Een paar dagen terug naar een audiologe geweest: eens kijken of een hoorapparaat mijn leven zou verrijken. Verarmen zeker: het kost behoorlijk wat, zelfs na tussenkomst van de mutualiteit.

Zolang we over de nodige middelen beschikken om in dergelijk apparaat te investeren, mogen we ons ‘rijke’ mensen noemen: we kunnen, als we honger hebben, eten wat we willen, hebben een ruim dak boven ons hoofd dat zelfs niet lekt. Daarbij kunnen we zonder problemen onze hobby’s beoefenen, we zijn wel wat beperkt in aankoop van boeken … wegens plaatsgebrek.

Ik heb vroeger al een hoorapparaat gehad … maar na een jaar was ik het moe. Ik weet niet meer goed waarom. Voldeed het me niet? Wat ik me wel herinner en wat nu nog altijd zo is: ik voel me goed in een wereld waarbij ik niet zo goed hoor, veel geluid is voor mij overbodige balast.

Om met mensen te praten maak ik liefst een afspraak: met vriend/inn/en ga ik dan een koffie drinken hier of daar, of ik nodig ze thuis uit. Wanneer ik tegenover hen zit kan ik me behoorlijk uit de slag trekken: ik heb een vorm van liplezen ontwikkeld. Ach ja, en als ik het niet goed verstaan heb, vraag ik om het nog eens te herhalen … en dat levert geen probleem op.

Ik merk wel dat mijn gehoor slechter wordt. Wanneer Karel iets zegt moet ik steeds meer en meer vragen het te herhalen … en ‘k vrees dat het niet louter aan de articulatie van Karel ligt. Slecht horen is een familiekwaal, langs vaderskant overgeërfd.

Omdat Karel ook met gehoorproblemen af te rekenen heeft ging hij langs bij een audiologe in de buurt … en ik liet me op sleeptouw nemen om ook een afspraak te maken.

Als ik aan de bijeenkomsten denk van ouders die een kind verloren door zelfdoding, ben ik enthousiast om een middel aangereikt te krijgen om beter te horen, want dan heb ik soms moeilijk om iedereen te verstaan. Anderzijds voel ik me zo veilig in een wereld die niet verstoord wordt door allerlei geluiden die niet zo prettig zijn: van overvliegende vliegtuigen, auto’s op straat, achtergrondlawaai waar ik me nu van kan afsluiten om me te concentreren op datgene waar ik mee bezig ben …

Feitelijk hou ik van ‘stilte’. Maar stilte is geen ‘doofheid’. Doofheid is onmacht om te horen, stilte is kiezen om het geluid uit te schakelen.

We profiteren van het goede weer om uit wandelen te gaan. Als het regent doet Karel zijn plicht en laat Toby uit. Maar de laatste dagen trok de zon aan mijn gemoed: ik kon niet meer binnen blijven.

Normaal wandelen we een uur, meestal langs de Demerdijk. Op dit moment is de natuur zowat op zijn mooist. Deze namiddag bedacht ik: men spreekt van de kleur grasgroen … en ik keek naar het gras op de bermen. Het kleurenpalet dat ik daar aantrof deed me twijfelen of degene die het woord grasgroen gelanceerd heeft, ooit in de lente buiten gekomen is.

Ik ken de namen van de bloemen niet of kan de verschillende soorten gras niet benoemen dat nu langs de kant in zaad staat. Er was een beetje wind, zodat het hoge gras wiegde op het aangeboden ritme.

Ik weet ook het verschil niet tussen een koolwitje en een citroentje … en tijdens het wandelen ontdekte ik blauwe vlindertjes die prachtig harmonieerden met de witte bloemen die ze opzochten.

Gelukkig hoef ik geen speciale studie achter de kiezen te hebben om te genieten van die wereld rondom mij … voorlopig nog altijd gratis beschikbaar.

Omdat ik regelmatig een rustpauze moet inlassen wanneer ik aan mijn tekentafel sta, heb ik altijd een boek binnen handbereik op mijn leestafel … trouwens, meestal zijn er verschillende boeken in de running.

Sinds enkele dagen heb ik opnieuw het boek ‘Niemands meester, niemands knecht’  van Johan Anthierens opengeslagen. Ik herlees het waarschijnlijk voor de vierde keer.

Johan Anthierens is enkele jaren ouder dan ik (1937 – 2000) … en beschrijft de wereld die ik gekend heb. Hij doet dat met een pen die niets of niemand ontziet, met een luciditeit die doet huiveren, met een taal die zo zwierig, beeldend, snijdend is, die doet grimlachen, schaterlachen, huiveren, genieten … alle superlatieven zijn wellicht nog te licht om zijn taalwereld naar waarde te schatten. Vooral: ik voel me thuis komen in zijn taal, in de wijze waarop hij naar de wereld kijkt, een wereld die ik gekend heb als dagdagelijkse werkelijkheid.

Het maakt een vorm van heimwee in me wakker. Niet omdat ik terug naar vroeger wil. Wel omdat zijn schrijven bij mij het besef losmaakt van ouder worden, een wereld te hebben doorleefd die nu voor de jongeren waarschijnlijk onbegrijpelijk is. Nochtans, veel bleef hetzelfde … alleen de concrete invulling veranderde: de bootvluchtelingen van ‘toen’ waren Vietnamezen, maar het waren toen ook angstige mensen die mensensmokkelaars betaalden om hun leven waagden in bootjes die niet zeewaardig waren om naar dat utopische land te varen dat ‘het westen’ noemde.

Ik kan me best voorstellen dat Johan Anthierens erg moeilijk zijn draai vond in de samenleving: zijn  geest registreerde zowat alles en die waarneming overdacht hij, kritisch, zoals alleen hij dat kon en dat vond dan een uitweg in woorden die blijkbaar niet tegen te houden waren en die meestal geen vrienden opleverden.

Het is een verfrissing opnieuw zijn nooit rustende, sprankelend bewustzijn te mogen meeleven.

Ik heb mijn tekentafel opgeruimd, alle spullen in de voor hen voorziene dozen gedeponeerd, de klossen die niet meer dienst doen van hun overtollige draad ontdaan  … maar waar blijf ik met al die confituurbokalen … trouwens er moeten er dringend bijkomen … Karel je mag gerust de confituur bergenhoog stapelen op je boterham … ik heb dringend nieuwe bokalen nodig.

Nu ga ik me concentreren op het leporello’s maken.

De foto’s die de laatste dagen en volgende dagen aan bod komen, zijn nog de leporello’s die gemaakt werden voor [ ’t alent ]. De meesten zijn mini van afmetingen. De leporello’s die ik nu ga maken zijn wel wat groter. ‘k Heb er zin in en ben benieuwd wat het gaat worden.

Vorig jaar schilderden we nog, Christel en ik, in de academie in Werchter, de ezels mooi naast elkaar. Eerst maakten we tijd om bij te praten, maar dan werd het windstil tussen ons: elk was verdiept in het eigen werk. Op het einde van de les gingen we dan eens kijken wat de ander gepresteerd had en moedigden we elkaar aan … wat soms nodig was … niet altijd werd het gewenste resultaat bereikt.

