Ik heb Pierre Kartner (Vader Abraham) altijd al moeten bewonderen om de mooie muziek die hij ons bracht. Het kleine café aan de Haven bijvoorbeeld vond ik onovertrefbaar. En dan het smurfenlied! Wisten jullie trouwens dat de verhalen van die smurfjes aanvankelijk een flop leken te worden en op sterven na dood waren? Ze werden pas wereldberoemd NADAT Pierre Kartner er een lied over schreef! Prompt schoot de verkoop van de strips de hoogte in en was er geen houden meer aan! Uit bijgevoegde afbeelding blijken smurfen in Duitsland Schlümpfe te zijn! In Spanje zijn het dan weer Pitufas. In elk geval zijn ze mede dank zij Vader Abraham een succesverhaal geworden.
Maar mijn bewondering werd nog groter toe hij van zijn beroemd klein café aan de haven een remake maakte: Het rookvrij café op het pleintje! Ontroerende waarheid! Daarin spijkert hij alle azijnpissers en jankerds aan de muur in eenvoudige bewoordingen.
Niks geen verwijt aan de overheid te bespeuren, maar het plakt wél aan de ribben zoals we in Vlaanderen zeggen!
Wie het niet kent kan het trouwens onder andere hier vinden:
Vader Abraham Daar In Dat Rookvrij Café (melodie: in het kleine café aan de haven)
De rook om je hoofd is verdwenen Je kunt nu gewoon weer zien wie naast je staat Je kijkt om je heen en het voelt toch wat vreemd Nu het roken voorgoed overgaat Je hoort ome Arie al zeggen: als ik niet mag paffen Neem ik een kroket Hij wordt sjaggerijnig, de weegschaal op tilt Arie wordt op den duur moddervet
Refrein: Daar in dat rookvrij café op het pleintje Daar zijn de mensen niet blij en niet tevree Ze zitten daar nu met hun wijsvinger tegen de neus Gebogen over een glasplaatje aan een wit lijntje Waar is mijn geur, mijn rook, mijn ouderwets café?
Een klant wat gestresst gooit zijn dartpijltjes vrolijk in 't rond Een beland in een oor Een ander die springt door een ruit van 't café Omdat hij steeds met pokeren verloor De kastelein kijkt wat bedroefd in het rond Door zijn eens zo gezellig café Straks wordt ook nog ons kopje koffie verboden Dan is d'r alleen nog maar thee
Refrein.
Niet roken maakt meer nog kapot dan je lief is Toch slaan we er ons samen doorheen Want zonder zo'n witblonde stengel in je mondhoek Voel jij je toch maar heel alleen Je mist nu nog erger die blauwgrijze wolken Die stijgen tot aan het plafond Ik kan me niet houwe, ik steek er een op De kastelein krijgt toch de bon
Refrein (2X).
Tja het zal je café maar wezen! Driewerf hoera voor Pierre Kartner, want waar de pers niet durft te spreken, blogs niet worden gelezen, en kettingmails de prullenmand in vliegen, zou zon simpel lied wel eens beter kunnen scoren dan wat dan ook.
Toch vind ik één minpuntje: de tekst had veel beter gekund. Lijkt inderhaast geschreven. Toch geef ik vader Abraham een negen op tien voor het idee alleen al! Spijtig dat het zo overhaast afgewerkt werd, en dat zal hij ondertussen zéker ook wel vinden van zijn werkstukje.
Eigenlijk ben ik toch wel een veel te grote perfectionist in sommige zaken. Wil altijd alle mogelijkheden onderzoeken om dingen of methoden beter te maken. Behept met de onhebbelijke gewoonte altijd weer te zoeken tot ik het onderste uit de kan weet te halen! Het zal je maar overkomen zon karakter te hebben! En vermits ik me elke morgen moet scheren, kan het ook niet anders of ik stel de methode dagelijks weer in vraag. Zoekend naar eventuele betere mogelijkheden.
Nu. Gek zijn doet geen zeer zeggen ze, en ik heb er leren mee leven. Schuif het maar op mijn rusteloze geest.
Zo vraag ik me al tientallen jaren af waarom de markt overspoeld wordt door allerlei soorten aftershave, maar er weinig of niets te vinden is als preshave. O ja als je zoekt vind je ze wel. Maar dan blijkt het telkens weer om een of ander gel- of cremezeepje te gaan om je gezicht te wassen vóór het scheren. Maar dat verzacht voor geen sikkepit je baard noch helpt het je gladder en comfortabeler te scheren. En dat moet toch kunnen?
En ja, sedert mijn ontdekking van scheerolie ben ik niet meer gestopt met experimenteren (Zie ook mijn column Scheer je glad van januari 2012 staat nog in de lijst hiernaast).
Omdat mijn zelfgemaakte scheerolie toch spotgoedkoop te maken valt hoef ik er ook niet zuinig op te zijn, en vind (voorlopig?) de volgende methode het best:
- Gezicht wassen en vochtig laten.
- Tien druppels scheerolie in de handpalm druppelen en over de vochtige baard smeren.
- Daar bovenop scheerschuim (uit spuitbus) aanbrengen.
- Scheren.
Op die manier hoef ik geen tweede scheerbeurt voor hardnekkige plaatsen, want door eerst olie aan te brengen kun je bijna ongelimiteerd aandringen op die plaatsen, zonder dat irritatie optreedt.
Of het scheerschuim dan nog wel een functie heeft? Jawel! Een dubbele zelfs: ten eerste ondersteunt het de functie van de olie en ten tweede:als je alleen maar olie aanbrengt worden je mesjes kleverig en gaat er allerlei troep in plakken. Door bovenop de scheerolie scheerschuim aan te brengen gebeurt dit niét. Gelukkig maar!
Het resultaat is een ultra comfortabele scheerbeurt, waarbij de mesjes als skis over de sneeuw glijden, een extra glad resultaat garanderen, én een stuk langer meegaan. Met één enkel Gilette Fusion mesje scheer ik me nu anderhalve tot twee maand ultra glad en voelt mijn gezicht aan als een babyhuidje!
Dan als finishing touch nog een lekker frisse aftershave er bovenop, en je voelt je dertig jaar jonger!
Waarom? Ijdelheid? Helemaal niet! Mannen weten wel waarom! Want niets voelt zaliger aan dan een frisse, gladgeschoren baard. En hoewel ik zelf ooit eens zo stom was om enkele jaren met baard te willen lopen (zie de smerige foto hiernaast), heb ik toch medelijden met elke man die het nodig vindt een baard te laten groeien. Je voelt je vuil. Onverzorgd! Onfris (bijna had ik geschreven onrein, maar dat woordje laten we maar aan de Halal fanaten).
Dat was trouwens de enige reden dat ik er na een paar jaar de brui aangaf en het harige zootje maar uit mijn leven liet verdwijnen. En pas toen het laatste stoppeltje tot op de huid was afgeschoren wist ik weer wat je fris voelen betekent voor een man. En dat goed gevoel dat wil ik nooit meer kwijt! Vandaar dat ik zo veeleisend ben geworden voor scheersystemen.
En weet je, toch heb ik aan die foto nog een anecdotische herinnering! We kregen ooit een nieuwe hoofdcommissaris. Echt wel een geleerde bol in de meest gunstige zin van het woord. Hij liep nog een tijdje mee in burgerkledij met de vorige hoofdcommissaris alvorens die met pensioen ging. Na zowat een week hadden we al veel van elkaar gehoord, maar waren nog niet voorgesteld. Toen liep ik hem op het lijf. Ik vroeg hem of hij de nieuwe hoofdcommissaris was, en zei hem mijn naam. Hij verschoot en vroeg Ben jij dan een , maar keek dan wat beter en zei Oef! Even dacht ik dat je een noordafrikaan was!
Twee jaar later liep ik, zo fier als een pauw dat ik mijn baard had verwijderd, zijn kantoor binnen. Hij was in gesprek met een vrouwelijke commissaris. Een kwartier lang bespraken we met zijn drieën bepaalde zaken. Geen reactie! Toen hield ik het niet meer uit en vroeg: Maar zien jullie dan niets aan mij?
Ze bekeken me van kop tot teen, maar zagen niets! Pas toen ik het ze vertelde merkten ze het op. Het gaf me stof tot nadenken. Blijkbaar ervaren mensen elkaar meer dan dat ze elkaar echt bekijken. Wie dus denkt zich met een baard te kunnen vermommen is er toch wel aan voor de moeite!
Jawel! Ik weet het! Ik ben, eigenlijk tegen wil en dank, een moraalridder. Een uitgestoten soort. Een soort dat niet meer past in deze moderne wereld. Een soort dat aan het uitsterven is. Gedoodverfd en belaagd. De wereld wilt geen moraal meer. Het maakt je leven alleen maar moeilijker. Het drukt je met de neus op verantwoordelijkheden. Verantwoordelijkheden die we liefst vergeten en ontlopen!
Want zeg nou zelf: een leven zonder zorgen, in harmonie met de openbare opinie, moet toch heerlijk zijn? Dat dit leven niet kan blijven duren omdat het elke vorm van logica mist? Zal ons een zorg wezen! Vandaag schijnt de zon en morgen is er weer een andere dag!
En daarom, eerlijk gezegd, zou ik graag van dat imago van moraalridder af geraken! Mijn lezers zullen me op de duur een ouwe zaag vinden en dat wil ik nu juist niet zijn! En nu weet ik wel dat er maar één manier is om niet voor clown te worden aanzien: De clown niet uithangen!
Maar helaas ik kan het niet laten de moraalridder uit te hangen! Omdat moraal stilaan verdwijnt uit onze cultuur! Omdat ik daarmee een zwart gat probeer op te vullen! Omdat ik het wel moét van me af schrijven. En toch is het een schoentje dat me niet echt past. Zou veel liever meeloper zijn! Een goede pint drinken en de wereldproblemen laten oplossen aan de toog. Maar ja, waar vindt je nog zulke togen sedert het kleine café aan de haven een rookvrij café werd, bevolkt door azijnpissers?
En dus, hoewel de teloorgang van mijn vaderland me hoog zit, kan ik er toch niet blijven over zagen hé? Of toch? Want waar moét je dan over schrijven
- Als je geen straat kunt inwandelen zonder dat indringers je voor de voeten lopen?
- Als eigen volk die indringers niet eens lijkt te zién, lijkt te horen, laat staan er zich een eigen mening over te vormen?
- Als de regering niet eens weet dat een der grootste oorlogen woedt die de wereld ooit heeft gekend? Een geniepige, vermomde oorlog! Verscholen achter terrorisme. Vermomd onder ramkraken. Maar geprezen als humane multicultuur!!!
- Als s lands grenzen zijn afgeschaft?
- Als s lands cultuur steeds verder vervaagt?
- Als s lands volk totaal niet reageert? Integendeel, steeds weer voor hetzelfde soort paljassen blijft stemmen?
Wat doe je dan als rechtgeaarde Vlaming? Moraliseren? Maar moraal is een vies woord geworden! Ooit zal het ook wel verboden worden, net als het roken op café en het benaderen van vrouwen.
Waarmee ik maar zeggen wil, voor wie het nog niet heeft begrepen, dat mijn inspiratie voorlopig nog maar eens in een dipje zit en ik vind dat ik het maar wat rustiger aan moet gaan doen, en hopelijk lukt me dat. Zoniet worden mijn schrijfsels te eentonig en wordt de kwaliteit ingehaald door de kwantiteit.
En dus ga ik maar eens op zoek naar andere inspiratie, en loop desnoods maar met een blinddoek voor ogen de straat op.
Waarbij Chico dan maar als blindengeleidehond moet fungeren.
Dan pas kan ik me één voelen met mijn volk: als blinde onder de blinden!
In de loop der tijden heeft de wereld enorme evoluties meegemaakt. Sommige volkeren bleven steken in geïndoctrineerde religies en bleven bijgevolg dom, arm en onproductief. Initiatieven werden zoveel als niet genomen. Het succes van die religies stak hem vooral in het feit dat wie dom wordt gehouden niet weet dat hij dom is en alles beter denkt te weten dan anderen! Daardoor bléven ze dus maar dom en was er geen gevaar dat de geloofwaardigheid van de religie in het gedrang zou komen!
Weer andere volkeren dan, werden intelligent genoeg om zich van het juk der religies te bevrijden en een menswaardig bestaan op te bouwen. Een bestaan dat gebaseerd was op humanisme, wetenschap en technologie. Wie intelligent was, kreeg alle mogelijkheden om te ondernemen. Wie poten aan zijn lijf had, kon bij die ondernemers terecht voor het zwaardere werk. We veegden voor eigen deur, en dat was maar goed ook! Dat moesten de anderen ook maar doen en zo zou de hele wereld proper worden!
Helaas! Niet de hele wereld bleek het zo te zien! Meerdere volkeren bleven bij de pakken, en bij de zaligmakende godsdiensten zitten! Wachtend op mirakels, verlangend naar de dood om eindelijk dat beloofde paradijs te vinden. En helaas, dat doen ze nog altijd! Onvoorstelbaar!
Maar hier werd gewerkt en gezwoegd voor een beter land. En het lukte! De welvaart steeg, de levensomstandigheden verbeterden. Kortom, we waren het aan het maken! En dan kwamen plots al die vreemde volkeren toegestroomd die nooit voor eigen deur hadden geveegd. Nooit een poot hadden uitgestoken om te ondernemen. Maar nu wél jaloers waren op onze welvaart.
