En dan komen de Aira-groepen in actie, dit zijn productiegroepen die de polyvalentie weerspiegelen van de school. De vormgeving is natuurlijk van een hoog niveau, dat verwacht iedereen die komt kijken. De dansers worden tijdens de audities om toe te treden aan een strenge selectie onderworpen en nadien wordt er van hen veel inzet gevraagd. Dansen is niet zomaar wat huppeldepup met armen en benen zwieren, integendeel, het is een discipline omarmen en 'werken'. Vaak doen deze groepen mee aan internationale wedstrijden (googel maar eens naar danscentrum Aike Raes) waarbij ze mooie resultaten behalen. Je moet 'dans' als passie van je leven beleven om je hier thuis te voelen.

Podium, kleding, hartooi … alles is zo sober mogelijk gehouden, alleen de belichting zorgt voor accenten. Ook opvallend is hoe choreografen en dansers zoeken naar eenvoud in de beweging, waardoor de bewegingen een sterke zeggingskracht krijgen. De dansers willen niet alleen de mogelijkheden van hun danskunde tonen, ze hebben inhoudelijk ook iets te zeggen: het zoeken naar eigen identiteit, conflicten, verlies van een geliefde, verlies van zichzelf … Soms voel ik me als vastgenageld op mijn zetel: het applaus dwingt me om tot de realiteit terug te keren.

Hieronder enkele foto's, genomen, door Tom Spiessens, de huisfotograaf van het danscentrum

Het 'Danscentrum Aike Raes' gaf op 2 en 3 april in totaal vier optredens (telkens om 15u en 20u) in de stadsschouwburg van Leuven. Ik ging telkens kijken … want Aike Raes is mijn dochter. Ze is de moederlijke vleugels al lang ontgroeid en nu kan ik van haar 'naar buiten komen' genieten … en vooral fier zijn.

Dit jaar is er geen 'groot' optreden. Het ene jaar is er een optreden waarop de dansstijlen klassiek, jazz en hedendaagse dans aan bod komen, het volgende jaar voor street, hiphop en show. Telkens staan ze dan met meer dan vierhonderd dansers op (en naast) het podium. Dat vraagt enorm veel aan organisatie en meehelpende handen. Daarom dat het derde jaar een soort sabbatjaar is: alleen de productiegroepen treden op. Een zeventig dansers, die een hoog dansniveau laten zien en reeds internationaal waardering kregen, zorgen voor een avondvullend programma.

Maar de namiddagvoorstelling biedt iets extra, dan treden de 'Damba' dansers op. Damba: dansers met bijzondere aandacht. Zoals het in het programmaboekje geformuleerd is: sinds 2007 krijgen 'bijzondere kinderen' de kans om op een aangepaste manier les te volgen. Het Damba-project werd vanaf het begin zorgvuldig vorm gegeven door het combineren van deskundige know how van dansdocenten met professionele onderbouwing van therapeuten. Op deze manier worden kinderen optimaal begeleid vanuit verschillend uitvalshoeken. Dit geeft ruimte aan de kinderen om zichzelf te zijn, plezier te beleven en zich te ontwikkelen naar eigen behoefte en verlangen.'

Nu krijgen ze de kans om ook op een podium te staan: geschminkt, met kleurrijke accenten. Ze dragen hun gewone kledij, maar ongelooflijk hoe kleurrijke plastieken handschoenen en even kleurrijke hoofdtooi en voor de meisjes een donkere 'tutu' leven' brengen bij het zo al levendig schouwspel. Elk kind (of volwassene) danst op een eigen manier. Zo zie ik een jongen, die er van bij het begin bij is, op zijn manier dansen: op het ritme van de muziek beweegt hij van zijn voorste voet naar de achterste voet. Maar wie kan hem evenaren in het beleven van 'plezier' in deze eenvoudige beweging … en dat bijna 10 jaar lang? Als een van de docenten langs komt, komen zijn armen ook even in actie … maar meteen herneemt hij weer: van voor naar achter. Ontroerend om zien. Vooraan staat een jongetje … zowat een jaar of tien. Neen, zijn benen willen niet zo goed mee, maar met zijn armen volgt hij de docente die vooraan aangeeft, welke beweging hij nu kan maken. En op het einde van hun optreden zijn 'sprongen' voorzien. Voor sommigen is dat wat huppelen, anderen struikelen meer dan stappen en er zijn er die het echt goed doen en die kleine jongen, na de zoveelste operatie lukt het hem wel wat te stappen, krijgt hulp van de docente en 'zweeft' over het podium. Kan je een kind gelukkiger zien dan dit kwetsbare kind?

