Kustvolk.

Wie zegt ‘kustvolk’ denkt al gauw aan stoere vissers en ruwe zeebonken. Die zijn er ook natuurlijk, maar het kustvolk heeft andere eigenschappen die soms over het hoofd worden gezien, en ik vraag me af of Dana Winner met haar ‘Westenwind’ wel goed heeft begrepen dat ze nét de nagel op de kop sloeg:

“Aan de zee zijn de gedachten niet zo klein en niet zo beperkt.”

Inderdaad! Hier zijn de gedachten véél minder beperkt en klein! En ik denk dat ik er ook een verklaring voor heb gevonden:

Heel lang geleden leefde het kustvolk hoofdzakelijk van wat de zee hen bood. Nederzettingen ontstonden dan ook vooral in of achter de duinen, zo dicht mogelijk bij de zee.

Het was ook een tijd dat een vreemde nog niet als toerist werd beschouwd, maar wantrouwend werd bekeken. Wat kwam die hier doen? Komt die ons bestelen? Tja… het waren ook tijden dat het elk voor zich was en dat je verondersteld werd om eigenhandig je dierbare bezit te beschermen.

Bijgevolg was iedereen, en niet alleen de kustbewoner, op zijn hoede en leerde onbewust welke manier de beste verdediging was.

Omdat het binnenland in die tijden heel bosrijk was, voelden de mensen aldaar zich pas veilig als ze tussen de bomen konden lopen waar ze niet zo gauw zichtbaar waren voor ‘vijanden en vreemden’. Met andere woorden: als ze ‘klein en beperkt’, verborgen bijna, konden leven, voelden ze zich prima.

Aan de kust daarentegen, en zéker op het strand, waar het ‘bedrijfsleven’ zich grotendeels afspeelde, waren geen bomen en werd onbewust een andere manier van bescherming gebruikt: omdat zowel de zee als de kuststrook heel ‘open gebied’ was, voelden ze zich pas veilig als ze een eventuele vijand, of die nu uit de zee kwam of vanaf het vasteland naderde, van heel ver konden zien en zich konden voorbereiden op de ‘confrontatie’.

En ik denk dat deze mentaliteit zich in ons onderbewustzijn heeft blijven nestelen, want telkens weer moet ik vaststellen dat kustbewoners nog altijd veel meer ‘openminded’ en minder vitterig zijn dan de mensen uit het binnenland.

Steeds weer ondervind ik dat mensen uit het binnenland veel op een wat meer gesloten manier blijven denken en leven, meer in ‘zwart-wit’ denken, en minder openstaan voor andere meningen. (Door de prehistorie ingebouwde ‘oogkleppen’? Ik zou het niet weten).

Maar voordat jullie de wenkbrouwen gaan fronsen: ik bedoel er niets negatief mee. Ik stel enkel dit kleine (of grote?) verschil in denkwijze vast en denk dus inderdaad dat aan de zee de gedachten minder klein en beperkt zijn.

Waarom ik dit de moeite vind het te vermelden? Wel, ik zegde het al: ik ben een opmerkzaam mens en sta telkens weer verwonderd bij de vele rare hersenkronkels van de mensen, die op lange termijn toch beginnen op te vallen, en me telkens weer weten te boeien.

De mens is dan ook wel een héél boeiend wezen! Elke mens is een boeiend individu op zichzelf, met elk zijn eigen karakter, maar bovendien ook met speciale karaktertrekken, eigen aan streek en afkomst. En het loont zéker de moeite om daar even bij stil te staan en naar achtergronden te zoeken.

Een tweede vaststelling: in eerste instantie door de aanwezigheid van de zee, maar (misschien onbewust) zeker ook door de open mentaliteit van de bevolking, is de kust ondertussen zó aantrekkelijk geworden dat velen zich hier zijn komen vestigen, zodat zich stilaan een mix van beide mentaliteiten aan het vormen is.

Tot mensen die er over denken aan de kust te komen wonen kan ik dan ook enkel maar zeggen: houd rekening met onze mentaliteit, laat futilitaire zorgjes achterwege, en jullie zullen hier met open armen worden ontvangen.

Willy.

28-09-2010 om 00:00 geschreven door Willy

Relaties (1).

Je werd 16… meisjes begonnen jongens stoer te vinden, jongens vonden meisjes charmant… en de romantiek deed zijn intrede in je leven.

Jong en onervaren denk je dan dat dit charmante meisje of die stoere jongen precies denkt als jijzelf en je ziet geen gevaar. Helaas! Wat jongens verlangen is lang niet altijd wat meisjes verlangen, al denken ze allebei dat ze diezelfde witte vlinder volgen. Pas veel later gaan ze beseffen dat ze heel verschilende vlinders volgden…

Want jongens en meisjes verschillen niet alleen fysisch, maar vooral psychisch. Tegen de tijd dat ze dit ondervinden zijn ze al getrouwd, hebben evenueel al kinderen… en ja… daar staan ze dan, van beide zijden voelen ze zich onbegrepen en eenzaam. Een echtscheiding lijkt dan al snel de enige uitkomst uit een sterk teleurstellende relatie.

Vroeger waren er bijna géén echtscheidingen. Omdat het beter was? Helemààl niet. Alleen maar omdat de drempel naar een scheiding veel hoger was. Het was iets ‘dat je niet deed’, dat veel te veel geld kostte, dat veel te veel papierwerk vergde, en dat ook sociaal maar moeilijk werd aanvaard door de gemeenschap. Gescheiden zijn was een soort brandmerk.

Misschien zou het nu wel ergens beter zijn, in dié zin dat, als je met verschillende partners leert samenleven, je uiteindelijk vaststelt dat het niet echt aan dié bepaalde partner ligt, maar aan de sekse in zijn geheel! Want in feite verschillen man en vrouw op psychisch gebied meer dan kat en hond. Helaas wordt dat zelden begrepen.

Pas als je dàt tenvolle hebt verstaan, leer je je aan te passen, want wàt je ook doet, een hond kun je niet leren miauwen, en een kat kun je niet leren blaffen. Die wil tot aanpassing moet dan wel aan beide zijden aanwezig zijn, want het is zéker niet de bedoeling dat de een of de ander zich dan maar slaafs gaat onderwerpen.

Spijtig echter voor de kroost, dat dit begrip soms pas veel later komt, want ondertussen zijn er al een groot aantal kinderen heel ongelukkig gemaakt door de scheiding van de ouders, die eigenlijk… niet nodig was geweest.

Daarom vind ik dat hier vooral voor de scholen een grote taak onvervuld open ligt:

Uitleg over hoe de sexualiteit in mekaar steekt is niet moeilijk en vergt echt geen urenlange uitleg. Maar grondig de psychische verschillen tussen beide seksen uitleggen… dat is een ander paar mouwen. Maar hopelijk ziet het onderwijs ooit in dat het op die manier niet verder kan, en worden gepaste lessen ingelast over dit onderwerp.

De jeugd moét, en nog vóór de tijd dat ze sexueel actief wordt, grondig worden ingelicht over het feit dat het sexueel genot in een huwelijk gauw overgaat, als de twee geesten mekaar niet begrijpen. Dat werkt funest op elke relatie en overkomt zowat iederéén. Vooral omdat zonder enige voorkennis van dit fenomeen in het huwelijksbootje wordt gestapt. De ontluikende sexualiteit bij de mens is dan ook eerder een valstrik dan de vervulling van een levensdroom.

