We trekken door de speelweide van de Chiro. Tijdens Rock-Werchter is dit een parkeerplaats voor auto’s. Wanneer iedereen naar huis is, blijft er een platgereden terrein over, met hier en daar nog een vermoeden van gras. Nu heeft de weide zich weer hersteld.

Dan betreden we ons ‘privé paradijs’ noemen: een enorme ruimte met groen omzoomd. Vaak staan we hier stil, gewoon om te genieten, om die ruimte tot ons toe te laten, om zelf deel te worden van die ruimte. Niets of niemand die ons stoort.

Maar ook hier heeft iemand zijn afval gedumpt. Waarom? Je kan dit soort afval om de twee weken buiten zetten op straat, waar ze het komen ophalen of je brengt het naar het containerpark, dat niet zo ver van deze stortplaats, zijn poorten open houdt.

Tijdens de zomermaanden verhuurt de plaatselijke Chiro hun terreinen aan andere groepen … en wat is er leuker dan vuurtje stoken? Enerzijds versta ik wel dat jongeren ‘met vuur willen spelen’, anderzijds was ik deze zomer toch wel even bezorgd toen ik ze bezig zag: ontzettend warm, het gras was kurkdroog en even dacht ik: hopelijk komt daar geen groot vuur van. Maar het vuur bleef beperkt tot vuurtje stoken … de asrest en nog wat hout bleven als herinnering achter.

We komen aan het laatste deel van de speelweide. We ademen de ruimte in die we, in gedachten, zullen meenemen naar huis.

Dan zijn we terug ‘op de weg’ beland. Weldra zullen we terug tussen de huizen staan. Maar eerst komen we langs de notenboom. Zouden er vandaag ook noten te rapen zijn?

De notelaar zelf hangt zwaar beladen met noten. Maar het is nog wat vroeg om volop noten te oogsten.

Toch zijn er wat noten op de grond gevallen. Ik raap ze op en laat ze verdwijnen in mijn zak. Blij als een kind vervolg ik mijn weg … of wordt het oerinstinct van ‘plukker’ in mij geactiveerd?

Anderhalve meter dieper bereiken we het paadje dat ons naar het inwendige van het bos (of hoe benoem je zo’n verwilderde aanplanting) voert. Nu kunnen we genieten van kleine ontmoetingen in de natuur. Jaren terug zijn bomen gekapt en op de stronken verschijnen elfenbankjes. Een viertal brede stronken tonen hun begroeiing. Telkens blijven we even staan om ze te bewonderen. Er zijn oude droge exemplaren bij, maar ook nog aanwassen die jaarlijks aangroeien. Vooral die met een witte rand zijn prachtig.

Even verder vinden we prachtige paddenstoelen. Namen ken ik niet, maar ze zijn nog ongeschonden en vragen om gezien te worden.

Dan vinden we een groep paddenstoelen die ontzettend mooi geordend zijn. Het is een vochtig gebied en paddenstoelen gedijen hier.

Een volgende boomstronk bied ons het zicht op een elfenbankje dat reeds jaren doorstaan heeft.

Nog geen meter verder vinden we de aanwezigheid van het verschijnsel mens: een weggeworpen plastieken fles. Jammer dat men dit stukje natuur niet ongeschonden kan achterlaten.

Er staan prachtige oude bomen. De bomenrand is niet zo groot: daarachter begint het overstromingsgebied. Door het gebladerte probeert het licht van de zon de ondergrond wat te verwarmen, maar het blijft er kil en vochtig.

We verlaten het donkere, intieme bomengebied en de ruimte verwelkomt ons met een overvloed van licht.

We moeten nog maar laten vermoeden dat we onze jas gaan halen of Toby komt kwispelstaartend naar de deur. Net of hij wil zeggen: vergeet me niet. Waarschijnlijk weet hij niet dat hij de oorzaak van onze wandeling is, hoe zouden we hem kunnen vergeten.

Het is een prachtige dag: zon, een beetje wind … en nauwelijks verkeer op de baan, want het is zondag, 27.09.15.

We sluiten de deur en Karel houdt Toby kort aan de leiband: we moeten een 200 m langs de baan lopen, over een fietspad, en dan pas kunnen we rechtsaf een verkaveling in, waarvan de aanpalende huizen hun eerste winter in Werchter zullen meemaken.

Op het einde van de weg slaan we linksaf: hier ligt nog niet-verkavelde grond te wachten tot dit ook zal gebeuren. Voorlopig blijft er nog ruimte om van de natuur te genieten.

We steken de weg over en nemen ietwat links een baantje dat naar de Demerdijk leidt. We komen voorbij een paardenrusthuis, waar oude paarden van hun pensioen mogen genieten. Vandaag zijn de paarden blijkbaar ergens op visite, de weide ligt er verlaten bij.

We komen aan de Demerdijk. Een prachtige omgeving. We haasten ons echter een beetje, om die sportievelingen op de fiets te kunnen achterlaten wanneer we de dijk afdalen.

Onderweg stroomt de beek ‘De Winge’ in de Demer. Het stromend geluid werkt heel ontspannend.