Dit jaar vervolgt Christel haar opleiding in Werchter en ben ik verhuisd naar de klas kantklossen in Rillaar. Omdat we nood hebben om elkaar toch regelmatig te zien, spreken we af om min of meer wekelijks bij elkaar op ‘lunch’ te gaan. Dit betekent dat we gewoon bij elkaar een boterham gaan eten, maar eerst eens bekijken welk nieuw werk er is bij gekomen.

Nu was het mijn beurt om ‘de voeten onder tafel te steken’ zoals ze dat op zijn Vlaams zeggen. De uitdrukking is niet direct van hoogstaand culturele waarde, maar drukt toch de realiteit uit … en ik kan daar echt van genieten.

‘s Morgens was ik aan een grote opruim van mijn tekentafel begonnen: af en toe moet dat eens gebeuren, zodat ik zowel materieel als mentaal weer ‘ruimte’ krijg. Ik ontdek dat ik best wel wat doosjes kan gebruiken om mijn spulletjes in op te bergen. Dus zeg ik aan Karel dat ik na Christel nog even binnen loop in ’t Spit (een kringloopwinkel) om wat doosjes aan te kopen.

Christel vindt dat een uitstekend idee. Naar ’t Spit kan je gaan ‘shoppen’ zonder veel geld kwijt te zijn … maar je moet wel van tweede handsspullen houden. Dus na de koffie naar ons shoppingcentrum.

Ik vind onmiddellijk wat ik nodig heb: drie dezelfde blikken dozen (waar ooit karamellen in zaten) en nog wat plastieken dozen. We kijken ook bij de boeken, maar ik vind niet echt iets dat me aanspreekt … trouwens, de aankoop van boeken beperkt zich meer en meer: er is gewoon geen ruimte meer om te stapelen; maar moest ik materiaal vinden in verband met klossen … dan zou ik me wellicht nog laten  verleiden.

Op de bovenverdieping bevindt zich de kleding … en daar vinden we elk wat naar onze gading. Ik ontdek ook nog wat garen dat ik kan gebruiken voor het klossen.

We gaan allebei heel tevreden naar de kassa … en daar worden we nog meer tevreden..’t Spit kan je een vorm van ‘troostwinkel’ noemen: voor een paar euro’s heb je het gevoel uitgebreid te hebben gewinkeld. Een extraatje voor jezelf hoeft geen financiële catastrofe te worden, terwijl het wellicht emotioneel orde op zaken stelt: als het dondert in je omgeving kan je daar even tot rust komen door jezelf te trakteren op een boek, een lijst waarin je je eigen tekeningen gaat kaderen, een truitje dat je niet echt nodig hebt maar dat je zo leuk staat … en vooral die klosjes met garen die aan een weggeefprijs naar jou staan te lonken.

Waar kan je je nog laten verleiden zonder problemen te veroorzaken?

nu ik een wereld ontdek

van kind zijn

zo maar tekenen en kleuren

vrouw zijn

zonder me schuldig te voelen

aan alles wat verkeerd gaat

nu ik een wereld ontdek

van thuis komen

bij mezelf

bij een geliefde

nu moet ik leren afscheid nemen

daarom

ik ben kwaad

mag dat

achtbare mevrouwen

mijnheren

eindelijk kunnen mezelf ervaren als

heel

ondanks de verscheurende ervaringen

vertrouwd met mijn eigenste zelf

ondanks de vervreemding

die me jaren werd aangepraat

nog even

en de tijd is op

en dat kan ik niet verkroppen

ja, ik wil eeuwig leven

maar dat zou tot overbevolking leiden

en een lijf dat geen bewustzijn meer kan dragen

er rest mij alleen

woede

om het tot leven geroepen te worden

en uiteindelijk

als je dat kan aanvaarden

tegen heug en meug

er afscheid van te moeten nemen

ik leef te graag

en kan er niet aan denken

dit leven ten einde

………

zal ik nog maar een leporello tekenen

Nu ik me weer in de wereld van de leporello’s begeef, zweef ik de dagen door. Ik kan het zelf nauwelijks geloven hoe zo’n manier van tekenen en kleuren mijn gemoed beïnvloedt. Zentangle werd ontwikkeld om de mensen meer innerlijk rust te geven. Ik zou zeggen: probeer eens een leporello uit, hervind je kind-zijn en als het niet lukt, vind het opnieuw uit.

Nu begin ik te begrijpen waarom bezoekers tijdens de kunstroute zo enthousiast deden over die leporelleo’s: het maakt iets vrolijks en ongecompliceerds wakker. Vooral die kleine leporello’s zijn ‘niemendalletjes’ die geen enkele pretentie hebben, tenzij de vrolijke kant van het leven op te roepen. Hebbedingetjes die je blij maken door er naar te kijken en verder niets extra willen betekenen, van geen toegevoegde waarde willen weten.

Zouden we geen reclame maken om een doktersvoorschrift voor slaappillen te vervangen door een voorschrift voor blanco leporello’s, die de lijder aan slapeloosheid dan zelf moet voltekenen en –kleuren? Bij tien volgemaakte leporello’s betaalt de ziekteverzekering de volgende tien terug. Wedden dat de slapeloosheid overgaat in een zalige glimlach bij de gedachte aan de kleurrijke dromen die op komst zijn?

Tijdens de evaluatievergadering van [ ’t alent ] werd gezegd dat de ‘art-o-maat’ wel succes kende … en of de medewerkers verder wilden mini kunstwerkjes maken om de ‘art-o-maat’ bij te vullen.

Vanmorgen kwam de initiatiefnemer van ‘art-o-maat’ even langs. Hij bracht me een leeg doosje van een bepaald sigarettenmerk dat de juiste afmetingen had om als omhulsel te dienen voor het probleemloos functioneren van de ’art-o-maat’. Hij had zo’n doosje ook maar van straat opgeraapt. Ik beloofde dat ik dit doosje niet meer zou weggooien zoals het vorige, toen ik dacht dat mijn opdracht vervuld was.

Omdat ik vernomen had dat de leporello’s, die uit de automaat gehaald werden, wel gewaardeerd werden, wou ik natuurlijk daarmee verder te werken: zo’n stimulans kan je niet naast je neerzetten en als onbestaande beschouwen. Daarbij, leporello’s maken is heel ontspannend: ik lever mijn kinderziel uit aan het vouwen van het papier tot een boekje en daarna teken en kleur ik mijn fantasie binnenste buiten.

Omdat het gaatjes maken van het kantklossen me zoveel inspanning vroeg, wil ik nu wel even overschakelen naar wat meer speelse activiteiten. Ik heb nog wat resten liggen van tekenpapier dat ik diende kleiner te maken. Dat komt nu mooi van pas.

De foto toont een leporello die ik vroeger maakte. Nu ben ik zelf benieuwd wat er uit mijn tekenpen gaat ontstaan.

’t Voornaamste is het plezier van leporello’s maken: een nooit ophoudende speeltijd.

In de kantklas wordt een fotokopie rondgedeeld van ‘gaatjes maken’: wie interesse heeft kan dit bij zijn cursus voegen. Ik neem ook een kopie: die gaatjes interesseren me wel, ik vind dat een grafisch element waar ik later wel eens iets mee wil doen. Voorlopig laat ik het rusten, andere technieken eisen mijn aandacht op.

