Er is een diversiteit van aanbod en elke vogel zingt zoals hij/zij gebekt is. Feitelijk ontroert het me dat dit initiatief mensen samenbrengt die creatief aan de slag zijn gegaan na hun pensioen. Er is zelfs een violenbouwer die met zijn hobby naar buiten komt.

Sommige werken vind ik erg goed, andere werken spreken me minder aan … maar dat is een individueel beleven. Ik neem de tijd om alles aandachtig te bekijken en hier en daar maak ik kennis met de kunstena()ar(es).

Achter de schermen (panelen) is er een ruimte waar de organisatoren zich kunnen terugtrekken om even op adem te komen. Daar kunnen we zelf ook terecht voor een kop koffie (weliswaar in een plastieken bekertje) of een frisdrank.

Om vijf uur worden de werken afgehaakt en begint de afbouw van de panelen … waarschijnlijk een zoethouder voor enkele uren.

Zelf hoef ik alleen maar mijn wagen voor te rijden. Christel, die vandaag meegekomen is om te helpen, staat me aan de uitgang reeds op te wachten met de werken. Dan alles de auto in. Even de nodige aandacht verzamelen tot we uit de drukte van Leuven zijn. We zijn beiden wel moe van al die indrukken deze namiddag.

Thuis gekomen laden we de werken uit en terwijl we op Ludo wachten, die Christel komt ophalen, ploffen we neer en schenken ons een glas in: zalig!

Donderdag 22 en vrijdag 23 oktober is de tentoonstelling toegankelijk voor de bezoekers. Ik zorg dat ik tijdig ter plaatse ben, zodat ik nog eens kan rondkijken bij de mede-exposanten.

Eerst bekijk ik mijn werken met kritische aandacht: hier moet een werk rechter getrokken worden, daar zou het werk beter wat hoger hangen.

Ik leer mijn buurvrouwen kennen. Zou het kunnen dat er meer vrouwen dan mannen deelnemen aan deze tentoonstelling? Wanneer ik de deelnemerslijst bekijk blijkt dat er toch een evenwicht is tussen de aanwezigheid van mannen en vrouwen. Wellicht krijg ik die indruk omdat in mijn buurt vooral vrouwen hun werk tonen.

Tijdens de openingsuren trek ik me vaak terug aan een tafel in het midden van de ruimte. Ik voel me niet geroepen om uitleg te geven bij mijn werk: dat hou ik toch niet lang vol. Daarbij, ik heb liever dat men ‘kijkt’ en zelf een interpretatie formuleert als men er nood aan heeft. Het is wel leuk om zien hoe sommige mensen echt met aandacht blijven staan bij sommige werken. Je ziet ze zich afvragen hoe het gemaakt is.

En af en toe duikt een oud-collega op. Leuk om elkaar weer te zien … ook om te ontdekken dat we ouder zijn geworden. Sommigen werken nog en dan worden wat nieuwtjes van de dienst uitgewisseld, anderen zijn op pensioen en dan gaat het over de tijd die voorbij vliegt. Korte maar hartverwarmende gesprekken.

De werken werden binnen gebracht langs ‘een achterpoortje’: een kleine deur die, via een smalle kleine gang, rechtstreeks toegang gaf tot een lift, die dan, een verdieping hoger, aan een achterkant van de Jubileumzaal uitkwam.

Het publiek komt langs de enorme trappenhal. Feitelijk wil die trappenhal de uitstraling van ‘macht’ benadrukken, een pervers kantje aan de wetenschap die de mensheid wil ‘dienen’. Het is wel een prachtig stuk architectuur met lichtinval die het ‘verhevene’ benadrukt. Het doet me denken aan die grote herenhuizen, waar er waardig van de brede trap kan afgedaald worden, terwijl ergens goed verborgen de ‘meidentrap’ naar armtierige zolderkamers leidt.

Vandaag ben ik hier niet om me te overladen met kritische bedenkingen, hoewel ik toch niet kan laten te bedenken dat onderhoud en nutsvoorzieningen voor dit gebouw niet echt ecologisch verantwoord zullen zijn.

