Om 10 uur start de kunstroute, maar voor half negen is iedereen al hier om de tentoonstelling zijn definitieve vorm te geven. De constructie die we voor Kavita bedachten, blijkt geen goede oplossing. Na wat wikken en wegen vindt Kavita dan een goede oplossing. Later blijkt dat niemand gezien heeft dat achter een plant een kraan van de spoelbak schuil ging.

Ik heb afgesproken met Goedele en Jeroen, buren die vier huizen verder wonen, dat ik om half tien bij hen zou langskomen om hun aanbod te bezichtigen: enerzijds die VELT-tuin met zijn paadjes om er in te verdwalen (gelukkig hebben ze er wegwijzers in aangebracht) en anderzijds hun prachtige fotografie. Christel gaat mee, Kavita zal later langs gaan, want heeft nog wat werk te doen. Jammer dat het weer niet mee zit: nu moeten Goedele en Jeroen, allebei natuurfotografen, hun foto’s onder ‘dak’ aanbieden, zodat ze niet stuk regenen. Binnen in huis hebben ze op pc ook een massa foto’s te tonen, maar daar hebben we jammer genoeg geen tijd voor. Als gast hebben ze ‘Rare snuiters’ uitgenodigd: een kinderboek dat ook volwassenen aanspreekt. De schrijver-dichter van dit prachtige boek zit onder een tentje. Wanneer we de tentflappen opentrekken om binnen te gaan komt er meteen een hele nieuwe wereld op ons af (daar gaat een aparte blog over).

Schuin over ons stelt Désiré Vermeulen ten toon. Daar willen we ook even binnen wippen. Désiré is vooral gegrepen door landschappen … en marmerschildering. Hij was schilder van beroep en kon marmer perfect naschilderen. Sinds ik hem ken weet ik dat niet elke schouw die van marmer lijkt, dat ook is. Even tegen kloppen … en je weet het.

Onze buurt biedt wel de nodige locaties aan: de buren die rechts achteraan onze tuin grenzen doen ook mee. Het is de buur met de kippen en ganzen en eenden en … het hangbuikzwijn. Zij hebben Inge Kennis uitgenodigd om haar werk te tonen. Bij de buur achteraan stelt Monika, de buurvrouw, zelf te toon: prachtige keramiek. Zeer vrouwelijk, zeer kwetsbaar, technisch volmaakt. Naar haar werk kijken doet je adem inhouden.

Iets over tien uur zijn Christel en ik terug thuis. Jeroen, Goedele en Jan van de ‘rare snuiters’ komen langs … maar dan is het wachten op de eerste bezoeker. Er duikt een jonge man op met een fotoapparaat. Hij stelt zich voor als zoon van een van de organisatoren en samen met zijn broer en zus neemt hij foto’s, zodat, op het einde van de dag, de verschillende locaties in beeld zijn gebracht. En neen, er is geen volk te bekennen in Werchter centrum. Het weer nodigt niet uit hé!

We zitten rond de tafel elkaar moed in te spreken. Toch bedenk ik: hebben we zoveel energie gestoken om deze tentoonstelling te realiseren en gaat er dan geen mens komen kijken? Ik voel me moe worden en mijn humeur zakt. Neen, geduld hebben: de voormiddag is altijd een stille periode.

We halen de picknick van Christel boven: lekkere boterhammen en nadien zorgt Karel voor heerlijke koffie. Zo kunnen we de dag weer aan.

Hieronder de origami van Kavita.

Het is wel vreemd in een lege tuinkamer binnen te stappen, vooral mijn tekentafel mis ik. Waaraan ben ik verslaafd: aan de tekentafel of aan het werken daarop. Gelukkig staan de plooitafels paraat die me uitnodigen om mijn werken uit te stallen.

Maar eerst moet ik naar de Jack-Op, een zaal in Werchter waar de overzichtstentoonstelling georganiseerd wordt en waar het vertrekpunt van de kunstroute zich bevindt. Daar staan panelen te wachten waarop iedere deelnemende kunstenaar een werk kan tonen, zodat bezoekers een kijk krijgen wat ze op de verschillende locaties mogen verwachten. Naast een werkje van mezelf heb ik ook een werkje van Christel en Kavita meegenomen én een kader waarin ik drie woorden laat verschijnen: zentangle, origami en leporello. Wellicht vragen bezoekers zich af wat voor hocus pocus dat is en worden ze door nieuwsgierigheid naar onze locatie geleid.