Na de paasvakantie wil ik aan dat ‘gaatjes maken’ beginnen. Het gaatjes maken is niet zo gemakkelijk als ik dacht, vooral als het een mooi rond gat moet worden. Stilaan krijg ik de techniek in de vingers … maar echt gave cirkels krijg ik toch niet geklost. Feitelijk is het moeilijk om een perfecte ronding te realiseren, zeker voor iemand die nog maar een paar maanden aan het klossen is. Ik wil die gaatjes gebruiken in een groter werk, met dikkere draad, waarbij het niet gaat om de perfectie van de cirkel. Dat werk heeft zich al in mijn hoofd genesteld … maar zal daar nog even moeten blijven. Over enkele weken sluiten we het schooljaar af … en dan ga ik het klossen even laten bekomen en me uitleven met verf op doek.

Maar eerst met toewijding aan het klossen, de laatste weken doorbrengen, zodat ik van de juf een goed rapport krijg, al of niet met gaatjes daarin.

De schoonmoeder van een vriendin was overleden. Tijdens haar leven had ze de boerderij helpen recht houden, kinderen groot gebracht, voor een broer gezorgd die niet zelfstandig het leven aan kon, m.a.w. wel een bezig bestaan uitgebouwd  … en kant geklost. Niemand in de familie was geïnteresseerd in het klosmateriaal … dus wou ik het wel overnemen.

Gisteren werden de klosje gebracht en vandaag nam ik ze ter hand. Aan de klosjes zit nog draad. Terwijl ik de draad van de klosjes los wurm, denk ik aan de vrouw die ik niet ken, maar die dezelfde klosjes in handen nam, daar mooie werken mee maakte en daar waarschijnlijk heel intens van genoten heeft.

Op elk klosje heeft ze met stift of bic een P geschreven, wellicht de eerste letter van haar naam. Ik zie het voor mij gebeuren: ze koopt die klosjes aan en komt thuis, blij met de aanwinst, en om te vermijden dat die klosjes vermengd geraken met andere klosjes (ze volgde academie) markeert ze heel behoedzaam haar bezit: dat behoort nu tot haar wereld. Zou ze gezongen hebben van vreugde (zoals in het lied van Lodewijk De Vocht: als moeder zong) of durfde ze al fluitend tonen dat het haar naar de zin was?

Op de klosjes bleven restjes draad achter … waarschijnlijk had ze het moeilijk om overschotten weg te gooien en liet ze haar klossen maar gevuld tot ze die nodig had. Ik moet inwendig lachen: ik herken dat ‘zuinig’ zijn, ik kan ook geen draad weg gooien die mogelijk ooit nog wel eens dienst zou kunnen doen. Maar de draden die ik niet meer nodig heb, bewaar ik in lege confituurpotjes, voor elke soort en kleur draad spoel ik een bokaal uit. Wellicht zullen mijn kinderen zich een kriek lachen als ze de verzameling confituurpotten aantreffen die ik nu zorgvuldig probeer te stapelen.

Ik merk dat ik veel emotionele waarde toeken aan draad en klossen … veel meer dan wat de kosten zijn om het allemaal aan te kopen. Die klossen en draden geven me een gevoel van rijkdom: het zijn uitnodigingen om aan de slag te gaan, mezelf uit te dagen iets te creëren dat, als het lukt, mooi is.

Het duurde even voor Christel mij haar foto’s over de tentoonstelling van [ ’t alent ] bezorgde. Ik wil er enkele van laten zien ter kennismaking met haar werk.

Naast grotere schilderijen is ze nu intens bezig met het maken van kleinere portretten. Ze vielen erg in de smaak bij de bezoekers. Naast haar artistieke werk maakt ze ook zeer mooie sieraden.

Ik zeg altijd: Christel probeert de wereld mooier te maken. Zo brengt ze een vorm van troost in een kwetsbare wereld.

Wat aangeboden wordt is geïnspireerd op de 18^de eeuw … maar op een klein aspect ervan: de kledij, meubilair, mode en kapsel van … de adel.

De uitleg van de gids is niet zo inspirerend: zij heeft de gedrukte gids van buiten geleerd en probeert dat nu weer te geven … alsof ze examen doet.

En ik erger me. Ik voel me omringd door kitsch … niet de tentoongestelde werken ervaar ik zo, wel de wereld die ze oproepen. Natuurlijk zijn pruiken iets van ‘toen’, zo ook de feesten om de adel bezig te houden. Maar wat gebeurde er met de meerderheid van de bevolking? Ooit gehoord van 1789 … die revolutie is niet onverwacht komen opduiken. Blijkbaar identificeerden de curatoren zich zo met ‘het kasteel’ en de rijkdom er om heen, dat ze er niet aan dachten dat er in, rond, naast en voorbij het kasteel mensen woonden die labeurden om de adel hun rijkdom te bezorgen. Edelen brachten hun tijd door met beleefdheden uitwisselen, de koning zijn sokken of kroon aanreiken, feest vieren, kinderen verwekken bij de meiden of de meisjes uit de omgeving … en op gepaste tijden ter kerke gaan om die in het midden te houden, nl. aan de kant van de machthebbers.

De getoonde kunstwerken zijn een ‘verbeelding’ van het leven van de adel. Het raakt me negatief: ik voel me stilaan kwaad worden. Was er echt niets beter te tonen dan geschilderde pruiken getooid met bloemen en vogels. Alles ademt decadentie.

Tot we een spoor van de guillotine confronteren … een machine die in de 18^de eeuw zijn intrede deed om booswichten op een ‘menselijke’ manier te onthoofden. Ook Marie-Antoinette mocht van dit voorrecht genieten. Een foto van Erwin Olaf verwijst ernaar: volgens ‘wat men zegt’ zou ze begraven zijn met haar hoofd tussen haar benen, een verwijzing naar haar ‘hoerig’ gedrag dat men haar toewees tijdens haar leven. Er rolden heel wat hoofden door het gebruik van deze machine. Maar bij de foto van Marie-Antoinette verwijst de tekst naar andere ‘prinsessen’ waarbij glamour en dramatiek onze verbeelding in beweging zetten: Diana (een auto-ongeluk), Sissi (neergestoken door een anarchist). De gewone crimineel wordt vergeten … nu zijn we ontzet wanneer we lezen wat IS uitvoert … maar was bv. het radbraken van toen een zoveel menselijker antwoord op criminaliteit?

Op het einde van de rondgang komen we in een kamer terecht waar een lange tafel bedekt is met voor elke imaginaire gast een bord, mes en vork. Midden op de tafel een tafereel van gebroken servies en beelden. Het geheel verwijst naar de gewoonte om een groot banket aan te richten voor het begin van een oorlog … voor de adel wel te verstaan. Nu ja, die klasse kon zich dat permitteren: de gewone soldaat zou immers zijn leven laten op het slagveld.

Maar hier wordt wel verwezen naar de hedendaagse tijd: de ontploffing van een atoombom, gemaakt uit ontelbare scherven, staat als centraal element de waanzin van die feesttafel uit te dagen.