En de politici dom als altijd deelden gretig onze welvaart met die vreemden. Niet eens vermoedend dat als je iets deelt, het teveel al gauw overslaat naar tekort. Tekort voor eigen volk als het al eens iets minder goed gaat. En als hier en daar een klein Belgje durfde opstaan en fluisteren dat zoiets toch niet kon, werd hij maar snel de mond gesnoerd door antiracismewetten.
En tot overmaat van ramp werd ondertussen nog een ander mechanisme op gang gezet! Mensen kregen steeds meer vrije tijd, en die tijd gebruikten ze om hun kindjes nu eens lekker te gaan verwennen. Zijzelf hadden het nu immers beter, en dat gunden ze hun nageslacht ook. Dachten er niet bij na dat wat kinderen vanaf de prille jeugd wordt geleerd, bepalend zal zijn voor hun toekomst!
En wat vanaf de prille jeugd werd aangeleerd was verwenning! Steeds meer! En jong geleerd is oud gedaan natuurlijk. De gevolgen lieten zich raden: steeds meer luie generaties werden de wereld ingeschopt zonder enige voorbereiding op de vele moeilijkheden die het leven nu eenmaal genereert!
Ze hadden alleen maar verwenning geleerd. En ze bleven verwenning eisen. En dat kregen ze ook! In de vorm van dopgeld, leefloon en andere wansmakelijke dingen, in het leven geroepen door politici die ook al niet verder keken dan de neus lang was.
En het onvermijdelijke gebeurde: duizenden potentiële arbeidskrachten genoten van de dop omdat ze geen werk vonden, maar ook bleken er plots duizenden arbeidskrachten te weinig om de industrie op gang te houden! Toén al had de politiek een rekenoefeningetje moeten maken om de oorzaak van dit plotse tekort op te sporen. Was nochtans niet ver te zoeken! Een hond zou het ruiken! Gewoon het tekort aan de ene kant opvullen met het teveel aan de andere kant! De wet van de communicerende vaten, weet je wel? Neen! Dat weten ze niét in de Wetstraat!
Want rekenen en politiek gaan blijkbaar niet goed samen! Ze rekenden wel, maar hoe kan het ook anders, ze kwamen tot de verkeerde slotsom! In plaats van de luiaards uit bed te halen, importeerden ze nog meer vreemdelingen! Tja, hoe kan het ook anders als je geen verstand hebt van wiskunde! Niet vooruit kunt rekenen en bijgevolg maar blijft denken dat je oplossing de juiste is!
Waar ze al evenmin rekening mee hielden was dat die vreemden al gauw door zouden krijgen hoe het hier werkt, en alle trucjes zouden weten uit te vinden om zo kort mogelijk te werken en zoveel mogelijk steun te genieten! Het paard was dus nog maar eens achter de wagen gespannen! En ze zouden er nog veel gaan achter spannen om hun bekrompen ideeën toch maar een kans tot slagen te bieden!
Ja, die vreemden moeten ook al niks hebben van alle sinten in onze kerk. Maar van Sint Tikaat zijn ze wél helemaal niet vies! Want als je goed staat met dié worden al je financiële problemen in één klap opgelost, en wel uit de zak van die idiote blanke belastingsbetalers! En lachen dat ze met ons doen! Dommere regeringen hebben ze waarschijnlijk nog nooit ontmoet. Dommere kiezers nog minder.
Ze zullen hem wel temmen, die fiere Vlaamse leeuw! Werkers belasten, luiaards verwennen! Is de leuze van de eeuw.
Een beetje geven en veel nemen, En de Vlaming kruipt in t zand. Nu de leeuw niet meer kan klauwen, Nu zijn tanden zijn verpand.
Waar is de oude fierheid toch gebleven? Waar is dat fiere Vlaamse bloed? Het loopt gewoon te beven, Verwend met suikergoed!
Bij het opruimen van wat oude spullen stootte ik plots op een vergeten organiserzoals zon ding toen noemde. Een digitaal toestelletje waarmee je kon schrijven, rekenen, adres- of andere lijsten kon opslaan die je dan altijd op zak had, en zelfs kon je er fotootjes mee maken. Fotootjes van zero kwaliteit, niet eens één megapixel groot. Er zat zélfs een pc link op om het ding met je pc te verbinden. Iemand had het me ooit gegeven als waardevol cadeau, want die dingen waren toen heel erg in. Hoe lang was dat ook weer geleden? Zeven jaar? Hoogstens tien? Ik weet wél dat ik toen nog werkte met Windows Millenium op mijn pc!
Nu bekijk ik het dingetje hopeloos voorbijgestreefd en waardeloos geworden! Ingehaald door de voortschrijdende technologie. Ooit heb ik er één foto mee genomen: van mijn parkietje. Maar dat bleek een enorme teleurstelling want ocharme, het hemelsblauwe beestje zag er oranje en purper uit! Nooit nog een tweede foto genomen! Weg met dat ding dus!
Maar in amper een decennium heeft de digitale fotografie de markt nu toch wel helemaal veroverd. Van die oude, vakkundige fotograaf is nu een marginale figuur gemaakt. En niet zonder reden! Met alle respect voor de verdwenen stiel van fotograaf, het had vroeger toch heel wat voeten in de aarde alvorens je een kiekje gebruiksklaar in je fotoalbum kon plakken! En bovendien had je helemaal geen inbreng in het eindresultaat. De fotograaf ontwikkelde je filmpje naar eigen smaak en vakkennis en daar moest je maar genoegen mee nemen. Veel fotos maken was trouwens ook een kostelijke aangelegenheid.
De meeste amateurs lieten het dan maar voor de moeite of beperkten zich tot echt belangrijke momenten:
- Annemie trouwt
- Annemie is zwanger
- Annemie op de eerste communie van zoonlief: zoontje wat schamel uitgedost, maar Annemie stal de show in de laatste nieuwe outfit.
- Annemie op de plechtige communie: zoontje in de allernieuwste outfit Annemie met wat kilootjes meer in een voorbijgestreefd pakje.
- Annemie op zoontjes huwelijk: Annemie lijkt op een uitgezakte taart, maar is opgetuigd als een circuspaard.
En dat was het dan: alleen maar de hoogtepunten van het leven. Toen Annemie er nog wat meer kilootjes ging bijkrijgen hoefden fotos al helemaal niet meer.
Nu echter wordt er maar op los gekiekt. Het is een fluitje van een cent geworden, er hoeft geen derde partij meer aan te pas te komen, en of je nu tien of duizend fotos maakt, het kost je zoveel als niets!
En dat alles heeft zo zijn voor- en nadelen. Voordeel is dat de jongere generaties later op een enorm grafisch gedocumenteerd leven zullen kunnen terugkijken, en niet enkel maar op een paar hoogtepunten.
Nadeel is dat we nu overspoeld worden met kiekjes die geen kat interesseren, tenzij de makers ervan. Maar nu komt het: de nieuwe digitale en virtuele technieken zetten die makers er toe aan al die kiekjes online te zetten, ze in hun blog te publiceren, ze in powerpoints te verwerken en ze op die manier via mail in ieders maag te rammen! En daar begint de ellende natuurlijk! De reisavonturen van Juul van de beenhouwer van Kommersbonten moeten nu persé de wereld rond gaan met:
- Annemie aan de toren van Pisa;
- Annemie aan het Louvre;
- Annemie aan het strand;
- Annemie in Bikini;
- Annemie zonder bikini
En daar zijn we dan maar weer vertrokken voor een paar saaie uurtjes! Jawel, want als je vroeger persé je heldendaden op reis aan buurman wou tonen, kwam je af met een bescheiden envelopje van Kodak met een dertigtal kiekjes. Nu heb je niet genoeg aan een kruiwagen vol! Arme buurman!
En dan de bloemetjes en de bijtjes: de eerste roos in mijn tuin; de tweede roos in mijn tuin; de laatste roos in mijn tuin; mijn tuin zonder rozen; mijn tuin vol kabouters Niks is nog te gek om er de wereld mee te vervelen!
En dan is er nog een ander nadeel: op de duur zit je met duizenden kiekjes opgescheept en weet je niet meer welke je wilt behouden en welke niet! Groot dilemma! Ze allemaal behouden geeft als resultaat alleen maar dat je door het bos de bomen niet meer ziet. Ze wissen houdt dan weer het risico in dat het je ooit spijt!
Tja dat zijn nu eenmaal de moderne tijden. Maar ik geef graag toe dat het stukken beter is dan vroeger. Maar om via al die fotos een terugblik op ons leven te kunnen werpen, zouden we eigenlijk een tweede leven nodig hebben ! En dat hebben we nu eenmaal niet hé? En wie na ons komt zal wel maling hebben aan al die kiekjes en komen ze, mét de harde schijf en mét de afgedankte pc in de afvalcontainer terecht. Niemand wordt er beter van, maar we hebben ons toch geamuseerd.
Maar als ik dan plots vaststel dat ik ondertussen zelf al zowat vijfhonderd fotos van Chico op mijn harde schijf heb staan in minder dan een jaar dan ga ik me toch wel vragen stellen! Vooral de vraag: Wat mot ik daar nou mee? Niet dat ze in mijn weg zitten, ver vandaar! Niet dat ik vind dat ik ze niet moest gemaakt hebben. Alleen:
Wat voor de drommel Nu aanvangen met die rommel?
Och ja digitale fotografie hé? Het is allemaal zo mooi, zo simpel, zo goedkoop. Zo vanzelfsprekend. Maar we zijn er ook allemaal zo gauw op uitgekeken! En toch doen we tegen beter weten in verder. We zouden eens een uurtje van ons leven niét in beeld moeten gezet hebben! Hoe spijtig zou dat wel niet kunnen zijn?
Ik vind het toch allemaal de moeite waard om even bij stil te staan. We leven in het druk op de knop tijdperk. Er zijn nog maar weinig dingen die je niet met een druk op de knop kunt verwezenlijken binnen de seconde. Maar dat schept verveling! Dat wiegt de hersenen in slaap! Ontneemt je de ontwikkeling van eigen initiatieven en denkwerk. Voor ons, oudjes, is dat minder erg. Maar ergens moet het toch wel invloed hebben op de verdere ontwikkeling van de jeugd denk ik. Alles is kant en klaar gemaakt. Enkel nog de druk op de knop is hun eigen inbreng. Niet echt veel hé?
Welk boeiend en lonend leven moet de fotograaf hebben gehad in de lang vervlogen tijden van de camera obscura? Een hele poespas om eerst het houten statief juist op te stellen, zwart doek over zijn kop, scherpte minutieus met de hand instellen, dàn op de knop drukken en dan maar snel naar de donkere kamer lopen, ontwikkelen en hopen dat er iets moois uit de bus komt.
De spanning moet te snijden zijn geweest voor die mensen. De arbeidsvreugde ook. Zou het soms dat niet zijn wat we nu allemaal zo missen? Al onze wensen gaan in vervulling met een druk op de knop of een klik van de muis. Alleen werden nog geen muizen uitgevonden die de daarop volgende vervelende leegte kunnen wegklikken!
Hetzelfde fenomeen doet zich voor in de muziek: als je vroeger puntzuivere muziek wilde horen zonder geruis of gekraak moest je je vinylplaten zorgvuldig onderhouden; je geluidsinstallatie goed uitkiezen, je luidsprekers juist opstellen en dan pas kon je genieten.
Maar was het eigenlijk wel genieten van de muziek? Of was het genieten van je eigen inbreng in het hele gebeuren? Ik denk dat het bij mij toch vooral dat laatste was.
Dwalend door de virtuele labyrinten van internet .
Zoekend naar commentaren over het starterspakket voor migranten
Stoot ik op veel meer startproblemen dan starterspakketten! En startkabels zullen hier niet helpen denk ik!
De Marokkaanse gemeenschap staat (nog maar eens) op zijn kop! De doelgroep van dit humane gebaar nog wel! t Is toch nooit goed voor die gasten hé?
De tekst zou denigrerend zijn. Onder andere omdat er in staat dat het veel regent in België en ze maar best een paraplu meenemen. Maar voor die lui is dat zoveel als zeggen: Jullie zijn toch maar een stelletje achterlijken die dat niet weten!
En daar gaat Geerts welgemeende initiatief! Zou hij nu nog altijd niet doorhebben dat je elke zin, elk woord, elke letter, tot op de gram moet afwegen alvorens je een tekst opstelt voor Moslims? Want die lézen niet. Die pluizen uit of ze toch maar niks kunnen terugvinden dat ook maar in het minst naar racisme ruikt. Of ze echt niets kunnen vinden waardoor ze zich op de teentjes getrapt kunnen voelen en luid kunnen gaan janken!
Verdorie! Wat hebben we die lui toch in de watten gelegd! Wat hebben we ervan gekweekt? Is dàt wat de regering integratie noemt? Honderd keer je tong in je mond moeten omdraaien alvorens ook maar één woord te durven zeggen?
Wel Geert, zo gaat het nu zowat altijd met minderheden. Van welke planeet kom jij dat je dat niet lijkt te weten? Voelen zich altijd minderbedeeld. Met maar één doel: méérbedeeld te worden en de meerderheid de loef af te steken! Bij sommige vreemde minderheden gaan de belangen zelfs nog een heel stuk verder! Leg het stil, jongen! Gooi de riem er af! Daar valt toch niet mee te palaveren!