De eerste foto toont de trappenruimte aan de ‘dienstingang’. De andere foto’s tonen de glorie van de grote inkomhal.

Terug aan de uitlaadplek, haal mijn werken vanachter de balustrade en zet ze in de lift die alles naar de eerste verdieping brengt. Deze lift heeft al meer vrachten vervoerd: hij draagt er de littekens van.

Boven komt iemand me helpen de lift leeg te maken en de werken naar mijn exposeerruimte te dragen: dankuwel.

Eerst even acclimatiseren. Ik ben al vaker in de Jubileumzaal geweest maar telkens word ik verrast door de enorme ruimte en hoog boven de hoofden die prachtige spitsbooggewelven.

Ik zoek me een stoel om mijn jas over te hangen … die zal ik komende dagen ook gebruiken om wat te zitten, want zo uren stil staan is toch wat veel gevraagd.

Dan begin ik aan de opstelling. Eerst verzamel ik de haken van het ophangsysteem: ik heb negen werken van 50 x 70 en zeven kleinere werken van 40 x 50 meegenomen. Ik geef ze een plaats tegen de wanden op de grond tot ik het gevoel heb dat ze elk op de juiste plek in het geheel gevonden hebben. Het ophangsysteem is heel eenvoudig … maar toch vermoeiend, want ik moet iets te hoog boven mijn hoofd werken en mijn schouder protesteert na een tijdje. Maar geen pardon: ik wil seffens tevreden naar huis gaan, dus tanden op elkaar en zorgen dat alle werken er behoorlijk bij hangen (de foto’s tonen de grote werken en enkele kleine).

Ik probeer de werken zo wat op gelijke hoogte te laten hangen, wat niet perfect lukt met dit ophangsysteem. Zo erg is dat nu ook weer niet, daarbij, het onmogelijke kan niet gerealiseerd worden. Dan nog even nakijken of elk werk min of meer horizontaal hangt. Dat kan beter … maar ik ben moe en zal dat morgen wel corrigeren.

Ondertussen is een van de organisatoren de verlichting komen verzorgen. Prima.

Tevreden ga ik naar huis. Ik moet ontdekken dat ik in het spitsuur ben terechtgekomen. Ik laat me meenemen op het ritme van de file. Gelukkig hoef ik niet meer elke dag die ervaring in.

Het is de vierde keer dat senioren en (oud)studenten uit de Master in Culturele Studies van de KULeuven ‘Kunst in eigen Huis’ organiseren. Tijdens een tweedaagse tentoonstelling krijgen senioren en studenten ruimte om hun werken te tonen.

De tentoonstelling heeft plaats in de grote Jubileumzaal in de Hallen van de KULeuven. Een dertigtal deelnemers melden zich aan.

Organisatorisch vraagt het heel wat voorbereiding, vooral de installatie van de tentoonstelling zelf. De universitaire Hallen zijn zowat in het centrum van de stad Leuven te vinden. Leuven is een uit zijn voegen gegroeide middeleeuwse stad. Dat betekent dat de mobiliteit erg gestructureerd is door o.a. eenrichtingsverkeer, beperkte parkeergelegenheid … en een aanbod van fietsende studenten die zich soms met ware doodsverachting door het verkeer wagen. Nu ik al een tijdje uit Leuven weg ben, valt het me op hoe druk deze stad is. Maar als je het rustig aan doet, geraak je ter bestemming.

De organisatoren zorgen dat de grote ruimte van de Jubileumzaal opgedeeld wordt in kleinere eenheden, zodat elke deelnemer een plek kan uitbouwen. Daarvoor gebruiken ze panelen. Daar moeten veel bereidwillige handen uit de mouwen zijn gestoken om dat op enkele uren te klaren. Maar een van die panelenbouwers vertelde me dat het vrij vlot verlopen is, het is niet de eerste keer dat ze zoiets ondernemen.

Het is een smalle straat waar we de werken moeten afzetten: alleen laden en lossen is toegelaten. Daarom krijgen de deelnemers van de organisatie een bepaald uur om de werken af te leveren. Ieder krijgt een tiental minuten om die klus te klaren (wat ruim voldoende is) , daarna kan je de auto parkeren op een universitaire parking op een kwartiertje stappen van de Hallen.

