Het 'Danscentrum Aike Raes' gaf op 2 en 3 april in totaal vier optredens (telkens om 15u en 20u) in de stadsschouwburg van Leuven. Ik ging telkens kijken … want Aike Raes is mijn dochter. Ze is de moederlijke vleugels al lang ontgroeid en nu kan ik van haar 'naar buiten komen' genieten … en vooral fier zijn.

Dit jaar is er geen 'groot' optreden. Het ene jaar is er een optreden waarop de dansstijlen klassiek, jazz en hedendaagse dans aan bod komen, het volgende jaar voor street, hiphop en show. Telkens staan ze dan met meer dan vierhonderd dansers op (en naast) het podium. Dat vraagt enorm veel aan organisatie en meehelpende handen. Daarom dat het derde jaar een soort sabbatjaar is: alleen de productiegroepen treden op. Een zeventig dansers, die een hoog dansniveau laten zien en reeds internationaal waardering kregen, zorgen voor een avondvullend programma.

Maar de namiddagvoorstelling biedt iets extra, dan treden de 'Damba' dansers op. Damba: dansers met bijzondere aandacht. Zoals het in het programmaboekje geformuleerd is: sinds 2007 krijgen 'bijzondere kinderen' de kans om op een aangepaste manier les te volgen. Het Damba-project werd vanaf het begin zorgvuldig vorm gegeven door het combineren van deskundige know how van dansdocenten met professionele onderbouwing van therapeuten. Op deze manier worden kinderen optimaal begeleid vanuit verschillend uitvalshoeken. Dit geeft ruimte aan de kinderen om zichzelf te zijn, plezier te beleven en zich te ontwikkelen naar eigen behoefte en verlangen.'

Nu krijgen ze de kans om ook op een podium te staan: geschminkt, met kleurrijke accenten. Ze dragen hun gewone kledij, maar ongelooflijk hoe kleurrijke plastieken handschoenen en even kleurrijke hoofdtooi en voor de meisjes een donkere 'tutu' leven' brengen bij het zo al levendig schouwspel. Elk kind (of volwassene) danst op een eigen manier. Zo zie ik een jongen, die er van bij het begin bij is, op zijn manier dansen: op het ritme van de muziek beweegt hij van zijn voorste voet naar de achterste voet. Maar wie kan hem evenaren in het beleven van 'plezier' in deze eenvoudige beweging … en dat bijna 10 jaar lang? Als een van de docenten langs komt, komen zijn armen ook even in actie … maar meteen herneemt hij weer: van voor naar achter. Ontroerend om zien. Vooraan staat een jongetje … zowat een jaar of tien. Neen, zijn benen willen niet zo goed mee, maar met zijn armen volgt hij de docente die vooraan aangeeft, welke beweging hij nu kan maken. En op het einde van hun optreden zijn 'sprongen' voorzien. Voor sommigen is dat wat huppelen, anderen struikelen meer dan stappen en er zijn er die het echt goed doen en die kleine jongen, na de zoveelste operatie lukt het hem wel wat te stappen, krijgt hulp van de docente en 'zweeft' over het podium. Kan je een kind gelukkiger zien dan dit kwetsbare kind?

Het applaus na het optreden doet de zaal daveren. Dan wordt aangekondigd dat het even wachten wordt op de voortzetting van het programma, want deze 'bijzondere dansers' mogen de rest van de opvoering mee volgen in de zaal, maar eerst even omkleden. Wanneer ze na enkele minuten de zaal binnen komen krijgen ze een applaus, recht uit het hart. Ieder voelt zich bijna 'ouder' van zo'n kind: ze mogen er zijn, welkome genodigden die diep raken terwijl hun beperkingen even vergeten worden.

Na die trieste dagen van de aanslagen, is dit een aanbod dat me terug weerbaar maakt: ja, ik blijf zorg dragen voor het kwetsbare, het heeft zoveel te bieden.

Terwijl de lente doorbreekt, maak ik mijn werk af, dat ik vorig jaar in het kantklosatelier begon. Ik liet me toen inspireren door de wandeling tijdens de lente langs de Demerdijk: het licht, de overweldigende kleur van bloemen, het water, het droge gras, de schapen in de wei.

Het klossen was reeds een paar maanden beëindigd, maar ik moest nog een oplossing zoeken om het te presenteren. De docente raadde me aan het met mat plexiglas te proberen.

Dat was wel een hele karwei. Gelukkig zorgde de docente voor de aankoop van het plexiglas bij een handelaar die het op de juiste maat versneed. Daarna samen met de docente naar het atelier van de lassers om gaatjes te boren (daar stond een geschikte boormachine) en dan met heel dunne nylondraad het gekloste werk in de gaatjes naaien. Ik had het nog nooit gedaan of zien doen, dus was het wel even spannend: zou het lukken, zou het werk tot zijn recht komen op zo'n plaat? Verder voorzichtig met de plaat want het matte plexiglas is erg vatbaar voor schrammen.

Maar het lukte me om alles te verkrijgen zoals gepland was. Oef! Als resultaat na slechts een paar maanden klossen … het werk mag gezien worden, ik ben er best fier op.

We maakten tijd om naar de tentoonstelling van Conny Verellen te gaan kijken in het cc 't Blikveld in Bonheiden.

Die tentoonstelling overrompelde: heel fris van kleur, heel gedurfd van verftechniek. Heel veel zwier … het is net of je ondergedompeld wordt in een bad van levensvreugde.