Ik hoop maar dat Meneer Bourgeois minder startproblemen heeft met zijn ministeriële wagen dan met zijn starterspakket. Anders zou hij ook wel voor een paraplu moeten zorgen om in zijn parlement te geraken.
Ben trouwens benieuwd of er ook een paraplu in dat starterspakket steekt. Voor zover ik weet steekt er onder andere een video in en een brochure. Maar ik maak me sterk dat er ook nog een hele zak Sinterklaaskoeken en een potje honing in steekt als lokkertje.
Lokkertje voor wat eigenlijk? Om het legertje werkloosheidzoekenden in België te komen aandikken?
Enfin, er zijn nog maar eens een paar miljoentjes verspild aan dat pakketje. En het is al gewraakt door de doelgroep zelf! De Vlaming zal het gelag en gelach wel betalen! Niks aan de hand. Dat zijn we toch al gewoon!
Gepikt uit een artikel in De Standaard, over het debat met Minister Bourgois in Terzake op woensdag 9 mei, dat in de overdreven diplomatieke bewoording heel duidelijk de angst van de politieke wereld (en van de pers) weerspiegelt:
Het is de bedoeling dat de mensen met het pakket hier hun weg vinden, klonk het nog. Bourgeois zegt niemand te willen stigmatiseren of af te willen schrikken, maar de cijfers tonen dat het niet onnodig is. Er zijn een aantal rechten en vrijheden die men moet weten.
Wel, onder de opsomming hierboven mis ik vooral één woordje. Een woordje dat blijkbaar niemand meer durft uit te spreken als het om migranten gaat: Plichten!
Rechten en vrijheden hoeft niemand hen te leren! Die kennen ze veel beter dan wij. Maar plichten? Dàt is andere koek! Dat is weer zoiets dat zij aan ons zullen uitleggen in plaats van wij aan hen!
Starterspakket voor parasitisme? Kom nou Moeten we dààrmee dan maar Zonderhaatstraten aanleggen? Desondanks is dit toch een lovend initiatief, maar helaas genomen door mensen die niet weten waar ze mee bezig zijn.
Met dit pakket hun weg vinden? Wat moeten we ons daarbij voorstellen? Een kaartje van België met alle OCMW kantoren en andere snoepwinkeltjes aangestipt?
Nog iemand iets aan toe te voegen? Neen? (Klop!) Dan verklaren we deze zitting voor gesloten.
Men zegt dat oorlog een noodzakelijk kwaad is. Zonder oorlogen en massale moordpartijen wordt de wereld namelijk overbevolkt.
Klopt! Helaas!
Maar voor wie verder kijkt dan simpelweg het afslachten van het teveel, zijn er andere mogelijkheden dan geregulariseerde moord en doodslag. We moeten het alleen maar willen zien, en willen toepassen!
En met alle respect voor de miljoenen doden in wereldoorlog twee, moeten we ons toch ook afvragen hoe overbevolkt de wereld er nu zou uit zien als die oorlog er niet was geweest. Als die miljoenen doden zich ondertussen ook al hadden kunnen vermenigvuldigen tot miljarden? Miljarden die uiteindelijk toch als overschot zouden moeten afgeslacht worden?
Hallucinant alweer! Geboren worden alleen maar om in een oorlog te moeten sterven als overschot! Als onkruid dat moet verdelgd worden, willen de juiste planten blijven leven!
Moeten we dan maar stellen dat de wereld het niet kan rooien zonder oorlog, moord en geweld?
Ja, als we onze oogkappen ophouden en maar één oplossing zien: het overtollige uitroeien.
Neen als we even naar een alternatief zoeken: het overtollige niet laten geboren worden!
De mens zou toch moeten begrijpen dat hij zich niet eindeloos kan blijven vermenigvuldigen en dat die ene kleine wereld niet helemaal kan worden uitgeput om die steeds groter wordende massa te voeden! Enerzijds uitgeput door massaproductie van voedsel, benodigdheden en gadgets, anderzijds door onvoorstelbare afvalbergen met nutteloos geworden spullen. Spullen die we teveel hadden. Spullen die we niet eens hadden moeten kopen.
Zelfs een verstokte moederkloek zou moeten begrijpen dat, als ze voortdoet zoals ze bezig is, ze alleen nog maar kanonnenvlees zal baren!
Dat de individuele menselijke natuur niet toelaat die barenszucht te stoppen, kan ik begrijpen. Iedereen denkt veel te veel aan zichzelf en kijkt argwanend naar de anderen:
- Als dié er vijf hebben, mag ik er toch ook vijf hebben?
- Wat baat het als ik me beperk als die anderen er maar op los baren?
En in het allerergste geval:
- Mijn ras moet overheersen. En dat kan alleen maar door aan de lopende band kinderen te baren! Kinderen die ooit krijgers zullen worden. Kinderen die zullen vechten en moorden om ons ras te laten overheersen kinderen die ooit gedood zullen moeten worden in de strijd!
Geen erg hoogstaande motieven dus, maar zo werkt het nu eenmaal. En aan de slogan als elk voor eigen deur veegt heeft niemand een boodschap, wetend of denkend dat anderen dat toch niet zullen doen. En dus veegt niemand voor eigen deur.
Wel, daarvoor juist hebben we wereldleiders nodig. Wereldleiders die niet terugdeinzen voor de onsympathieke maatregel tot strenge geboortebeperking. Als elk koppel maximaal één nieuw koppel, twee kinderen dus, op de wereld mag zetten, dan kàn de bevolking niet meer stijgen en zou oorlog helemaal overbodig worden.
Migreren zou ook niet meer noodzakelijk zijn, want wélke volkeren migreren? Zij die bandeloos en onverantwoord hun land volstouwden met nakomelingen. Tot dat land die nakomelingen niet meer kon voeden en het volk een andere uitweg zocht. En die was gauw gevonden: migreren naar landen waarvan de bewoners verstandiger waren in hun voortplantingsdrift. Dié moeten dan maar het gelag betalen!
Nou ja, zo werkt het nu eenmaal. Maar niemand blijkt het door te hebben. De Europese Wetstraten al het allerminst. Of zal het hun zorg niet wezen als weeral eens een bloedige oorlog losbreekt? Eigenlijk niet, want die zullen wel weer een veilige uitweg vinden om het vege lijf te redden en, ver van het strijdgeweld, de bevolking tot nog meer geweld op te roepen.
Tot hier de politieke kant van de zaak. Maar nu komt het: wat is de rol van de vrouw in dit alles? Beseft ze wel wat ze aanricht met haar barensdrift? Beseft ze wel dat ze de speelbal is van alle oorlogszuchtige staten en religies? Dat die vooral op hààr natuurlijke driften inwerken om de noodzaak tot oorlog glansrijk gecreëerd te zien?
Een vijftiental eeuwen katholiek godsdienstonderricht hebben ook ons weten in te palmen: de vrouwelijke barensdrift werd de hemel in geprezen. De mannelijke driften daarentegen werden verwezen naar de hel, tenzij het, zuiver en heilig, om het verwekken van nakomelingen ging. Al de rest was taboe. Onthouding werd het toverwoord als het niet om voortplanten ging. Als voorbeeld moesten de dienaren van de kerk dan maar een kuis leven gaan leiden. Celibaat, noemden ze dat. We hebben ondertussen al ondervonden wat daarvan gekomen is!
Maar zo konden ze beide geslachten voor hun kar spannen: de vrouw hoéfde zich niet als speelbal van de man te laten gebruiken als het niet om nakomelingen ging! De man moest zich maar leren beheersen.
En die arme man die moest maar een voorbeeld nemen aan de vrome priesters en paterkens. Zijn zware werkdagen doorkomen voor een mager loon, terwijl het enige gratis pleziertje dat de natuur hem had gegeven, hem prompt werd afgenomen door gewetenloze lieden die vooral inspeelden op de ziel van de vrouw. Is het verwonderlijk dat hij zijn pleziertjes dan maar in grote hoeveelheden alcohol ging zoeken?
Gelukkig! We hebben dit onnatuurlijke juk van onze schouders gegooid. Maar de nasleep blijft werken! Zéker in het hoofd van de vrouw. Veel vrouwen zijn nog altijd gecharmeerd door woorden als onthouding en zelfbeheersing. Het geeft haar de valse kick dat de man haar niet om de seks heeft gehuwd. Ze begrijpen niet eens dat de seksuele aantrekkingskracht juist het hoofdonderdeel is van de liefde van de man. Wat zou het! Seks kun je toch geen liefde noemen? Dat heeft de kerk toch al eeuwenlang gepredikt?
En ja, het blijft nawerken. Ik vrees voor nog héél erg lang! Zéker nog tot de volgende stap in onze evolutie. Maar wanneer die stap zal worden gezet kan niemand voorspellen. De religie heeft ons vele eeuwen laten verliezen door ons dom en onwetend te houden. Nu maar afwachten en zien hoeveel eeuwen er zullen nodig zijn om alles terug tot de natuurlijke en normale proporties te brengen.
En nu begrijp ik ook wel dat deze oplossing voorlopig nog een utopie is. Al hoeft het dit niet te zijn. Maar het is het toch, en wel om één enkele reden:
De meerderheid wil dom blijven! Vooral dan die meerderheid die zich, trouw aan de trend, zo graag 'humanist' noemt, zogenaamd humanistisch te werk gaat en daarmee regelrecht op nieuwe grote afslachtingen aanstuurt!
Dagenlang herfstweer in de lente. Je zou voor minder depressief raken! Grijze luchten, donkere wolken, een ijskoude, snijdende zeewind bah! Ik ben wel geen pessimist, maar vind toch dat er voor alles een tijd is, en dat zouden ze hierboven toch ook moeten weten? Gelukkig dat Chico er was om mijn dagen wat zonniger te maken!
Maar dan op een morgen sta je op en schijnt voorwaar de zon! En dat maakt het allemaal weer goed.
Na de coffee black and cigarette snel Chico wakker schudden en naar buiten! De was- en scheerbeurt kan wachten! Trouwens, ik bén al half gewassen door de likkende tong van een weeral hyperactieve Chico!
Zodra ik de glazen voordeur open, wacht me een verrassing! Wat zeg ik? Een waar nasaal genot! De doordringende geur van verse bloemen dringt mijn neus binnen als een waar orkest van honderden violen!
- Meidoorn! Schiet het door mijn hoofd. En nu heb ik wel totaal geen groene vingers, en kan een roos maar moeilijk van een brandnetel onderscheiden, maar ik geloof wel dat ik dit keer juist ben: grote struiken met allemaal piepkleine witte bloempjes in trossen. Geurend als wàt. Nou ja, als het geen meidoorn is zal het wel iets anders zijn. Maart- of Aprildoorn, het zal me worst wezen. Het ruikt in elk geval heel lekker.
En die waren er gisteren nog niet. Of ik merkte ze gewoon niet op onder de grijze, koude lucht! En ruiken deden ze gisteren ook al helemaal niet.
Héérlijk, die lentegeur. En naar het voorbeeld, me aangeleerd door Chico, volg ik mijn neus. Alhoewel de neus van Chico altijd weer naar meer vieze dingen toe leidt! Maar toch zelfs hij loopt nu feilloos op die welriekende struiken af, en deponeert er prompt het minder welriekend eindproduct van zijn spijsvertering onder. En nu is het plaatje helemaal af: het pakje onder de kerstboom. Maar dat kan het parfum van de natuur niet verminderen.
Even sta ik voor een dilemma: netjes oprapen en in een der vuilbakken deponeren? Maar dan slaat de bedwelmende geur van die bloempjes me weer in de neus en ik vind dat ze voor al hun werk toch wel een beetje meststof verdiend hebben. Laten liggen dus maar. Chico is blijkbaar van hetzelfde oordeel, want zijn achterpootjes beginnen al naarstig de drol te bedekken met tonnen aarde. Geen kat die dàt nog vindt!
En dan, na gedane arbeid, kijkt hij vragend achterom. Zo goed?
Natuurlijk is het goed. Weer een poepzakje uitgespaard. Gerustgesteld trippelt hij door en zijn geluk kan niet meer op als hij ziet dat Toby net buitenkomt met zijn bazinnetje. Heftige begroeting! Chico verdwijnt helemaal onder de harige witte Toby. En dan weer verder.
In een warm en zonnig hoekje van een graspleintje liggen Romeo en Julia te genieten van de veelbelovende morgen. Romeo en Julia zijn twee wilde eenden die naar hier zijn overgewaaid en meestal wat rondzwemmen in een van de vele waterpartijen met fonteintjes. Hun naam weet ik persoonlijk uit de mond van de meter: ook een hondenbazinnetje, maar eentje dat aan alles wat in de natuur leeft een naam geeft. Romeo en Julia dus. Dag Romeo en Julia!
Chico bekijkt ze even likkebaardend, maar houdt zich toch in en laat de beestjes rustig liggen. Ze achten hem trouwens ook geen blik waardig. Niet eens een kwaak van hun grote bek! Vroeger was hij er op afgeschoten, maar leerde ondertussen al dat dit geen zin heeft en ik hem toch terugtrek met de lijn.
