Zondag, 10 mei, gaat in Mechelen het Belgisch Kampioenschap Cheeren door. Het danscentrum Aike Raes neemt er aan deel met 10 groepen. Ik ken die indelingen niet maar het heeft te maken met wat ze uitvoeren ( vb. acrobatiek) leeftijd (jongeren, ouderen). Ik vind het enorm spectaculair als ik ze bezig zie.

Zondagmiddag zijn de dansers (m/vr.) vertrokken naar Mechelen om hun prestatie neer te zetten. Aike beloofde om het resultaat onmiddellijk op facebook te zetten wanneer het bekend was. Toen Karel en ik naar bed gingen, was het nog stil op facebook.

’s Avonds was het op tv de uitzending van Sytycd. Julie Mannekens van de dansschool verdedigde dan een finaleplaats. Of het zou lukken was afwachten, want de andere dansers die ook een finaleplaats wilden veroveren, hadden ook al bewezen dat ze konden dansen.

Af en toe stemden we even op het programma af … maar het kon ons niet boeien: we zapten dan maar naar een muzikale uitvoering, dat ligt ons meer.

Maandag opstaan … natuurlijk ga ik onmiddellijk facebook interpelleren. Het danscentrum gaat met 10 gouden medailles naar huis: ze hebben elke discipline gewonnen waaraan ze deelnamen. Wow!

Daarna ontdek ik dat Julie haar plaats in de finale veroverd heeft.

Ik stuur mijn dochter een dikke proficiat. Ik weet hoeveel werk ‘achter’ de blinkende plastieken bekers zit en ben ontzettend blij dat ze er nu om beloond worden.

En nu maar duimen voor Julie … ze is de jongste deelneemster ooit, nog geen 18 jaar. Zou ze als winnares uit dit dansspel komen?

Monique Haeck stelt modern kantwerk ten toon of is het textiel waarin kantwerk een groot deel opeist. De meeste werken aan de muren  hebben als onderlaag metaal: koper of zink. Dat heeft ze bewerkt met zuren, zodat die onderlaag een vorm van ‘getekend’ kantwerk weergeeft. Door die strakke en metalen ondergrond komt het contrast met de kwetsbaarheid van het kantwerk nog sterker naar voor. Het is gewoon prachtig.

Dan zijn er ook een vorm van etalagepoppen waarop kantwerk verwerkt is tot een soort  lingerie die rond het lichaam slingert. Monique experimenteert graag met materialen en leeft ze zich daar uitgebreid in uit. Met veel fantasie maar ook materiaalkennis, laat ze de materialen onder haar handen evolueren. Ik kijk mijn ogen uit.

Buiten staat een tafel met ‘breiwerk’. Gisteren bij de opening moest die tafel voortdurend onder het afdak geschoven worden door de  dreigende en echte buien. Nu is het zonnig weer en kan deze gedekte tafel de bezoekers naar buiten lokken om te genieten, niet alleen van de zon.

Brigitte Simon en Monique Haeck stellen samen ten toon in ‘De schuur van A’ de tentoonstellingsruimte van Fons van Tricht. Titel van de tentoonstelling: vrouw - zacht en hard. Brigitte was mijn vroegere docente schilderen in Werchter en trouwde met de zoon van Monique.

In deze dubbeltentoonstelling stelt Brigitte schilderwerken te toon … allemaal van klein formaat op een uitzondering na. Ze hanteert een speciaal kleurenpalet waarbij normaal gesproken het woord kitch komt bovendrijven, terwijl de kleuren zoals ze hier op doek gebracht zijn, een speels accent geven: er straalt licht uit de werken en iets van naïeve openheid.

Daarbij maakt Brigitte ‘reeksen’. Haar werken die hier hangen hebben te maken met de evolutie van kind tot volwassen vrouw. Het enige nogal grote schilderij gaat over een baby. Er komen een paar werkjes met landschappen uit Roemenië , waarvan ze afkomstig is. Volgt een reeks waarbij ze vertrok van foto’s met haar zus. Ergens anders hangt de reeks die ik ‘schreeuwen’ wil noemen. Kleine werken met eenzelfde thema: een hoofd met daarin de tot stilte verstolde schreeuw van ontzetting, pijn angst.

Naast de grotere en eerder donkere werken van Monique brengen de werken van Brigitte iets ondeugends aan, iets van: probeer ook eens andere insteek, komaan het is niet allemaal droeve ernst.