Ik moet me om 15u20 aandienen. Daar de werken die ik wil tonen in het Danscentrum hangen, trek ik daar eerst naar toe om de werken op te halen en wacht daar bij een koffietje, tot het 15 u is. Dan de auto in, richting Leuven centrum.

Ik laad de werken uit en geef ze een plaatsje achter de balustrade van een trap: zo staan ze veilig tot ik ze later zal ophalen om naar de tentoonstellingsruimte te brengen. Terug de auto in en naar de aangewezen parking. Gelukkig dat ik de straatjes ken, want voor iemand die niet bekend is met het Leuvense stadsplan zou het toch wel spannend zijn om de juiste weg te vinden.

De slagboom van de parking is open (speciaal voor de deelnemers van KIEH, zodat we ons niet hoeven aan te melden) en ik zoek me een parkeerplaats in de bijna volle parking.

Zo, eerste opdracht vervuld: op tijd de werken geleverd en een parkeerplaats gevonden. Nu naar de volgende taak: mijn werken ophangen

De foto toont links de lift die naar de eerste verdieping leidt en rechts de deur die opent op de straat … veel manoeuvreerruimte is er niet.

Tussendoor sta ik natuurlijk ook nog wel aan mijn tekentafel. Een tijdje geleden wou ik opeens wat snijwerk uitvoeren. Dat vind ik enorm leuk omdoen: verstand op nul en gewoon op mijn gevoel ingaan en kijken wat er komt.

Bij dit snijwerk dacht ik aan fruit, plukkensklaar aan de bomen. Ik vind een boom die vol fruit hangt ontroerend mooi: het is een geschenk van de natuur. Zelf moet je niet veel doen: genieten van de bloesem in de lente, ontdekken hoe uit die bloesem stilaan vruchten gevormd worden en tenslotte moet je alleen maar je hand uitsteken om van die overvloed te genieten.

Natuurlijk is dit de visie van een wandelaar. Een fruitboer zal wel uitleggen hoe de bomen er bij zouden staan zonder zijn tussenkomst. Maar een mens mag toch even dromen en dit in een snijwerk neerleggen?

Tijdens de wandeling gisteren met Toby, ontdekte Karel een reusachtige paddenstoel. Het exemplaar was niet meer in frisse staat. Maar ja, hoe lang staan paddenstoelen in volle glorie … een paar dagen of eerder, een paar uren?

Dus gingen we samen op pad: eerst langs de notenboom die ons weer voorzag van behoorlijk wat noten en daarna sloeg Karel het weggetje in dat naar die fameuze paddenstoel leidde. Het is een weg die langs een gracht loopt die het afvalwater opneemt van de enkele huizen die er staan. Voor mij stinkt het enorm maar voor Toby is het een paradijs. Toby kan er niet genoeg van krijgen en duikt voortdurend het gras in dat aan de zijkant van die gracht groeit. Waarschijnlijk is hij dan op zoek naar ratten of ander ongedierte dat zich thuis voelt in afvalwater. De gemeente gaat deze riool volgend jaar dempen door de straat van een moderne riolering te voorzien.

Maar om dat pracht exemplaar van die paddenstoel te zien wil ik wel even mijn neus dichtknijpen. Gelukkig heb ik mijn fotoapparaat meegenomen, want dit wil ik toch wel vastleggen: ik heb nog nooit zo’n exemplaar gezien. Wellicht zijn er nog zo’n specimens in de buurt, uitkijken dus.

Bijlagen:
221015 Wat een paddenstoel.JPG (569 KB)   

Op de schilderijen en tekeningen verdwijnt het paard tussen de andere dieren en komt af en toe ook de mens te voorschijn. Met dank aan Christel die, in de drukte van de vernissage, de foto’s nam.

Bij de schilderijen en tekeningen verdwijnt het paard tussen de andere dieren en komt af en toe ook de mens te voorschijn. Met dank aan Christel die, in de drukte van de vernissage, de foto’s nam.

In deze tentoonstelling richt Flor Hermans zijn aandacht vooral naar dieren. Paarden nemen een prominente plaats in. Eerst even aandacht voor de beelden, allemaal paarden.