Oei! Nu wordt het even opletten, want weer op weg naar huis en net voor ik de straat over wil zie ik Lola lopen met haar baasje. In het park aan de andere kant van de straat, mijn kant. Lola is een lichtbruin chihuahua-buurmeisje en het favoriete liefje van Chico. Als de bliksem maak ik dat we de straat over zijn want bij ondervinding weet ik dat Lola zelden aangelijnd is. En beter nog weet ik dat, als ze Chico ziet, er geen houden meer aan is. Zou zó de drukke straat tussen de parkjes over rennen! Hoé baasje ook maar zou roepen.
Maar het loopt goed af. We zijn nét de straat over als Lola komt aangestormd als een pijl uit een boog, en geen oog meer heeft voor haar baasje. Nét op tijd. Oef! En dan volgt er nog een fikse stoeipartij tussen die twee geliefden. Hartverwarmend om aan te zien! Lola is een paar maand ouder dan Chico en moet dat ook altijd weer demonstreren. En Chico, dom kalf als hij is, legt zich dan op de rug om zich te laten belikken! Maar zij wil blijkbaar méér, en zodra hij weer op zijn poten staat bespringt ze hem, met haar voorpootjes stevig rond zijn lijf. Alsof ze hem wil tonen hoe het moet!
En ik word voorwaar jaloers! Waarom kunnen onze vrouwtjes ook niet zo zijn? Waarom moesten wij hoognodig evolueren? Ons gedragen naar de geldende normen in plaats van naar onze natuur?
De rest van de dag? Er is geen rest, want kort nadien slopen de gluiperige wolken weer binnen, als het doek dat dichtschuift in de bioscoop, nét als de film mooi belooft te worden. Sik!
Maar al met al was ik toch blij tenminste een mooie morgen te hebben mogen meemaken, en éventjes te hebben kunnen dromen van de lente. Voor mooie dagen moeten we dan maar nog even wachten!
Oei! Nu heb ik me wel een heel explosieve titel op de hals gehaald!
Men zegt:
1. De vrouw komt van een andere planeet. Namelijk Venus (planeet van de liefde).
2. De vrouw heeft een heel hoge aaibaarheidsfactor!
3. De vrouw is geschapen voor de liefde.
4. De vrouw is het zwakke geslacht.
5. De man is de harde noot in de wereld. Komt van Mars, de oorlogsplaneet.
6. De man is het sterke geslacht.
7. De man heeft geen gevoelens. Aaibaarheidsfactor zero.
8. De man weet niet wat liefde is.
En dan, als jonge man, weet je maar al te goed dat die vier laatste eigenschappen klinkklare nonsens zijn. En met die vier eerste, zogenaamd vrouwelijke kwaliteiten in je achterhoofd, verlang je naar het moment dat je van al die ingebakken vrouwelijke gaven kunt gebruik maken. Want al die gunstige kwaliteiten van de vrouw trekken je van nature heel erg aan. Leve het vrouwelijke geslacht dat van het leven één groot feest weet te maken!
En dan komt de ontnuchtering. Meestal al bij de eerste ervaringen:
1. De vrouw? Van Venus? Ja misschien voor een tijdje. Tot ze je liggen heeft!
2. De vrouw? Aaibaar? Misschien, als je je een proces wegens ongewenste intimiteiten op de hals wilt halen!
3. De vrouw? Geschapen voor de liefde? Ja vooral dan voor wat ZIJ van liefde verwacht, en er totaal anders uit ziet dan de mannelijke beleving ervan!
4. De vrouw? Zwak? Waarom moet de man dan altijd weer naar haar pijpen dansen?
5. De man? Hard? Ja onder de hamer van de vrouw misschien wel!
6. De man? Sterk? Jawel! Als hij dat moet zijn van de vrouw. Dikwijls tegen beter weten in, maar de vrouw heeft nu eenmaal niet genoeg lef om wat ZIJ wil (en meestal verkeerd is) zelf in de praktijk te brengen.
7. De man? Geen gevoelens? Veel meer dan de vrouw, maar de vrouw aanvaardt ze niet! Ze zijn niet vrouwelijk genoeg. Geen gevoel? Kom nou! Als vrouwen konden voelen zoals een man zou er geen sprake zijn van seksuele intimidatie en zou zon intimidatie eerder heerlijk aanvoelen!
8. De man? Niet weten wat liefde is? Wijs kleuterspreukje: Wat je zegt ben je zelf!
Als je dit alles bedenkt, dan vraag je je af hoe ook maar één vrouw het waard kan zijn een man te vinden die van haar houdt! En toch gelukkig voor haar is de mens nu eenmaal een sociaal wezen. Een wezen dat iemand nodig heeft om lief en leed te delen. En helaas, dat lief en leed delen moet nu eenmaal met het andere geslacht! Zo zijn we geprogrammeerd en zo wil de natuur het. En ook gelukkig voor haar is de man een pak minder veeleisend dan zij.
En dus zit er voor de man niets anders op dan onder het zwakke geslacht het minst kwade te proberen te vinden. Velen hebben daar de moed niet toe. Anderen denken dat vrouwen die normaal reageren toch wel moeten bestaan en blijven maar zoeken. Het zijn de slechtsten nog niet en hopelijk vinden ze dat ooit. Maar het merendeel moet zich tevreden stellen met zware compromissen!
Maar ach, mits af en toe je mond dicht te plakken en een vuist in de zak te maken valt het allemaal nog wel mee hoor! We kunnen moeilijk zonder, we hebben ze nodig, en de scherpe stekels nemen we er dan maar bij. Er zit helaas weinig anders op! Het is dát of de eenzaamheid.
Maar dan komen we terecht bij de opvoeding. Ook daarin hebben beide ouders hun eigen specifieke taak. Taken die eigenlijk helemaal tegengesteld zijn. De vrouw is van nature uit gemaakt om haar kinderen lief te hebben, te voeden en te verwennen. De man heeft daar niets op tegen, maar daar is een tegengewicht voor nodig. Een tegengewicht dat er voor zorgt dat de kinderen ooit volwaardige volwassenen kunnen worden die tegen een stootje kunnen. Een man voelt die noodzaak perfect aan. Net zoals een vrouw de noodzaak voor liefde geven aanvoelt, of zou moeten aanvoelen. Maar helaas, daar loopt het heel dikwijls helemaal spaak!
Zelfs als de vrouw er al van overtuigd is dat zulk tegenwicht er moet zijn, dan zegt haar betweterige natuur al direct dat het op haar manier moet! En dat fenomeen steekt meer en meer de kop op in onze samenleving. De man mag niet meer naar eigen oordeel handelen! Niet meer van meet af aan ZIJN taak en verantwoordelijkheid in de opvoeding opnemen. Neen. Hij moet wachten tot de vrouw het goed verprutst heeft en gaat beseffen dat ze nergens komt met enkel maar háár visie op opvoeden!
En dan pas mag hij proberen te genezen wat eigenlijk had moeten voorkomen worden! En dat moet hij dan nog doen volgens háár instructies! En zéker niet volgens zijn eigen mannelijke natuur! Hopeloos! Totaal hopeloos. Niemand kan tegen zijn natuur in reageren en ook nog geloofwaardig overkomen. En dus werkt die tussenkomst niet. Ten eerste is het er al telaat voor, ten tweede moét het op de vrouwelijke manier!
Hoé in s hemelsnaam kan zoiets werken? Een man die op een vrouwelijke manier orde op zaken moet stellen, en dan nog maar pas als alles al goed ontspoord is! Maar de nieuwe man doét het en stelt er zich geen vragen bij. Ik werd er ook ooit toe verplicht, maar stelde me er verdomd veel vragen bij en wist drommels goed dat het op die manier niet kon werken.
Het toverwoord hier is: evenwicht! Aanvaarden dat het andere geslacht andere gevoelens heeft, maar ook aanvaarden dat beide soorten gevoelens er nodig zijn om tot een evenwichtige opvoeding te komen. Niét vanaf de adolescentie, maar vanaf de wieg! De man beseft dat. De vrouw steeds minder naarmate ze zich meer geëmancipeerd voelt. En vooral sedert ze zich vér boven de man verheven acht! En vrouwen die wél aanvoelen dat er discipline nodig is, proberen zich liever om te scholen en het zelf te doen in plaats van de man zijn mannelijke rol te laten vervullen. Dat doen ze dan op hun manier! Wat natuurlijk helemààl tot mislukken gedoemd is.
In het beste geval kom je dan tot een halfslachtige oplossing door op de valreep toch nog een halfslachtige inbreng van de man.
Ik heb het al gezegd: in mijn hoekje van België zaten, in mijn politieperiode dan toch tenminste, maar weinig allochtonen. Waren er niet zo heel erg welkom. Beroepshalve heb ik er dan ook maar weinig mee te maken gehad. Alleen maar een paar keer. Maar dat was genoeg om me onmiddellijk te doen inzien welk vlees ik in de kuip had. En me nu gelukkig te achten dat ik er niets meer hoéf mee te maken te hebben als politieman.
Want daar valt geen zinnige discussie mee te voeren. Daar kun je niets aan uitleggen! Compleet verloren tijd. Ooit geprobeerd, met als enig resultaat dat ik me begon af te vragen of ik nu gek was, droomde, of met een gek had te maken.
Ik kan het maar op één manier, kort en goed, verwoorden:
Probeer iets dat min of meer ingewikkeld is uit te leggen aan een zinnige mens. Als hij het niet begrijpt zal hij je vragen:
- Ik begrijp je niet. Leg dat nog eens uit?
Probeer hetzelfde uit te leggen aan een Moslim. Als hij het niet begrijpt zal hij je zeggen:
- Je begrijpt me niet. Ik zal het je uitleggen.
En dat zegt alles! Laat dat doordenkertje maar even goed doordringen en dan zul je wel begrijpen dat je je nooit moet laten verleiden tot een dergelijk gesprek! Je bent al verloren alvorens je ook nog maar één woord hebt gesproken.
Het heeft me altijd al verwonderd hoe dom de ouden waren om zich door de eeuwen heen toch steeds weer in bloedige oorlogen te laten storten voor niks eigenlijk! Voor sprookjes, onder het mom van een of andere god of afgod, hen ingelepeld door gewetenloze lieden die er voordeel wisten uit te halen! Sprookjes die de hemel op aarde beloofden. Als áls je dát land maar bevrijde van den kwade en dié of deze vijand maar doodde! Sprookjes die uitliepen op gruwelijke bloedbaden, aangericht door de hoop op een beter leven na de strijd. IJdele hoop natuurlijk, want na de strijd waren de rijken weer verrijkt en de armen verarmd.
Maar dat begrepen ze niet. De mensheid lijkt er ook niets van geleerd te hebben. Want nu is net hetzelfde aan het gebeuren! En ze láten het maar gebeuren.
Toen ik voor het eerst over de kruistochten leerde op de lagere school, kwam de adrenaline naar boven en leefde ik helemaal mee met die heldhaftige voorvaderen die het heilig land wisten te veroveren.
Onze meester kon het dan ook zo boeiend vertellen. Je moést wel onder de indruk komen.
Maar na het heetst van de strijd ging ik toch een en ander assimileren en begon me vragen te stellen. Probeerde het vanuit de verschillende standpunten te bekijken, en plots leken die stoere krijgers me niet meer zon helden! Eerder grote stommelingen! Ik begon me af te vragen hoe die Moren, de zogenaamde bezetters van het heilig land, wel dachten over die wilde horden die plots hun vaderland in vuur en vlam kwamen zetten met het heilig licht in de verwilderde blikken. En meer dan de aanvankelijke fierheid, kwam een diepe schaamte over me. Hoe is het mogelijk een mens zo ver te krijgen?
Enkele jaren later bezocht ik met mijn ouders het concentratiekamp Breendonk. Ik gruwelde! Hoe kunnen mensen dat elkaar aandoen? Vreselijk! Maar ik troostte me: dat was vroeger! En vroeger, voor mij destijds, dat was vóór de beschaving. Dus héél lang, wel een vijftal jaar, geleden En enigszins gerustgesteld reed ik op de achterbank weer mee naar huis maar bleef nog heel lang onder de indruk. Ik had er ook een boekje gekocht, en heb dat waarschijnlijk wel tien maal gelezen en herlezen. Mezelf gelukkig achtend dat ik tenminste in een beschaafdere tijd leefde.
Zestig jaren zijn daar overheen gegaan en ik bekijk de wereld om me heen. Beschaafd? Ontdomd? Genezen van fanatieke invloeden uit welke hoek ook? Genezen van klakkeloos geloof in despoten?
Totaal niet! Ondanks alle kansen die we kregen blijven mensen gewoon dom! Wélk diploma ze ook maar hebben weten te behalen. En als er ook maar iéts is dat ik heel erg vrees, dan is het domheid. Grenzeloze, blinde domheid! Want domme mensen zijn de gevaarlijkste soort homo sapiens. De soort die elke humane evolutie in de weg staat en telkens weer teniet weet te doen. Niét door het kwade in hun wezen, want dat is er niet. Wél door hun onuitroeibare neiging mee te lopen met wie het luidste weet te roepen. En dat soort blijkt zich steeds meer te vermenigvuldigen. Gewoon hallucinant!
Diplomas maken al lang geen indruk meer op mij. Omdat ik heb ervaren dat je intelligentie niet herkent aan een diploma, en dat het zéker geen bewijs levert dat de bezitter ervan geen ongelooflijke stommeling is!
We huiveren als we zien hoe in sommige landen kinderen worden geïndoctrineerd en opgeleid tot moordmachines. Maar dat zijn maar kinderen met een blanco geest die door gelijk wie kan worden beïnvloed. Hen treft eigenlijk geen schuld.