Na de bezichtiging voel ik me enorm ‘opgeladen’. Er zijn prachtige dingen te zien, vooral de kledij spreekt me aan … maar hier wordt het nog maar eens duidelijk hoe gemakkelijk de stem van mensen zonder macht, vergeten wordt. Tot die stem losbarst en een revolutie ontketent … en dan vragen we ons af: waarom?

Gemiddeld twee keer per jaar is er wel iemand van de studiegenoten uit de tijd van normaalschool (in Sint-niklaas) die iets organiseert (cultureel en culinair) om samen te komen. Het is zowat een vaste groep die deelneemt aan die uitstappen. Ik heb die nu ouder wordende vrouwen terug ontmoet, toen ik uitgenodigd werd om het vijftigjarig afstuderen te vieren. Mijn diploma van onderwijzeres behaalde ik in Eeklo, bleef per brief contact houden met de vriendinnen in Sint-Niklaas, maar eens de studie voorbij, verloor ik elk contact, zeker nadat mijn vriendin die in Sint-Niklaas afstudeerde en dan haar studies verder zette aan het regentaat samen met mij, overleed op vrij jonge leeftijd.

Tot bij de vijftigste verjaardag van dat afstuderen iemand me via internet terugvond … en ik mocht er weer bijhoren.

Nu probeer ik elke keer deel te nemen aan de uitstappen die worden georganiseerd. Eerst wordt verzamelen geblazen in een restaurant, zo kunnen we bijpraten. Ik probeer telkens naast iemand anders een plaatsje te vinden. Zo zat ik vorige keer naast L. en ontdekte dat haar zoon de ontwerper was van de buienradar. Telkens als ik nu de buienradar raadpleeg (bijna dagelijks) denk ik aan haar … en haar zonnige manier van lachen.

Nu is het in het kasteel van Hingene te doen. Daar vindt een tentoonstelling plaats met de lange titel: Hedendaagse kunst/mode/design geïnspireerd door de 18de eeuw. We komen samen in Bornem, dicht bij het station, zodat de spoorreizigers (waaronder ikzelf) geen problemen hebben om ter plaatse te geraken.

Het uitgekozen restaurant is een gezellige bedoening en het eten lekker. Dan zitten we samen, plus zeventigsters. Ik kan zo moeilijk geloven dat we al zo oud zijn. De vrouwen rond de tafel stralen nog energie uit, maken plannen, lachen en praten alsof ze de tijd in het ootje willen nemen. Tot gezegd wordt dat iemand, die normaal altijd naar dit samenzijn komt, ernstig ziek is. Dan wordt het plots heel stil. Een gevoel van onmacht komt opzetten: iemand van ‘ons’ is ziek, alsof een gat gehouwen wordt in onze verbondenheid.

Maar we moeten afrekenen want de gids wacht op ons. We verdelen ons over de beschikbare auto’s om in Hingene te geraken. Eerst dachten we nog tijd te hebben om een fris hoofd te krijgen na de maaltijd, door een wandeling in het park van het kasteel, zodat we de overtollige calorieën er af zouden bewegen. Helaas moeten we ons eerder spoeden om op tijd op de afspraak te zijn. Te lang gebabbeld. Wandelen kunnen we de volgende dagen nog, met elkaar praten maar af en toe. Trouwens, een rondgang in de tentoonstelling zal ook wel wat energie vragen.

Ik ben benieuwd naar wat ons aangeboden wordt.

Zondag, 10 mei, gaat in Mechelen het Belgisch Kampioenschap Cheeren door. Het danscentrum Aike Raes neemt er aan deel met 10 groepen. Ik ken die indelingen niet maar het heeft te maken met wat ze uitvoeren ( vb. acrobatiek) leeftijd (jongeren, ouderen). Ik vind het enorm spectaculair als ik ze bezig zie.

Zondagmiddag zijn de dansers (m/vr.) vertrokken naar Mechelen om hun prestatie neer te zetten. Aike beloofde om het resultaat onmiddellijk op facebook te zetten wanneer het bekend was. Toen Karel en ik naar bed gingen, was het nog stil op facebook.

’s Avonds was het op tv de uitzending van Sytycd. Julie Mannekens van de dansschool verdedigde dan een finaleplaats. Of het zou lukken was afwachten, want de andere dansers die ook een finaleplaats wilden veroveren, hadden ook al bewezen dat ze konden dansen.

Af en toe stemden we even op het programma af … maar het kon ons niet boeien: we zapten dan maar naar een muzikale uitvoering, dat ligt ons meer.

Maandag opstaan … natuurlijk ga ik onmiddellijk facebook interpelleren. Het danscentrum gaat met 10 gouden medailles naar huis: ze hebben elke discipline gewonnen waaraan ze deelnamen. Wow!

Daarna ontdek ik dat Julie haar plaats in de finale veroverd heeft.

Ik stuur mijn dochter een dikke proficiat. Ik weet hoeveel werk ‘achter’ de blinkende plastieken bekers zit en ben ontzettend blij dat ze er nu om beloond worden.

En nu maar duimen voor Julie … ze is de jongste deelneemster ooit, nog geen 18 jaar. Zou ze als winnares uit dit dansspel komen?

Monique Haeck stelt modern kantwerk ten toon of is het textiel waarin kantwerk een groot deel opeist. De meeste werken aan de muren  hebben als onderlaag metaal: koper of zink. Dat heeft ze bewerkt met zuren, zodat die onderlaag een vorm van ‘getekend’ kantwerk weergeeft. Door die strakke en metalen ondergrond komt het contrast met de kwetsbaarheid van het kantwerk nog sterker naar voor. Het is gewoon prachtig.

Dan zijn er ook een vorm van etalagepoppen waarop kantwerk verwerkt is tot een soort  lingerie die rond het lichaam slingert. Monique experimenteert graag met materialen en leeft ze zich daar uitgebreid in uit. Met veel fantasie maar ook materiaalkennis, laat ze de materialen onder haar handen evolueren. Ik kijk mijn ogen uit.

Buiten staat een tafel met ‘breiwerk’. Gisteren bij de opening moest die tafel voortdurend onder het afdak geschoven worden door de  dreigende en echte buien. Nu is het zonnig weer en kan deze gedekte tafel de bezoekers naar buiten lokken om te genieten, niet alleen van de zon.

Brigitte Simon en Monique Haeck stellen samen ten toon in ‘De schuur van A’ de tentoonstellingsruimte van Fons van Tricht. Titel van de tentoonstelling: vrouw - zacht en hard. Brigitte was mijn vroegere docente schilderen in Werchter en trouwde met de zoon van Monique.

In deze dubbeltentoonstelling stelt Brigitte schilderwerken te toon … allemaal van klein formaat op een uitzondering na. Ze hanteert een speciaal kleurenpalet waarbij normaal gesproken het woord kitch komt bovendrijven, terwijl de kleuren zoals ze hier op doek gebracht zijn, een speels accent geven: er straalt licht uit de werken en iets van naïeve openheid.