Het applaus na het optreden doet de zaal daveren. Dan wordt aangekondigd dat het even wachten wordt op de voortzetting van het programma, want deze 'bijzondere dansers' mogen de rest van de opvoering mee volgen in de zaal, maar eerst even omkleden. Wanneer ze na enkele minuten de zaal binnen komen krijgen ze een applaus, recht uit het hart. Ieder voelt zich bijna 'ouder' van zo'n kind: ze mogen er zijn, welkome genodigden die diep raken terwijl hun beperkingen even vergeten worden.

Na die trieste dagen van de aanslagen, is dit een aanbod dat me terug weerbaar maakt: ja, ik blijf zorg dragen voor het kwetsbare, het heeft zoveel te bieden.

Terwijl de lente doorbreekt, maak ik mijn werk af, dat ik vorig jaar in het kantklosatelier begon. Ik liet me toen inspireren door de wandeling tijdens de lente langs de Demerdijk: het licht, de overweldigende kleur van bloemen, het water, het droge gras, de schapen in de wei.

Het klossen was reeds een paar maanden beëindigd, maar ik moest nog een oplossing zoeken om het te presenteren. De docente raadde me aan het met mat plexiglas te proberen.

Dat was wel een hele karwei. Gelukkig zorgde de docente voor de aankoop van het plexiglas bij een handelaar die het op de juiste maat versneed. Daarna samen met de docente naar het atelier van de lassers om gaatjes te boren (daar stond een geschikte boormachine) en dan met heel dunne nylondraad het gekloste werk in de gaatjes naaien. Ik had het nog nooit gedaan of zien doen, dus was het wel even spannend: zou het lukken, zou het werk tot zijn recht komen op zo'n plaat? Verder voorzichtig met de plaat want het matte plexiglas is erg vatbaar voor schrammen.

Maar het lukte me om alles te verkrijgen zoals gepland was. Oef! Als resultaat na slechts een paar maanden klossen … het werk mag gezien worden, ik ben er best fier op.

We maakten tijd om naar de tentoonstelling van Conny Verellen te gaan kijken in het cc 't Blikveld in Bonheiden.

Die tentoonstelling overrompelde: heel fris van kleur, heel gedurfd van verftechniek. Heel veel zwier … het is net of je ondergedompeld wordt in een bad van levensvreugde.

We bleven kijken en kijken: eerst een algemeen beeld en dan precies toekijken naar details. Een feestelijk ervaren.

Men had Christel verteld dat in de kliniek van Bonheiden een tentoonstellig liep van werken waarbij de ondergrond nogal speciaal was. Die ondergrond bestond uit allerlei materiaal, vb. krantenpapier, dat 'ververfd' was zodat dit resulteerde in speciale visuele effecten . Omdat dit haar erg interesseert en we toch in de buurt waren, gingen we eens kijken.

Kristof Maler stelde ten toon. Mij sprak het niet zo erg aan: mooi werk, maar niet dat het me erg beroerde. Je kan niet altijd even enthousiast zijn over wat je ziet. Vooral de aangeboden thema's vond ik nogal publieksgericht: als kijker gemakkelijk te herkennen maar ook zo weer vergeten.