Er kunnen honderden verschillen in het denken van man en vrouw worden aangetoond, maar een heel treffend voorbeeld is volgende uitspraak:

“Als een man huwt, dan hoopt hij vurig dat zijn bruid nooit verandert.
De vrouw is echter de kerk nog niet uit en ze is haar man al aan het veranderen.”

Tja… zo is het, en dat is een van de onhebbelijkheidjes van de vrouw: ze houdt wel van haar man, maar wil toch dit en dat veranderen… proberen hem te doen denken zoals ze zelf denkt… Maar dat werkt gewoon niet en heeft een omgekeerd effect: vervreemding van de kant van de man. Hij voelt zich aangevallen in zijn man-zijn, terwijl hij juist een man wil blijven.

Vrouwen die tegen beter weten in doorzetten op die manier, winnen misschien ooit het pleit… maar verliezen hun man! Ze zijn er dan immers in geslaagd er een vrouw van te maken! Gevolg: die man boeit hen dan (natuurlijk) niet meer en ze gaan op zoek naar een ander.

Sorry dames, dat ik juist een negatief voorbeeld gebruik van de doorsnee vrouw, maar ik bén nu eenmaal een man, kan het op die manier ook beter uitleggen, maar ben me er wél van bewust dat de man, vanuit het standpunt van de vrouw gezien, ook wel minstens evenveel scherpe kantjes heeft.

Welnu… probeer nooit, van beide zijden, die scherpe kantjes er af te ‘hakken’. Werkt nooit, en is hoogstens een korte termijn oplossing! Je kunt wél proberen ze er héél voorzichtig af te strelen. Verdwijnen zullen ze daar niet mee, alleen maar minder scherp worden maar dat is meer dan voldoende voor een goede relatie. Méér kan een hond echt niet van een kat verwachten. Maar het werkt, en op de duur boeit het zelfs, je proberen in te leven in de denkwereld van een heel ander wezen.

Maar zoals in elk facet van de maatschappij: ongeduldige mensen wilen korte termijn oplossingen… die ook maar tijdelijk werken. Geduldige mensen kijken uit naar lange termijn oplossingen en nemen daar ook hun tijd voor. En ja… het kan jaren duren alvorens tot een volwaardig partnerschap kan worden gekomen. Maar het loont de moeite en blijft boeien. Boeiender dan samen te leven met een partner die totaal gelijk is aan jou.

En het loont: met begrip, of tenminste een poging tot begrip, zul je veel meer affectie krijgen van je partner. Want ook hier geldt het onwrikbaar natuurprincipe: ‘wat je geeft komt vroeg of laat terug naar jou’.

Dit was zowat een eerste ruwe schets van hoe ik over de vreemde combinatie man/vrouw denk. Ik kom hier later zéker nog op terug. Vandaar dat ik mijn titel meteen het nummer (1) heb meegegeven.

Willy.

27-09-2010 om 22:53 geschreven door Willy

Pesterijen.

Het zal wel kloppen dat de jeugd tegenwoordig gemakkelijker dan vroeger tot pesterijen overgaat. Vooral dan voor wat het uiterlijk en de kledij betreft. Dit laatste is dan ook de meest onnozele en stomme vorm van pesten vind ik.

Toch kan ik me niet ontdoen van de gedachte dat het in veel gevallen toch ook erg opgeklopt wordt. Want in de media hoor je het bijna dagelijks: pesterijen op school… pesterijen op het werk…

Het fenomeen zal er zéker wel zijn, maar of het nu allemààl zo de spuigaten uitloopt, of als de ‘gepeste’ nogal dikwijs zélf in een of andere zin het pesten heeft uitgelokt… ik weet het niet.

Feit is dat ik zelf, zowel op de schoolbanken als in mijn carriere, ook wel bepaalde uitlatingen over mijn persoontje heb gehoord die ze tegenwoordig ‘pesterijen’ zouden noemen. Maar in plaats van me snel in een slachtofferrol te gaan wentelen ging ik objectief nadenken over mijn gedrag. En nogal dikwijls kwam ik tot de conclusie dat ze eigenlijk wel gelijk hadden, en paste me aan.

Pesterijen op school, tenminste als het niet in extreme vorm gebeurt, zijn eigenlijk onze eerste levenslessen. Op school leren we onbewust en voor het eerst in ons leven ‘in groep’ te leven. Dat komt ons later in de samenleving erg ten goede en we beseffen niet altijd dat het juist kleine pesterijtjes geweest zijn, die ons deze ‘leerstof’ bijbrachten: eentje springt een beetje uit de band, gedraagd zich, naar de maatstaven van de meerderheid, wat vreemd, en de groep geeft hem een signaal in een vorm die we nu ‘pesterijen’ zijn beginnen noemen.

Meestal betekent het alleen maar: ‘Pas je aan aan de groep, of je wordt genegeerd’. Net hetzelfde gebeurt later, op de werkvloer, en eigenlijk vind ik het een natuurlijk gedrag van de mens: we zijn nu eenmaal allemaal op een of andere manier afhankelijk van de groep, en het is ergens wel logisch dat die groep, om zo goed mogelijk te functioneren, zich op mekaar afstelt.

Bijgevolg denk ik dat veel van de vermeende pesterijen eigenlijk niets zijn dan signalen. Die signalen laten je weten dat je uit de boot dreigt te vallen als je minder gewenst gedrag vertoont en zouden je moeten aanzetten tot aanpassen aan de groep.

En in de meeste gevallen is het inderdaad makkelijker je eigen persoontje aan te passen aan de hele wereld, dan de hele wereld aan jouw persoontje te proberen aan te passen, want dan spreken we wél over het aanpassen van de miljarden mensen die op deze aardbol lopen. Een onmogelijke taak dus, en je moet al een héél groot gedacht van jezelf hebben als je denkt dit aan te kunnen.

Mijn logica: pesterijen houden eigenlijk onze eerste levenslessen in. Door ze te negeren maken we het onszelf alleen maar moeilijk.

En dan vraag ik me soms af: zijn die pesterijen werkelijk zo erg geworden dat ze volledig uit de hand lopen?

Zijn de pestkoppen van nu inderdaad veel erger dan die van vroeger?
Of zijn de zogenaamde ‘slachtoffers’ in wezen verwende watjes die niet willen leren van hun fouten?

Of is er nog een derde factor? Misschien wel: het opkloppen van het probleem door de jeugdpsychologie (heeft dan weer een lekker been om af te kluiven) … om tenslotte via de media in de belangstelling te komen? Zo maak je van elke mug een olifant.

Elk moet dat maar voor zichzelf beoordelen, maar het is zéker verkeerd om élke negatieve opmerking als een pesterij te aanzien. Zo leren we immers nooit iets over onszelf en hoe de anderen ons ervaren.

Eigenaardig lijkt me ook het feit dat ‘pesten op het werk’ enorm is toegenomen sedert de legerdienst werd afgeschaft. Heel verklaarbaar, want vroeger werd een jongere die in de school niet aangepast kon worden, in extremis nog wél aangepast in het leger. Want dààr werd je inderdaad wel gepest door je meerderen, maar ook gehard en ‘volwassen’ gemaakt.

Willy.

26-09-2010 om 21:47 geschreven door Willy

Wàt je doet heeft geen belang.
Belangrijk is dàt je het doet.
                                  Ghandi.

Arbeidsvreugde.