Maar als ik zie dat ook volwassenen, en hier nog wel, zich op diezelfde manier laten meeslepen en vergeten welke ellende dat meelopen al heeft veroorzaakt op de wereld, dan begrijp ik het niet meer. Want dat soort mensen dat zie ik dagelijks om me heen. Geïndoctrineerd door een quasi humane samenleving en openbare opinie! Huilend en jankend voor een ingelepeld doel dat enkel maar tot vernietiging van hun eigen ras kan leiden. Maar dat beseffen ze, gelukkig voor hen, helemaal niet. En dan moet ik ootmoedig toegeven:
- Moslims hebben een excuus! Ze worden nog altijd dom gehouden door hun religie en ze geloven onvoorwaardelijk! Al is het maar in een sprookje.
- Welk excuus hebben wij om met een blinddoek rond te lopen en niet te zien wat aan het gebeuren is?
Neem nu de Holocaust en de concentratiekampen in wereldoorlog 2. Als je dan bedenkt dat een doodgewone brave schapenboer, beenhouwer of schoenmaker een regelrechte sadist werd eenmaal hij tot bewaker was benoemd! Mensen doodsloeg, doodfolterde, uithongerde En dat allemaal door de luid roepende stem van slechts één enkel klein, miezerig onnozel mannetje: Hitler!
En dat mannetje had eigenlijk maar één troef: zich tot de domsten onder het volk richten. Die lopen altijd mee!
Hallucinant! Want de domme mens zorgt ervoor dat het zich telkens weer weet te herhalen! En het zàl zich herhalen. Wees daarvan maar overtuigd! Globalisten en vermeende humanisten zullen daar wel voor zorgen! Weliswaar onder een heel verschillend scenario, maar volgens hetzelfde principe: meedrijven met de stroom, waar vandaan die ook maar mag komen!
In horrorfilms zien we soms vreemde, wreedaardige wezens van allerlei gebroed, die de mensheid proberen uit te roeien. En we huiveren! Ja toch? Wel, eigenlijk kan ik me in het hele heelal maar één soort voorstellen waarvan we zouden moeten huiveren: de domme mens!
Kun je je, waar ook in de ruimte, een wreedaardiger wezen voorstellen dan een domme mens? Kijk naar Breendonk, Auschwits, Treblinka Is een grotere gruwel mogelijk?
Kun je, als je zowel de oude als de heel recente geschiedenis bekijkt, nog geloven in het mensdom? Ik in elk geval niét! Ik kan me alleen maar gelukkig prijzen in een interludium te leven. Een vredig interludium tussen twee bedrijven door. Een interludium dat ons kansen bood. Kansen die we hadden moeten aangrijpen. Maar kansen die we grandioos verspilden en nog aan het verspillen zijn! Omdat we weeral naar de domsten onder ons aan het luisteren zijn en onze leiders lijdzaam toekijken, voor zover ze niet zelf tot die domme categorie behoren!
En ik kan het niet laten als ik naar de bakker, de beenhouwer of de viswinkel ga, dan zie ik voor me die vriendelijke lieve man die me bestelt en nog een babbeltje maakt. En vraag ik me af welk potentieel in die brave man huist. Hoe zou hij gereageerd hebben in een Hitler-Duitsland, als hij plots de kans kreeg om het front en het gevaar te ontlopen door bewaker te worden in een concentratiekamp? Als hij door het regime geïndoctrineerd werd tegen het Joodse gebroed dat voor alle kwaad in de wereld verantwoordelijk was? Als hem na de strijd de hemel op aarde werd beloofd?
Zou hij zich vragen stellen? Zou hij eerlijk genoeg blijven om te stellen dat Joden eigenlijk nooit iemand kwaad deden? Dat Joden leven en laten leven? Zich niet met politiek bemoeien? Hun gastlanden niet verloederen?
Of zou hij, net als die hele horde Hitleriaanse sadisten, mee gaan huilen met de wolven en zich tebuiten gaan aan de allerergste misdaden tegen de mensheid?
Het is nu niet omdat het toevallig een Oostendenaar is, maar onze nieuwe Minister van Economie Johan Vande Lanotte lijkt er heel sterk tegenaan te gaan en zijn job naar behoren te vervullen! Lang geleden dat nog zoiets kon gezegd worden van een van die heren!
- Electrabel ter orde geroepen
- De GSM maffia een hak gezet door de boetes af te schaffen bij verandering van operator
Jawadde! Een olifant in de porseleinwinkel! En dat al in die korte tijd dat hij zijn mandaat waarneemt! Dat kereltje lijkt er wél eentje waar we iets zullen aan hebben.
Zo gonst het in Oostende en ruist het in België. Bravo Johan!
Puntje puntje puntje en nu gaan mijn wantrouwige hersenen eventjes aan het werk zie!
1. Minister van economie! Wat haalt onze economie omlaag? Dat moet hij zéker weten, want het slentert overal rond op straat! En ik heb het hier niet alleen over allochtonen, maar vooral ook over Belgen die niet meer willen werken en daarmee de hele economie ontwrichten.
2. Hij laat ons, dit keer uit de zak van de rijken, een paar honderd euros winst per jaar boeken. Mooi meegenomen natuurlijk, maar het ruikt een beetje naar nét het gepaste goedkope snoepje om kleutertjes zoet te houden en stemmenwinst te boeken.
3. Zou, als Minister van economie, moeten weten waar onze duizenden euros aan belastingsgeld voor gebruikt worden en dààr even zijn economische knobbel op loslaten.
4. Is een socialist, en bij mijn weten zijn sossen altijd al dikke maatjes geweest met onder andere vreemden. Zéker als die vreemden dank zij de snelbelgwet voor hen kunnen stemmen! Vooral ook dikke maatjes met het werkvolk, en daar heb ik helemaal niets tegen, ware het niet dat ze dit werkvolk veel te lui hebben gemaakt met al te veel toegevingen en toelagen. Ze hebben er op de duur een lievergeenwerk volk van gemaakt. Volk dat dan maar liever leeft van het geld dat vadertje staat ze toestopt om in leven te blijven. Geld dat vadertje staat dan maar weeral moet gaan ophalen bij de wél werkende belastingbetaler!
Nu. Alle negativiteit even opzij:
Akkoord, het IS een hele prestatie van Johan om tegen de deur van een aantal heilige huisjes te hebben durven stampen. Het levert ons toch jaarlijks een klein bedragje op. Maar om de wijdopen poort, waar doorheen al ons belastingsgeld en onze inspanningen vloeien te sluiten Neen! Daarvoor zie ik hem noch enig ander Wetstraat- of dagbladverschijnsel toe in staat! Of ik zou me heel erg moeten vergissen, en ik hoop van harte dat dit het geval is.
Want wat baat het als Johan ons jaarlijks enkele honderden euros kan doen uitsparen, als we met ons belastingsgeld een hele resem aanhangwagens moeten zien mee te trekken: kansarmen, leefloners, asielzoekers, doppers, OCMWers, geenwerkzoekenden, profiteurs, leeglopers en parasieten. De ene al beklagenswaardiger dan de andere volgens de openbare opinie, maar toch allemaal met één groot voordeel boven de rest van de mensheid: zij mogen in bed blijven, en noest werkende mensen zullen hen wel betalen via de belastingen!
Allemaal moderne beroepen die ons belastingsaandeel de hoogte in jagen! Wat denk je, Johan? Is een gezond economisch beleid nog wel mogelijk onder dergelijke omstandigheden? Is het niet wat dweilen met de kraan wijd open? Moet het probleem niet bij de bron worden aangepakt? Bij die kraan die iedereen heel goed weet staan, maar waar niemand iets durft aan te doen? Socialisten nog wel het allerminst!
Alhoewel, je weet maar nooit! Zelfs een verstokte socialist zou toch vroeg of laat toch moeten beseffen dat, als hij voor zijn eigen volk sociaal wil zijn, hij vreemde volkeren maar naar de sociale instellingen van het land van herkomst moet verwijzen? En als dat daar niet lukt, dan is dat niet onze schuld of verantwoordelijkheid!
Conclusie: eindelijk eens een Minister die iets dúrft te ondernemen tegen heilige huisjes. Maar voor het échte en levensgroot dreigende probleem van onze economische toestand wacht ik toch angstvallig af. Angstvallig omdat het woordje socialist ons in de laatste jaren toch heel goed heeft aangetoond tot welke wantoestanden het uiteindelijk leidt. Waarom zou Wallonië zo socialistisch zijn denk je? De partij lijkt hen zó op het luie lijf geschreven!
Een socialist zou, de naam zegt het zelf, de sociale, werkende mens moeten verdedigen. Maar helaas heeft de geschiedenis ons geleerd dat het nét omgekeerd werkt: steeds minder werkende mensen moeten steeds meer werken om steeds meer luilakken in leven te kunnen houden! En zo wordt socialisme langzaam maar zeker parasitisme.
Het hemelwater van de voorbije dagen had zich gelukkig wat teruggetrokken naar andere oorden en voorwaar leek het of het een zonnige dag zou worden. Het gras was nog vochtig, de bankjes waren nog nat, maar aan de horizon lonkte een veelbelovende blauwe lucht.
Ik deed mijn morgenwandeling in het park met de hond. Chico trippelde vrolijk mee, en eindelijk weer ontdaan van zijn toch wat belemmerend jasje zag hij het allemaal weer heel goed zitten. Toch hield ik hem een beetje kort aan de leiband, want er reed een klein meisje rond met een step. Een schattig blond ding van hooguit acht jaar.
Aan de andere kant van het park zat een onbekende man op een (nat) bankje. Telkens het meisje hem voorbijstepte zwaaide ze en riep ze hem iets toe. Door het grote grasplein tussen mij en de man kon ik niet verstaan wat ze riep, en deed daar ook geen moeite voor. Bij ervaring wist ik toch dat ik ze niet zou begrijpen, want van vroege vaders op natte bankjes en rondrijdende dochtertjes weet ik ondertussen wel al dat ze van allerlei pluimage en afkomst kunnen zijn. Van vóór of achter het ijzeren gordijn van oost of west van de Sahara van boven of onder ons zonnestelsel het doet er allemaal niet toe. Als wij maar betalen voor hen is het al lang goed voor de Wetstraat!
Toen kwam ik dichter bij de man. Het meisje reed hem weer voorbij, zwaaide vrolijk en nu hoorde ik wat ze telkens weer riep: Dag papa
Het scheelde geen haar of ik struikelde over mijn hond, want zelfs hij was van verbazing perplex ter plekke blijven staan, met zijn ene witte voorpootje omhoog! Wàt een verademing! Wàt een verrassing! Een Vlaamse vader en een Vlaamse dochter! En nog wel in Vlaanderen! In Oostende! En ze spráken zelfs Vlaams! De wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Ik geloofde mijn oren niet, en bleef wat ter plaatse treuzelen met Chico. En ja hoor, daar reed ze de volgende ronde, en weer klonk het vrolijk: dag papa. Mijn dag kon niet meer stuk en plots kon het me ook niet meer schelen of het al dan niet zonnig zou worden. Maar verder wandelend begon ik te twijfelen!
En tot op heden blijf ik me afvragen: waren dat nu echt authentieke en autochtone Vlamingen? Dat kan toch bijna niet? Of had het meisje op school twee woordjes Nederlands geleerd en riep ze hem die nu steeds weer toe omdat ze het grappige woordjes vond?
Helaas zal ik het wel nooit weten! Kleine meisjes kunnen raar uit de hoek komen. Enerzijds is het aannemelijk dat een Vlaams meisje het heerlijk vindt om telkens opnieuw met die twee woordjes haar liefde voor papa te betuigen. Hartverwarmend trouwens wél, maar niet heel echt geloofwaardig! Zéker niet bij elke ronde.
En dus zou het ook helemaal niet vreemd zijn dat dit meisje fier was op de twee woordjes Nederlands die ze had geleerd, en dit haar papa wou duidelijk maken. Aantonen dat ze zich aan het integreren was in die honingkoekerige samenleving die vindt dat ze maar moet opdraaien voor alle verschoppelingen van de aarde.
Ach ja humanisme, weet je wel? Ook als dat kind inderdaad een vreemde was zou ik haar wel haar geluk dubbel en dik gunnen Ze is tenslotte ook een mensenkind.
Als ik maar niet wist dat een piepklein landje als België bezig is zich als trekpaard op te stellen voor die reuzengrote wereld. Die wereld waarvan veel bewoners hun vaderland beu zijn, en liever dan er een beter vaderland van te maken zoals wij ooit deden, hun geluk elders gaan zoeken. Bij mensen die de weg al effenden voor hen. Zodat zij zich maar aan te melden hebben bij het OCMW en het CGKR.
In een landje waar iedereen welkom is.
Tot grote vreugde van alle vreemdelingen;
Tot grote lol van alle criminelen van de wereld;
Maar tot leed, zweet en onveiligheid van de Vlaamse belastingbetaler!
Lof der zotheid! Dank zij de onvolwassen humanistische en globalistische jankerds. Die zullen het ooit wel ondervinden, maar ondertussen zal hun eigen kroost wel weer de janktoer op gaan. Zo kan de geschiedenis zich telkens weer herhalen.
En in mijn verbeelding zie ik dan België als een heel klein speelgoedtractortje dat bezig is een aantal levensechte loodzware aanhangwagens voort te trekken, terwijl het eigen volk bezwijkt onder de belastingen!
