Op 3 mei is het in Werchter te doen: de kunstroute [’t alent] wordt voor de vierde keer georganiseerd. Zowat honderd kunstenaars nemen deel op een 25 locaties … toch een succes voor een klein dorp met iets meer dan 3.000 inwoners.
Bij ons thuis nemen we met zijn drieën deel aan de kunstroute: Christel Verstreken, Kavita Vlieghe en ik.
Vrijdag, 1 mei, hebben Christel en Ludo verlof … dus tijd zat om, naast gezellig eten en bijpraten, de tuinkamer, onze woonruimte, te omvormen tot een tentoonstellingsruimte.
In de loop van de voorbije week heb ik mijn werken reeds opgehangen. Christel of liever Ludo, hangt de werken van Christel op hun plaats (ladder op, nagel kloppen, werk recht hangen, kijken of het goed is, ladder af… en naar het volgende). Een paar van mijn werken moesten ook bijgewerkt worden … weer ladder op, nagel kloppen … dank je wel Ludo.
De ganse ruimte wordt leeggehaald, zelfs de pc verdwijnt naar de tv-kamer, feitelijk een tijdelijke opslagplaats. Zo komt niet alleen ruimte vrij aan de muren voor de schilderijen van Christel, maar kunnen ook plooitafels binnen gehaald worden, waarop het kleine werk een plaats kan vinden.
We proberen even een constructie boven de afwasbak uit: in de keuken zou Kavita haar origami werkjes aanbieden en we willen ook de ruimte van de spoelbakken gebruiken. Die constructie zal pas zondag definitief geïnstalleerd worden..
Christel gaat zondag voor broodjes zorgen: Ludo bakt van dat zalig donker brood (dus liefst niet naar de bakker) en als Christel nu voor lekker beleg kan zorgen, kunnen we binnenshuis picknicken. De bezoekers krijgen frisdranken of wijn aangeboden … zodat we, eens de kunstroute van start gaat, de keuken niet meer nodig hebben en dan kan Kavita haar ruimte probleemloos innemen.
Gelukkig staat het merendeel dat we moeten verhuizen op wieltjes. De tekentafel is niet zo mobiel … maar ook die krijgen we verhuisd. We laten de zetels staan tot zondagmorgen, dan kunnen ze ook naar de opslagplaats verhuizen voor de bezoekers komen. Gelukkig is er tussen de tv-kamer en de tuinkamer een deur: geen mens die kan vermoeden wat een stapelplaats daarachter verborgen gaat.
|