Mijn vader was een heel fijne vakman in een beroep dat ondertussen verdwenen is: slijpen. Hij had het zichzelf aangeleerd uit noodzaak, want in feite was hij, tussen beide wereldoorlogen in, truckchauffeur geweest. Maar een rugletsel verhinderde hem dat beroep nog verder uit te oefenen. En liever dan van de werklozensteun te genieten, leerde hij zichzelf messen en scharen slijpen, zagen en grasmachines vijlen, enzovoort, en vestigde zich zelfstandig.

Veel later, door de komst van onder andere wegwerpmesjes, verdween ook dit beroep.

Maar in zijn tijd was het een noodzaak. Binnen de kortste tijd had hij dan ook een heel uitgebreid en tevreden clienteel: van meneer pastoor die het allerfijnst geslepen scheermes van de stad wilde, tot de chirurgische mesjes van de plaatselijke kliniek toe.

De zeer gunstige kritiek die hij hiervoor kreeg maakte hem tot een gelukkig man, die zichzelf telkens weer naar hogere toppen opzweepte om nóg betere kwaliteit te leveren.

Zijn grootste winst was dan ook: arbeidsvreugde! Dàt was het geheim van zijn gelukkig en zorgeloos bestaan.

Zijn geldwinst? Och god… maakte hij zich weinig zorgen over. Hij stelde zijn winstmarge dan ook zodanig in, dat hij er zijn gezin kon mee onderhouden. En ja, hij rekende de rijken soms wat meer aan, om dan goedkoper… of soms gratis te kunnen werken voor de armen.

Maar de kwaliteit van zijn werk was altijd pico bello. En ergens had hij, ongeleerd, wel heel speciale boekhoudersmethoden: zélfs voor rijken maakte hij een prijs waarover hij nooit beschaamd zou kunnen zijn. In de zin van: “zoveel energie heb ik er ingestoken… zoveel is dat waard. En geen cent méér.”

Oei! Als we dié redenering in het modern management zouden toepassen, zouden we rare ogen opentrekken. Want tegenwoordig wordt een product niet meer geprijsd naar zijn waarde, maar naar de vraag ernaar en de eventuele concurrentie.

En vermits veel van die ‘vragen ernaar’ op exclusiviteit berusten, worden op merkartikelen dan ook schandalig hoge winsten geboekt. Winsten die mijn vader zondermeer ‘diefstal’ zou hebben genoemd.

MAAR… waar blijft tegenwoordig nog dat gelukkige leven dat mijn vader leidde door arbeidsvreugde? Wie mag dit nog ervaren?

De directeur? Zéker niet, want die denkt alleen aan de centen en heeft voldoende hoofdbrekens om zijn winstmarge zo hoog mogelijk te houden.

De arbeiders? Neen, want die hebben niet eens de tijd na te denken over wat ze maken. De directeur wil immers zoveel stuks per dag van de band zien rollen.

Arbeidsvreugde? Arbeidsfierheid? Foetsjie… ergens blijven hangen in een ver verleden…

Motivatie? Hoe zou dàt kunnen als je geen feedback krijgt voor je geleverde inspanningen? Met de eindgebruiker heb je geen contact. Die wil voor zijn goede geld een goed artikel en staat er niet bij stil hoe en door wie het werd gerealiseerd. Hoogstens als het artikel niet aan zijn verwachtingen voldoet zal hij een boze brief schrijven aan de firma… en dat is het dan.

Tja… we zijn er inderdaad veel op vooruitgegaan, maar ten koste van wat?

Want ja, we verdienen wel een pak méér, maar dit kan de arbeidsvreugde nooit vervangen!

MAAR: er bestaat geen probleem zonder oplossing en dus is er geen reden tot wanhoop. Want: arbeidsvreugde kun je voor een groot stuk zelf genereren, en dat is helemaal niet moeilijk:

Het komt er op aan dat je wàt je ook doet, goed doet en met volledige inzet. Een vervelend karwei kun je op twee manieren afwerken:

1. Het doen als een automaat ‘omdat je het moét doen’.
Deze houding mat je af, geeft je geen voldoening en maakt je enkel maar moe en lusteloos.

2. Er met volledige inzet invliegen, het beste van jezelf geven, en om wélk karwei het ook gaat, er persoonlijk een soort levenswerk in zien dat je tot in de puntjes wilt afwerken.

De eerste zal leeg en doodmoe thuiskomen.
De tweede zal dan misschien wat méér gewerkt hebben, maar de arbeidsvreugde zal de vermoeidheid teniet doen. En op de duur zal hij ervaren dat niet het geld, maar de arbeidsvreugde van hem een gelukkige mens maakt.

Willy.

26-09-2010 om 10:01 geschreven door Willy

‘In the good old days,
when times were bad.’
                    (song van Dolly Parton)

J E E P

Neen, we hebben het niet over het gekende manusje van alles bij zowat alle strijdkrachten. Of toch? Want de naam van dit voertuig werd destijds doelbewust gekozen omwille van de betekenis van de letters:
‘Just Essential Elementary Parts’, en dit was ook de doelstelling van de ontwerpers: enkel essentiële elementaire onderdelen. Met andere woorden: alle nutteloze rommel er af.

Wel, dit was in mijn prille jeugd ook waar wij van leefden: het elementaire en essentiële primeerde. Dat betekende: voldoende voedsel om te leven, maar niet om te snoepen. Klederen om je warm te houden, maar niet om mee te pronken. Plezier kon je niet kopen; je moest het zélf maken. En of we dat ook deden!

Radio brak maar mondjesmaat door bij de gewone mensen. Zo was ik acht jaar toen mijn vader fier met zo’n ‘okkazieke’ thuis kwam: een bastaard van een bak, ‘Itax’ was met merk. Je had een lange antenne en goede aarding nodig om het ding aan de praat te krijgen. Maar we waren er dolgelukkig mee.

We leefden, naar de toenmale maatstaven gerekend, goed, vonden we. Er werd niet veel verdiend, maar het leven was ook niet duur. Vooral ook omdat we met weinig tevreden waren. We hadden immers geen keus en wisten van niet beter.

Maar als je, ondanks alles, onze toenmalige levenskwaliteit vergelijkt met die van nu, ben ik geneigd te geloven dat, hoewel de tijden slecht waren, de dagen toch beter waren dan die van nu. Er was warmte; er was echte vriendschap. Als iemand je iets aanbood moest je je niet afvragen wat er achter stak. Het was gewoon omdat hij je leuk vond. Volwassenen waren écht volwassen en integere mensen uit één stuk. Complexen, frustraties en stress waren nog niet uitgevonden door de psychiaters. Als je een ‘slechte’ was, kon je je nog niet verbergen achter een ‘ziekte van zus of zo’ als dekmantel, maar zat er maar één ding op: proberen een 'goeie' te worden.

Met genoegen zie ik nu jongeren die zowat àlles hebben: eigen TV op de kamer, computer, het allermodernste speelgoed… Allemaal heel erg mooi en voor diegenen die daar verstandig mee omgaan gewoon een zegen. Je kunt dan ook niet anders dan gelukkig zijn dat de jeugd het schijnbaar beter heeft dan wij in onze tijd. Of is dat maar een illusie?

Wij hadden, letterlijk, niets! Het eerste en enige ‘speelgoed’ dat ik ooit van mijn vader kreeg, en ik was toen toch al een jaar of acht oud, was een zakmes.