Daarbij maakt Brigitte ‘reeksen’. Haar werken die hier hangen hebben te maken met de evolutie van kind tot volwassen vrouw. Het enige nogal grote schilderij gaat over een baby. Er komen een paar werkjes met landschappen uit Roemenië , waarvan ze afkomstig is. Volgt een reeks waarbij ze vertrok van foto’s met haar zus. Ergens anders hangt de reeks die ik ‘schreeuwen’ wil noemen. Kleine werken met eenzelfde thema: een hoofd met daarin de tot stilte verstolde schreeuw van ontzetting, pijn angst.

Naast de grotere en eerder donkere werken van Monique brengen de werken van Brigitte iets ondeugends aan, iets van: probeer ook eens andere insteek, komaan het is niet allemaal droeve ernst.

De oudste dochter belt me om me uit te nodigen op zaterdag voor een etentje bij haar thuis: ze wil dan Moederdag vieren, omdat ze zondag benomen is door de dansschool, dan gaat de cheergroep hun titel van Belgisch Kampioen opnieuw proberen te veroveren.

Ik had er helemaal niet aan gedacht dat het zondag Moederdag was. Als kind vierden we Moederdag op 15 augustus, op sleeptouw genomen door de Antwerpse gewoonte. Omdat het weer een tijdje geleden is dat we in Leuven waren, in Werchter geen winkels zijn (behalve twee bakkers en een beenhouwer… maar we bakken zelf ons brood en vlees halen we in een algemene voedingswinkel) en we alleen  Tremelo zien vanuit de wagen om naar het grootwarenhuis te rijden, was het mij nog niet opgevallen dat Moederdag in aantocht was.

Toen de uitnodiging van mijn dochter kwam voor een vervroegde Moederdag was ik wel een beetje verrast, zij het erg aangenaam. De ouders van haar man zouden ook komen … en omdat we reeds meerdere keren samen aan tafel zaten voor een feestelijke gelegenheid en dat telkens heel prettig verliep, keek ik wel uit naar dat etentje.

Ik geef van harte toe dat mijn dochter lekker kookt en dat dit meespeelt in de verwachting naar de feestelijke ontvangst.

Wanneer ik me klaarmaak ontdek ik dat ik de Oost-Indische inkt niet van mijn nagels krijg: ik heb wat moeten aanmodderen met als resultaat dat er wat inkt buiten de inktpot terecht kwam. Nu ja, ik beschouw het maar als een werkongeval.

Zondag kwam dan de jongste zoon met vriendin Moederdag vieren waarbij Karel kookt … zoals gewoonlijk. De jongste dochter heeft het te druk met studeren. Daarom stuurde ze me op Moederdag bijgaande foto … die meer dan dertig jaren geleden werd genomen.

Ik voel me verwend: dank je wel kinderen.

Aan de bezoekers die langs komen tijdens de kunstroute, geef ik uitleg over mijn werken, o.a. over herinneringen aan mijn kinderjaren: mijn geboortedorp, de straat naar school, mijn geboortehuis . De drie werken zijn getekend op een achtergrond van tekst: de oude Mechelse catechismus, die we als kind leerden afratelen. Ik wil daarmee aantonen hoe gans onze opvoeding doordrongen was van die katholieke godsdienst. Leuke momenten waren voor mij de processies, maar traumatiserend waren de verschrikkingen van een zondig leven. Als je bij het communiceren zou ‘bijten’ op de ouwel, riskeerde  je mond vol bloed te stromen en die autoritaire vader van een God die steeds wraak nam met verdoemenis en hel als je tegen zijn wil in handelde. Je kon wel een handeltje sluiten met die God, door boetedoening, novenen en aflaten … soms was bidden (gratis) voldoende, vaak werd er ook een gift in al dan niet ‘klinkende munt’ gevraagd.

Mensen van mijn leeftijd herkennen zich in dat verhaal. Nu kan ik die verhalen relativeren: zoals sprookjes zich ook niet altijd even zachtaardig ontwikkelen, even kleurrijk en dramatisch zijn die godsdienstige verhalen. Alleen wist ik wel het verschil tussen sprookjes en godsdienst: de verhalen over feeën en reuzen  waren ‘maar’ sprookjes, dus fantasie, de verhalen over liefhebbende en straffende god waren ‘waarheid’ , waarmee je best kon rekening houden.

Wanneer ik de tentoonstelling aan kant heb, wil ik tekenen om tot rust te komen. Ik denk voortdurend terug aan vroeger en wil daar iets rond doen. Het wordt: ‘De kersen van mijn kinderjaren’.  Heel gestileerd. Er stond een kersenboom op ‘het koertje’ bij ons geboortehuis. Wanneer de kersen rijp waren nam vader een grote ladder, plantte die tegen de boom en plukte een overvloed van kersen. Elk jaar opnieuw beleefden we dat kersen plukken, elk jaar weer die momenten van overvloed aan sappige, donkerrode, zoete kersen. Kersen zijn in mijn herinnering verbonden met geluk, warme dagen, verwachtingsvol uitkijken naar vader die uit de boom kwam met een emmer vol kersen.

Die kersen wil ik weer oproepen. Maar de kersen zijn niet meer wat ze waren. Ze hebben een achtergrond waar wrange herinneringen aan vastgeknoopt zijn. Wat als kind zo beloftevol tegemoet kwam uit de toekomst moest inboeten en kleurde vaak donker tegen de overmacht van de realiteit: zelfs de kracht van fantasie zoals in de sprookjes, was er niet tegen bestand en van de kerkelijke formules ging er voor mij weinig troost uit. Uiteindelijk geef ik de kersen een gele kleur: ze zijn vergiftigd

Waren de dagen voor de kunstroute zomers, tijdens en na de kunstroute lijken de aprilse grillen te zijn ontwaakt. Tussen de buien door komt dan een zon te voorschijn, die, alsof ze zich geneert wat haar collega neerslag aanricht, ons overlaadt met warmte en licht. Ik maak van die zonnige pauzes gebruik om even de tuin in te trekken en enkele foto’s te nemen.

Twee weken terug maaide ik voor het eerst dit jaar het gazon. Ondertussen kreeg het gras en wat er allemaal tussen groeit, de gelegenheid om terug want lengte te veroveren … en pronken de paardenbloemen in hun prachtig gele uitrusting. Het is net of ze nog nooit die diepte van geel bereikt hebben. Waarschijnlijk ben ik elk jaar even verrukt over dat diepe geel na de donkere kleuren van de winter.

De blauwe regen laat zich ook bewonderen: een overvloed van bloemen nodigt de lente uit om maar definitief te blijven.

Nu is de tuin zowat op zijn mooist. Ik geniet ervan.

Ondanks dat Toby voor één keer rustig doorslaapt zijn Karel en ik vroeg wakker. Nu goed, dan maar opstaan en aan de slag. Gelukkig zijn gisteren al de meubels verhuisd en moeten we nu alleen nog wat kleinigheden op hun oude plaats zetten. Karel hanteert emmer en dweil … en tegen een uur of tien ligt de tuinkamer er weer in orde bij.

Ik probeer even mijn tekentafel uit … maar wat ben ik moe. Ik kan me onmogelijk concentreren.