We bleven kijken en kijken: eerst een algemeen beeld en dan precies toekijken naar details. Een feestelijk ervaren.

Men had Christel verteld dat in de kliniek van Bonheiden een tentoonstellig liep van werken waarbij de ondergrond nogal speciaal was. Die ondergrond bestond uit allerlei materiaal, vb. krantenpapier, dat 'ververfd' was zodat dit resulteerde in speciale visuele effecten . Omdat dit haar erg interesseert en we toch in de buurt waren, gingen we eens kijken.

Kristof Maler stelde ten toon. Mij sprak het niet zo erg aan: mooi werk, maar niet dat het me erg beroerde. Je kan niet altijd even enthousiast zijn over wat je ziet. Vooral de aangeboden thema's vond ik nogal publieksgericht: als kijker gemakkelijk te herkennen maar ook zo weer vergeten.

Paasvakantie … even geen blogs. Tijdens die stille blogperiode wil ik me voorbereiden op de tentoonstelligen die gepland zijn. En hopelijk komt de zon te voorschijn. Ook zonder zon kan ik genieten van het rijke aanbod dat me omringt maar met is toch een tikkeltje leuker.

Ik krijg plezier in het 'zomaar' lijnen trekken. Meestal werk ik meer gedisciplineerd en dat wil ik nu ook doen … een tusenweg zoeken tussen zomaar voor me uittekenen en lijnen nauwkeurig hun plaats geven. In plaats van kleine draaiende bewegingen trek ik nu streepjes. Voor mij een ideale manier om tot rust te komen.

De chaotische lijnen van vorig werk spreken me wel aan. Ik probeer iets minder chaos te creëren, gebruik eenzelfde formaat van pen en maar twee diktes van inkt. Ik laat het donkere evolueren naar een lichtere ruimte.

Durf ik de chaos aan? Ik cirkel zo maar wat met pen en inkt (drie formaten van pennen, drie diktes van inkt) op het witte vel tekenpapier. Voortdurend twijfel ik of het niet beter is datgene waarmee ik bezig ben naar de prullenbak te zenden. Omdat ik begonnen ben, blijf ik volhouden … en het resultaat stemt me wel tevreden. Inderdaad, zo kan het innerlijk soms wel eens tekeer gaan.

Hier probeer ik een ander manier van betrokken zijn op elkaar weer te geven. Het is een aftasten of de ander mijn leefwereld aankan, eventueel begrijpt. Woorden worden de ruimte in gestuurd, verdwijnen als het ware om mijn onzekerheid te verbergen, om niet te zwaar aan te komen. Blijft de andere luisteren, haakt de gesprekspartner daar eventueel de eigen ervaring aan vast?

Soms is 'stilte' nog sprekender dan woorden: de moed hebben om geen troostende woorden meer te zeggen (vb. het komt wel goed) maar de sterkte om aanwezig te zijn bij de diepe pijn van wie naast je staat.

Ik blijf haperen bij het samenspel van tekenen en schrift.

Het heeft niet alleeen te maken met het tekenkundig aspect van het schrift. Maar hoe breng je iets onder woorden, waar geen woorden voorradig voor zijn. Moet je dan nieuwe woorden uitvinden?

Bij traumatische ervaringen voelen slachtofferrs zich vaak 'uitgesloten' van de buitenwereld. En dat is ook zo. Voor mij was zelfdoding iets dat wel een naam had, maar verder niet tot mijn leefwereld behoorde. Op een bepaald moment vertelde een vrouw me dat haar zoon door zelfdoding uit het leven was gestapt. Ik had toen een zoon in de psychiatrie zitten. Nu nog heb ik spijt dat ik toen niet ingegaan ben op het gesprek. Het moment van de mededeling was wat moeilijk: bij het begin van een vergadering. Maar zij vroeg in haar expressie van zeggen, om dat gesprek verder te zetten. Dat kon best na de vergadering. Ik heb dat gesprek niet hernomen, ik was nog buitenstaander. Pas na de zelfdoding van mijn zoon begreep ik haar vraag.

Degene die het trauma beleeft (feitelijk machteloos 'ondergaat') heeft ook geen 'taal' waarin het gebeurde kan neergelegd worden. Vanuit die taal-loze positie ervaart men de buitenwereld vol onbegrip, zelfs als de gesprekspartner bereid is zich in te leven in de leefwereld van de ander. Wanneer oudere mensen geconfronteerd worden met jonge therapeuten komt bij beide gesprekspartners het gevoel op van onmacht. De oudere denkt: wat kan zo'n jong mens begrijpen wat er in mij omgaat, dat ze eerst nog wat levenservaring gaan opdoen en de jonge gesprekspartner voelt zich afgewezen en voelt zich onzeker worden, want ondanks de theoretische kennnis is er het weten dat jong zijn en 'levenservaring' nogal verschillend zijn … maar vaak gaat achter het officiele masker van de therapeut(e) levenservaring schuil … niet iedereen wordt in een gelukkig nest geboren, ook jonge mensen kunnen diep emotioneel meeleven.

In dit werk probeer ik met eenvoudige tekens de twee gesprekspartners tot elkaar te verbinden: de tweede lijn is in omgedraaide richting getekend zodat beide richtingen op de scheidingslijn, een moment van aansluiting kennen. Dan herbegint een nieuw gesprek met de omkering ervan.