De oudste dochter belt me om me uit te nodigen op zaterdag voor een etentje bij haar thuis: ze wil dan Moederdag vieren, omdat ze zondag benomen is door de dansschool, dan gaat de cheergroep hun titel van Belgisch Kampioen opnieuw proberen te veroveren.

Ik had er helemaal niet aan gedacht dat het zondag Moederdag was. Als kind vierden we Moederdag op 15 augustus, op sleeptouw genomen door de Antwerpse gewoonte. Omdat het weer een tijdje geleden is dat we in Leuven waren, in Werchter geen winkels zijn (behalve twee bakkers en een beenhouwer… maar we bakken zelf ons brood en vlees halen we in een algemene voedingswinkel) en we alleen  Tremelo zien vanuit de wagen om naar het grootwarenhuis te rijden, was het mij nog niet opgevallen dat Moederdag in aantocht was.

Toen de uitnodiging van mijn dochter kwam voor een vervroegde Moederdag was ik wel een beetje verrast, zij het erg aangenaam. De ouders van haar man zouden ook komen … en omdat we reeds meerdere keren samen aan tafel zaten voor een feestelijke gelegenheid en dat telkens heel prettig verliep, keek ik wel uit naar dat etentje.

Ik geef van harte toe dat mijn dochter lekker kookt en dat dit meespeelt in de verwachting naar de feestelijke ontvangst.

Wanneer ik me klaarmaak ontdek ik dat ik de Oost-Indische inkt niet van mijn nagels krijg: ik heb wat moeten aanmodderen met als resultaat dat er wat inkt buiten de inktpot terecht kwam. Nu ja, ik beschouw het maar als een werkongeval.

Zondag kwam dan de jongste zoon met vriendin Moederdag vieren waarbij Karel kookt … zoals gewoonlijk. De jongste dochter heeft het te druk met studeren. Daarom stuurde ze me op Moederdag bijgaande foto … die meer dan dertig jaren geleden werd genomen.

Ik voel me verwend: dank je wel kinderen.

Aan de bezoekers die langs komen tijdens de kunstroute, geef ik uitleg over mijn werken, o.a. over herinneringen aan mijn kinderjaren: mijn geboortedorp, de straat naar school, mijn geboortehuis . De drie werken zijn getekend op een achtergrond van tekst: de oude Mechelse catechismus, die we als kind leerden afratelen. Ik wil daarmee aantonen hoe gans onze opvoeding doordrongen was van die katholieke godsdienst. Leuke momenten waren voor mij de processies, maar traumatiserend waren de verschrikkingen van een zondig leven. Als je bij het communiceren zou ‘bijten’ op de ouwel, riskeerde  je mond vol bloed te stromen en die autoritaire vader van een God die steeds wraak nam met verdoemenis en hel als je tegen zijn wil in handelde. Je kon wel een handeltje sluiten met die God, door boetedoening, novenen en aflaten … soms was bidden (gratis) voldoende, vaak werd er ook een gift in al dan niet ‘klinkende munt’ gevraagd.

Mensen van mijn leeftijd herkennen zich in dat verhaal. Nu kan ik die verhalen relativeren: zoals sprookjes zich ook niet altijd even zachtaardig ontwikkelen, even kleurrijk en dramatisch zijn die godsdienstige verhalen. Alleen wist ik wel het verschil tussen sprookjes en godsdienst: de verhalen over feeën en reuzen  waren ‘maar’ sprookjes, dus fantasie, de verhalen over liefhebbende en straffende god waren ‘waarheid’ , waarmee je best kon rekening houden.

Wanneer ik de tentoonstelling aan kant heb, wil ik tekenen om tot rust te komen. Ik denk voortdurend terug aan vroeger en wil daar iets rond doen. Het wordt: ‘De kersen van mijn kinderjaren’.  Heel gestileerd. Er stond een kersenboom op ‘het koertje’ bij ons geboortehuis. Wanneer de kersen rijp waren nam vader een grote ladder, plantte die tegen de boom en plukte een overvloed van kersen. Elk jaar opnieuw beleefden we dat kersen plukken, elk jaar weer die momenten van overvloed aan sappige, donkerrode, zoete kersen. Kersen zijn in mijn herinnering verbonden met geluk, warme dagen, verwachtingsvol uitkijken naar vader die uit de boom kwam met een emmer vol kersen.