De jongste zoon zal deze middag langs komen …en de frigo is zowat leeg, dus doen we eerst de uitgestelde boodschappen. Daarna probeer ik wat te rusten, maar dat lukt niet: de ontmoetingen en gesprekken blijven in mij ronddraaien.

Voor het weekend heb ik mijn spullen voor het kantklossen verzameld zodat ik die alleen maar moet oppakken en wegwezen. Dat doe ik dan maar als de tijd daarvoor gekomen is, zij het met veel moeite, alles weegt loodzwaar.

Na de koffiepauze in de academie sluit ik maar af, het gaat niet meer: ik wil alleen nog slapen. Ik leg alles klaar zodat ik morgen onmiddellijk kan beginnen. Wellicht is mijn hoofd dan fris en lukt het dan beter.

Normaal zeg je van ‘Rare Snuiters’ dat het een kinderboek is, maar feitelijk is het ook een boek dat volwassenen aanspreekt.

Het is een boek dat gemaakt is voor slechtzienden en blinden, maar wil ook de ziende mensen vertrouwd maken met de wereld van degenen die dat zintuig moeten missen of  beperkt zijn in het zien. Daarom dat op de voorkaft staat:

Een prenten- en gedichtenboek

Om te lezen met je oren

Om te bekijken met je vingers

Om te voelen met je ogen

Het is met ontzettend veel zorg uitgegeven, zowel voor zienden als niet-zienden. Prachtige kwaliteit van papier, mooi van druk en kleur, met braille worden titels aangegeven, een cd waarop de gedichten voorgelezen worden, reliëflijnen die de tekeningen vorm geven. Op het einde van het boek staat het braille-alfabet. Je kan dus dit alfabet leren lezen (voelen) en dan de boodschappen die doorheen het ganse boek in braille staan ontcijferen. Voor kinderen een boeiende leeservaring die kan concurreren tegen alle mogelijke tablets.

In het boek zit een bijsluiter en daaruit:

Een schrijvende inktvis, een allergisch schaap, een tapir die zich een olifant waant … Alle dieren in het unieke kinderboek RARE SNUITERS hebben speciale trekjes. Zowel de gedichten als de illustraties prikkelen de fantasie en zijn tegelijk herkenbaar.

Dit boek van grafisch vormgeefster Freya Vlerick en auteur Jan Dewitte is INCLUSIEF: iedereen geniet er ten volle van, ook wie blind of slechtziend is,dyslexie of een andere leesbeperking heeft. Je kunt lezen met je oren, kijken met je vingers, en voelen met je ogen. Goede contrasten, duidelijke letters, subtiel reliëf.

Ook goede ziende kinderen ontdekken zo spelenderwijs de ervaringswereld van blinde en slechtziende leeftijdgenootjes. RARE SNUITERS dompelt je heerlijk onder in een verrassende, multisensoriële wereld. Je leert zelfs de braillecode kraken. Voor elke leeftijdsgroep zijn er andere mogelijkheden.

RARE SNUITERS werd INTERNATIONAAL BEKROOND met een White Raven Special Mention 2012.

Het is een uitgave van Blindenzorg Licht en Liefde (België).

Rond 13 uur hebben we nog geen vijf  bezoekers gehad. Het voelt echt als een afknapper aan. Gelukkig zitten we warm binnen. We praten wat voor ons uit. Tja, wat heeft een mens te zeggen in zo’n situatie?

En dan plots komen de bezoekers. Het wordt druk in huis. Karel komt helpen om de mensen te ontvangen en wie wil van een drankje te voorzien. Wat leuk is als je met zijn drieën samen ten toon stelt: ieder geeft uitleg over het eigen werk … dat betekent drie gesprekken tegelijk, waardoor de bezoekers zich letterlijk aangesproken voelen en niet moeten wachten om iets te zeggen.

Wanneer er kinderen zijn, maakt Kavita samen met hen een origami stukje … en niet alleen de kinderen amuseren zich. De volwassenen kijken geboeid toe.

Het wordt erg druk … op het einde van de dag zijn er tussen de tachtig en negentig bezoekers langs gekomen … en dat voelen we. Voeten waarop we nog nauwelijks kunnen lopen, een stem die met moeite nog geluid produceert … en van de ontmoediging van deze middag is niets meer over gebleven.

Om zes uur sluiten we af en breken we op. Eerst de toegang weer omtoveren tot een normale inrit: het nummer van de kunstroute wordt weggehaald. Ludo zal dat later naar de Jack-op brengen zoals gevraagd. De kleurrijke collage is doorweekt van de regen: eindelijk kan ik dat brouwsel zonder wroeging naar het containerpark doen. Het was een experiment in de schilderklas waar ik met veel plezier aan gewekt heb en natuurlijk staat dat later ergens plaats in te nemen. Maar dat zo maar weg doen was moeilijk. Nu heeft de collage een dag dienst gedaan en dat is voor mij voldoende.

Terwijl Ludo het buitengebeuren afwerkt zijn we binnen druk bezig. Wat aan de muren hangt mag voorlopig blijven hangen, maar de rest moet worden weggewerkt zodat we alles weer op zijn plaats kunnen zetten en het gewone dagelijkse leven zich kan hernemen. Gelukkig dat een tentoonstelling afbouwen minder tijd vraagt dan het opstellen.

We kijken alle drie erg tevreden op de dag terug. We zijn doodmoe maar vinden dit wel kunnen na zo’n inspanning, die niet voor niets was.

de hoek met de plooitafels

een muur met mijn tekenwerk en in de hoek een schilderij van Christel 

het hoekje met het kantwerk

de tafel met leporello's

Om 10 uur start de kunstroute, maar voor half negen is iedereen al hier om de tentoonstelling zijn definitieve vorm te geven. De constructie die we voor Kavita bedachten, blijkt geen goede oplossing. Na wat wikken en wegen vindt Kavita dan een goede oplossing. Later blijkt dat niemand gezien heeft dat achter een plant een kraan van de spoelbak schuil ging.

Ik heb afgesproken met Goedele en Jeroen, buren die vier huizen verder wonen, dat ik om half tien bij hen zou langskomen om hun aanbod te bezichtigen: enerzijds die VELT-tuin met zijn paadjes om er in te verdwalen (gelukkig hebben ze er wegwijzers in aangebracht) en anderzijds hun prachtige fotografie. Christel gaat mee, Kavita zal later langs gaan, want heeft nog wat werk te doen. Jammer dat het weer niet mee zit: nu moeten Goedele en Jeroen, allebei natuurfotografen, hun foto’s onder ‘dak’ aanbieden, zodat ze niet stuk regenen. Binnen in huis hebben ze op pc ook een massa foto’s te tonen, maar daar hebben we jammer genoeg geen tijd voor. Als gast hebben ze ‘Rare snuiters’ uitgenodigd: een kinderboek dat ook volwassenen aanspreekt. De schrijver-dichter van dit prachtige boek zit onder een tentje. Wanneer we de tentflappen opentrekken om binnen te gaan komt er meteen een hele nieuwe wereld op ons af (daar gaat een aparte blog over).