Wat kon ik dààr nu mee? Wel, je zou verschieten! Ik sneed er takken mee van de bomen, sneed van die takken speelgoed-bootjes en liet die dan drijven in de plassen voor ons huis. Wie niet sterk is moet slim zijn dacht ik, en zonder het te beseffen leerde ik improviseren, mijn plan trekken, en roeien met de riemen die ik had. En geloof me… daar kwam ik een heel eind mee en werd steeds inventiever. Sneed ontelbare keren in mijn vingers, maar ook dààruit trok ik de nodige lessen: ‘Bedenk dat je gevaarlijk bezig bent, en werk bewust!’

En nee, ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets anders aan speelgoed heb gekregen van mijn ouders. En toch vraag ik me af of de hedendaagse jeugd écht gelukkig is.

Die hedendaagse jeugd heeft àlles, maar omdat alles voorgekauwd is leert ze ook het plezier van improviseren niet meer kennen. Bovendien kost dat het gezin ook een bom geld. En ja, er moét wel meer verdiend worden om je zoveel te kunnen permitteren.

Waar ik eigenlijk wil op neerkomen is het volgende: liever dan geld te lenen en de ene put te proberen te vullen met de andere, moet iedereen zich toch eerst afvragen hoe ver hij eigenlijk boven dat elementaire en essentiele uitsteekt, en waar het nodig blijkt, een stapje achteruit zetten alvorens wéér naar de bank te stappen voor nog een lening.

Je zou versteld staan hoe vér je in deze mooie eenentwintigste eeuw achteruit kunt zonder aan je elementaire levensbehoeften te moeten raken, en zonder daarom ongelukkiger te moeten leven.

De enige voorwaarde hiervoor is: je niet met jaloerse blikken blindstaren op leeftijdsgenoten die het ‘schijnbaar’ beter hebben, maar liever eens goed nadenken over die miljoenen mensen op aarde die het duizend keer slechter hebben.

Count your blessings!

Willy

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Willy

What goes up… must come down!

Een waarheid als een koe! Niemand die daaraan twijfelt, want nog nooit werd iets naar boven gegooid zonder dat het terug naar beneden kwam. Gewoon de elementairste natuurwet.

Natuurwet?… Hé, wijzelf behoren toch ook tot de natuur? Ons leven gehoorzaamt toch ook aan diezelfde wetten? Gek dat mensen wél bereid zijn te geloven dat we lichamelijk aan diezelfde natuurwetten zijn onderworpen… maar deze wetenschap zelden of nooit doortrekken naar het leven zélf.

We geloven liever dat we van ons leven een rommeltje kunnen maken, stelen en bedriegen, de luilak uithangen, zonder dat datgene ‘dat we opgooiden’ ooit terug zal vallen op ons eigen hoofd.

Daarom ook is zuiver winstbejag klinkklare onzin! Winst kun je wel maken, ja, mits er hard voor te werken, uit te zoeken wat je beste capaciteiten zijn en die tenvolle in te zetten. Dan zul je niet alleen een goede boterham verdienen, maar ook gelukkig leven.

Welnu, ofwel heb ik altijd de verkeerde mensen ontmoet, ofwel spelen de natuurwetten in ons leven een even grote rol als in de natuur. Want nog nooit heb ik mensen gekend die ik heb kunnen volgen van… zeg maar van voorspel tot gevolg… die aan deze wetten wisten te ontsnappen.

Met andere woorden: niets in dit leven krijg je voor niets. Voor alles wat je verwacht van dit leven wordt een tegenprestatie verwacht. Vul je die verwachting niet in, dan neemt diezelfde natuur vroeg of laat wraak, en die wraak zal je veel zuurder opbreken dan als je gewoon die verwachting had ingelost.

Wélke verwachting? Ach, er zijn er zoveel te bedenken: als je wilt eten zul je er moeten voor werken; als je iets wilt kopen zul je er geld voor moeten sparen; als je iemand besteelt zal het gestolen geld je geen geluk brengen. Zo zijn er duizenden te bedenken, en het klopt allemaal, want de natuur is eerlijk!

Er kàn geen nacht zijn zonder dag; er kàn geen zomer zijn zonder winter, noch eb zonder vloed. En je kunt ook niets krijgen zonder er iets voor te doen. Letterlijk alles heeft zijn prijskaartje.

Toch denken velen dat hen dit wél lukt. Lenen geld voor een veel te groot huis… een veel te grote auto… leiden een veel te luxueus leven in vergelijking met hun inkomsten…

Als je die mensen maar tijdelijk, in hun ‘welstellende’ periode kent zou je denken: “Dit is niet eerlijk! Waarom kan ik dat niet?’ Maar het leven is lang, en de natuur neemt zijn tijd.

En als je ze lang genoeg kunt blijven volgen stel je vast dat ooit het tij keert. Dat ze ooit dubbel en dik zullen betalen voor alles wat ze zich onverdiend hebben gepermiteerd.

Religies plegen dan te zeggen: ‘Dat is de rechtvaardige hand van god’. Maar in feite ligt het veel simpeler, want die god waarover ze het hebben, dat is de natuur, en die natuur, of die god, of hoe je het ook wilt noemen, steekt in elk van ons. We hoéven ons bijgevolg niets te laten wijsmaken door welke religie ook. We moeten enkel maar luisteren naar die stem binnen in ons. Dàn zullen we echt wel weten wat we moeten doen en laten.

Maar okee, veel mensen raken niet zover in hun denkvermogen, en dààr nemen de religies het dan maar over. Weliswaar met soms kinderachtig aandoende ‘sprookjesfiguren’… maar als ze de mensheid er op die manier kunnen op wijzen hoe ze het leven het beste aanpakken, voor mij geen probleem. En ik zal niet gauw een religie afkeuren, zo lang ze maar een vreedzame en gezonde samenleving als doel heeft.

Willy.

25-09-2010 om 00:00 geschreven door Willy

Roken?

In de eerste plaats gaat het er niet om of ik roker, ex-roker of niet-roker ben en wil ik ook geen stelling pro of contra innemen. Neen. Ik wil gewoon objectief de beweegredenen doorlichten die tot dergelijke verregaande bemoeienissen van vadertje staat hebben geleid, en bewijzen dat zulke praktijken meer en meer naar Big Brother toestanden toeneigen.

1. Waarom een parlement?
In een staat moet orde heersen; mensen moeten tegen zichzelf en tegen anderen worden beschermd. Daarvoor moeten er wetten zijn, en dàt is de taak van een parlement.

2. Wat moet een parlement? In de eerste plaats wetten maken en goedkeuren die een eerlijk beleid mogelijk maken en diegenen die buiten de lijntjes lopen kunnen straffen.

3. Wat is ‘buiten de lijntjes lopen’? Wel, stelen, vechten, moorden, enz. En bovendien, als bepaalde stoffen of middelen tot deze wandaden kunnen leiden, die middelen verbieden. Drugs bvb kunnen zowel tot diefstal (om aan drugs te komen) als tot moord (niet meer beseffen wat je doet) leiden. Alcohol eveneens, maar in mindere mate.

