En zo hangen de portretten er als verwelkoming bij het binnenkomen. Hoe een goed portret het leven blijer kan maken.

Zo zijn we als koppel ‘vereeuwigd’. Ik vind het wel leuk. Er is geen portrettengalerij waarin we gedeponeerd worden, zoals machtige en onmachtige figuren die publiekelijk ‘een volk leiden’. Nee, gewoon in een dagelijkse atmosfeer genieten we ervan.

Ondertussen zijn we een jaar verder. Elke week gaan we nu in het atelier van Dirk aquarelleren. De collega’s proberen een model op papier te krijgen, ik worstel met de materie en probeer iets met aquarel tot stand te brengen, want aquarel aanleren en daarbij nog een portret fabrikeren … dat is voor mij te veel. Trouwens, ik ben niet direct geïnteresseerd in portret.

Tremartre kwam er weer aan en Dirk ging ook deelnemen. Hij zou wat portretten meenemen, ook het mijne. Wellicht kon hij het nu afwerken. Ik kreeg een tafel onder een tent van Christel en Dirk zat weer rechtover ons.

Ik stelde voor bij het begin van de markt dat Dirk aan mijn portret zou werken, zodat er wat ‘sfeer’ zou komen. En inderdaad, de mensen bleven staan … en het resultaat mocht gezien worden. De marktbezoekers vroegen wanneer Dirk aan het werk begonnen was. Wat moest je zeggen: een half uurtje geleden of vorig jaar. We deden dan maar het hele verhaal.

Zo is mijn portret ook afgeraakt en ik ben er ook enthousiast over … vooral omdat hij me een jong elan geeft … wie is dan niet gecharmeerd. Ook dat portret ging mee naar huis.

We leerden Dirk kennen vorig jaar op Tremartre (kunstmarkt in Tremelo): hij hielp onze tent opzetten en wij waren bereid tot wederdienst … en zo geraak je in gesprek. Hij had geen marktaanbod, hij wou alleen portretten schilderen en wellicht zou hij wel iemand vinden die model wilde zijn. Omdat Karel toch niets speciaals te doen had, wou hij wel graag die rol vervullen. Omdat Dirk zijn stek had opgeslagen tegenover onze standplaats (van Christel en mij) zagen we het portret groeien. Heel geconcentreerd en rustig aan kwam het tot stand. Tussendoor een pauze, maar na een paar uren intens werken was het af. En hoe! Ik was direct enthousiast. Niet alleen was het portret erg gelijkend, maar het karakter van Karel kwam daarin tot uiting.

In de namiddag heb ik me ook op de stoel voor het model gezet. Het werd toen koud, veel te koud voor mij. We hebben de sessie stopgezet, ik zat gewoon te bibberen… en schilder maar eens een bibberend model.

Het portret van Karel namen we mee naar huis. Iedereen die bij ons binnenkwam vond het erg goed. Wij genieten er dagelijks van.

Ik weet niet waarom, maar voor de kleinste briefvorm heb ik een voorkeur. Wellicht omdat ik dan denk aan de tekenbriefjes van kinderen voor hun ‘liefste mama’ of een kattenbelletje van een geliefde die nog voor hij vertrekt iets wil zeggen. Die kleinere vorm leent zich ook gemakkelijk tot een boeiende interpretatie. Ik werk er gewoon graag mee.

Met de middelste briefvorm maak ik een compositie van de gehele vorm die ik inkleur en dan een lijnenspel met een gedeelte van de vorm.

Het is me een beetje over het hoofd gegroeid: tekenen, exposeren, kantklossen, elke dag een blog schrijven. Daarom maar de beslissing genomen het wat rustiger aan te doen met die blog. Nu wil ik me achter mijn pc zetten als er ruimte voor is, zodat ik er van kan genieten. Dit betekent dat mijn blog voortaan onregelmatig zal verschijnen maar ophouden ermee zie ik niet zitten. Ik toon nog graag mijn werk of schrijf nog graag iets neer over een tentoonstelling.

Maar ik blijf brieven tekenen, zoals op de afbeelding hiernaast. Met de grote briefvorm en de zijkantlijnen ervan, stel ik een compositie samen. Jammer dat de kleur zo anders is dan in werkelijkheid. Daarvoor is dan een tentoonstelling goed: dan komt het echte werk tot leven.

Ook de kleinste vorm krijgt een beurt, maar hier gebruik ik alleen legen vormen en de rest wordt achtergrond. Ik denk aan vlinders als ik de lege vormen over het blad verdeel.

