De werken werden binnen gebracht langs ‘een achterpoortje’: een kleine deur die, via een smalle kleine gang, rechtstreeks toegang gaf tot een lift, die dan, een verdieping hoger, aan een achterkant van de Jubileumzaal uitkwam.

Het publiek komt langs de enorme trappenhal. Feitelijk wil die trappenhal de uitstraling van ‘macht’ benadrukken, een pervers kantje aan de wetenschap die de mensheid wil ‘dienen’. Het is wel een prachtig stuk architectuur met lichtinval die het ‘verhevene’ benadrukt. Het doet me denken aan die grote herenhuizen, waar er waardig van de brede trap kan afgedaald worden, terwijl ergens goed verborgen de ‘meidentrap’ naar armtierige zolderkamers leidt.

Vandaag ben ik hier niet om me te overladen met kritische bedenkingen, hoewel ik toch niet kan laten te bedenken dat onderhoud en nutsvoorzieningen voor dit gebouw niet echt ecologisch verantwoord zullen zijn.

De eerste foto toont de trappenruimte aan de ‘dienstingang’. De andere foto’s tonen de glorie van de grote inkomhal.

Terug aan de uitlaadplek, haal mijn werken vanachter de balustrade en zet ze in de lift die alles naar de eerste verdieping brengt. Deze lift heeft al meer vrachten vervoerd: hij draagt er de littekens van.

Boven komt iemand me helpen de lift leeg te maken en de werken naar mijn exposeerruimte te dragen: dankuwel.

Eerst even acclimatiseren. Ik ben al vaker in de Jubileumzaal geweest maar telkens word ik verrast door de enorme ruimte en hoog boven de hoofden die prachtige spitsbooggewelven.

Ik zoek me een stoel om mijn jas over te hangen … die zal ik komende dagen ook gebruiken om wat te zitten, want zo uren stil staan is toch wat veel gevraagd.

Dan begin ik aan de opstelling. Eerst verzamel ik de haken van het ophangsysteem: ik heb negen werken van 50 x 70 en zeven kleinere werken van 40 x 50 meegenomen. Ik geef ze een plaats tegen de wanden op de grond tot ik het gevoel heb dat ze elk op de juiste plek in het geheel gevonden hebben. Het ophangsysteem is heel eenvoudig … maar toch vermoeiend, want ik moet iets te hoog boven mijn hoofd werken en mijn schouder protesteert na een tijdje. Maar geen pardon: ik wil seffens tevreden naar huis gaan, dus tanden op elkaar en zorgen dat alle werken er behoorlijk bij hangen (de foto’s tonen de grote werken en enkele kleine).

Ik probeer de werken zo wat op gelijke hoogte te laten hangen, wat niet perfect lukt met dit ophangsysteem. Zo erg is dat nu ook weer niet, daarbij, het onmogelijke kan niet gerealiseerd worden. Dan nog even nakijken of elk werk min of meer horizontaal hangt. Dat kan beter … maar ik ben moe en zal dat morgen wel corrigeren.

Ondertussen is een van de organisatoren de verlichting komen verzorgen. Prima.

Tevreden ga ik naar huis. Ik moet ontdekken dat ik in het spitsuur ben terechtgekomen. Ik laat me meenemen op het ritme van de file. Gelukkig hoef ik niet meer elke dag die ervaring in.

Het is de vierde keer dat senioren en (oud)studenten uit de Master in Culturele Studies van de KULeuven ‘Kunst in eigen Huis’ organiseren. Tijdens een tweedaagse tentoonstelling krijgen senioren en studenten ruimte om hun werken te tonen.

De tentoonstelling heeft plaats in de grote Jubileumzaal in de Hallen van de KULeuven. Een dertigtal deelnemers melden zich aan.

Organisatorisch vraagt het heel wat voorbereiding, vooral de installatie van de tentoonstelling zelf. De universitaire Hallen zijn zowat in het centrum van de stad Leuven te vinden. Leuven is een uit zijn voegen gegroeide middeleeuwse stad. Dat betekent dat de mobiliteit erg gestructureerd is door o.a. eenrichtingsverkeer, beperkte parkeergelegenheid … en een aanbod van fietsende studenten die zich soms met ware doodsverachting door het verkeer wagen. Nu ik al een tijdje uit Leuven weg ben, valt het me op hoe druk deze stad is. Maar als je het rustig aan doet, geraak je ter bestemming.

