Ook de grootste vorm mag zijn zeg doen. Ik probeer visueel in het midden van het blad een kern te vormen … maar hoe groter de vorm, hoe moeilijker het wordt om dat te realiseren.

Nu krijgt de middelste vorm een beurt. De afmetingen van de tekeningen zijn 40 x 50, zodat de tekeningen passen in een reeks wisselkaders, zonder dat er een passe-partout moet gebruikt worden. voor deze tekeningen wil ik het heel sober houden: alleen een kader moet volstaan.

Nu ga ik met de kleinste vorm aan de slag. Ik werk op wit papier … maar de automatische aanpassing van het contrast van mijn pc geeft een nogal gelig resultaat. Maar het gaat om de tekening … en daar geniet ik van.

Ik gebruik de omtrek van de drie vormen door elkaar . Ondertussen bedenk ik dat ik in mijn leven al veel van de drie soorten brieven geschreven heb. Vooral de ‘grote’ brieven hadden mijn voorkeur. Voor mij betekent schrijven ‘bewust’ worden. Ook nu nog zit ik graag achter mijn toetsenbord.

Sinds enkele jaren wil ik iets rond ‘brieven’ doen. Brieven schrijf je normaal, maar ik zou er grafisch mee willen aan de slag gaan.

Ik ontwerp drie brieven: groot, middelgroot en klein. De kleine vorm zou een kattebelletje kunnen zijn of een korte boodschappenlijst. De middelste vorm doet me denken aan een eerder zakelijke brief: geachte zus en zo en daarbij de mededeling waarover het gaat met op het einde dan vriendelijke groeten. De grote vorm is dan een brief waarin je je hele wezen legt, vb. een brief aan een geliefde.

De vorm die ik ontwerp heeft geen bepaalde betekenis of bedoeling. Ik wil gewoon de vier zijden van een brief oproepen. Natuurlijk kan ik daarvoor ook rechte lijnen gebruiken en dan spreek je van rechthoekige en vierkante vormen. Maar die rechtlijnigheid trekt me niet zo aan, om niet te zeggen dat ze me soms afschrikt, maar dan in meer overdrachtelijke betekenis.

Ik maak van die vormen een exemplaar in stevig karton, zodat ik dat later kan gebruiken om er rond te tekenen. Nu beperk ik me om de vormen één keer te tekenen, door elkaar heen. Laat me stellen dat ik de vormen verken met de vraag: wat kan ik met die vormen gaan doen. Het inhoudelijke komt in de opdracht die ik mezelf stel niet aan bod. Ik wil experimenteren met de uiterlijke vorm.

En daar gaan we. Ik ben benieuwd waar dit lijnenspel me gaat heen voeren.

Christel heeft haar fototoestel mee en is daardoor fotograaf van dienst. Ze vindt het niet erg dat ik die foto’s voor mijn blog gebruik. Nu kan iedereen die wil mee genieten.

Doorheen een glazen deur, kijk je voor je binnen bent, recht op dit werk van Moniek. En als je binnen bent blijf je er naar kijken. Wat trekt de aandacht naar dit werk? Het onderwerp, de sfeer die het uitstraalt … Ik geniet er gewoon van.

Moniek is erg geboeid door portretten en dat zie je in deze tentoonstelling. Er hangen er verschillende aan de muur.

Dit is haar laatste geschilderd portret. Hier gebruikt ze vooral toetsen om de kleur te zetten.

Dit is een werk van Pieter, de zoon van Fons.

Fons maakte een reeks kleine potjes waar je een waxinelichtje in kan plaatsen. Later verzamelde hij die potjes volgens kleur om er een verzameling van te construeren.

Hier zijn de potjes rood van kleur. De kleur bekomt hij … hij heeft het me uitgelegd, maar ik ben het weer vergeten. In elk geval is zo’n verzameling erg mooi.

Deze potten zijn heel zuiver van lijn, prachtig om zien.

In deze vormen laat hij ‘de aarde’ spreken.

Fons legt me uit hoe hij tot zijn creaties komt. Hij doet me zin krijgen om terug met klei te gaan werken. Toch zal ik me bij mijn leest houden en werken op doek of papier.

'De Schuur van A’ is een droom die Fons Van Tricht realiseerde doorheen de turbulentie van zijn leven. Hij kocht een vervallen boerderijtje midden nogal drukke verkeersaders aan de vaart in Wilsele. Daar wou hij een ruimte van stilte creëren in de drukte van het bestaan. Dat is hem ook gelukt. De woning verbouwde hij tot woonst voor zichzelf en de schuur is denkelijk zowat van de grond af opgebouwd tot een ruimte waarin hij kan werken en exposeren.