Flor Hermans is zowat het stichtend lid van kunstkring ‘Gesigneerd’. Zelf is hij een goed beeldhouwer en dat zullen ze in Tremelo, waar hij woont, geweten hebben. Verschillende van zijn beelden zijn te bezichtigen in Tremelo 'De Messenvechter' (zie foto hieronder), 'Damiaan, De Grootste Belg' en 'De Geboorte';

Nu stelt hij ten toon in de lokalen van ‘Gesigneerd’ in Baal. Ik ben erg nieuwsgierig naar wat hij aan de muren gaat hangen: ik ken hem als beeldhouwer maar als schilder of tekenaar, dat is voor mij nieuw.

Samen met Christel trek ik naar Baal. Tijdens de rit wisselen we de laatste nieuwtjes uit. Wagen parkeren, gelukkig regent het niet en we trekken naar de  eerste verdieping waar de lokalen zich bevinden.

We proberen ons tussen de drukte van de mensen te manoeuvreren  om alles te zien. In de tentoonstelling staat het paard centraal, vooral het Brabantse trekpaarden en aan de muur hangen … tekeningen en een paar schilderijen.

En natuurlijk is het leuk om bekende gezichten te zien en even te blijven praten. Zo ronden we een gezellige avond af … met heel veel zin om ook aan de slag te gaan.

Natuurlijk kon het niet anders dan dat de noten ook in mijn tekenen zou binnen dringen.

Hiernaast: noten en (een deel van) de notenboom zelf. Leuk om doen, heel ontspannen vertoeven bij wat we aantreffen bij het wandelen.

Daarna verinnerlijkt die notenboom zich met de vraag: wat kan een (noten)boom nog meer van betekenis en gevoelens dragen? Voorlopig houd ik het bij het tastbare: lekkere noten zo van de boom.

Wellicht dat Toby met ogen en oren dicht (hij ziet of hoort toch niet goed, of doet hij maar alsof?) alleen met zijn neus, ons rechtstreeks naar de notenboom brengt, zo platbetreden is die weg voor ons.

De overvloed van noten is nog niet aan het verminderen en het noten rapen blijft voor mij nog altijd intens plezierig om doen. Het is een heel kinderlijk gevoel. Natuurlijk kunnen we de noten niet alleen de baas. Ik deel ze uit aan wie er zin in heeft. Mijn kinderen vinden het leuk, vooral omdat ik er zelf zoveel plezier in heb.

Over enkele dagen zal de notenboom zijn vrachtje voor dit jaar losgelaten hebben en gaat hij aan een  soort winterslaap beginnen. Terwijl we noten rapen zou ik deze boom willen danken voor zijn vruchten, voor zijn radertje-zijn  in de natuur. En straks, na de winter, zal deze boom zich weer vol levenssap zuigen, bloeien en vrucht dragen. Deze boom kan me verzoenen met de tijd, het zonder mededogen verder tikken van de klok. Ik neem mijn plaats daarin … alleen vind ik het bewustzijn van het ritme van de tijd niet zo leuk voor mezelf. Toch komt er stilaan berusting in dat bewustzijn.

Voorlopig stel ik me voor dat ik het nog even mag verder uitzingen: er is nog zoveel te tekenen en te schilderen en vooral: te klossen. Passie doet zelfs het onverbiddelijke van de tijd vergeten

als trage dagen

zoeken herinneringen mijn geheugen op

zij waren ooit jong

later ouder

ook ouder

alleen wat beelden resten me

en terugdenken

omdat ze mijn ouders waren

komen alleen de woorden

graag zien

schuldgevoel voor de onmacht

dat ook uit te drukken

nu

zou ik ze omarmen

zeggen dat het goed was

dat ze hun weg zijn gegaan

de dood

die scheidt

kan nu verbinden

in mij leven ze verder

sterke en ook gekwetste

mensen van hoop en verwachting

ze mogen in mij rusten

tot ik in de armen van hun niet-zijn

val

eindelijk dochter en

levensbegin

opgenomen

in de onverbiddelijkheid van de tijd

Het najaar heeft zijn eerste signatuur gezet in onze tuin: de rabarber geeft zich over. Terwijl alles nog mooi kleurt en de regen fris groen doet aanrukken, begeven de stengels van de rabarber het en na een paar dagen liggen de bladeren tegen de grond. Inderdaad: het is herfst. Je kan best iets extra aantrekken als je naar buiten gaat … want ook de temperatuur daalt stilaan naar een warme trui.