Maar wat zien we gebeuren? De gevaarlijkste dingen worden meer en meer gedoogd (drugs) omdat het probleem te moeilijk en te complex lijkt voor die arme parlementaire hersentjes…

Andere, ongevaarlijke gewoontes (roken), worden dan weer draconisch streng beteugeld (als compensatie voor hun machteloosheid tegenover échte problemen?) Toch heb ik nog nooit iemand een moord weten plegen omdat hij gerookt had, noch er een auto-ongeval door weten veroorzaken. Waar steekt dan de logica? Gewoon in het feit dat de roker een gemakkelijker, gewilliger en minder complex doelwit is dan de drugsverslaafde en veel andere ‘personas non gratas’. Bovendien zijn rokers meestal geen jankers, en worden dus niet gehoord. De openbare opinie ‘lijkt’ aan hun kant te staan, verkozenen wagen er dus hun zitje niet mee en kunnen het klusje in een handomdraai klaren.

Is roken gezond? Neen. Zeker weten. MAAR:
Is eten gezond? (met de tegenwoordige fastfoodproducten?)
Is ademen gezond? (uitlaatgassen e.d.)
Is autorijden gezond? (Verminkingen door ongevallen?)
Is leven uiteraard wel gezond? (blijkbaar niet, want niemand heeft dit ooit overleefd)

Waarom wordt dan juist een heuse heksenjacht ontketend op alleen maar die onschuldige roker?

Leef je langer als je niet rookt? Ik denk het niet! Veel rokers roken gewoon de stress van het dagelijks leven weg, en wàt ‘intellectuelen’ hier ook over verkondigen: dat wérkt. Je relativeert meer… je trekt je minder aan van wat niet jouw probleem hoeft te zijn en richt je meer op jouw eigen taak… je kniest minder, kortom, je geestesleven vaart er wel bij en komt tot rust. En een geruste gemoedstoestand is juist een garantie voor een lang leven.

En nu komt de hamvraag: wie zal langer én beter leven?
De vrolijke roker die god’s water over god’s akkers laat vloeien en nooit kankert, maar misschien, héél misschien, ooit aan een longaandoening 'zou' kunnen sterven?
Of de eeuwige kankeraar die nooit tevreden is en op alles en nog wat gaat vitten? Niet kan relativeren maar integendeel van élk probleem 'zijn probleem' maakt en in letterlijk àlles inspraak eist, ook al kent hij er geen snars van? Die zijn leven grondig verpest met problemen die hij beter aan deskundigen zou overlaten? Ooit al eens stilgestaan bij de relatie tussen de ziekte 'kanker' en het werkwoord 'kankeren'?

Het antwoord op die hamvraag ken ik niet. Daar zou eens uitgebreid onderzoek moeten naar gedaan worden. Maar feit is: het is niét de taak van het parlement om ons als een big brother voor te schrijven hoe we ons leven moeten inrichten en welke keuzes we moeten maken om zo lang en zo gezond mogelijk te leven, zo lang we met die keuzes niemand kwaad doen.

Een goed alternatief voor het rookverbod had kunnen bestaan in een wet die de horeca- uitbaters er toe verplicht een keuze te maken: ofwel de hele zaak rookvrij, ofwel roken toegelaten, zélfs als er gegeten wordt.

Dan ligt de keuze bij het publiek zélf en dat moet iedereen dan maar voor zichzelf uitmaken. Maar ik vrees dat de niet-rokers zaken minder aantrekkelijk zullen zijn, zelfs voor de niet-rokers. Omdat er niet gerookt wordt? Neen! Omdat het een pak minder gezellig is om tussen de uitgestreken gezichten van de ‘kankeraars’ te gaan zitten eten.

Want dàt is juist waar de niet-rokers hebben op aangestuurd: ze hielden wel van de gezellige drukte, maar ach… die rook. Met andere woorden, ze wilden wél mee profiteren van de gezelligheid die de rokers meebrachten… maar dan liefst zonder rook.

Sorry jongens, het is het een of het ander!

De media maken ons wijs dat de horeca het goed blijft doen, ondanks het rookverbod. O ja? Vanwaar dan die vele faillissementen? Waarom moet je tegenwoordig zo ver zoeken naar een gezellig cafeetje, daar waar je er vroeger op elke hoek van elke straat een had?

Gewoon: door de roker te bannen, ban je ook grotendeels de gezelligheid. De rokers blijven thuis… en de niet-rokers kunnen enkel nog zitten staren in een cleane inrichting die eerder de sfeer en de geur van een kerk oproept, ofwel… ook thuisblijven.

Jawel… het heeft geen zin te ontkennen: ik rook. Niet véél, maar toch een tiental sigaretten per dag. En ik zou er helemààl geen probleem mee hebben als ik uit rookvrije zaken zou geweerd worden. Integendeel, ik zou weer, en méér dan vroeger, eens naar een ‘rokersrestaurant’ kunnen gaan eten waar niemand een zuur gezicht zou trekken als ik na het eten een sigaretje rook.

Want dat niét-rokers het niet leuk vinden als er tijdens of na het eetmaal wordt gerookt, dat heb ik altijd al begrepen en gerespecteerd. Daarom alleen al zou ik een ‘rokers-restaurant’ waar ik me niet moet gegeneerd voelen als ik er eentje opsteek, toejuichen.

Tja… op die manier zou de zaak mooi opgelost geweest zijn. Maar over zoveel gezond verstand (lees: boerenwijsheid) beschikken de parlementen blijkbaar niet.

Willy.

25-09-2010 om 00:00 geschreven door Willy

Politiek!

Door een toevallige samenloop van omstandigheden werkte ik de laatste 20 jaar van mijn actieve carriere heel dicht bij de politiek. Zeg maar: als adviserend ambtenaar en na 18 jaar veldwerk.

Zo komt het dat ik het klappen van de zweep heel goed heb leren kennen en politici heel anders heb leren beoordelen. Niét slecht, maar ook niet goed. Het draait hem, simplistisch gesproken, in de eerste plaats inderdaad om de stemmen. ‘Weldoen’ voor de mensen krijgt hierdoor eigenlijk een egoistische bijsmaak, want als je geen sinterklaas speelt haal je geen stemmen en kun je het vergeten.

Resultaat:

1. Knuffelbeleid, dat de motivatie om te werken teniet doet bij de bevolking. Er wordt immers toch wel voor je gezorgd, of je nu lui in je bed blijft of je in het zweet werkt. Ons landje zit volgestouwd met allerlei sociale vangnetten (die ons hopen geld kosten). Hoé je het ook hebt verkolven… je kunt altijd wel ergens op een of ander vergoedinkje rekenen.

2. De bevolking van haar kant, staat er niet bij stil dat al die ‘cadeautjes’ die bepaalde politici met gulle hand uitdelen, met gemeenschapsgeld (dus uw en mijn geld) worden betaald, en dat die cadeautjes op de duur de staatsschuld naar astronomische hoogtes drijven. Die staatsschuld wordt dan eigenlijk een tijdbom die vroeg of laat moet ontploffen… en daarmee vergeleken zal de huidige financiele crisis een peulschilletje lijken! (Foei… niet gaan doemdenken nu Willy)

Maar goed, politici worden tegenwoordig verondersteld te luisteren naar de mensen en ze zoet te houden. Hoe doen ze dat? Wel, voor elk probleem bestaat eigenlijk maar één oplossing: de goede. Dié oplossing die het best aan het algemeen belang voldoet. Wie kan een dergelijke oplossing aanreiken? De ambtenaren, gespecialiseerd in dié bepaalde materie. Dat doén ze dan ook.

MAAR… nu komt de kat op de koord. Meestal begrijpt de verantwoordelijke policicus wel dat die oplossing de juiste is, maar omdat ‘de bevolking’ het anders lijkt te zien vreest hij voor zijn stemmen.

