'ververfd' was zodat dit resulteerde in speciale visuele effecten . Omdat dit haar erg interesseert en we toch in de buurt waren, gingen we eens kijken.

Kristof Maler stelde ten toon. Mij sprak het niet zo erg aan: mooi werk, maar niet dat het me erg beroerde. Je kan niet altijd even enthousiast zijn over wat je ziet. Vooral de aangeboden thema's vond ik nogal publieksgericht: als kijker gemakkelijk te herkennen maar ook zo weer vergeten.