Die kersen wil ik weer oproepen. Maar de kersen zijn niet meer wat ze waren. Ze hebben een achtergrond waar wrange herinneringen aan vastgeknoopt zijn. Wat als kind zo beloftevol tegemoet kwam uit de toekomst moest inboeten en kleurde vaak donker tegen de overmacht van de realiteit: zelfs de kracht van fantasie zoals in de sprookjes, was er niet tegen bestand en van de kerkelijke formules ging er voor mij weinig troost uit. Uiteindelijk geef ik de kersen een gele kleur: ze zijn vergiftigd

Waren de dagen voor de kunstroute zomers, tijdens en na de kunstroute lijken de aprilse grillen te zijn ontwaakt. Tussen de buien door komt dan een zon te voorschijn, die, alsof ze zich geneert wat haar collega neerslag aanricht, ons overlaadt met warmte en licht. Ik maak van die zonnige pauzes gebruik om even de tuin in te trekken en enkele foto’s te nemen.

Twee weken terug maaide ik voor het eerst dit jaar het gazon. Ondertussen kreeg het gras en wat er allemaal tussen groeit, de gelegenheid om terug want lengte te veroveren … en pronken de paardenbloemen in hun prachtig gele uitrusting. Het is net of ze nog nooit die diepte van geel bereikt hebben. Waarschijnlijk ben ik elk jaar even verrukt over dat diepe geel na de donkere kleuren van de winter.

De blauwe regen laat zich ook bewonderen: een overvloed van bloemen nodigt de lente uit om maar definitief te blijven.

Nu is de tuin zowat op zijn mooist. Ik geniet ervan.

Ondanks dat Toby voor één keer rustig doorslaapt zijn Karel en ik vroeg wakker. Nu goed, dan maar opstaan en aan de slag. Gelukkig zijn gisteren al de meubels verhuisd en moeten we nu alleen nog wat kleinigheden op hun oude plaats zetten. Karel hanteert emmer en dweil … en tegen een uur of tien ligt de tuinkamer er weer in orde bij.

Ik probeer even mijn tekentafel uit … maar wat ben ik moe. Ik kan me onmogelijk concentreren.

De jongste zoon zal deze middag langs komen …en de frigo is zowat leeg, dus doen we eerst de uitgestelde boodschappen. Daarna probeer ik wat te rusten, maar dat lukt niet: de ontmoetingen en gesprekken blijven in mij ronddraaien.

Voor het weekend heb ik mijn spullen voor het kantklossen verzameld zodat ik die alleen maar moet oppakken en wegwezen. Dat doe ik dan maar als de tijd daarvoor gekomen is, zij het met veel moeite, alles weegt loodzwaar.

Na de koffiepauze in de academie sluit ik maar af, het gaat niet meer: ik wil alleen nog slapen. Ik leg alles klaar zodat ik morgen onmiddellijk kan beginnen. Wellicht is mijn hoofd dan fris en lukt het dan beter.

Normaal zeg je van ‘Rare Snuiters’ dat het een kinderboek is, maar feitelijk is het ook een boek dat volwassenen aanspreekt.

Het is een boek dat gemaakt is voor slechtzienden en blinden, maar wil ook de ziende mensen vertrouwd maken met de wereld van degenen die dat zintuig moeten missen of  beperkt zijn in het zien. Daarom dat op de voorkaft staat:

Een prenten- en gedichtenboek

Om te lezen met je oren

Om te bekijken met je vingers

Om te voelen met je ogen

Het is met ontzettend veel zorg uitgegeven, zowel voor zienden als niet-zienden. Prachtige kwaliteit van papier, mooi van druk en kleur, met braille worden titels aangegeven, een cd waarop de gedichten voorgelezen worden, reliëflijnen die de tekeningen vorm geven. Op het einde van het boek staat het braille-alfabet. Je kan dus dit alfabet leren lezen (voelen) en dan de boodschappen die doorheen het ganse boek in braille staan ontcijferen. Voor kinderen een boeiende leeservaring die kan concurreren tegen alle mogelijke tablets.