Ho ho… de ‘bevolking’? Dan spreken we toch al gauw over een tiental miljoen mensen met een tiental miljoen meningen!

Ten eerste: die bevolking is niet gespecialiseerd in dié bepaalde problemen, noch geïnteresseerd in de ellenlange lijst pro’s en contra’s die bij een bepaalde beslissing moeten worden overwogen. Het betreft heel dikwijls dossiers van vele honderden bladzijden. Hoe kan men dàt de hele bevolking aan het verstand brengen? Met andere woorden:

‘Inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht.’

Daardoor alleen al is het spijtig genoeg niet gewenst om leken inspraak te geven in problemen die veel complexer zijn dan de massa zich ook maar kan indenken. Maar die ‘leken’ eisen nu juist inspraak! Wat nu?

En er is méér: de politici horen enkel maar de eeuwige ontevredenen, want het zijn meestal dié die het hardste janken. Hun gejank bereikt dan natuurlijk ook direct de media, die er snel ‘wereldnieuws’ gaan van maken en de indruk wekken dat de hele natie op dezelfde manier denkt. En dat terwijl het in werkelijkheid maar een minderheid betreft, maar dan wél een bijzonder hard jankende minderheid.

Is het jullie nooit opgevallen dat veel meningen die in de media worden verkondigd, eigenlijk het tegengestelde zijn van wat je zélf op straat hoort? Van wat de bevolking écht denkt? Jawel! De oorzaak van dit fenomeen is gewoon het feit dat ook de media op de luidste jankers afgaan, en daardoor soms een totaal vertekend beeld van de werkelijkheid scheppen.

Samenvattend kunnen we stellen dat een democratie dan misschien wel een van de meest rechtvaardige regeringsvormen is, maar op langere termijn eigenlijk niet meer haalbaar zal blijven. Want op de duur staan politici machteloos, moéten wel luisteren naar de ‘jankers’, omdat ook de media dat doen, en kunnen daardoor eigenlijk niets anders dan de ene foutieve beslissing na de andere nemen.

En zoals het meestal gaat in dergelijke gevallen: de grote, gekende problemen die de doorsnee bevolking écht raken, worden opzij geschoven om aan de belangen van de jankers te voldoen met betutelende wetjes en reglementjes voor allerlei domme futiliteiten waarmee een parlement zich eigenlijk niet zou mogen te bemoeien hebben.

Het rookverbod is daar een schoolvoorbeeld van. Was dat nu echt de taak van het parlement om hier draconische maatregelen te nemen? Kon de horeca dat probleem niet beter zélf oplossen door te kiezen voor een rookvrije zaak of een zaak waar rokers welkom zijn? Dan had iedereen zijn eigen keuze en moest niemand zich gediscrimineerd voelen. De rokerige kroegjes hadden dan niet failliet hoeven gaan, en de niet-rokers konden ook naar een zaak van hun gading trekken.

Als er dan toch zoveel niet-rokers zijn als de media ons willen doen geloven, dan zou hier een prachtig handelsterrein voor ondernemende horeca-uitbaters uit hebben kunnen ontstaan, zónder anderzijds de roker zijn gezellig kroegje te ontnemen.

Maar neen… de regering moest zich er mee moeien.

By the way… ik wil geen lans breken voor rokers noch voor niet-rokers. Beide strekkingen hebben hun voor- en nadelen denk ik, waarop ik later nog terugkom. Ik geef dit hier enkel als voorbeeld van hoe het niét moet.

Willy

24-09-2010 om 22:28 geschreven door Willy

Voor de verandering eventjes een gedicht van mij:

Bewust zijn.

Oud of jong,
Je bent wat je bent, wàt er ook gebeurt.
Eerst was er verlangen, dan is het jouw beurt,
Je vecht en je vrijt,
Je werkt en kent nijd.

Dan komt het bezinnen,
Je wordt rijper vanbinnen.
Maar je blijft wat je zijt,
Want ‘zijn’ kent geen tijd.

Alles gaat voorbij, maar niets gaat verloren!
Het blijft je steeds bij en wordt telkens herboren.
Want elke dag van het heden
Wordt ooit een herinnering uit het verleden.

Niets was voor niets, want alles wat je deed
Maakt deel uit van jou, zowel je lief als je leed.

Want oud méér dan jong,
Je blijft wie je bent, en je kent nu je waarde:
De som van alles wat je deed op aarde!

Willy.

24-09-2010 om 17:20 geschreven door Willy

Slingers in de tijd

Wie een tijdlang, en dan spreek ik over een aantal decenia, het leven op aarde oplettend heeft geobserveerd, kan er niet onderuit: steeds weer wordt een grote slingerbeweging duidelijk in wat mensen doen en denken door de jaren heen!

Een voorbeeld: vóór wereldoorlog 2 was de wereld zondermeer ‘preuts’ naar het horen van de oudere generatie (slinger helemaal naar de andere kant). Meneer pastoor had het helemaal voor het zeggen. In de sixtees werd sexuele vrijheid het sleutelwoord. Alles kon en alles mocht. Hier en daar verschenen pornobladen in de krantenwinkels… werden aanvankelijk prompt uit de rekken gehaald door de overheid, maar uiteindelijk werd het gedoogd. Op de stranden verscheen de monokini… zelfde scenario vanwege de overheid. En op de duur kon en mocht bijna alles.

Maar de slinger slingerde langzaam voort en vanaf zijn hoogtepunt begon hij te keren naar een hoogtepunt aan de andere kant. Ik denk dat we momenteel halfweg die andere kant zitten: veel dingen die vroeger gewoon waren, worden langzaam maar zeker weer taboe, of eigenlijk nog erger: in de sixtees kon je als jongeman ‘achter de meisjes aan zitten’,wat eigenlijk een natuurlijke drang is van de man, met als voornaamste bedoeling een passende partner te vinden om een gezin te vormen. Doe je nu datzelfde, dan moet je heel erg opletten niet als een ‘stalker’ te worden gedoodverfd of in het ergste geval veroordeeld!!!

En dit is, nu al, toch wel nét een brug te ver: moeten jongeren dan hun natuurlijke drang vervangen door een kunstmatige regel, opgedrongen door de huidige trend van de maatschappij?

Het hierboven vermelde is maar één voorbeeld, maar die slingerbeweging zie je in elke vorm van de samenleving. Zo heb je de slinger ‘oorlog en vrede’. Oorlogen zijn van oudsher pogingen om het grondgebied te beschermen, of uit te breiden. Extreme oorlogsjaren doen mensen walgen van die ‘opgelegde moordpartijen’. En ja hoor, de slinger gaat weer dalen… en overslaan naar weer een extreme overkant. Het gevolg daarvan is dan weer: laat maar betijen. Laat vreemden maar ‘vredig’ (?) binnen op het grondgebied waarvoor onze voorouders hun bloed, zweet en tranen hebben gegeven. Laat die mensen toch ook profiteren van de welstand waarvoor onze voorouders hebben gevochten en geef ze gelijke (of meer) rechten dan onszelf.

Let wel: ik ben totaal geen rascist en heb respect voor elk ras of nationaliteit. Elke mens heeft recht op een menswaardig leven. Maar dit leven gaan claimen bij anderen, die er hard hebben moeten voor vechten, mist toch elke logica. Dergelijke mensen zouden toch beter eerst in eigen land kijken wat de oorzaak van hun onmenswaardig bestaan is, en dààr iets proberen tegen te ondernemen in plaats van te vluchten naar een land dat welvarend is geworden door het bloed van vele duizenden gesneuvelden.