Fons werkt in klei. Nu ‘De Schuur van A’ af is, toont hij daar zijn werken. Hij hoopt dat die ruimte zal uitgroeien tot een werkplaats voor creatieve mensen, enerzijds om er te werken, anderzijds om er ten toon te stellen.

Ik ken Fons al een paar jaren. We ontmoetten elkaar in de gespreksgroep van ouders die een kind verloren door zelfdoding. Ook Fons wil dat over zelfdoding vrijelijk kan gesproken worden, dat het taboe daar rond doorbroken wordt.

Wanneer we de parkeerplaats voor het huis oprijden, merken we dat de buitenkant van het huis de sporen van ‘oud zijn’ draagt, maar wanneer we binnen stappen overvalt ons licht en ruimte. De vriendin van Fons, Moniek, schildert. Haar werken hangen tegen de muur. Zij wordt vooral geboeid door de mens en die vind je terug in haar doeken.

Fons zelf stelt keramiek ten toon. Prachtige potten en vormen. Hij vertelt hoe die werken ontstaan, dat vooral concentratie de voorwaarde is tot zijn creatieve bezigheden, dat hij in zijn werk een vorm van spiritualiteit wil leggen. Hij legt uit welke procedés hij gebruikt om tot het resultaat te komen dat we voor ons zien. Ik heb vroeger nog enkele jaren keramiek gevolgd en wat Fons vertelt maakt mijn herinnering wakker. ’t Is net of ik terug aan de kleitafel sta.

De Schuur van A straalt rust uit. Veel licht, alles is opengegooid tot één omspannende ruimte. Je hoort de autoweg wel, de overvliegende vliegtuigen, de voorbijsnellende trein, maar het is geen doordringend geluid meer. Voor Fons betekent het dat hij hier de moderne samenleving wel toelaat, maar vanuit een innerlijke rust die woont in deze ruimte, een antwoord geeft op het hectische van dat moderne bestaan.

Ook zijn zoon, die zoveel jaren terug uit het leven stapte, is aanwezig in deze ruimte: een schilderij dat hij maakte, hangt tegen een muur. Fons verwijst er met fierheid naar: zijn zoon had de begaafdheid van een kunstenaar maar kon niet meer verder in deze samenleving. Hoe vaak wordt dit verhaal niet verteld? De mensen die uit het leven stappen kunnen niet meer, voelen zich niet meer thuis in deze samenleving.

Maar nog is Fons niet uitgedroomd: hij wil nog een stuk bijbouwen, zodat het gebouwtje waar zijn grote keramiekoven staat verbonden wordt met het geheel. Een binnenruimte creëren die, overladen door zon, wellicht toelaat een olijfboom te laten groeien.

Een antwoord op de geroofde en omgekapte olijfbomen in een ander deel van de wereld?

Een collega van de tekenklas vroeg me of ik geen zin had om enkele werken ten toon te stellen in het RVT Betlehem in Herent. Zij exposeerde er nu tot eind augustus en daarna kon ik komen. Er was plaats voor een negental grotere werken.

Omdat het begrip ‘groot’ nogal relatief is, ging ik de situatie ter plaatse bekijken.

Wat een pracht van een instelling … tenzij we alleen de moderne bouw te zien kregen. Maar ik kan me niet voorstellen dat daar veel donkere hoeken en verborgen kanten huis houden. De hoek waar de tijdelijke tentoonstellingen plaats vinden, geeft uitzicht op de tuin: veel glas dus veel licht, het groen van de tuin brengt een rustige levendigheid in de ruimte, een goed ophangsysteem en aangepaste verlichting maken dat de werken makkelijk te plaatsen zijn en goed tot hun recht komen.

Natuurlijk is 1 september heel dichtbij, maar ik ben heel enthousiast. Ik beschik over voldoende werken waaruit ik kan kiezen. Ik wil voor eenheid zorgen, zowel in techniek (ik kies voor Oost-Indische inkt en geen schilderwerken), als grootte van de werken (allemaal 70 x 50, een maat van wisselkaders), als onderwerp. Het thema is lijnenspel. Drie werken die ook bij mijn eindwerk hingen neem ik mee, met de andere werken kwam ik nog niet naar buiten, zodat er nieuwe dingen te zien zijn.

Het zijn maar negen werken, maar toch vraagt dat weer heel wat voorbereiding: oude werken uit de kaders halen, het werk dat er in zit weg nemen (en waar blijf ik er nu mee?), het nieuwe werk inkaderen, lijstje van de werken maken … ik ben er langer mee bezig dan ik voorzien heb.