Wanneer de werkjes op hun plaats hangen krijgen we het nummer voor onze locatie mee. Dat nummer moeten we zo duidelijk mogelijk aanbrengen aan de straatkant (zie foto gisteren), zodat er geen tijd verloren gaat met zoeken. Daarnaast krijg ik nog drie badges mee die we tijdens de tentoonstelling op spelden, zodat de bezoekers onmiddellijk weten wie deelneemt en wie andere bezoekers zijn.

Terug thuis ga ik aan de slag met mijn tafels. Op de ene tafel leg ik kaartjes, op de andere stel ik mijn leporello’s ten toon. Ik ben echt benieuwd hoe de mensen gaan reageren op die vouwboekjes. Het is een tijdje geleden dat ik ze nog in handen had en nu ik ze weerzie verrassen ze me door hun levendigheid.

Er dient ook nog een prijslijst gemaakt van de ten toon gestelde werken. Gelukkig hebben we dat reeds vrijdag voorbereid zodat ik nu achter de pc het geheel kan afmaken. Ook de kaartjes aan de werken, die verwijzen naar de prijslijst, moeten nog gemaakt worden. De kaartjes op pc ontwerpen, printen, snijden, tegen de werken aan kleven … het neemt allemaal meer tijd in beslag dan voorzien … en de boodschappen die we gepland hebben om in de namiddag te doen worden doorgeschoven naar maandag.

’s Avonds is er een nocturne. Christel en Ludo komen me ophalen maar Karel zegt af … hij voelt zich niet echt thuis tussen een massa mensen … en gezien we ons voorgenomen hebben niks meer tegen heug en meug te doen, blijft hij Toby gezelschap houden. Christel brengt nog wat werken mee voor op tafel, maar we vertrekken op tijd, want de Artomaat zal plechtig in gebruik genomen worden en dat willen we niet missen.

de werkjes van Christel en Kavita

Op 3 mei is het in Werchter te doen: de kunstroute [’t alent] wordt voor de vierde keer georganiseerd. Zowat honderd kunstenaars nemen deel op een 25 locaties … toch een succes voor een klein dorp met iets meer dan 3.000 inwoners.

Bij ons thuis nemen we met zijn drieën deel aan de kunstroute: Christel Verstreken, Kavita Vlieghe en ik.

Vrijdag, 1 mei, hebben Christel en Ludo verlof … dus tijd zat om, naast gezellig eten en bijpraten,  de tuinkamer, onze woonruimte, te omvormen tot een tentoonstellingsruimte.

In de loop van de voorbije week heb ik mijn werken reeds opgehangen. Christel of liever Ludo, hangt de werken van Christel op hun plaats (ladder op, nagel kloppen, werk recht hangen, kijken of het goed is, ladder af… en naar het volgende). Een paar van mijn werken moesten ook bijgewerkt worden … weer ladder op, nagel kloppen … dank je wel Ludo.

De ganse ruimte wordt leeggehaald, zelfs de pc verdwijnt naar de tv-kamer, feitelijk een tijdelijke opslagplaats. Zo komt niet alleen ruimte vrij aan de muren voor de schilderijen van Christel, maar kunnen ook plooitafels binnen gehaald worden, waarop het kleine werk een plaats kan vinden.

We proberen even een constructie boven de afwasbak uit: in de keuken zou Kavita haar origami werkjes aanbieden en we willen ook de ruimte van de spoelbakken gebruiken. Die constructie zal pas zondag definitief geïnstalleerd worden..

Christel gaat zondag voor broodjes zorgen: Ludo bakt van dat zalig donker brood (dus liefst niet naar de bakker) en als Christel nu voor lekker beleg kan zorgen, kunnen we binnenshuis picknicken. De bezoekers krijgen frisdranken of wijn aangeboden … zodat we, eens de kunstroute van start gaat, de keuken niet meer nodig hebben en dan kan Kavita haar ruimte probleemloos innemen.

Gelukkig staat het merendeel dat we moeten verhuizen op wieltjes. De tekentafel is niet zo mobiel … maar ook die krijgen we verhuisd. We laten de zetels staan tot zondagmorgen, dan kunnen ze ook naar de opslagplaats verhuizen voor de bezoekers komen. Gelukkig is er tussen de tv-kamer en de tuinkamer een deur: geen mens die kan vermoeden wat een stapelplaats daarachter verborgen gaat.

De muren van het danscentrum staan gratis ter beschikking van amateur kunstenaars die hun werken willen tonen. Kathleen kreeg daar gelegenheid om met haar werken naar buiten te komen.

Omdat Kathleen niet zo vertrouwd is met de weg naar Leuven vroeg ze me mee om haar werken op te hangen. Het is niet de eerste keer dat we samen werken en het zal ook niet de laatste keer zijn.