De schuld van deze toestand ligt dan ook niet bij de inwijkelingen, maar bij onze eigen regeringen, die door dit migratiebeleid niet het minste greintje respect tonen voor de meedogenloos gruwelijke oorlogen die onze voorvaderen hebben moeten doorstaan om hun nakomelingen een menswaardig bestaan te verzekeren.

Maar enfin, ik had het over slingers. En wat me toch maar blijft verwonderen: eigenlijk zou je, logischerwijze gesproken, moeten verwachten dat die slingers, net als in de natuur, toch steeds minder ver gingen uitslaan, om uiteindelijk in het midden te blijven hangen: de gulden middenweg dus. Géén preutsheid, maar ook niet alles toegelaten. Geen rascisme, maar ook geen knuffelbeleid voor vreemdelingen. Waarom doen ze dat niet? Welke energie drijft hen telkens weer verder van dit middenpunt af, zowel naar links als naar rechts?

Simpel: generatieverwatering! De jongeren weten niet, of zijn vergeten, wat hun voorouders hebben moeten lijden om hen de huidige levensomstandigheden te schenken. Ze denken dat het er allemaal vanzelf is gekomen en vinden dat het nog veel beter zou moeten worden. Hoe??? Zéker niet op de manier waarop ze nu bezig zijn.

Als de huidige jonge generatie zo oud geworden is als de onze, zal waarschijnlijk de slinger weer helemaal naar de tegenovergestelde kant zijn overgeslagen… als het tegen dan niet te laat is!

Spijtig in al die zaken is ook het feit dat steeds meer jonge mensen in het parlement gaan zetelen. Goedbedoelende jongeren, maar ach… toch zo naief en zonder levenservaring. Met slechts een heel geringe notie van de geschiedenis van hun eigen volk. En zelfs àls ze al die notie al hebben, kunnen ze toch echt nog niet vatten wat hun voorouders hebben moeten doorleven en hoe dat aanvoelde. Menselijkerwijze gesproken komen ze nog maar net kijken hoe de wereld er uit ziet, en ze willen al regeren!

Is het een wonder dat de beste samenlevingen altijd dààr zijn ontstaan waar de ouderen het voor het zeggen hadden en de jeugd moest luisteren naar dié mensen die op jarenlange ervaring konden bogen alvorens ze zelf aan de bak konden komen?

Als we die slingers ooit willen stilhouden op de enige juiste en natuurlijke plaats: het midden, kan dat maar op één manier: terug luisteren naar de ouderen. Niét omdat ik zélf zo’n ‘oudere’ ben. Maar omdat ik medelijden heb met de jongere generatie, die haar eigen graf aan het delven is op de manier waarop ze nu bezig is.

23-09-2010 om 12:04 geschreven door Willy

Structuur!

Als je tegenwoordig spreekt over gestructureerd leven krijg je al gauw het deksel op de neus, want het herinnert de hedendaagse mens aan militaire toestanden… in het gareel lopen… vrijheidsbeperking, enz.

Het tegendeel is echter waar! Ongestructureerd leven beperkt jouw vrijheid én de vrijheid van anderen enorm.

Vooral voor kinderen is het aanleren van een gepaste structuur heel erg belangrijk! In tegendeel tot wat men denkt, betekent gestructureerd leven bewust leven. Ongestructureerd leven betekent: je làten leven.

Want kijk: meer en meer ‘vrijheidslievende’ mensen eten als ze honger hebben, slapen als ze slaap hebben en werken als ze goesting hebben. Kinderen zien dat voorbeeld, doen het na… en komen al gauw in de problemen!

Welke problemen? Wel, ze groeien op, weten niet beter, en lopen onaangekondigd en op een uur dat het hén past, even binnen bij vrienden. Dat uur kan middag zijn, als een normaal gezin aan tafel zit… of als iedereen het druk heeft met koken, of naar het nieuws kijkt… er zijn ontelbare momenten te bedenken dat je als welopgevoed mens niét zomaar ergens onuitgenodigd binnenvalt.

Maar die mensen weten dat gewoon niet. Het kan ze dan ook niet kwalijk worden genomen. Ze zijn geen structuur gewoon. Hebben het thuis nooit gezien… en zijn dan héél verwonderd als de ontvangst maar koeltjes is en ze zich niet welkom voelen.

Hetzelfde gebeurt op straat: gewoon wandelend op het voetpad kun je al gauw de mensen die manieren en structuur werden bijgebracht onderscheiden van de anderen. Want die anderen… die lopen zomaar wat rond als kippen zonder kop (noemen dat ‘vrijheid’). Maar dan komen wat ‘tegenliggers’ aan, en je ziet het gebeuren: ze kijken naar mekaar… hoé zal die me kruisen? Links? Rechts? Van weerszijden wordt wat heen en weer uitgeweken, en uiteindelijk botsen ze bijna!

Gestructureerde mensen zullen, net als op de rijbaan, zo veel als mogelijk rechts wandelen, en dan kàn er geen probleem optreden bij het kruisen van een andere wandelaar. Dan wéét je, als de ander tenminste ook manieren heeft, naar waar je moet uitwijken.

Op zebrapaden is het dikwijls nog erger: aan weerszijden van een kruispunt met verkeerslichten vormt zich een groep voetgangers, wachtend op groen licht. En dan… lopen ze van beide zijden over de volle breedte van het zebrapad… en weten in het midden, waar ze mekaar moeten kruisen, niet meer waar gelopen om niet te botsen. En toch… het is zó makkelijk: rechts houden natuurlijk.

Vooral in autovrije winkelstraten leidt dit ongestructureerd wandelen tot grote ergernis van iedereen, terwijl het zo gemakkelijk zou zijn als iedereen zich aan de rechterzijde van de straat hield. Zéker bij grote drukte.

Structuur beperking van vrijheid? In tegendeel! Als iedereen zichzelf een klein beetje structuur veroorlooft zouden we het zowel voor onszelf als voor de anderen héél gemakkelijk maken.

22-09-2010 om 10:36 geschreven door Willy

'Rijkdom is de voornaamste oorzaak van armoede' ?!?
                                                                             (Tolsoi)
MIS !!!
Armoede is de voornaamste oorzaak van rijkdom!!!
                                                                             (Willy)
Dikwijls erger ik me aan mensen die verkondigen dat de rijken steeds rijker worden en de armen steeds armer. Natuurlijk! Maar wie mààkt er die rijken rijker? De armen zélf natuurlijk! Door luxe-artikelen te kopen die ze echt niet nodig hebben; door dure parfums te kopen en merkkledij met klinkende namen van modebaronnen.

Die rijke fabrikanten zelf verwijt ik niets! Ze maken exclusieve luxe-artikelen voor mensen die het zich kunnen permitteren exclusief te doen.

Het is niet hún schuld dat tegenwoordig iederéén exclusief wil doen; met eigen of met geleend geld, het doet er niet toe. Tot… op een dag de deurwaarder ten tonele verschijnt!

Mensen die het zich kunnen permitteren vind ik ook oke. Ze hebben er nogal dikwijls hard moeten voor werken om eindelijk succes te kennen, en dat willen ze laten merken door hun kledij, parfums en levensstijl.