Ik heb graag dat alles op tijd klaar ligt, zodat ik de dag zelf niets anders moet doen dan inpakken en wegwezen. Zeker nu. Er begint dan een druk jaar van lessen volgen in kantklossen, aquarelleren, thuis de inspiratie uitwerken die ik voorlopig als voor het rapen heb en ten slotte ook ten toon stellen.

Eerst komt de kunstmarkt Tremartre er aan. Als het goed weer is krijg ik een plaatsje onder de tent van Christel, bij slecht weer blijf ik thuis of kom even langs als bezoeksters. Dat is pas op 7 september dus nog even de tijd voor ik daar aan denk.

Enkele dagen terug was ik jarig. Sinds ik twee jaren geleden zeventig werd, is jarig zijn iets dat ook afschrikt. Sinds de zeven me vergezelt, besef ik meer dan ooit dat de tijd hier beperkt is … en ik wil nog zoveel plannen uitwerken. Ik probeer mezelf te sussen dat het allemaal wel goed zal komen, alleen … ik moet geen tijd meer verliezen.

Omdat we de gewoonte hebben de kinderen en kleinkinderen van Karel en mij uit te nodigen, is het verjaardagsfeest altijd een drukke bedoening. Omdat regen en kou voorspeld is, houden we de festiviteiten binnenshuis. Daarvoor moet mijn tekenruimte leeg gemaakt worden. Gelukkig staat zowat alles op wieltjes, zodat we het materiaal maar van de ene kamer naar de andere hoeven te rijden. Wanneer ook de computer een plaats gevonden heeft in de andere kamer kunnen we wat poetsen. We zullen pas grondig poetsten na het feest: we verwachten 15 personen en die brengen naast het leven ook stof in huis.

Ik zorg voor de tafel en Karel kookt. Inwendig loop ik te zeuren dat het toch wel wat veel wordt voor een oud mens. En nu mijn tekentafel opgeplooid staat, kan ik er een dag niet aan werken.

Rond zes uur komen de feestvierders toe … en plots is alle leed geleden: ik voel me omgeven door zoveel graag zien waardoor alle zeurderige gedachten voorbij waaien. Ieder heeft zijn best gedaan om originele cadeautjes mee te brengen, o.a. kleine flesjes Duvel, mijn lievelingsbier. Ik had een dergelijke uitgave nog nooit gezien. Feitelijk te schattig om ze leeg te drinken.

Het is een chaotische gezelligheid. Iedereen steekt een handje toe om bv. een fles open te maken, het voorgerecht klaar te krijgen, even wat vaat te wassen … en ondertussen wordt er gelachen en gebabbeld, de muren kunnen hun oren niet geloven in dit anders zo stille huis.

Wanneer we de inkopen deden dacht ik: Karel, wie gaat dat allemaal opeten … maar erg veel overschot was er niet. Iedereen nam wat mee naar huis zodat de restjes beperkt bleven.

Nog nagenietend van het feest en de cadeautjes merk ik dat mijn wrevel om er weer een jaartje bij te doen, over is. Ik denk er gewoon niet meer aan. We hebben ’s anderendaags grondig gepoetst, alles terug op zijn plaats gezet (en dat liep op wieltjes) en tegen de middag konden we het normale leven weer hernemen. Ik trakteerde mezelf op nog eens een uitsnijwerk.

Ik probeer nog maar eens te scheuren, maar de zwier is er uit, het resultaat enthousiasmeert me niet. Normaal als ik iets uitprobeer, komen de ideeën me zowat aanwaaien, ben ik vol ongeduld om het volgende te realiseren. Nu voel ik me moe worden. Dus ophouden met het scheuren. Wellicht dat ik nog wel eens die richting uitga, maar nu blijkt het geen inspirerende bezigheid.

Zal ik het huis eens poetsen of de tuin wat fatsoeneren? Of gewoon me terugtrekken met een goed boek. Even het scheuren laten rusten en kijken wat er innerlijk op me afkomt … of ben ik uitgetekend en geschilderd?

Nu probeer ik het vierkante vlak in meer delen te scheuren, meer ‘verscheurdheid’ mee te geven. Toch blijft er een onvoldaanheid achter. Maar ik wil verder proberen , wellicht vind ik een weg die voldoet.

Eens kijken wat ik met dat scheuren nog meer kan bereiken. Nu opteer ik voor drie vlakken, netjes naast elkaar. Terug lijnen als achtergrond, maar de rode draad maak ik wat gecompliceerder.