En naar buiten gaan we: Toby moet uitgelaten en er moeten noten worden verzameld. Met de wind en de regen van de laatste dagen, wringen die zich uit hun bolster en zoeken ze de grond op. De wandeling met Toby gaat nu steevast naar de notenboom: noten in overvloed. Het is soms wel even zoeken tussen het gras … en je mag geen schrik hebben voor netels. Plots ontdek ik dan een prachtig purperen bloemetje. Even vergeet ik de noten, met mijn volle aandacht bij dat plantje geniet ik intens van de verrassing.

Toby loopt gezwind voorop, zijn staart als een zegevlag in de wind: wie durft hem tegen te spreken. Tot hij een soortgenoot treft en vol overmoed er heen trekt … als hij toelating krijgt van beide baasjes. Na even aftastend snuffelen verdwijnt zijn ‘hier ben ik en wie durft me wat’ imago en blijft hij braaf en gehoorzaam naast Karel verder lopen. Tussendoor deponeert hij zijn bijdrage aan het bemesten van de natuur. Daarna gaat hij een meter verder de grond of het gras wegkrabben om wat hij achterliet zogenaamd te bedekken of schuift hij met zijn billen tegen de grond alsof hij grote schoonmaak moet houden. Soms kan die hond me echt doen lachen.

Natuurlijk heeft het vochtige weer invloed op mijn ‘lijf en leden’, vooral die leden. Tijdens de pauze van de kantklosles hadden we het met een paar vrouwen van mijn leeftijd over ‘de pijntjes’ van het ouder worden. Allemaal waren we het erover eens: ons lichaam is niet meer ‘levensveroverend’, integendeel, alles gaat moeizamer. Er kan een nieuwe knie of nieuwe heup gestoken worden, een hoorapparaat kan de communicatie bevorderen … maar we worden niet ‘nieuw’. Best kan je over die pijnen en pijntjes die samen gaan met ouder worden, heen kijken en dat doen waarvoor je tijd wil vrij maken, bv. kantklossen … en blij zijn dat we elkaar hebben, ook al lopen we niet meer met ‘zwier’ de trap op naar het leslokaal voor kant.

Vrienden nodigden ons uit voor een wandeling in Werchter: we kunnen aan sluiten bij een groep en er zou een gids meegaan. Ze wisten ook niet duidelijk waarover het ging, maar het zou ongeveer 3 km wandelen zijn, zowat een uurtje stappen. Dat was prima. Volop zon, Toby die toch eens buiten moest en het samenzijn met de vrienden was een extra attractie.

We verzamelen in ‘de Jack-Op’, het cultureel centrum van Werchter maar oorspronkelijk een brouwerij van het streekbier ‘Jack-Op’. De gids zal ons naar een paar gebouwen loodsen die verbonden zijn met deze vroegere brouwerij, nl. woonhuizen van de uitbaters van de brouwerij. Prachtige huizen waarin de brouwers hun macht en geld etaleerden: ze wilden door hun bouwsel de rest van het dorp psychologisch aan zich onderwerpen, zoveel was duidelijk.

Het wordt een reeks anekdotische verhalen, leuk om horen. Wat ik niet wist: Werchter was vroeger een goedboerend dorp, want de brouwerij had vervoer nodig. Eerst waren het paarden die de kar trokken. Op een bepaald moment had de brouwer een stal met bijna honderd paarden. De boeren van Werchter waren ‘hooiboeren’, die hun hooi verkochten als eten voor de paarden, laat ons stellen: een vorm van biobrandstof. Toen de stoommachine zijn intrede deed schakelden de hooiboeren over naar het kweken van populieren: die groeiden snel en was goed brandhout voor de stoomproductie. Toen schakelde de industrie over op elektriciteit en de olie deed zijn intrede voor het vervoer: zowel het hooien als de houtkap verdween … maar de grond van Werchter leverde prima asperges en andere groenten.