Ik verwijt wél de naamloze massa, die het gewoon ‘goed’ zou kunnen hebben, maar het slecht heeft vanwege buitensporige uitgaven die totaal niet in overeenstemming zijn met hun inkomsten.

Armoede? Soms door pech, maar heel dikwijls zelf gezocht. Want het leven op zich hoeft echt niet duur te zijn tegenwoordig. Kledij is er te kust en te kuur te koop tegen belachelijk lage prijzen, zonder dat de kwaliteit in het gedrang komt. Er mankeert maar één ding aan: er staat geen snob-merk op en je kunt niet aan vrienden en vriendinnen gaan opscheppen over de schandalig hoge prijs die je ervoor moest neertellen.

Is dàt het dan dat telt? Doen alsof je je meer kunt permitteren dan je buurman? Arme hedendaagse mens! Jawel; je maakt inderdaad de rijken rijker en wordt zelf steeds maar armer.

Persoonlijk ben ik er fier op als ik een leuke outfit heb kunnen op de kop tikken en voor een belachelijk klein bedrag en dat ga ik ook aan iedereen verkondigen. Dàt vind ik iets om fier op te zijn. Maar door fier te pronken met de hoge prijs die je betaalde voor een paar ‘merkvodden’ demonstreer je enkel maar je gebrek aan smaak. De hoge prijs, de merknaam, en het feit dat het ‘in de mode’ is, moeten de persoonlijke smaak dan maar vervangen. Triest!!!

Maar als je dergelijke mensen daar opmerkzaam op maakt, hebben ze hun antwoord al klaar: “Jamaar… die goedkope spullen zijn na enkele wasbeurten versleten!” Kom nou… ten eerste is niets minder waar (als je tenminste uitkijkt), en ten tweede, de meeste mensen zijn na enkele wasbeurten toch al uitgekeken op die kledij, en ze vliegt sowieso in de vergeethoek. De buren mogen toch niet zien dat je twee keer hetzelfde draagt?

Zo ben ik er bvb fier op dat ik welgeteld 1 euro per maand betaal bovenop mijn telefoonrekening, aan internet. Om geen reclame te maken noem ik de firma en de formule niet. Maar het kàn!!! Weliswaar met beperkingen: trage verbinding, en max. 1 Gb per maand te downloaden. Maar hoewel ik enorm veel programma's en andere voor mij interessante dingen download, kom ik héél zelden boven de 700Mb! Ik kàn me een supersnel internet met hoog downloadlimiet permiteren, maar waarom zou ik betalen voor iets dat ik niet verbuik? Velen betalen zich blauw aan een enorm downloadlimiet. Maar doen ze wel de moeite een meter te installeren en in de gaten te houden wat ze écht verbruiken? Soms niet een tiende van waar ze voor betalen!

Dit is maar een klein voorbeeld, maar zo zijn er duizenden zaken op te noemen die veel, en véél goedkoper kunnen!

De financiële crisis? Grotendeels geschapen door ‘verstokte leners’!!! Miljoenen mensen leven met een rekening in het rood… kunnen hun leningen niet afbetalen… maar de banken moeten ook hún schuldeisers betalen en kunnen dat op de duur ook niet blijven doen als ze zelf niet terugbetaald worden. Maar toch… de man in de straat schuift de schuld voor de financiële crisis gemakshalve in de schoenen van de banken! Of van de rijken, of van wie dan ook.

Maar toch heeft die crisis ook zijn voordelen meegebracht! Verstandige mensen zijn na gaan denken over hun koopgedrag, en hopelijk hebben velen van hen hun lesje nu wel geleerd en de weg gevonden naar goedkopere warenhuizen in plaats van rond te hangen in chique boutiques.

De moraal van het verhaal?

Zet de tering naar de nering. Je kúnt nu eenmaal geen 2000 euro per maand blijven uitgeven als er maar 1000 verdiend wordt. Dat tart elke logica en is roofbouw op je eigen toekomst!

Willy

18-09-2010 om 00:00 geschreven door Willy

Hallo lieve mensen,

Even voorstellen: ik woon te Oostende, ben gelukkig getrouwd, gelukkig gepensioneerd, en word binnen enkele maanden 70 jaar. Foei!!! ZEVENTIG!

Een ouw peeke dus? Helemààl niet, maar zo dachten we, toen we zélf pas 17 waren, over dergelijke ‘oude ventjes’. Nu weten we wel beter, want ‘jeugd’ is geen leeftijd maar een geestesgesteldheid. En wat mij betreft, ik geloof wel dat ik de geestesgesteldheid van een zeventienjarige heb behouden, maar dan wèl vermeerderd met de ervaringen van al die jaren daartussen, en dat is een heel pak.

En het is juist over dit pak ervaringen dat ik wil berichten. Want in al die jaren is er heel veel veranderd. Zéker heel veel ten goede, maar er is ook veel verloederd en verwaterd. En ik kan de gedachte niet van me afzetten dat de meerderheid van de mensheid in die jaren er eerder dommer dan slimmer is op geworden.

O jawel, de jeugd kan goed met computers en zo overweg… ze leren, als ze dat tenminste willen, hopen theorieën en schoolwijsheden, maar hebben ze ook handen aan het lijf? Kunnen, of willen ze nog werken? Hébben ze wel iets aan die schoolwijsheid? Kunnen ze een gezin runnen en onderhouden? Het gezinsbudget op een gezonde wijze beheren? Kinderen écht opvoeden in plaats van de hedendaagse gemaksoplossing die bestaat uit de kinderen volstoppen met snoep om ze zoet te houden? Zal die opvoedingswijze tot gezonde, verantwoordelijke volwassenen leiden?

Sommigen wél; anderen niét. En zelfs een universitair diploma kan me niet meer imponeren. Ik heb in de loop van mijn leven zoveel stommiteiten gezien van zogenaamde intellectuelen, dat ik over het algemeen veel meer respect heb voor een vakman dan voor een intellectueel.

En ik heb evenveel respect voor een straatveger die zijn straat nét dat tikkeltje properder maakt dan van hem verwacht wordt, dan voor een van die zeldzaam geworden dokters die nog een juiste diagnose kan stellen voor een minder banale ziekte.

Guido Gezelle heeft het ooit héél mooi gezegd:

Wijsheid leert men in de boeken;
Wijs zijn moet men verder zoeken.

Echt twee zinnetjes om even goed bij stil te staan. Wat mij betreft: mijn leerproces is niet gestopt met het verlaten van de schoolbanken. Integendeel, toen begon het pas. Ik kan me geen enkele dag in mijn leven herinneren waarvan ik niets heb geleerd of opgestoken. En tot op heden leer ik nog steeds bij. Oh nee, niet altijd boekenwijsheden. Gewoon, door het observeren van de natuur en het luisteren naar mensen slim of dom… ze hebben allemaal wel ergens iéts bij te dragen aan ons leerproces. En dat is juist wat ik universitairen verwijt: ze weten het al allemaal, ze luisteren naar niemand die ze als minder dan zijzelf beschouwen, en blijven dus… tja… menselijkerwijze gesproken… dom!!!

Wel, over dit en allerlei andere dingen zullen mijn columns verhalen.

Hopelijk zijn er mensen van mijn leeftijd die er kunnen van genieten, en hopelijk zijn er jonge mensen die er kunnen uit leren.

Willy.

17-09-2010 om 00:00 geschreven door Willy