Gemiddeld twee keer per jaar is er wel iemand van de studiegenoten uit de tijd van normaalschool (in Sint-niklaas) die iets organiseert (cultureel en culinair) om samen te komen. Het is zowat een vaste groep die deelneemt aan die uitstappen. Ik heb die nu ouder wordende vrouwen terug ontmoet, toen ik uitgenodigd werd om het vijftigjarig afstuderen te vieren. Mijn diploma van onderwijzeres behaalde ik in Eeklo, bleef per brief contact houden met de vriendinnen in Sint-Niklaas, maar eens de studie voorbij, verloor ik elk contact, zeker nadat mijn vriendin die in Sint-Niklaas afstudeerde en dan haar studies verder zette aan het regentaat samen met mij, overleed op vrij jonge leeftijd.

Tot bij de vijftigste verjaardag van dat afstuderen iemand me via internet terugvond … en ik mocht er weer bijhoren.

Nu probeer ik elke keer deel te nemen aan de uitstappen die worden georganiseerd. Eerst wordt verzamelen geblazen in een restaurant, zo kunnen we bijpraten. Ik probeer telkens naast iemand anders een plaatsje te vinden. Zo zat ik vorige keer naast L. en ontdekte dat haar zoon de ontwerper was van de buienradar. Telkens als ik nu de buienradar raadpleeg (bijna dagelijks) denk ik aan haar … en haar zonnige manier van lachen.

Nu is het in het kasteel van Hingene te doen. Daar vindt een tentoonstelling plaats met de lange titel: Hedendaagse kunst/mode/design geïnspireerd door de 18de eeuw. We komen samen in Bornem, dicht bij het station, zodat de spoorreizigers (waaronder ikzelf) geen problemen hebben om ter plaatse te geraken.

Het uitgekozen restaurant is een gezellige bedoening en het eten lekker. Dan zitten we samen, plus zeventigsters. Ik kan zo moeilijk geloven dat we al zo oud zijn. De vrouwen rond de tafel stralen nog energie uit, maken plannen, lachen en praten alsof ze de tijd in het ootje willen nemen. Tot gezegd wordt dat iemand, die normaal altijd naar dit samenzijn komt, ernstig ziek is. Dan wordt het plots heel stil. Een gevoel van onmacht komt opzetten: iemand van ‘ons’ is ziek, alsof een gat gehouwen wordt in onze verbondenheid.

Maar we moeten afrekenen want de gids wacht op ons. We verdelen ons over de beschikbare auto’s om in Hingene te geraken. Eerst dachten we nog tijd te hebben om een fris hoofd te krijgen na de maaltijd, door een wandeling in het park van het kasteel, zodat we de overtollige calorieën er af zouden bewegen. Helaas moeten we ons eerder spoeden om op tijd op de afspraak te zijn. Te lang gebabbeld. Wandelen kunnen we de volgende dagen nog, met elkaar praten maar af en toe. Trouwens, een rondgang in de tentoonstelling zal ook wel wat energie vragen.

Ik ben benieuwd naar wat ons aangeboden wordt.

Zondag, 10 mei, gaat in Mechelen het Belgisch Kampioenschap Cheeren door. Het danscentrum Aike Raes neemt er aan deel met 10 groepen. Ik ken die indelingen niet maar het heeft te maken met wat ze uitvoeren ( vb. acrobatiek) leeftijd (jongeren, ouderen). Ik vind het enorm spectaculair als ik ze bezig zie.

Zondagmiddag zijn de dansers (m/vr.) vertrokken naar Mechelen om hun prestatie neer te zetten. Aike beloofde om het resultaat onmiddellijk op facebook te zetten wanneer het bekend was. Toen Karel en ik naar bed gingen, was het nog stil op facebook.

’s Avonds was het op tv de uitzending van Sytycd. Julie Mannekens van de dansschool verdedigde dan een finaleplaats. Of het zou lukken was afwachten, want de andere dansers die ook een finaleplaats wilden veroveren, hadden ook al bewezen dat ze konden dansen.

Af en toe stemden we even op het programma af … maar het kon ons niet boeien: we zapten dan maar naar een muzikale uitvoering, dat ligt ons meer.

Maandag opstaan … natuurlijk ga ik onmiddellijk facebook interpelleren. Het danscentrum gaat met 10 gouden medailles naar huis: ze hebben elke discipline gewonnen waaraan ze deelnamen. Wow!

Daarna ontdek ik dat Julie haar plaats in de finale veroverd heeft.

Ik stuur mijn dochter een dikke proficiat. Ik weet hoeveel werk ‘achter’ de blinkende plastieken bekers zit en ben ontzettend blij dat ze er nu om beloond worden.

En nu maar duimen voor Julie … ze is de jongste deelneemster ooit, nog geen 18 jaar. Zou ze als winnares uit dit dansspel komen?

Monique Haeck stelt modern kantwerk ten toon of is het textiel waarin kantwerk een groot deel opeist. De meeste werken aan de muren  hebben als onderlaag metaal: koper of zink. Dat heeft ze bewerkt met zuren, zodat die onderlaag een vorm van ‘getekend’ kantwerk weergeeft. Door die strakke en metalen ondergrond komt het contrast met de kwetsbaarheid van het kantwerk nog sterker naar voor. Het is gewoon prachtig.

Dan zijn er ook een vorm van etalagepoppen waarop kantwerk verwerkt is tot een soort  lingerie die rond het lichaam slingert. Monique experimenteert graag met materialen en leeft ze zich daar uitgebreid in uit. Met veel fantasie maar ook materiaalkennis, laat ze de materialen onder haar handen evolueren. Ik kijk mijn ogen uit.

Buiten staat een tafel met ‘breiwerk’. Gisteren bij de opening moest die tafel voortdurend onder het afdak geschoven worden door de  dreigende en echte buien. Nu is het zonnig weer en kan deze gedekte tafel de bezoekers naar buiten lokken om te genieten, niet alleen van de zon.

Brigitte Simon en Monique Haeck stellen samen ten toon in ‘De schuur van A’ de tentoonstellingsruimte van Fons van Tricht. Titel van de tentoonstelling: vrouw - zacht en hard. Brigitte was mijn vroegere docente schilderen in Werchter en trouwde met de zoon van Monique.

In deze dubbeltentoonstelling stelt Brigitte schilderwerken te toon … allemaal van klein formaat op een uitzondering na. Ze hanteert een speciaal kleurenpalet waarbij normaal gesproken het woord kitch komt bovendrijven, terwijl de kleuren zoals ze hier op doek gebracht zijn, een speels accent geven: er straalt licht uit de werken en iets van naïeve openheid.

Daarbij maakt Brigitte ‘reeksen’. Haar werken die hier hangen hebben te maken met de evolutie van kind tot volwassen vrouw. Het enige nogal grote schilderij gaat over een baby. Er komen een paar werkjes met landschappen uit Roemenië , waarvan ze afkomstig is. Volgt een reeks waarbij ze vertrok van foto’s met haar zus. Ergens anders hangt de reeks die ik ‘schreeuwen’ wil noemen. Kleine werken met eenzelfde thema: een hoofd met daarin de tot stilte verstolde schreeuw van ontzetting, pijn angst.

Naast de grotere en eerder donkere werken van Monique brengen de werken van Brigitte iets ondeugends aan, iets van: probeer ook eens andere insteek, komaan het is niet allemaal droeve ernst.