Werchter is omgeven door water, een eiland dus. Indien de bruggen over de Demer, Dijle en Laak, die toegang verlenen tot het dorp, het zouden begeven, dan moeten er bootjes bovengehaald worden om het dorp te verlaten. Vroeger gebruikte men het water om vracht te vervoeren en boottrekkers zorgden dat dit behoorlijk verliep. Die arbeid was erg gereglementeerd. Aan de grens van het dorp namen de mensen van daar de touwen over en trokken hun vracht tot aan de volgende grens. We komen voorbij bewoonde huisjes, die ooit door de gilde van de boottrekkers gebouwd werden. Je moet het ‘weten’ om het te zien.

De Kerk van Werchter is gebouwd met zand- en ijzersteen. Wel is het opmerkelijk dat die verschillende stenen in lagen op elkaar gelegd zijn bij het optrekken van het gebouw, zodat men horizontale lijnen bekomt in de muren. Dit zou de muren steviger maken en scheuren voorkomen.

Maar de wandeling loopt veel langer uit dan voorzien. Wanneer we daarna nog iets gaan drinken op een terras (Jack-Op natuurlijk) zijn er bijna drie uren voorbij. Nu ja, zo hebben we van wellicht een van de laatste zonnige dagen kunnen genieten van de warmte, goed gezelschap en nieuwe weetjes.

We laten de notelaar in de rust van zijn overvloed en vervolgen de weg die nu iets breder wordt en verhard is. Links slaan we een soort olifantenpaadje in dat door een veld loopt dat waarschijnlijk als enig doel heeft: parking voor de auto’s bij Rock Werchter.

Het veld is bezaaid met gele bloemetjes, prachtig om zien.

Halverwege het veld komen tussen de gele bloemen zich paarsblauwe bloemetjes melden. Die zullen tot aan de rand van het veld te vinden zijn. Wanneer we het veld verlaten hoeven we de straat maar over te steken om in een zijstraat van de Hogeweg te belanden … bijna thuis.

Op het einde van de zijstraat rechtsaf dan nog een paar honderd meter doorwandelen en we komen bij ons thuis. De voortuin toont zijn herfsttooi: de witte pluimen van het riet verwelkomen ons.

Zoals bij de meeste woningen in een dorp gaan we ‘langs achter’ binnen, bij ons betekent dat de zijkant. We zijn warm gewandeld en nagenietend van het buiten zijn, trekt ieder naar zijn wereld. Karel zoekt zijn pc op en ik de tekentafel. En Toby … die drinkt eerst zijn dorst weg en zoekt een hoekje waar hij verder kan genieten van de zon, d.w.z. voor het bureau van Karel waar hij languit op zijn dekentje zich als een echte zonneklopper gaat kenbaar maken.

We trekken door de speelweide van de Chiro. Tijdens Rock-Werchter is dit een parkeerplaats voor auto’s. Wanneer iedereen naar huis is, blijft er een platgereden terrein over, met hier en daar nog een vermoeden van gras. Nu heeft de weide zich weer hersteld.

Dan betreden we ons ‘privé paradijs’ noemen: een enorme ruimte met groen omzoomd. Vaak staan we hier stil, gewoon om te genieten, om die ruimte tot ons toe te laten, om zelf deel te worden van die ruimte. Niets of niemand die ons stoort.

Maar ook hier heeft iemand zijn afval gedumpt. Waarom? Je kan dit soort afval om de twee weken buiten zetten op straat, waar ze het komen ophalen of je brengt het naar het containerpark, dat niet zo ver van deze stortplaats, zijn poorten open houdt.

Tijdens de zomermaanden verhuurt de plaatselijke Chiro hun terreinen aan andere groepen … en wat is er leuker dan vuurtje stoken? Enerzijds versta ik wel dat jongeren ‘met vuur willen spelen’, anderzijds was ik deze zomer toch wel even bezorgd toen ik ze bezig zag: ontzettend warm, het gras was kurkdroog en even dacht ik: hopelijk komt daar geen groot vuur van. Maar het vuur bleef beperkt tot vuurtje stoken … de asrest en nog wat hout bleven als herinnering achter.