Schuin over ons stelt Désiré Vermeulen ten toon. Daar willen we ook even binnen wippen. Désiré is vooral gegrepen door landschappen … en marmerschildering. Hij was schilder van beroep en kon marmer perfect naschilderen. Sinds ik hem ken weet ik dat niet elke schouw die van marmer lijkt, dat ook is. Even tegen kloppen … en je weet het.

Onze buurt biedt wel de nodige locaties aan: de buren die rechts achteraan onze tuin grenzen doen ook mee. Het is de buur met de kippen en ganzen en eenden en … het hangbuikzwijn. Zij hebben Inge Kennis uitgenodigd om haar werk te tonen. Bij de buur achteraan stelt Monika, de buurvrouw, zelf te toon: prachtige keramiek. Zeer vrouwelijk, zeer kwetsbaar, technisch volmaakt. Naar haar werk kijken doet je adem inhouden.

Iets over tien uur zijn Christel en ik terug thuis. Jeroen, Goedele en Jan van de ‘rare snuiters’ komen langs … maar dan is het wachten op de eerste bezoeker. Er duikt een jonge man op met een fotoapparaat. Hij stelt zich voor als zoon van een van de organisatoren en samen met zijn broer en zus neemt hij foto’s, zodat, op het einde van de dag, de verschillende locaties in beeld zijn gebracht. En neen, er is geen volk te bekennen in Werchter centrum. Het weer nodigt niet uit hé!

We zitten rond de tafel elkaar moed in te spreken. Toch bedenk ik: hebben we zoveel energie gestoken om deze tentoonstelling te realiseren en gaat er dan geen mens komen kijken? Ik voel me moe worden en mijn humeur zakt. Neen, geduld hebben: de voormiddag is altijd een stille periode.

We halen de picknick van Christel boven: lekkere boterhammen en nadien zorgt Karel voor heerlijke koffie. Zo kunnen we de dag weer aan.

Hieronder de origami van Kavita.

Het is wel vreemd in een lege tuinkamer binnen te stappen, vooral mijn tekentafel mis ik. Waaraan ben ik verslaafd: aan de tekentafel of aan het werken daarop. Gelukkig staan de plooitafels paraat die me uitnodigen om mijn werken uit te stallen.

Maar eerst moet ik naar de Jack-Op, een zaal in Werchter waar de overzichtstentoonstelling georganiseerd wordt en waar het vertrekpunt van de kunstroute zich bevindt. Daar staan panelen te wachten waarop iedere deelnemende kunstenaar een werk kan tonen, zodat bezoekers een kijk krijgen wat ze op de verschillende locaties mogen verwachten. Naast een werkje van mezelf heb ik ook een werkje van Christel en Kavita meegenomen én een kader waarin ik drie woorden laat verschijnen: zentangle, origami en leporello. Wellicht vragen bezoekers zich af wat voor hocus pocus dat is en worden ze door nieuwsgierigheid naar onze locatie geleid.

Wanneer de werkjes op hun plaats hangen krijgen we het nummer voor onze locatie mee. Dat nummer moeten we zo duidelijk mogelijk aanbrengen aan de straatkant (zie foto gisteren), zodat er geen tijd verloren gaat met zoeken. Daarnaast krijg ik nog drie badges mee die we tijdens de tentoonstelling op spelden, zodat de bezoekers onmiddellijk weten wie deelneemt en wie andere bezoekers zijn.

Terug thuis ga ik aan de slag met mijn tafels. Op de ene tafel leg ik kaartjes, op de andere stel ik mijn leporello’s ten toon. Ik ben echt benieuwd hoe de mensen gaan reageren op die vouwboekjes. Het is een tijdje geleden dat ik ze nog in handen had en nu ik ze weerzie verrassen ze me door hun levendigheid.

Er dient ook nog een prijslijst gemaakt van de ten toon gestelde werken. Gelukkig hebben we dat reeds vrijdag voorbereid zodat ik nu achter de pc het geheel kan afmaken. Ook de kaartjes aan de werken, die verwijzen naar de prijslijst, moeten nog gemaakt worden. De kaartjes op pc ontwerpen, printen, snijden, tegen de werken aan kleven … het neemt allemaal meer tijd in beslag dan voorzien … en de boodschappen die we gepland hebben om in de namiddag te doen worden doorgeschoven naar maandag.

’s Avonds is er een nocturne. Christel en Ludo komen me ophalen maar Karel zegt af … hij voelt zich niet echt thuis tussen een massa mensen … en gezien we ons voorgenomen hebben niks meer tegen heug en meug te doen, blijft hij Toby gezelschap houden. Christel brengt nog wat werken mee voor op tafel, maar we vertrekken op tijd, want de Artomaat zal plechtig in gebruik genomen worden en dat willen we niet missen.

de werkjes van Christel en Kavita

Op 3 mei is het in Werchter te doen: de kunstroute [’t alent] wordt voor de vierde keer georganiseerd. Zowat honderd kunstenaars nemen deel op een 25 locaties … toch een succes voor een klein dorp met iets meer dan 3.000 inwoners.

Bij ons thuis nemen we met zijn drieën deel aan de kunstroute: Christel Verstreken, Kavita Vlieghe en ik.

Vrijdag, 1 mei, hebben Christel en Ludo verlof … dus tijd zat om, naast gezellig eten en bijpraten,  de tuinkamer, onze woonruimte, te omvormen tot een tentoonstellingsruimte.

In de loop van de voorbije week heb ik mijn werken reeds opgehangen. Christel of liever Ludo, hangt de werken van Christel op hun plaats (ladder op, nagel kloppen, werk recht hangen, kijken of het goed is, ladder af… en naar het volgende). Een paar van mijn werken moesten ook bijgewerkt worden … weer ladder op, nagel kloppen … dank je wel Ludo.

De ganse ruimte wordt leeggehaald, zelfs de pc verdwijnt naar de tv-kamer, feitelijk een tijdelijke opslagplaats. Zo komt niet alleen ruimte vrij aan de muren voor de schilderijen van Christel, maar kunnen ook plooitafels binnen gehaald worden, waarop het kleine werk een plaats kan vinden.

We proberen even een constructie boven de afwasbak uit: in de keuken zou Kavita haar origami werkjes aanbieden en we willen ook de ruimte van de spoelbakken gebruiken. Die constructie zal pas zondag definitief geïnstalleerd worden..

Christel gaat zondag voor broodjes zorgen: Ludo bakt van dat zalig donker brood (dus liefst niet naar de bakker) en als Christel nu voor lekker beleg kan zorgen, kunnen we binnenshuis picknicken. De bezoekers krijgen frisdranken of wijn aangeboden … zodat we, eens de kunstroute van start gaat, de keuken niet meer nodig hebben en dan kan Kavita haar ruimte probleemloos innemen.

Gelukkig staat het merendeel dat we moeten verhuizen op wieltjes. De tekentafel is niet zo mobiel … maar ook die krijgen we verhuisd. We laten de zetels staan tot zondagmorgen, dan kunnen ze ook naar de opslagplaats verhuizen voor de bezoekers komen. Gelukkig is er tussen de tv-kamer en de tuinkamer een deur: geen mens die kan vermoeden wat een stapelplaats daarachter verborgen gaat.

