Vrienden nodigden ons uit voor een wandeling in Werchter: we kunnen aan sluiten bij een groep en er zou een gids meegaan. Ze wisten ook niet duidelijk waarover het ging, maar het zou ongeveer 3 km wandelen zijn, zowat een uurtje stappen. Dat was prima. Volop zon, Toby die toch eens buiten moest en het samenzijn met de vrienden was een extra attractie.

We verzamelen in ‘de Jack-Op’, het cultureel centrum van Werchter maar oorspronkelijk een brouwerij van het streekbier ‘Jack-Op’. De gids zal ons naar een paar gebouwen loodsen die verbonden zijn met deze vroegere brouwerij, nl. woonhuizen van de uitbaters van de brouwerij. Prachtige huizen waarin de brouwers hun macht en geld etaleerden: ze wilden door hun bouwsel de rest van het dorp psychologisch aan zich onderwerpen, zoveel was duidelijk.

Het wordt een reeks anekdotische verhalen, leuk om horen. Wat ik niet wist: Werchter was vroeger een goedboerend dorp, want de brouwerij had vervoer nodig. Eerst waren het paarden die de kar trokken. Op een bepaald moment had de brouwer een stal met bijna honderd paarden. De boeren van Werchter waren ‘hooiboeren’, die hun hooi verkochten als eten voor de paarden, laat ons stellen: een vorm van biobrandstof. Toen de stoommachine zijn intrede deed schakelden de hooiboeren over naar het kweken van populieren: die groeiden snel en was goed brandhout voor de stoomproductie. Toen schakelde de industrie over op elektriciteit en de olie deed zijn intrede voor het vervoer: zowel het hooien als de houtkap verdween … maar de grond van Werchter leverde prima asperges en andere groenten.

Werchter is omgeven door water, een eiland dus. Indien de bruggen over de Demer, Dijle en Laak, die toegang verlenen tot het dorp, het zouden begeven, dan moeten er bootjes bovengehaald worden om het dorp te verlaten. Vroeger gebruikte men het water om vracht te vervoeren en boottrekkers zorgden dat dit behoorlijk verliep. Die arbeid was erg gereglementeerd. Aan de grens van het dorp namen de mensen van daar de touwen over en trokken hun vracht tot aan de volgende grens. We komen voorbij bewoonde huisjes, die ooit door de gilde van de boottrekkers gebouwd werden. Je moet het ‘weten’ om het te zien.

De Kerk van Werchter is gebouwd met zand- en ijzersteen. Wel is het opmerkelijk dat die verschillende stenen in lagen op elkaar gelegd zijn bij het optrekken van het gebouw, zodat men horizontale lijnen bekomt in de muren. Dit zou de muren steviger maken en scheuren voorkomen.

Maar de wandeling loopt veel langer uit dan voorzien. Wanneer we daarna nog iets gaan drinken op een terras (Jack-Op natuurlijk) zijn er bijna drie uren voorbij. Nu ja, zo hebben we van wellicht een van de laatste zonnige dagen kunnen genieten van de warmte, goed gezelschap en nieuwe weetjes.

We laten de notelaar in de rust van zijn overvloed en vervolgen de weg die nu iets breder wordt en verhard is. Links slaan we een soort olifantenpaadje in dat door een veld loopt dat waarschijnlijk als enig doel heeft: parking voor de auto’s bij Rock Werchter.

Het veld is bezaaid met gele bloemetjes, prachtig om zien.

Halverwege het veld komen tussen de gele bloemen zich paarsblauwe bloemetjes melden. Die zullen tot aan de rand van het veld te vinden zijn. Wanneer we het veld verlaten hoeven we de straat maar over te steken om in een zijstraat van de Hogeweg te belanden … bijna thuis.

Op het einde van de zijstraat rechtsaf dan nog een paar honderd meter doorwandelen en we komen bij ons thuis. De voortuin toont zijn herfsttooi: de witte pluimen van het riet verwelkomen ons.