We komen aan het laatste deel van de speelweide. We ademen de ruimte in die we, in gedachten, zullen meenemen naar huis.

Dan zijn we terug ‘op de weg’ beland. Weldra zullen we terug tussen de huizen staan. Maar eerst komen we langs de notenboom. Zouden er vandaag ook noten te rapen zijn?

De notelaar zelf hangt zwaar beladen met noten. Maar het is nog wat vroeg om volop noten te oogsten.

Toch zijn er wat noten op de grond gevallen. Ik raap ze op en laat ze verdwijnen in mijn zak. Blij als een kind vervolg ik mijn weg … of wordt het oerinstinct van ‘plukker’ in mij geactiveerd?

Anderhalve meter dieper bereiken we het paadje dat ons naar het inwendige van het bos (of hoe benoem je zo’n verwilderde aanplanting) voert. Nu kunnen we genieten van kleine ontmoetingen in de natuur. Jaren terug zijn bomen gekapt en op de stronken verschijnen elfenbankjes. Een viertal brede stronken tonen hun begroeiing. Telkens blijven we even staan om ze te bewonderen. Er zijn oude droge exemplaren bij, maar ook nog aanwassen die jaarlijks aangroeien. Vooral die met een witte rand zijn prachtig.

Even verder vinden we prachtige paddenstoelen. Namen ken ik niet, maar ze zijn nog ongeschonden en vragen om gezien te worden.

Dan vinden we een groep paddenstoelen die ontzettend mooi geordend zijn. Het is een vochtig gebied en paddenstoelen gedijen hier.

Een volgende boomstronk bied ons het zicht op een elfenbankje dat reeds jaren doorstaan heeft.

Nog geen meter verder vinden we de aanwezigheid van het verschijnsel mens: een weggeworpen plastieken fles. Jammer dat men dit stukje natuur niet ongeschonden kan achterlaten.

Er staan prachtige oude bomen. De bomenrand is niet zo groot: daarachter begint het overstromingsgebied. Door het gebladerte probeert het licht van de zon de ondergrond wat te verwarmen, maar het blijft er kil en vochtig.

We verlaten het donkere, intieme bomengebied en de ruimte verwelkomt ons met een overvloed van licht.

We moeten nog maar laten vermoeden dat we onze jas gaan halen of Toby komt kwispelstaartend naar de deur. Net of hij wil zeggen: vergeet me niet. Waarschijnlijk weet hij niet dat hij de oorzaak van onze wandeling is, hoe zouden we hem kunnen vergeten.

Het is een prachtige dag: zon, een beetje wind … en nauwelijks verkeer op de baan, want het is zondag, 27.09.15.

We sluiten de deur en Karel houdt Toby kort aan de leiband: we moeten een 200 m langs de baan lopen, over een fietspad, en dan pas kunnen we rechtsaf een verkaveling in, waarvan de aanpalende huizen hun eerste winter in Werchter zullen meemaken.

Op het einde van de weg slaan we linksaf: hier ligt nog niet-verkavelde grond te wachten tot dit ook zal gebeuren. Voorlopig blijft er nog ruimte om van de natuur te genieten.

We steken de weg over en nemen ietwat links een baantje dat naar de Demerdijk leidt. We komen voorbij een paardenrusthuis, waar oude paarden van hun pensioen mogen genieten. Vandaag zijn de paarden blijkbaar ergens op visite, de weide ligt er verlaten bij.

We komen aan de Demerdijk. Een prachtige omgeving. We haasten ons echter een beetje, om die sportievelingen op de fiets te kunnen achterlaten wanneer we de dijk afdalen.

Onderweg stroomt de beek ‘De Winge’ in de Demer. Het stromend geluid werkt heel ontspannend.

De Demer trekt zijn bochten in het landschap.

Rechts van de Demer zie je in de verte huizen: ertussen een overstromingsgebied. Werchter is laag gelegen t.o.v. de zeespiegel. Overstromingen heb ik nog niet meegemaakt, wel dat er dijken werden doorstoken om het water in het overstromingsbekken op te vangen.