De middelste vorm krijgt een zelfde behandeling als de grootste, maar nu blijven twee vormen leeg en vul ik zeven vormen met lijnen. Op het einde kleur ik de vormen in en laat er twee uitspringen in een fel geel.

Ik vertrek terug van de grootste briefvorm. Eén vorm laat ik wit, twee andere vormen vul ik op met de zijlijnen van die vorm. Daarna vul ik het blad op met de door elkaar lopende omtreklijnen van die vorm. De opgevulde en lege vormen kleur ik bij met écoline, zodat ze duidelijk merkbaar zijn.

Nu beperk ik de vormen tot de kleinste en gebruik de zijlijnen door elkaar of hoe een vorm, begrensd door vier zijden, aanleiding kan geven tot een lineaire tekentaal

Geïnspireerd door de hebberige spin van vorige tekening gebruik ik de omtrekslijnen van de drie briefvormen door elkaar en losstaand van de vorm. Doordat de lijnen zich steeds herhalen komt er een zekere rust in de chaos.

Ik gebruik de grote briefvorm , maar laat bij elke afbeelding een zijde open. Aan de zijkant kleur ik enkele vlakken in goud. Het geheel doet denken aan een spin die haar hebberige poten naar het goud uitstrekt.

Tremartre is de jaarlijkse kunstmarkt die kunstkring Gesigneerd organiseert. Naast de kraampjes met aanbod van ambachtelijke en artistieke producten, treden er ook groepjes en groepen op: een man met een draaiorgel brengt sfeer aan het ene uiteinde van de markt terwijl een podium plaats biedt aan twee zangers die zichzelf begeleiden met een trekharmonium. Ze brengen liedjes vooral Franstalige liedjes (zoals Brel, Piaf) en ook wat Nederlandse liedjes. Allemaal uit vroegere jaren. Nostalgie troef. Naast die zangers treden ook verschillende groepen van de muziekschool op. Voor het podium staan tafels en stoelen. Omdat na de middag de zon van de partij is, kan de sfeer niet meer stuk. De mensen genieten.

Christel was zaterdag mijn materiaal voor de kunstmarkt komen halen: ik zou een plaatsje krijgen onder haar tentje en samen met Ludo zou ze zorgen dat ik alleen nog mijn tafel diende in te richten. Zo kon ik pas tegen een uur of tien daar toekomen en me rustig voorbereiden op de markt, die om 11 uur inzette. De oudste dochter moest in de buurt zijn en komt langs. Ze heeft Shiko aan de leiband: een puppy van zowat vier maanden oud. Maar wat groeit zo’n beest. Nu ja, als volwassen hond komt hij boven de tafel kijken. Het is een leuk beest … maar is niet alles wat ‘jong’ is vertederend?

Het is net of de kennissenkring elk jaar uitbreidt. Ik had me voorgenomen wat te snijden … maar daar komt niet veel van terecht. Leuk is wel dat ik veel collega’s van de academie zie. Nu ik ga kantklossen gaan onze wegen uit elkaar en op zo’n dag als vandaag kan je dan even bijpraten. Ik merk wel dat verschillende collega’s thuis niets meer doen en zich ook niet inschrijven voor een of andere richting. Ik durf niet goed te zeggen hoe ik van ’s morgens tot ’s avonds achter mijn tekentafel sta. Ben ik verslaafd of geobsedeerd? ’t Is in elk geval mijn manier van genieten: elk diertje zijn pleziertje.

Wanneer de markt om zeven uur sluit ben ik wel moe en verlang naar huis … en mijn tekentafel. Maar dat laatste moet tot morgen wachten, mijn concentratie gaat niet meer verder dan het nieuws op tv. Op tijd gaan slapen en alle marktindrukken van mij wegdromen.

Aan de ene kant staat Christel met haar aanbod. Ze heeft echt werk gemaakt om van de juwelen iets speciaals te maken. Ik sta onder de andere tent met mijn kaartjes. Hopelijk wordt het een leuke dag.

Christel is meegegaan om mijn werken in het RVT Betlehem te Herent te helpen ophangen. Gelukkig dat er een GPS bestaat, anders zou ik gegarandeerd veel tijd gestoken hebben in het verloren rijden.

Het zijn maar negen werken die ik toon. Thuis heb ik ze zorgvuldig geselecteerd. Met in mijn achterhoofd een beetje de vraag: wat zouden de bewoners graag zien hangen. Daarom neem ik drie werken rond jeugdherinneringen mee. Ik heb ze nog niet getoond en wellicht zullen ze daar tot hun recht komen.