Zoals bij de meeste woningen in een dorp gaan we ‘langs achter’ binnen, bij ons betekent dat de zijkant. We zijn warm gewandeld en nagenietend van het buiten zijn, trekt ieder naar zijn wereld. Karel zoekt zijn pc op en ik de tekentafel. En Toby … die drinkt eerst zijn dorst weg en zoekt een hoekje waar hij verder kan genieten van de zon, d.w.z. voor het bureau van Karel waar hij languit op zijn dekentje zich als een echte zonneklopper gaat kenbaar maken.

We trekken door de speelweide van de Chiro. Tijdens Rock-Werchter is dit een parkeerplaats voor auto’s. Wanneer iedereen naar huis is, blijft er een platgereden terrein over, met hier en daar nog een vermoeden van gras. Nu heeft de weide zich weer hersteld.

Dan betreden we ons ‘privé paradijs’ noemen: een enorme ruimte met groen omzoomd. Vaak staan we hier stil, gewoon om te genieten, om die ruimte tot ons toe te laten, om zelf deel te worden van die ruimte. Niets of niemand die ons stoort.

Maar ook hier heeft iemand zijn afval gedumpt. Waarom? Je kan dit soort afval om de twee weken buiten zetten op straat, waar ze het komen ophalen of je brengt het naar het containerpark, dat niet zo ver van deze stortplaats, zijn poorten open houdt.

Tijdens de zomermaanden verhuurt de plaatselijke Chiro hun terreinen aan andere groepen … en wat is er leuker dan vuurtje stoken? Enerzijds versta ik wel dat jongeren ‘met vuur willen spelen’, anderzijds was ik deze zomer toch wel even bezorgd toen ik ze bezig zag: ontzettend warm, het gras was kurkdroog en even dacht ik: hopelijk komt daar geen groot vuur van. Maar het vuur bleef beperkt tot vuurtje stoken … de asrest en nog wat hout bleven als herinnering achter.

We komen aan het laatste deel van de speelweide. We ademen de ruimte in die we, in gedachten, zullen meenemen naar huis.

Dan zijn we terug ‘op de weg’ beland. Weldra zullen we terug tussen de huizen staan. Maar eerst komen we langs de notenboom. Zouden er vandaag ook noten te rapen zijn?

De notelaar zelf hangt zwaar beladen met noten. Maar het is nog wat vroeg om volop noten te oogsten.

Toch zijn er wat noten op de grond gevallen. Ik raap ze op en laat ze verdwijnen in mijn zak. Blij als een kind vervolg ik mijn weg … of wordt het oerinstinct van ‘plukker’ in mij geactiveerd?

Anderhalve meter dieper bereiken we het paadje dat ons naar het inwendige van het bos (of hoe benoem je zo’n verwilderde aanplanting) voert. Nu kunnen we genieten van kleine ontmoetingen in de natuur. Jaren terug zijn bomen gekapt en op de stronken verschijnen elfenbankjes. Een viertal brede stronken tonen hun begroeiing. Telkens blijven we even staan om ze te bewonderen. Er zijn oude droge exemplaren bij, maar ook nog aanwassen die jaarlijks aangroeien. Vooral die met een witte rand zijn prachtig.

Even verder vinden we prachtige paddenstoelen. Namen ken ik niet, maar ze zijn nog ongeschonden en vragen om gezien te worden.

Dan vinden we een groep paddenstoelen die ontzettend mooi geordend zijn. Het is een vochtig gebied en paddenstoelen gedijen hier.

Een volgende boomstronk bied ons het zicht op een elfenbankje dat reeds jaren doorstaan heeft.

Nog geen meter verder vinden we de aanwezigheid van het verschijnsel mens: een weggeworpen plastieken fles. Jammer dat men dit stukje natuur niet ongeschonden kan achterlaten.

Er staan prachtige oude bomen. De bomenrand is niet zo groot: daarachter begint het overstromingsgebied. Door het gebladerte probeert het licht van de zon de ondergrond wat te verwarmen, maar het blijft er kil en vochtig.