Hier verlaten we de Demerdijk en dalen af naar een kleinere weg waar fietsers zich niet wagen en we in volle rust en overgave kunnen genieten van wat zich aanbiedt.

Laten we stellen dat de wandeling met Toby tussen de drie kwartier en een uur duurt: een prima gezondheidsoefening voor oudjes die anders binnen blijven omdat de pc of tekentafel hun verdere aandacht opslorpt.

Toby is nu bijna een jaar bij ons. Vandaag viel het me op hoe, door die wandelingen,  de seizoenen zich veel meer in mijn bewustzijn aanmelden: de kleuren, de plantengroei, de temperatuur …

Vandaag nam ik mijn fototoestel mee: ik wou even vastleggen hoe de herfst zich aandient.

Toby loopt speels voor ons uit: hij wordt over enkele maanden vijf jaar, dus in volle levenskracht. Hij is een prachtige hond: zijn pels blinkt, zijn kont wiebelt elegant en als hij loopt steekt zijn staart als een wit uitroepingsteken de lucht in. Hij is een voorbeeld van eigenzinnigheid. Hij gehoorzaamt als het hem goed uitkomt of als hij niet anders meer kan. Een Beagle is niet op te voeden: we kunnen niet anders dan dit bekennen. Wanneer mensen op bezoek komen is zijn enthousiasme niet te stillen. Wanneer hij de aandacht gekregen heeft die hij nodig acht, gaat hij rustig naar een van zijn ‘plekjes’ om daar in slaap te vallen tot hij vermoedt dat er iets spannends staat te gebeuren, vb. na het eten kruimels zoeken op de grond.

Bij het wandelen gedraagt hij zich voortreffelijk … tot hij een kat of een ander levend jachtobject vermoedt. Kippen worden door hem ook met de nodige aandacht bedacht.

Andere honden benadert hij eerst met uitgebreide emotionele tekens van ‘ik ben hier en wie ben jij’. Wanneer hij dan kennis kan maken (uitgebreid snuffelen) wordt hij vriendelijk of gunt de andere hond geen verdere interesse.

Een van onze geliefkoosde wandelingen is op stap langs de Demerdijk en terugkomen langs de notenboom. Bij zonnig weer en zeker in het weekend, is die wandelroute erg druk. Fietsers razen naast je heen. Vooral de ‘sportievelingen’: ze zijn zo verzonken in hun tempo dat een belsignaal te veel van hun concentratie vergt. Daarom steken we nogal eens de brug over en wandelen we aan de overkant : minder fietsers en meer honden die hun baasjes uitlaten.

Maar via de overkant geraken we niet meer op het pad van de notelaar. Dus trotseren we de voorbijflitsende fietsers en hopen heelhuids de afdaling naar het gewenste pad te kunnen aanvatten. Ondertussen beleven we een prachtig cadeau: een hemel die de ruimte overspant waarin alles ademt naar leven en intense rust.

Ik blijf een beetje hangen in de speelsheid van het vorige werk. Het verschil in intensiteit van de inkt blijft maar het strakke van de horizontale is nu vervangen door bogen. De ‘lijn’ van de letters is echter veranderd: elk onderdeel bestaat uit één lijn, het zou om een woord kunnen gaan. De lijn verwijst niet naar een concreet schrift. Het is gewoon een beeldspel waaruit ooit, met enige inspanning, een schrift zou kunnen ontstaan. Schrijven is immers het aaneenschakelen van iconen die herkenbaar en begrijpbaar.

Zat ik in vorig werk nog diep in het verleden van herkenbare taal, nu wil ik louter de vorm van letters onderzoeken. Met hetzelfde zwierig elan plaats ik ‘schriftvormen’ op horizontale lijnen. De vlakken die ontstaan vul ik met verschillende verdunningen van Oost-Indische inkt in. Het geeft iets speels aan het werk. Het doet ook denken aan puzzelstukjes, net of er een uitdaging geformuleerd wordt: zoek maar welke boodschap er in verborgen ligt.