De muren van het danscentrum staan gratis ter beschikking van amateur kunstenaars die hun werken willen tonen. Kathleen kreeg daar gelegenheid om met haar werken naar buiten te komen.

Omdat Kathleen niet zo vertrouwd is met de weg naar Leuven vroeg ze me mee om haar werken op te hangen. Het is niet de eerste keer dat we samen werken en het zal ook niet de laatste keer zijn.

Kathleen had twee soorten werken bij zich. Een reeks kleine tekenwerkjes met enerzijds een reeks cartoons en anderzijds een reeks karikaturen. Toen we ze aan het ophangen waren kwamen dansertjes vragen wie die mensen waren. Sommigen herkenden ze, zoals Urbanus en Phillippe Geubels, maar de andere waren vreemden. Daarvoor waren ze nog te klein, de soaps zullen pas later in hun leven komen.

Dan waren er nog grote schilderwerken met als onderwerp:oud en nieuw of het contrast tussen vroeger (vb. een stoomtrein, een typemachine) en de hedendaagse tijd (met een TGV of een tablet).

Ontroerend was het werk dat uit vier panelen bestond en verwees naar de Eerste wereldoorlog.

Er was ook nog een werk bij dat uit drie kleinere schilderijen bestond en dat schitterend zou passen boven een hoekzetel die in het danscentrum terecht kwam. Helaas bleek dat bij het vervoer beschadigd: op het middelste paneel was een witte streep getrokken omdat de verf daar weggeschuurd was. Dat moest terug mee naar huis voor een mogelijke restauratie.

Zowel Kathleen als ik waren tevreden met de tentoonstelling. De werken hingen mooi. Natuurlijk zijn de muren van het danscentrum geen muren van een galerie. De ruimte waar de werken hangen is in de eerste plaats bedoeld om de mensen een gezellige ervaring te bieden, zodat wachten op kinderen prettig is. De belichting is bv. niet direct aangepast aan een muur waarop schilderijen hangen. Toch kwamen haar werken tot leven.

De bezoekers van het danscentrum (dansers, ouders, grootouders en de anderen) zullen er tot het einde van het dansjaar van kunnen genieten. Natuurlijk ben ik en ook Kathleen, benieuwd naar reacties.

In Vlaanderen is op 26 april 2015 de week van de amateurkunstenaar van start gegaan of het ‘WAK’. Allerlei evenementen geven kleur aan deze actie en laten zo kunstminnend Vlaanderen ontdekken wat er vaak verborgen aan creativiteit leeft en nu naar buiten kan komen. Zo worden vele kunstroutes georganiseerd, o.a. in Werchter.

Fons Van Tricht is keramist en neemt deel aan de kunstroute in Leuven. In functie daarvan kan je bij hem terecht in zijn atelier en verbouwde schuur (een prachtige tentoonstellingsruimte): daar toont hij zijn werken.

Op het einde van de rondrit voor het inter-atelier project gaan we nog even langs bij Fons. Gewoon even kijken wat hij aan nieuwe dingen gemaakt heeft.

Bij het binnen komen moeten we de living door: daar hangen een paar nieuwe werken van Moniek. Ze is geboeid door mensen en dat kan en wil ze niet verbergen. In de verbouwde schuur vinden we de werken van Fons en Fons zelf. Hij geeft uitleg over zijn werk. Wat een energie heeft die man. We laten hem over aan zijn publiek en gaan zelf op ontdekkingsreis. Het is gewoon prachtig; hij kan de spanning tussen rationaliteit in vormgeving en daarin kwetsbaarheid ontwikkelen, meesterlijk hanteren.

Bij ons thuis staat een werk van hem op de kast waarin dat contrast meesterlijk wordt vorm gegeven. Elke dag nog kijk ik met plezier naar zijn werkstuk.

Ook hij heeft een zoon verloren door zelfdoding. Een schilderij van zijn zoon hangt op de eerste verdieping van zijn schuur: een stille getuige van een pijn die nooit over gaat.

Wanneer ik aan het einde van ons bezoek Fons kan begroeten, is het erg hartelijk: we weten wat ons bindt … en daarnaast kunnen we elkaars werk erg waarderen.

Wanneer we van Rillaar naar Werchter rijden houden we halt bij kunstkring ‘Gesigneerd’ in Baal en hun tentoonstelling ‘de kleine artiest’.

Ik weet niet waarom, maar kindertekeningen en schilderijen kunnen me enorm boeien: de vrijheid van fantasie, de kleuren die ze complexloos op papier zetten zonder zich te bekommeren of die wel bij elkaar passen. Pas als volwassenen maak je kennis met kleurentheorieën en dan weet je plots niet meer of je aanvoelen van kleuren wel juist is.

Drie ontwerpen worden getoond: schilderijtjes rond het thema circus, bokalen gevuld met kabouters en paddenstoelen in het hoge gras en dan die verrukkelijke koekoeksklokken.

Wat ik hier te zien krijg laat me overstromen van plezier, ik ga zo wat al dansend buiten. Nochtans heb ik alleen maar een koffietje gedronken.

Er is zo veel te zien dat het vermelden waard is. Als afsluiter van HAAS wil ik nog enkele leuke indrukken vermelden.

Zo hoeft het niet alleen een kubus het drie dimensionele te vertegenwoordigen. In Werchter tref ik ‘schapjes’ aan, laat ons stellen halve kubussen. Soms is zo’n schapje te vinden als een soort zwaluwnest tegen de balken, dan weer merk je zo iets op wanneer je de trap afdaalt.

Overal komt fantasie aan bod en ik laat me daardoor graag verleiden. Het neemt me mee naar een wereld waar het leuk om toeven is.

Met een blij borrelend gevoel sluit ik de bezoeken aan de ateliers af: zo mogen er nog activiteiten georganiseerd worden.

Om al die grotere en kleinere projecten te realiseren is samenwerking nodig, niet alleen tussen docent en leerlingen, maar ook tussen de docenten en leerlingen onderling. Bij de docenten gaat het dan vooral om de praktische organisatie: wanneer is er ruimte (gemaakt) om het gastatelier te ontvangen. In sommige ateliers wordt bv. tot zaterdagmiddag les gegeven en zondagmorgen gaan de deuren open alsof de overgang van werkklas naar tentoonstellingsruimte een fluitje van een cent is. Tussendoor worden dan taarten gebakken, thermossen aangesleurd, voor fruitsap en water gezorgd, dat alles dan aantrekkelijk uitgestald op tafels … zodat bezoekers in een overvloed van lekkers hun gading kunnen vinden.

Niet alleen de praktische realisatie vraagt aandacht. In sommige ateliers maken ze een gezamenlijk kunstwerk. Bij het kanklossen bv. zijn we uitgegaan van een stilleven, zoals vaak aangetroffen wordt in een tekenatelier waar we als gast optreden. Een ander atelier zocht inspiratie bij ‘De kruisdraging’ van Christus’ door Jeronimus Bosch.

Weer andere ateliers brachten de werkjes samen in een boeiend geheel.

Feitelijk kijk je voortdurend je ogen uit naar al die indrukken. Boeiend en hartverwarmend.