En dan, naar aanleiding van een woord, een geluid … noem maar op, komen de herinneringen op je af. Teveel in een keer om duidelijk te zien. Je probeert dan in die herinneringen wat orde te brengen. Langzaam krijgen enkele herinneringen voorrang.

Rust vinden in het bewustzijn deel te mogen uitmaken van een niet te bevatten totaliteit, onderworpen aan de natuurwetten.

Alsof je overstelpt wordt door de onmetelijkheid van wat is en je geen plaats kunt vinden die wat geborgenheid biedt.

Sommige periodes wordt het verlangen naar informatie bijna beklemmend.

Tot je ontdekt dat er andere verwoordingen mogelijk zijn die meer aansluiten bij je eigen ervaren. Er ontstaat openheid naar andere antwoorden op die basisvragen

De kindertijd ontgroei je vlug en de godsverhalen verdwijnen niet.

Door zichzelf te verbergen achter aangereikte muren van wat de gangbare interpretatie (in Vlaanderen een katholieke) van in het leven staan is, schakelt men onrust veroorzakende vragen uit. Je leeft rechttoe rechtaan, opgeslorpt door het drukke leven van job, gezin, sociaal leven.

Hij was op vakantie bij zijn oom, zodat zijn ouders even konden uitblazen. Toen ik hem ontmoette stelde hij me drie vragen: wie ben je, van waar kom je, waar ga je naartoe. Steeds opnieuw stelde hij dezelfde vragen, zonder even te pauzeren. Zou hij andere woorden kennen?

Ik heb nog vaak aan die mentaal beperkte jongen gedacht. Hoe leef je met iemand die zo dwangmatig praat? Nochtans stelde hij drie basisvragen. Dat intrigeerde me enorm: vooral deze vragen te horen uit de mond van een zwaar beperkt iemand.

Dat voorval gebeurde zowat dertig jaren terug … en toch denk ik er nog vaak aan. Ik probeer nu in enkele werken die vragen vorm te geven, een soort antwoord te vinden op die vragen.

In het eerste werk komt ‘wie ben ik’ aanbod. Stilaan ontdekt de mens zichzelf: voor mij is de uiteindelijke confrontatie met mijn kwetsbaarheid en mijn sterfelijkheid de basis van mijn zelfbewustzijn, het is het enige dat we met zekerheid weten en die grenzen kunnen niet ontkend worden.

Als kind, opgroeiend in een katholiek milieu, kreeg een antwoord vorm: een kind van god. God zat dan ergens op een troon in de hemel en gezien ik van sprookjes hield, kwamen de verhalen over die god mijn wereld bevolken, zowel het mooie als het verschrikkelijke.

Maar sprookjes kan je mettertijd een plaats geven … maar die basisvragen blijven steeds aanwezig.

Een verloren gelegd werk weergevonden.

Steeds weer word ik aangetrokken tot tekens die naar een schrift kunnen leiden: vanuit het onbewuste is er een beweging die zich op papier laat vertalen tot lijnen en vormen zonder dat er een rationele grond voor gevonden kan worden. Gewoon het plezier van die lijnen op papier te zetten, motiveert me. Het is een mededeling buiten de conventionele geschreven of gesproken taal om