In het boek zit een bijsluiter en daaruit:

Een schrijvende inktvis, een allergisch schaap, een tapir die zich een olifant waant … Alle dieren in het unieke kinderboek RARE SNUITERS hebben speciale trekjes. Zowel de gedichten als de illustraties prikkelen de fantasie en zijn tegelijk herkenbaar.

Dit boek van grafisch vormgeefster Freya Vlerick en auteur Jan Dewitte is INCLUSIEF: iedereen geniet er ten volle van, ook wie blind of slechtziend is,dyslexie of een andere leesbeperking heeft. Je kunt lezen met je oren, kijken met je vingers, en voelen met je ogen. Goede contrasten, duidelijke letters, subtiel reliëf.

Ook goede ziende kinderen ontdekken zo spelenderwijs de ervaringswereld van blinde en slechtziende leeftijdgenootjes. RARE SNUITERS dompelt je heerlijk onder in een verrassende, multisensoriële wereld. Je leert zelfs de braillecode kraken. Voor elke leeftijdsgroep zijn er andere mogelijkheden.

RARE SNUITERS werd INTERNATIONAAL BEKROOND met een White Raven Special Mention 2012.

Het is een uitgave van Blindenzorg Licht en Liefde (België).

Rond 13 uur hebben we nog geen vijf  bezoekers gehad. Het voelt echt als een afknapper aan. Gelukkig zitten we warm binnen. We praten wat voor ons uit. Tja, wat heeft een mens te zeggen in zo’n situatie?

En dan plots komen de bezoekers. Het wordt druk in huis. Karel komt helpen om de mensen te ontvangen en wie wil van een drankje te voorzien. Wat leuk is als je met zijn drieën samen ten toon stelt: ieder geeft uitleg over het eigen werk … dat betekent drie gesprekken tegelijk, waardoor de bezoekers zich letterlijk aangesproken voelen en niet moeten wachten om iets te zeggen.

Wanneer er kinderen zijn, maakt Kavita samen met hen een origami stukje … en niet alleen de kinderen amuseren zich. De volwassenen kijken geboeid toe.

Het wordt erg druk … op het einde van de dag zijn er tussen de tachtig en negentig bezoekers langs gekomen … en dat voelen we. Voeten waarop we nog nauwelijks kunnen lopen, een stem die met moeite nog geluid produceert … en van de ontmoediging van deze middag is niets meer over gebleven.

Om zes uur sluiten we af en breken we op. Eerst de toegang weer omtoveren tot een normale inrit: het nummer van de kunstroute wordt weggehaald. Ludo zal dat later naar de Jack-op brengen zoals gevraagd. De kleurrijke collage is doorweekt van de regen: eindelijk kan ik dat brouwsel zonder wroeging naar het containerpark doen. Het was een experiment in de schilderklas waar ik met veel plezier aan gewekt heb en natuurlijk staat dat later ergens plaats in te nemen. Maar dat zo maar weg doen was moeilijk. Nu heeft de collage een dag dienst gedaan en dat is voor mij voldoende.

Terwijl Ludo het buitengebeuren afwerkt zijn we binnen druk bezig. Wat aan de muren hangt mag voorlopig blijven hangen, maar de rest moet worden weggewerkt zodat we alles weer op zijn plaats kunnen zetten en het gewone dagelijkse leven zich kan hernemen. Gelukkig dat een tentoonstelling afbouwen minder tijd vraagt dan het opstellen.

We kijken alle drie erg tevreden op de dag terug. We zijn doodmoe maar vinden dit wel kunnen na zo’n inspanning, die niet voor niets was.

de hoek met de plooitafels

een muur met mijn tekenwerk en in de hoek een schilderij van Christel