En zo zijn we eindelijk aangekomen bij wat er nu echt gebeurt als we naar muziek luisteren. Wat we vooral aan de luidspreker te danken hebben.
1. Wat is een luidspreker? Een luidspreker is noch min noch meer dan een luchtpomp. Een pomp die de lucht steeds heen en terug pompt. Dat doet ze door een kartonnen conus heen en weer te laten bewegen tegen hoge snelheid (in trilling brengen). En die conus wordt dan weer aangedreven door een elektromagneet, die zijn signaal krijgt uit een versterker. Een elektrisch signaal dat eigenlijk de versterkte en in elektrische stroompjes omgezette reproductie is van de opgenomen muziek.
Misschien kan een praktijkvoorbeeld wat klaarheid scheppen en ook het bewijs leveren over het bestaan van boventonen: Een slag op een grote drum geeft een toon van rond de 20 hertz. Een draagbaar radiootje met klein luidsprekertje kan maar tonen weergeven vanaf zowat tussen de 100 en 200 hertz! Dus we horen die trommel daar niet in! Juist?
We horen hem wél, zullen jullie zeggen. Toch niet! Wat je dan hoort als laagste toon is een der boventonen van die 20hz. Bijvoorbeeld 40, 80 of 160hz. Maar laat diezelfde trommel door een goede geluidsinstallatie klinken, en je zult een veel lagere klank horen! De juiste klank met de enige echte grondtoon dit keer, en niet alleen maar de harmonischen ervan.
Dat is trouwens de reden dat die kleine luidsprekertjes zo metaalachtig klinken. Maar als je op zon radiootje dan weer een kop- of oortelefoon van redelijke kwaliteit aansluit hoor je onmiddellijk die lagere tonen. Dat komt omdat het piepkleine luidsprekertje in de koptelefoon veel minder inspanning moet doen om de lucht tot bij je trommelvlies te pompen. Het plakt er bijna tegenaan en moet dus veel minder lucht in trilling brengen.
Toch is er ook wel een voordeel aan dat fenomeen: moesten er géén harmonischen worden gevormd door die drum, dan zouden we hem simpelweg helemààl niet horen in ons draagbaar radiootje.
Maar om helemaal klankzuivere lage tonen te produceren op kamerniveau moet de pomp veel harder pompen dan een oortelefoontje! Vooral voor de lage tonen is immers een veel grotere luchtverplaatsing nodig! En dat kan ze vooral met een grotere conus, die veel meer lucht kan verplaatsen. De conussen van pakweg 50 jaar geleden waren aan het chassis vastgeplakt met hetzelfde karton als dat waaruit de conus bestond. Ze reageerden bijgevolg nogal stijf; konden niet ver heen en weer bewegen. Aanvankelijk werd dat verholpen met steeds grotere conussen om meer lucht te kunnen verplaatsen. En dat werkte heel goed, maar aan alles zijn grenzen! Luidsprekers van een meter diameter zijn nu eenmaal géén zicht in de huiskamer!
Toen ging men er eindelijk aan denken om de ophanging van de conus dan maar soepeler te maken. Zo kon hij veel verder heen en weer bewegen en dus méér pompen met een kleinere diameter. In de tegenwoordige luidsprekers gebeurt dat door een lichte en uiterst soepele rubberen ring tussen conus en chassis. (Zie figuur boven). Meteen konden luidsprekers veel kleiner worden en toch voldoende lage tonen pompen.
Noteer voor alle duidelijkheid ook nog dat voor de reproductie van lage tonen veel meer energie nodig is dan voor hoge tonen. Dit vanwege de grotere luchtverplaatsing die ervoor nodig is
2. Waarop letten bij de specificatie van een luidspreker of luidsprekerbox? We zagen al dat het van belang is dat een luidspreker goed de lage tonen kan verwerken. Als je bij de specificaties als laagste frequentiebereik zon 20 hertz ziet staan, zit je goed, want lager ervaart de mens eerder als een gebrom dan als een toon. Als hoogste toon mag het gerust 20.000Hz zijn: de hoogste toon die de mens nog kan horen (Honden bijvoorbeeld horen nog veel hogere tonen!). Een goede luidsprekerbox moet bijgevolg een frequentiebereik hebben van 20 tot 20.000 hertz. Ooit was dit een groot probleem voor de fabrikanten!
Want nu stelde zich opnieuw een probleem: een luidspreker die geschikt is voor lage tonen, heeft moeite met hoge trillingen. Logisch: die grote, zware conus heeft het moeilijk met heel hoge trillingen! Daarvoor heb je eigenlijk een heel klein speakertje nodig met een heel lichte conus. Dat probleem werd opgelost door twee luidsprekers in één box te stoppen en door middel van een filter de lage tonen naar de woofer, en de hoge tonen naar de tweeter te sturen. Duurdere systemen voegen daar nog een derde, middentoonluidspreker aan toe. Maar nu komt het: waarom in s hemelsnaam moeten we zon dure luidsprekercombinatie kopen, als de allerhoogste toon van een piano toch maar een goede 8.000Hz is? Wat voor nut heeft dan die dure tweeter die tot 20.000Hz kan?
Want inderdaad, met de vroegere apparatuur, en zéker bij middengolfradio, hoorde je maar frequenties tot hoogstens10.000Hz. En toch dacht je het gehele orkest te horen! Tot je dat orkest life hoorde spelen en vaststelde dat dit toch heel anders klonk! Welnu, de meeste instrumenten geven inderdaad slechts grondtonen tot hoogstens 8.000Hz. Maar ze produceren wél boventonen tot soms wel 20.000Hz. En dat maakt een heel verschil in de puntzuivere, sprankelende klank van bepaalde instrumenten. En niet alleen de harmonischen maken het totaalbeeld. Instrumenten zoals bijvoorbeeld de Hi-Hat in een drumstel (zie afbeelding), worden bij die grens van 10.000Hz nog nauwelijks gehoord! Laat staan dat je er de sprankelende boventonen zou van horen!
En dan te bedenken dat er, nu nog altijd, mensen zijn die een heel dure stereo-installatie hebben, en toch de kans zien de hoge tonen weg te draaien met de hogetonenknop! Klinkt voller, vinden ze dan. Foei! Ze draaien daarmee dan wél de helft van het orkest weg!
3. Luidsprekerbehuizingen. Waarom moet een luidspreker in een box? Esthetiek? Niet echt. De voornaamste reden is de nare eigenschap van lucht om zich rondom te verspreiden. En als een luchtpomp, bestaande uit alleen maar een zuiger die lucht heen en weer pompt, speelt die lucht een spelletje solo slim. Als de voorzijde van de conus vooruit pompt, ontstaat vooraan een druk, maar achteraan een zuigeffect. En de lucht volgt de weg van de minste weerstand en draait simpelweg het hoekje om via de buitenrand van de luidspreker, en compenseert achteraan het vacuum. Lage tonen raken dus wéér niet recht vooruit en tot bij je trommelvlies! Je kunt het vergelijken met een fietspomp: als je de zuiger daarvan uit zijn behuizing haalt, mag je die zuiger zoveel je wilt voor- en achteruit bewegen, het heeft weinig effect op de verplaatste lucht omdat die, als de zuiger vooruit beweegt, zich onmiddellijk verplaatst naar de achterkant ervan.
Door de luidspreker in te sluiten in een box wordt dat nare effect teniet gedaan en moét de pomp de lucht wel recht voor zich uit pompen Daarom ook moet de constructie van de box stevig zijn en niet meetrillen. Want dan zijn we terug bij af en wordt de achterkant van de conus toch bereikt via de meetrillende box.
4. Spijtig fenomeen met het volume! Hier zou de kous normaal af zijn, maar ik moet het nog even hebben over een ander, erg naar fenomeen! De volumeknop! Waarom willen veel mensen die de muziek voor de volle honderd procent willen ervaren, toch steeds weer die volumeknop helemaal opendraaien, zodat je horen en zien vergaat? Het mysterie zit hem weer in de lage tonen! Want als je het volume verlaagt, verminderen de lage tonen het eerst! Die hebben immers de meeste energie nodig! De drums zijn de eersten die er het bijltje bij neerleggen als je de muziek dempt. En inderdaad wordt de klank dan al gauw weer een beetje metaalachtiger en ga je van de drums enkel nog de boventonen horen.
Oplossing: koop een muziekinstallatie die de lage tonen heel erg kan bevoordeligen ten opzichte van de hogere! Dan kun je, zélfs op minimaal niveau, nog altijd van het hele gamma aan klanken genieten en blijven de bassen goed doorklinken. Wil je een hoger volume met een dergelijke installatie, dan draai je de lage tonen maar een beetje terug. Ook heel geschikt hiervoor zijn zogenaamde actieve basboxen die je op zowat elke installatie kunt aansluiten, en hun eigen laagdoorlaatfilter en versterker hebben. Zo zijn die totaal onafhankelijk van het volume van de hoofdversterker. De voordelen van een dergelijke configuratie zijn dat je er, zelfs voor stereo, maar ééntje nodig hebt bovenop je normale stereoluidsprekers. En dat je die overal kunt achter wegstoppen zonder de klank te verstoren!
Dat komt omdat lage tonen zich in alle richtingen verspreiden en het oor nauwelijks kan onderscheiden waar de geluidsbron zich bevindt. Het stereobeeld wordt alleen maar in het leven geroepen door de midden- en hoge tonen. Die verspreiden zich, hoe hoger hoe méér, rechtlijnig, en elk obstakel tussen luidspreker en oor verstoort het stereobeeld.
En nu hou ik er maar mee op. Met welgemeende excuses aan wie dit onderwerp totaal niet interesseerde, maar met de hoop hier en daar toch iets wakker te hebben gemaakt dat tot een betere muziekbeleving kan leiden.
Een toon is een bepaalde vastgelegde frequentie van trillingen. Bij de middelste C (Do) van een pianoklavier, dat is dan de C4, is dat 261,626 Hertz of trillingen per seconde.
Noot
Hertz
C1
32,703
C2
65,406
C3
130,813
C4
261,626
C5
523,251
C6
1046,502
C7
2093,005
C8
4186,009
C9
8372,018
Merk ook op in de tabel dat het aantal trillingen per seconde preciés verdubbelt bij elke octaaf hoger. Zo heeft de C5 van een instrument net het dubbel aantal trillingen per seconde als C4. En dat hoor je ook als je de twee Cs samen aanslaat. Ze klinken harmonisch. Dat komt doordat tussen de twee hoogste punten van de trilling van de C4 (zie de grafiek hieronder) precies twee trillingen van de C5 passen, en die trillingen dus telkens weer samenkomen op de hoogste en laagste punten van de sinus. Op een klavier speel je dan in octaaf als je zeven (witte) toetsen tussenlaat. Je kunt ook in kwinten spelen, dan laat je vijf toetsen tussen beide; of in tertsen. Elke combinatie die je maakt is harmonisch als de toppen van de sinussen telkens samenvallen per volledige heen- en weer golving van de grondtoon. Op die manier werken ze samen door, telkens de toppen van de sinussen samenkomen, elkaar een duwtje te geven. Dat is de theorie, voor wie er tenminste in geïnteresseerd is.
In de praktijk wordt een harmonische combinatie als aangenaam geluid ervaren. Eendisharmonische combinatie wordt daarentegen als storend ervaren door het oor. Je hoort dat er iets niet klopt. Sla bijvoorbeeld maar eens twee naast elkaar geleden noten aan op een piano. Er ontstaat een regelrechte wanklank en je snapt direct wat ik bedoel. De twee tegelijk gespeelde noten bevechten elkaar. Het klinkt duidelijk hoorbaar vals! Een harmonische combinatie van twee, drie of meer noten heet trouwens een akkoord. En het woord zegt het zelf: ze zijn akkoord. Ze kunnen het goed vinden bij elkaar. Als voorbeeld van een harmonisch akkoord moet je maar eens de do, mi en sol tegelijk aanslaan. Dan hoor je direct wat harmonisch betekent.
We zagen al wat een toon is en wat een noot. Nu heb ik het even over de klank. Want niet elke toon of noot heeft dezelfde klank. Zélfs al is de frequentie dezelfde. Iedereen heeft al kunnen vaststellen dat dit verschilt van instrument tot instrument.
Wat is een klank?
Met andere woorden: waarom klinkt de C4 van een piano totaal anders dan diezelfde C4 van een kerkklok of trompet? Ze hebben alle drie toch dezelfde frequentie? Dus zou ons trommelvlies ze als gelijk moeten ervaren, maar dat doét het niet! Wel, nu wordt het wat ingewikkelder, want een klank is altijd samengesteld uit een grondtoon en een aantal boventonen (harmonischen)!
Hoe dat komt is een natuurkundig verschijnsel: elk geluid heeft zijn grondtoon, maar die grondtoon zélf brengt weer boventonen voort. Hogere trillingen dus. En het aantal en de soort van die boventonen bepaalt het totaal klankbeeld van een bepaald instrument. Een puntzuivere C4 bestaat dus niet in de praktijk. We horen de grondtoon, maar ook een afgezwakte toon die nét een octaaf hoger ligt. De dubbele frequentie dus, en, weer zwakker, de drie- en meer dubbele, en daar tussenin, om het helemaal moeilijk te maken, nog boventonen van een vierde of een derde hoger dan de grondtoon, enz. Elke mogelijke trilling die telkens weer samenkomt met de top van de sinus van de grondtoon is een mogelijke harmonische die zich sterker of zwakker manifesteert naar gelang het instrument.