En inderdaad, het is een kleine tentoonstelling, maar het geheel is heel mooi. Ik ben er fier op. Ook Christel vindt het een heel goed geheel. Het geeft een goed gevoel zo zonder twijfel over iets de werken te kunnen achterlaten. Ze zullen er hangen tot eind oktober.

Om zeker te zijn van een plaatsje in het kantklos atelier schreef ik me begin van de vakantie in. Maandag, 1 september, werd de eerste les gegeven en zo ging ik als een van de velen die dag voor het eerst naar school om te leren klossen. Wat me vooral aantrekt is de moderne kantklos. Ik droom al om met allerlei materialen grote werkstukken te maken die nogal grafisch van ontwerp zijn. Maar eer ik zover ben … er zal nog veel water naar de zee lopen.

Zo’n eerste dag in de academie is altijd wat raar. Ik zag er wat tegen op: zou de leerkracht lang uitleg geven over de planning van het jaar, zou het lang duren voor we aan de slag konden, hoe zou de bestaande groep reageren (uiteindelijk heel vriendelijk maar erg lawaaierig na elkaar twee maanden niet gezien te hebben),.

Gelukkig dat de rit naar de academie nogal gemakkelijk verloopt: ik neem thuis de uitrit naar rechts … en dan is het vijftien kilometer rechtdoor en aan de rode lichten in Rillaar dorp linksaf slaan en de parking oprijden. Het is wel een drukke baan maar geen echte moeilijke punten, wanneer je rustig het verkeer volgt kom je vanzelf waar je moet zijn.

Wanneer ik toekom in het leslokaal maakt de leerkracht kennis met twee nieuwkomers zoals ik. Ik word er onmiddellijk bij betrokken … en even later zitten we achter het kussen (een stuk isolatieplaat met doek overtrokken) onze eerste knopen uit te proberen.

In het begin denk je: kantklossen is een aartsmoeilijk iets, zo complex. Tot je beseft dat je eerst de basisoefeningen onder de knie of liever onder de hand moet krijgen en dat die complexiteit zich langzaam opbouwt. Kantklossen is niet alleen handigheid verkrijgen om de draden op de juiste wijze met elkaar te verbinden, je moet ook leren analytisch denken, de logica achter het patroon ontdekken, zoals bij een complexe puzzel.

Ik hou het wel geen 3,5 uren vol. Na een goede twee uren vertrek ik … en dat zal telkens wel zo zijn … want na die intense uren is mijn klosje ‘leeg’.

Ik voel me opgeladen als ik thuiskom: ik ben blij dat ik voor die richting koos, er wachten nog plezierige uren.

Met de kleinste briefvorm maak ik een constructie die naar het midden toe ‘open’ wordt, omdat ik de lijn aan die kant van de vorm niet teken en de middenvlakte wat open rek. In die open middenruimte laat ik het goud zijn werk doen. Ik gebruik de kleinste vorm omdat het werk maar 40 x 50 is. Met de grotere vormen kan je niet een compact lijnenspel bereiken.

Met de kleinste briefvorm probeer ik een luchtig lijnenspel in een dwarse dwarreling over het blad. Op het lege veld boven en onderaan komt een gouden streep. Ik zou vroeger nooit durven dromen hebben iets met dat goud te proberen, tenzij voor mijn kinderen een brief van de Sint te schrijven. Want een brief uit de hemel (en kwam de Sint niet uit de hemel om, eens op aarde, zich te vestigen in Spanje?) kon niet anders dan in schoonschrift met gouden letters bevestigen wat een prachtige kinderen op dat adres woonden.

Omdat de tekeningen wit-zwart zijn, probeer ik er wat ‘kleur’ in te brengen. Ik heb nog een restje ‘goudkleur’ liggen. Met enkele ‘gouden’ lijnen fleur ik de sobere tekening wat op. Weer een weg om uit te proberen.

Met al de vormen, maar vooral de kleinste vorm, probeer ik de rand van het blad te vullen en in het midden ruimte te laten. Weer een andere benadering die past in dezelfde opgave.

Ook de grootste vorm mag zijn zeg doen. Ik probeer visueel in het midden van het blad een kern te vormen … maar hoe groter de vorm, hoe moeilijker het wordt om dat te realiseren.

Nu krijgt de middelste vorm een beurt. De afmetingen van de tekeningen zijn 40 x 50, zodat de tekeningen passen in een reeks wisselkaders, zonder dat er een passe-partout moet gebruikt worden. voor deze tekeningen wil ik het heel sober houden: alleen een kader moet volstaan.