De organisatoren zorgen dat de grote ruimte van de Jubileumzaal opgedeeld wordt in kleinere eenheden, zodat elke deelnemer een plek kan uitbouwen. Daarvoor gebruiken ze panelen. Daar moeten veel bereidwillige handen uit de mouwen zijn gestoken om dat op enkele uren te klaren. Maar een van die panelenbouwers vertelde me dat het vrij vlot verlopen is, het is niet de eerste keer dat ze zoiets ondernemen.

Het is een smalle straat waar we de werken moeten afzetten: alleen laden en lossen is toegelaten. Daarom krijgen de deelnemers van de organisatie een bepaald uur om de werken af te leveren. Ieder krijgt een tiental minuten om die klus te klaren (wat ruim voldoende is) , daarna kan je de auto parkeren op een universitaire parking op een kwartiertje stappen van de Hallen.

Ik moet me om 15u20 aandienen. Daar de werken die ik wil tonen in het Danscentrum hangen, trek ik daar eerst naar toe om de werken op te halen en wacht daar bij een koffietje, tot het 15 u is. Dan de auto in, richting Leuven centrum.

Ik laad de werken uit en geef ze een plaatsje achter de balustrade van een trap: zo staan ze veilig tot ik ze later zal ophalen om naar de tentoonstellingsruimte te brengen. Terug de auto in en naar de aangewezen parking. Gelukkig dat ik de straatjes ken, want voor iemand die niet bekend is met het Leuvense stadsplan zou het toch wel spannend zijn om de juiste weg te vinden.

De slagboom van de parking is open (speciaal voor de deelnemers van KIEH, zodat we ons niet hoeven aan te melden) en ik zoek me een parkeerplaats in de bijna volle parking.

Zo, eerste opdracht vervuld: op tijd de werken geleverd en een parkeerplaats gevonden. Nu naar de volgende taak: mijn werken ophangen

De foto toont links de lift die naar de eerste verdieping leidt en rechts de deur die opent op de straat … veel manoeuvreerruimte is er niet.

Tussendoor sta ik natuurlijk ook nog wel aan mijn tekentafel. Een tijdje geleden wou ik opeens wat snijwerk uitvoeren. Dat vind ik enorm leuk omdoen: verstand op nul en gewoon op mijn gevoel ingaan en kijken wat er komt.

Bij dit snijwerk dacht ik aan fruit, plukkensklaar aan de bomen. Ik vind een boom die vol fruit hangt ontroerend mooi: het is een geschenk van de natuur. Zelf moet je niet veel doen: genieten van de bloesem in de lente, ontdekken hoe uit die bloesem stilaan vruchten gevormd worden en tenslotte moet je alleen maar je hand uitsteken om van die overvloed te genieten.

Natuurlijk is dit de visie van een wandelaar. Een fruitboer zal wel uitleggen hoe de bomen er bij zouden staan zonder zijn tussenkomst. Maar een mens mag toch even dromen en dit in een snijwerk neerleggen?

Tijdens de wandeling gisteren met Toby, ontdekte Karel een reusachtige paddenstoel. Het exemplaar was niet meer in frisse staat. Maar ja, hoe lang staan paddenstoelen in volle glorie … een paar dagen of eerder, een paar uren?

Dus gingen we samen op pad: eerst langs de notenboom die ons weer voorzag van behoorlijk wat noten en daarna sloeg Karel het weggetje in dat naar die fameuze paddenstoel leidde. Het is een weg die langs een gracht loopt die het afvalwater opneemt van de enkele huizen die er staan. Voor mij stinkt het enorm maar voor Toby is het een paradijs. Toby kan er niet genoeg van krijgen en duikt voortdurend het gras in dat aan de zijkant van die gracht groeit. Waarschijnlijk is hij dan op zoek naar ratten of ander ongedierte dat zich thuis voelt in afvalwater. De gemeente gaat deze riool volgend jaar dempen door de straat van een moderne riolering te voorzien.

Maar om dat pracht exemplaar van die paddenstoel te zien wil ik wel even mijn neus dichtknijpen. Gelukkig heb ik mijn fotoapparaat meegenomen, want dit wil ik toch wel vastleggen: ik heb nog nooit zo’n exemplaar gezien. Wellicht zijn er nog zo’n specimens in de buurt, uitkijken dus.

Bijlagen:
221015 Wat een paddenstoel.JPG (569 KB)   

Op de schilderijen en tekeningen verdwijnt het paard tussen de andere dieren en komt af en toe ook de mens te voorschijn. Met dank aan Christel die, in de drukte van de vernissage, de foto’s nam.