Een hele combinatie van verschillende trillingen dus, maar allemaal gegenereerd door die éne grondtoon. Maar gelukkig! Er worden alleen maar harmonische boventonen geproduceerd door een grondtoon, zodat ons oor niet wordt gefolterd door disharmonischen!
Een puntzuivere toon zou er bijgevolg als één curve van de grafiek hierboven moeten uitzien, maar in werkelijkheid brengt elk geluid, elk instrument, elke stem, een heel specifieke combinatie van harmonische hogere frequenties teweeg. En juist die voor elk geluid unieke combinatie zorgt ervoor dat elk instrument zijn specifieke klank heeft. Sommige instrumenten benadrukken de eerste boventoon, anderen dan weer de derde, of enkele tussenliggende, enz. Zo komt het dat alles zijn specifieke en unieke timbre heeft. Zo komt het ook dat menselijke stemmen zo verschillen. Een man en een vrouw die samen dezelfde noot zingen, zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden. Dat komt omdat een vrouwenstem meestal meer boventonen produceert. (Zie je wel dat ze toch altijd weer een toontje hoger moet zingen?)
En nu laat ik jullie hersenen weer met rust tot morgen.
Na de introductie vlieg ik er hier maar meteen in:
Als we het over muziek, klank en geluiden hebben, moeten we ons eerst en vooral enkele vragen stellen:
1. Wat is geluid? Geluid mag dan al onzichtbaar zijn, toch is het een heel simpel fysisch en fysiek gegeven. Het is gewoon de lucht die in trilling wordt gebracht door bijvoorbeeld een sleutel die op de grond valt. De schok van de val brengt de lucht in trilling. Die trilling bereikt ons trommelvlies, dat gaat dan meetrillen en brengt het signaal over naar de hersenen. En we horen de sleutel vallen. Het werkt precies gelijk aan een steentje dat we in het water gooien en dat golven maakt. Dat steentje doet het met water, geluid doet het met lucht.
2. Wat is een noot? Een muzieknoot is een trilling met een vast bepaalde frequentie, waardoor hij altijd op dezelfde toonhoogte klinkt. Daarover later meer. Nu maak ik het maar niet te moeilijk.
3. Wat is een notenbalk? Een notenbalk is samengesteld uit vijf horizontale lijntjes, waarbij zowel elk lijntje als elke tussenruimte tussen de lijntjes is gereserveerd voor een bepaalde noot, zoals hieronder. Ook hierover wil ik nu niet meer kwijt dan nodig.
De diatonische toonladder.
Een diatonische toonladder bestaat uit do re mi fa sol la si en dan weer de (hogere) do. Zeven unieke noten dus. Je kunt nu zowel omhoog of omlaag verder doorlopen, maar telkens weer zijn het diezelfde zeven noten die weerklinken, in een hogere of lagere octaaf. Ter inlichting: een octaaf zijn de acht noten die, in volgorde na elkaar gespeeld, een mooi afgerond geheel vormen. De eerste, of laagste do vormt het begin, de tweede do het eind van dit melodietje. Laat je die tweede do weg, dan hoor je duidelijk dat de reeks een toon méér vraagt om afgerond te klinken.
Noteer ter info ook dat diezelfde noten ook nog met een lettercode genoemd worden die begint bij nu zou je denken A, maar neen hoor! Dat zou te makkelijk zijn. Het begint, niet de gelóven, bij de C! En dan krijg je dié tabel:
Do
Re
Mi
Fa
Sol
La
si
C
D
E
F
G
A
B
Lijkt niet erg logisch hé? Is het ook niet! Zoals bijna niets in de muziek. Maar goed
Toen ik een jaar of acht oud was speelde ik al behoorlijk wat deuntjes op een mondharmonica. Deuntjes die ik in de radio hoorde en naspeelde. Ik zeg wel: NAspeelde; helemaal correct, maar toch slaagde ik er meestal niet in om MEE te spelen met de radio! Als ik de melodie begon op dezelfde noot waarmee de zanger begon, kwam ik telkens weer op punten uit waar het leek alsof ik een noot tekort had op mijn instrument! Ik begreep het niet. Nu begrijp ik het wél. Een mondharmonica is, met nog enkele andere instrumenten, zoals een blokfluit bvb, een diatonisch instrument. Met andere woorden: een instrument met maar de zeven standaardnoten. Als een melodie op een mi begint, dan moét je die ook op een mi beginnen, anders klopt er niets meer van. Maar voor de zanger in de radio paste het orkest de toonhoogte naar wens aan: een of enkele noten hoger of lager volgens de stem van de zanger.
Met een diatonisch instrument kun je dat niet. Het moet een héle octaaf hoger of lager, of anders niets. Anders lukt het niet om helemaal mee te spelen. Wat voor veel zangers erg vervelend zou zijn!
De Chromatische toonladder.
De diatonische toonladder werd waarschijnlijk ergens in het begin van onze tijdrekening uitgevonden voor in hoofdzaak religieuze muziek. Al had men er soms wel last van dat het instrument zich niet kon aanpassen aan een stem die eigenlijk nét iets hoger of lager zou moeten kunnen gaan om gemakkelijk te zingen.
Verlichte geesten (jawel!) bogen zich, ergens in de middeleeuwen geloof ik, over dat eigenaardige fenomeen, en ontdekten dat er inderdaad te weinig noten waren! Ze ontdekten ook dat, als je vijf noten toevoegde op bepaalde plaatsen, je probleemloos elke melodie op gelijk welke noot kunt beginnen, mits hier en daar gebruik te maken van die tussenliggende noten. Waardoor meteen ook de vingerzetting een stuk moeilijker werd. Aan de klavieren met alleen witte toetsen werden inderhaast maar een aantal zwarte toetsen tussengefoefeld en dat was het dan! Dezelfde melodie moest nu met één of meer zwarte toetsen worden gespeeld naar gelang je het gehele zaakje wilde verhogen of verlagen. Maar goed het werkte. En werkt, helaas, nog altijd. Op elk klavier zitten per octaaf zeven witte en vijf zwarte toetsen. De do (C) is altijd de witte toets die nét voor het groepje van twee zwarte staat.
So far so well, dat kon er nog altijd door in de praktijk van het musiceren. Maar toen gingen ze een grote kans missen! Ze wilden die noten ook nog met alle geweld op diezelfde armzalige vijf lijntjes van de notenbalk geperst krijgen in de notatie, en toen werd muzieknotatie één grote janboel!
De logica zegt eigenlijk zelf dat die vijf extra noten niet alleen schreeuwden om méér lijntjes, maar ook om elk een unieke naam. En dat werd over het hoofd gezien! Men bleef de vijf lijntjes gebruiken, en die nieuwe noten noemde men gewoon verhoogde of verlaagde noten. En ze werden op de notenbalk op dezelfde plaats gezet als hun niet-gewijzigde broertjes. Met één verschil: vooraan de notenbalk worden een aantal mollen(soort b-teken) of kruisen (#) geplaatst. Dié geven aan dat de noten die op dàt lijntje staan verlaagd (mol) of verhoogd (kruis) moeten worden en dus met een zwarte toets moeten aangeslagen worden!!!
Net alsof je bij het lezen van een boek telkens weer vooraan de regel moet gaan kijken of je een bepaalde letter nu als een d of als een e moet lezen. Stupide? Jawel! Absurd? Jawel! Een boek lezen zou dan eigenlijk enkel kunnen na hogere studie. Net als nu het geval is bij muziek lezen!
En zo heb ik jullie, voor dit stukje, toch nog opgezadeld met nogal doorwegende theorie vrees ik. Dat deed ik om goed duidelijk te stellen hoe sommige mensen iets, uit onnadenkendheid, hopeloos ingewikkeld kunnen maken terwijl het heel simpel kan en heel simpel zou moeten!
Muziekleer zou poepsimpel kunnen zijn als iemand het lef had alle onlogische rommel op te ruimen en een leesbaar notenschrift te maken. Zo zijn er waarschijnlijk wel duizenden, en ik zou het zelfs zélf kunnen doen. Heb het zó in mijn hoofd. Maar ik bespaar me de moeite, want helaas, om dàt in de muziekwereld te introduceren moet je van goeden huize zijn en met de nodige diplomas. En als je die diplomas hebt behaald dan vind je het niet meer nodig! Anderen moeten ook maar zweten bij hun studie.
Zo tenminste redeneren de gevestigde muziekprofessoren. En die doen het omdat ze niet graag toegeven dat de enorme studies die ze zelf hebben moeten volgen, véél eenvoudiger hadden gekund met precies hetzelfde eindresultaat. En dus verzetten ze zich halsstarrig tegen elke vorm van vereenvoudiging, met argumenten die totaal geen steek houden. Argumenten zoals: O ja? En wat doe je dan met de harmonie? Die gaat dan totaal verloren!. Klinkklare onzin! Maar de leek loopt er in en gaat braaf studeren.
Arme muziekleerlingen!
En toch ken ik één instrument dat volledig Chromatisch werkt en waarbij de vingerzetting steeds dezelfde blijft, in welke toon je de melodie ook speelt. Dat is het accordeon met voor de rechterhand vijf schuine rijen ronde knoppen in plaats van pianotoetsen. Een geniale prestatie van de uitvinder. Echt het ei van Colombus.
Maar ook hier: dit systeem bleef beperkt tot het accordeon (le piano des pauvres).
De grand genre voelde zich te hooggeplaatst om dergelijke toegevingen ook op chique instrumenten toe te passen. Dat zou degelijk muziekonderricht onder andere ook toegankelijk maken voor armeluiskinderen. En dat kon toch niet worden toegelaten hé? Musiceren moest elitair blijven!
Dit is eigenlijk een probeerseltje. Mijn lezers deelgenoot maken van mijn (beperkte) kennis van muziek en geluid in een viertal stukjes. Na elkaar, of gespreid indien andere prioriteiten de kop opsteken.
Sorry als het voor sommigen saai overkomt, maar ik hou wel van een beetje diversiteit in mijn blog. Het eventjes over een andere boeg gooien. En als je er rekening mee houdt dat het geschreven is door een (halve) leek, en vóór leken, kan het voor sommigen wel interessant worden. En doordat het geschreven is door een praktijkgerichte leek, kan het misschien wel bijdragen tot jullie muzikale beleving. Het is dan ook een heel andere benadering van het fenomeen muziek dan wat je in de muziekles leert.
Het is niét mijn bedoeling de lezer op te zadelen met notenleer en zo. Dat laat ik aan muziekleraren over. Het gaat hier om de praktijk van het geluid. Ik kan wel noten lezen en weet wat ik hoor, maar het interesseerde me altijd al meer waarom ik het zo hoor en ervaar. Er zit wel wat theorie in mijn reeksje verwerkt omdat het nu eenmaal niet anders kan voor een goed begrip. Juist daarom ook heb ik het geheel opgesplitst in een aantal deeltjes, om jullie met niet teveel ineens op te zadelen!
Eigenlijk gaat het me er ook over om te bewijzen dat de aartsmoeilijke notenleer door de eeuwen heen alleen maar, helemaal onnodig, kunstmatig moeilijk is gemaakt. Moeilijk gemaakt door mensen die weliswaar gunstige vernieuwingen toevoegden, maar die vernieuwingen helaas superponeerden op de oude, bestaande manieren om muziek te schrijven en te lezen. Op die manier werd er een hopeloze warboel van gemaakt, die de arme muziekstudenten dan maar in het hoofd moeten proberen te krijgen!
Eigenlijk zou muziek lezen niet moeilijker hoeven te zijn dan woorden lezen. Maar helaas, dat is het niet omdat men hoognodig vond dat de vernieuwingen bovenop de bestaande en verouderde begrippen moesten ingevoegd worden.
Notenleer is dan ook een schoolvoorbeeld van hoe je simpele dingen hopeloos verwarrend kunt maken. Het praktische gegeven is: je hoort een bepaalde noot, en je wilt die noot op papier zetten. Dat zou een fluitje van een cent kunnen zijn, maar dank zij de warboel die van het notenschrift is gemaakt is het dat helemaal niét. Persoonlijk blijf ik altijd vinden dat eenvoud het kenmerk is van het ware. Maar om eenvoud te scheppen is wél een zekere vorm van intelligentie nodig! Klinkt misschien raar, maar zo is het! Ingewikkelde toestanden scheppen door steeds weer op oude recepten door te brouwen kan iedereen! Die kennis steeds weer doorgeven is ook niet moeilijk. Maar de student die het allemaal moet assimileren dat is wat anders!
Vandaar de drang die ik ondervind om even over dit onderwerp te berichten. Omdat het duidelijk aantoont wat niet alleen in de muziek misloopt, maar ook in de hele maatschappij: moeilijk te begrijpen, ingewikkelde constructies opbouwen, om de voorbijgestreefde constructies toch maar niet te moeten laten varen of om mensen zand in de ogen te strooien. Zo is onze samenleving steeds ingewikkelder geworden. En dat schept mogelijkheden voor charlatans! Mogelijkheden om mensen die het niet meer begrijpen in de luren te leggen.
Ziedaar waarom ik aan deze lessenreeks ben begonnen!