Kathleen had twee soorten werken bij zich. Een reeks kleine tekenwerkjes met enerzijds een reeks cartoons en anderzijds een reeks karikaturen. Toen we ze aan het ophangen waren kwamen dansertjes vragen wie die mensen waren. Sommigen herkenden ze, zoals Urbanus en Phillippe Geubels, maar de andere waren vreemden. Daarvoor waren ze nog te klein, de soaps zullen pas later in hun leven komen.

Dan waren er nog grote schilderwerken met als onderwerp:oud en nieuw of het contrast tussen vroeger (vb. een stoomtrein, een typemachine) en de hedendaagse tijd (met een TGV of een tablet).

Ontroerend was het werk dat uit vier panelen bestond en verwees naar de Eerste wereldoorlog.

Er was ook nog een werk bij dat uit drie kleinere schilderijen bestond en dat schitterend zou passen boven een hoekzetel die in het danscentrum terecht kwam. Helaas bleek dat bij het vervoer beschadigd: op het middelste paneel was een witte streep getrokken omdat de verf daar weggeschuurd was. Dat moest terug mee naar huis voor een mogelijke restauratie.

Zowel Kathleen als ik waren tevreden met de tentoonstelling. De werken hingen mooi. Natuurlijk zijn de muren van het danscentrum geen muren van een galerie. De ruimte waar de werken hangen is in de eerste plaats bedoeld om de mensen een gezellige ervaring te bieden, zodat wachten op kinderen prettig is. De belichting is bv. niet direct aangepast aan een muur waarop schilderijen hangen. Toch kwamen haar werken tot leven.

De bezoekers van het danscentrum (dansers, ouders, grootouders en de anderen) zullen er tot het einde van het dansjaar van kunnen genieten. Natuurlijk ben ik en ook Kathleen, benieuwd naar reacties.

In Vlaanderen is op 26 april 2015 de week van de amateurkunstenaar van start gegaan of het ‘WAK’. Allerlei evenementen geven kleur aan deze actie en laten zo kunstminnend Vlaanderen ontdekken wat er vaak verborgen aan creativiteit leeft en nu naar buiten kan komen. Zo worden vele kunstroutes georganiseerd, o.a. in Werchter.

Fons Van Tricht is keramist en neemt deel aan de kunstroute in Leuven. In functie daarvan kan je bij hem terecht in zijn atelier en verbouwde schuur (een prachtige tentoonstellingsruimte): daar toont hij zijn werken.

Op het einde van de rondrit voor het inter-atelier project gaan we nog even langs bij Fons. Gewoon even kijken wat hij aan nieuwe dingen gemaakt heeft.

Bij het binnen komen moeten we de living door: daar hangen een paar nieuwe werken van Moniek. Ze is geboeid door mensen en dat kan en wil ze niet verbergen. In de verbouwde schuur vinden we de werken van Fons en Fons zelf. Hij geeft uitleg over zijn werk. Wat een energie heeft die man. We laten hem over aan zijn publiek en gaan zelf op ontdekkingsreis. Het is gewoon prachtig; hij kan de spanning tussen rationaliteit in vormgeving en daarin kwetsbaarheid ontwikkelen, meesterlijk hanteren.

Bij ons thuis staat een werk van hem op de kast waarin dat contrast meesterlijk wordt vorm gegeven. Elke dag nog kijk ik met plezier naar zijn werkstuk.

Ook hij heeft een zoon verloren door zelfdoding. Een schilderij van zijn zoon hangt op de eerste verdieping van zijn schuur: een stille getuige van een pijn die nooit over gaat.

Wanneer ik aan het einde van ons bezoek Fons kan begroeten, is het erg hartelijk: we weten wat ons bindt … en daarnaast kunnen we elkaars werk erg waarderen.

Wanneer we van Rillaar naar Werchter rijden houden we halt bij kunstkring ‘Gesigneerd’ in Baal en hun tentoonstelling ‘de kleine artiest’.

Ik weet niet waarom, maar kindertekeningen en schilderijen kunnen me enorm boeien: de vrijheid van fantasie, de kleuren die ze complexloos op papier zetten zonder zich te bekommeren of die wel bij elkaar passen. Pas als volwassenen maak je kennis met kleurentheorieën en dan weet je plots niet meer of je aanvoelen van kleuren wel juist is.

Drie ontwerpen worden getoond: schilderijtjes rond het thema circus, bokalen gevuld met kabouters en paddenstoelen in het hoge gras en dan die verrukkelijke koekoeksklokken.

Wat ik hier te zien krijg laat me overstromen van plezier, ik ga zo wat al dansend buiten. Nochtans heb ik alleen maar een koffietje gedronken.