Als je het huidige muziekschrift, met zijn kruisen en mollen, zou willen vergelijken met de geschreven taal, dan zou je moeten stellen:
- Kijk, een b is een b, maar als aan het begin van de zin bepaalde tekentjes staan (kruisen of mollen in het muziekschrift), dan moet je die b als een r lezen!!! Dit raakt natuurlijk kant noch wal en zou het lezen hopeloos moeilijk maken! Wel, zo gaat het in muziekschrift, en dit raakt inderdaad kant noch wal!
Want waar komt het eigenlijk op aan (in gewoon letterschrift)? Iemand heeft iets geschreven en iemand wil dat lezen. En beiden doen dat liefst op de allereenvoudigste en snelste manier. Alle voorbijgestreefde tierelantijntjes en moeilijkmakerij zijn totaal overbodig, en zo hoort het ook!
Tot hier deze introductie. Vrees niet dat ik jullie met notenleer en zo zal opzadelen. Ik wil enkel maar aantonen, en op de eenvoudigst mogelijke manier, hoe je simpele dingen hopeloos ingewikkeld kunt maken zodat niemand het nog verstaat!
En reken maar dat dit principe in onze maatschappij steeds meer weerklank vindt! Het houdt immers de minder intelligenten koest en doet hen in de val lopen! Vooral het bank- en verzekeringswezen is gek op dergelijke toestanden! Geilen erop!
En ik wist echt niet hoe ik dit fenomeen het duidelijkst kon aantonen, tot me een licht opging en ik aan het muziekschrift dacht. Ik zou het aanvankelijk in één column verklaren, maar al gauw bleek dat dit te lang, en dus te verwarrend zou worden. En dus splitste ik het op in vier stukjes.
Het lijkt te gonzen in de wandelgangen van de VRT! Jos Ghysen beschuldigd van seksuele intimidatie vele jaren geleden, en naar ik lees zouden ook nog een aantal VRT koppen rollen om dezelfde reden en om machtsmisbruik.
Jos zelf lijkt er niet zwaar aan te tillen: Het was gewoon een relatie. Zelfs zijn gezinsleden wisten er blijkbaar van. En trouwens, als die dame zich daar zo zwaar door benadeeld en gefrustreerd voelde, waarom veranderde ze dan niet van werk?
Onwillekeurig nestelt zich nu in mijn geest een lelijk woord: Hoer! Met andere woorden, een persoon die zich alles maar laat welgevallen om geld of om de job!
Hoé moet een man die toenadering zoekt en er ook in slaagt een vrouw te veroveren, nu weten of ze het om de job, om het geld, om de macht, of om de liefde doet? Hoé moet hij weten of hij haar veroverd of geïntimideerd heeft? Of waar ligt de vage grens tussen beide?
Maar of die intimidaties nu al dan niet te bed of niet te bed waren, oordelen is hier natuurlijk erg moeilijk, maar ik stel me toch grote vragen als weeral eens een vrouw komt opduiken met een eeuwenoude uit de sloot gehaalde koe betreffende seksuele intimidatie! Na het rokersjachtseizoen is de jacht nu blijkbaar geopend op sexueel intimiderenden. Het begon met de kerk, wat ergens nog begrijpelijk is vanwege de geloften die de daders ooit hadden afgelegd. Ook leerkrachten kwamen onder de hamer terecht. Ook begrijpelijk. Een kind kan zich immers niet verdedigen en kan meestal ook niet zomaar van school veranderen. Maar een volwassen vrouw doet verdorie toch wat ze zelf wilt? Waren de centjes van de VRT haar meer waard dan haar besmet blazoen? En waarom is dat dan nu plots omgekeerd? Trend? Openbare opinie? Meehuilen met de wolven in het bos? Aandacht zoeken? Naar schadevergoeding azen?
Het lijkt er sterk op dat tegenwoordig alleen al het feit dat je als man wordt geboren al een strafbare vorm van seksuele intimidatie is!
En toch worden we uit vrouwen geboren! Als die vrouwen het daar dan zo moeilijk mee hebben, waarom durven ze dan nog mannelijke kinderen baren? Waarom dan niet het kwaad meteen in de kiem smoren, zodat op de duur een wereld ontstaat van alleen nog vrouwen? Kunnen ze lekker een leven lang gezellig onder en over elkaar roddelen en vaststellen dat die lieve vrouwtjes ook niet echt zon katjes zijn om zonder handschoenen aan te pakken!
Maar goed, als het dan toch op dié manier moet, wordt het hoogtijd dat ik eens wat ga rommelen in de in mijn geest opgeslagen agenda van mijn ganse leven. Want wie weet heb ik ook ooit eens een meisje gekust of geaaid dat daar nu plots een seksuele intimidatie in ziet en me gaat aanklagen! Zal ik maar meteen een advocaat nemen? Maar welke? Die van Bols? 43° of zo?
Je zult maar als man geboren worden in een wereld die steeds meer naar de hand (of tong) van de vrouw wordt gezet!
Maar als ik dan het wezen vrouw bekijk en meer bepaald dan:
1. Enerzijds de vrouw zoals ze zich manifesteert in het gezin: dat alwetende, voor niemand buigende of terugdeinzende huisheksje dat geen tegenspraak duldt.
2. En anderzijds dat tere, onschuldige, weerloze slachtoffertje van seksuele intimidatie dat onmondige wezentje dat zo zwaar wordt belaagd door de oversekste man Och Here toch!
Dan slaan bij mij toch alle stoppen door hoor! En vraag ik me af: Who the fuck is the woman?
Door rechtschapen mensen wordt gezegd dat de Islam een bedreiging is voor Europa. En dat zal dan wel. Een religie die een heel volk onvoorwaardelijk in sprookjes weet te doen geloven zonder enige twijfel, zonder enige vorm van bewijs, moet inderdaad dat volk wel in een ijzeren greep hebben. Waarmee? Met loze hemelbeloftes natuurlijk! Veel beloven en niets geven doet de zotten immers in vreugde leven.
Maar dat wordt gezegd door Christenen. En geloven die soms ook niet in hún sprookje?
Een land dat we als trendzetter en leider van de westerse wereld zien, Amerika, is op het fanatieke na heel erg diepgelovig. Gelovend in een ander sprookje dan de Moslimgemeenschap, maar het blijft toch al evenzeer een sprookje. Of het nu om roodkapje en de wolf gaat, of om sneeuwwitje en de zeven dwergen, van intelligente, degelijk opgeleide mensen zou je toch echt niet verwachten dat ze daar waarheid aan hechten! Kinderen misschien wél, maar volwassenen toch niet?
Maar blijkbaar wél! En dus hebben we een groot probleem: we zouden de Moslims naar een hoger verstandelijk niveau willen tillen door een betere vorm van onderwijs en zo, maar we stuiten op hun koppige geloof! Eigenlijk zouden we dat geloof moeten zien af te zwakken om plaats te maken voor serieuzere studies die mensen écht kansen geven, maar we zijn zélf sprookjesgevoelig en -gelovig! Dus, hoé kun je nu iemand wijsmaken dat roodkapje niet bestaat, als je zelf gelooft in sneeuwwitje? Dat gaat niet hé? Kan nooit geloofwaardig overkomen. Je kunt de ene leugen niet verslaan met een andere!
Bijgevolg, zo lang er nog voldoende mensen zijn die in religieuze sprookjes méér zien dan een cultuur en levensstijl, zullen religies een grote bedreiging voor de mensheid blijven vormen en zal er nooit vrede zijn op aarde. En eigenaardig genoeg zijn het juist de religies zélf die tot vrede lijken op te roepen! Tenminste, zo lang die vrede maar het eigen belang kan dienen. Zoniet is het tij gauw gekeerd, vallen de maskers, en roepen juist de religies weer op tot de strijd! En de religieuze achterlijken, van welk geloof of ras ook, lopen er blindelings in en laten zich afslachten. Worden gereduceerd tot kanonnenvlees!
De Islam zou een vredelievend geloof zijn! Oh ja? Wie kan me dan uitleggen waarom terroristen die onschuldige mensen afslachten steeds weer Moslims zijn? Dat het terrorisme een van de weinige uitvindingen is die we aan Moslims te danken hebben? (*zie ook onderaan)
Oh bijna vergeten: dat zijn maar extremisten hé? Wàt een dooddoener van een stelling!!!
Want dat plaatje klopt helemaal niet als je even doordenkt. Als je extreem in iets gelooft, dan handel je toch ook naar dat geloof? Vredelievend? Kom nou! Maak dàt aan een kind wijs, maar toch niet aan volwassenen!!!
Kijk dan maar naar ons eigen geloof: de extremisten daaronder gaan juist bidden of regelrecht lijden om de mensheid te redden. Moslim extremisten laten liever anderen lijden! Oók uit vredelievendheid?
En dat brengt me dan weer bij de grenzeloze domheid van de mens in het algemeen. Geloven in sprookjes. Volwassen mensen! Leiders! Geleerden! Intellectuelen! Hoé is het mogelijk? Het was, bij ons, te begrijpen zolang de kerk het volk in een ijzeren greep hield. Het volk mocht niets weten. Het volk mocht niets leren. Het volk mocht geen geschriften lezen. Wie dat wél deed werd als heks of tovenaar verbrand.
Ja, dat een dergelijk kunstmatig domgehouden volk in sprookjes gelooft kan ik nog begrijpen. Maar zijn die tijden niet al lang voorbijgestreefd? Ja! Letterlijk voorbijgestreden! En dat heeft héél wat mensenlevens gekost! Heeft de mens dan niets geleerd van de nefaste invloed die een religie kan uitoefenen op de gemeenschap?
Om dezelfde reden kan ik de Moslims eigenlijk nog beter begrijpen dan de Westerlingen! Die mensen hebben door hun religieuze leiders nooit de kans gekregen zich verder te ontwikkelen en dat juk af te schudden. Worden van wieg tot graf geïndoctrineerd. Leven met andere woorden nog altijd in de middeleeuwen. Is dat hun schuld?
Eigenlijk wél! Ze hebben nooit gevonden dat ze nu maar eens zelfstandig moesten leren denken en opkomen voor zichzelf. Ze vonden een gedicteerd leven een pak gemakkelijker. De zon kwam op boven de woestijn, voor later stond de hemel klaar, en wat wil je nog meer? Waarom je hersenen pijnigen als het je allemaal wordt voorgekauwd?
En wij? In welk tijdperk leven wij? Wij hebben alle kansen gekregen, er is veel bloed voor gevloeid, maar nu zijn we de geboden kansen vlijtig aan het verspelen! Omdat tegen beter weten in, de Westerse mens zich nog steeds vastklampt aan wat ik het postreligieuze tijdperk zou kunnen noemen.
Mij kun je niet wijsmaken dat een intelligente mens in de eenentwintigste eeuw nog gelooft in Sinterklaasachtige toestanden, hemel, hel en alle daarmee samenhangende poespas. Dat kán toch niet voor mensen die verder denken dan hun neus lang is? En toch lijkt dat zo. Ik zie maar twee mogelijkheden:
1. Het is alleen maar bedoeld om de schone schijn van brave burger op te houden. Zoals boer Bavo dus!
2. De mens is, ondanks alle intelligentie, nog stukken dommer dan de naam mensdom doet vermoeden.
Ja sommige westerlingen staan al reikhalzend uit te kijken naar dat geloof van die onderontwikkelden om, nu de kerk haar macht aan het verliezen is, zich dan maar aan dié strohalm vast te klampen! En waarom? Ik kan maar één reden vinden: zich niet kunnen of willen tevreden stellen met alleen maar mens te zijn. Dringende behoefte hebben aan leiding van hogere, goddelijke wezens! Dringende behoefte hebben aan een leiband. Zoals een hond!
En blijkbaar lijden ook veel intelligente mensen aan deze ziekte. Welnu, wie niet tevreden is met het feit alleen maar een mens te zijn, is ook geen enkele vorm van eeuwigheid waard! Zegt het spreekwoord trouwens niet: Wie het kleine niet begeert is het grote niet weerd? Laat die mensen dáár maar eens even bij stilstaan! Laat ze maar even in zichzelf kijken en zich de vraag stellen of ze wel content zijn met alleen maar gewoon mens te zijn! Als dat niét zo is kunnen ze maar beter van de aardbodem verdwijnen, want hun bestaan is dan totaal nutteloos!
Wijzelf hebben onze eigen religieuze dreiging met bloed, zweet en tranen weten af te wenden.
Waarom in s hemelsnaam vinden we het nu zo hard nodig er een nieuwe, en nog wreedaardigere te importeren?
Of er na het aardse leven nog iets komt? Ja! Zéker weten! Maar dan enkel voor diegenen die zich tevreden wisten te stellen in het lichaam van een mens, van die mens iets wisten te maken en de mens in zichzelf wisten te ontdekken en te ontleden. En vooral: geduldig wisten af te wachten wat het hiernamaals zou brengen zonder zich van de wijs te laten brengen door sprookjes.
Willy.
(*) En Breivik dan? Is dàt geen terrorist? Inderdaad. Hij is de uitzondering die de regel bevestigt, en een slechtere en gruwelijkere manier kon hij echt niet uitdenken om een totaal verkeerd signaal de wereld in te sturen! Die vent moet knettergek zijn. Vuur blus je immers niet met vuur maar met water! Als dié toerekenbaar verklaard wordt en ze bijgevolg nog allemaal op een rijtje zou hebben, dan breekt mijn klomp!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
