De bedreiging door grootgrondbezitters tegen Indianen in Amazonas blijft de aandacht trekken. Door corruptie en machtsvertoon intimideren zij de inheems mensen.
De foto toont een Makuxi Indiaan die mishandeld werd door pistoleiros. Verondersteld is dat deze ingehuurd zijn door grondbezitter Paulo Quartiero, die tevens burgemeester is in een nabij gelegen stad. De Indianen werden bestookt met geweren en zelfgemaakte bommen. Tien Indianen raakten gewond waaronder zes kinderen.
Het gebied van de Makuxi bevindt zich in het Raposa-Serra do sol, een omstreden gebied, op de grens met Venezuela, en is officiëel erkend, als Inheemsgebied. De grondbezitter werd geareesteerd maar werd weer snel vrijgelaten, buiten dat vond de politie vele wapens op zijn farm. Het bizarre onmogelijke is wel dat de staatsregering een petitie heeft ingediend bij het Braziliaanse hooggerechtshof, om de boeren op Indiaans gebied te laten blijven functioneren. Uitspraak is nog niet bekend.
Het is duidelijk dat de stammen die gewoon hun leven willen leiden dit verhinderd wordt door geweld van de kapitalistische heersers. De wet doet steeds een oog dicht, met gevolgen die onbeperkt zullen worden.

storyteller
dank aan - SURVIVAL movement for tribal people -

19-07-2008 om 11:25 geschreven door Storyteller

Dagen lang zwierf hij in westelijke richting en kwam terecht in Itaocara. Hier ontmoette hij Joachim, een zwarte stoere hond, die ooit door zigeuners was meegenomen vanuit Bahia. Maar hij was gevlucht, niet voor de zigeuners, neen, want zij waren goed en speelden op gitaren, violen en accordeons en zongen dan vreemd liederen. Neen, niet voor deze mensen, maar voor een andere hond genaamd Palha. Die maakte hem het leven zo zuur dat hij hem ging haten, maar Joachim was een pacifistenhond, verliet het kamp en kwam hier terecht waar hij Kosmos ontmoette. Joachim, kreeg de naam van zijn baas, een oude neger, genaamd Consilium, die ooit in zijn eentje een anti-racistische campagne gevoerd had en daarom Joachim Naboco (advocaat die in de jaren 60 van de 19de eeuw een grote rol speelde ten aanzien van de afschaffing der slavernij), zag als dé advocaat, zijn voorbeeld. Vandaar. De hond Joachim was een intelligent iemand, een soort hondenfilosoof. Hij wist dan ook het verdriet van Kosmos over zijn verloren vriend te relativeren. Hij zei: '... wij honden hebben een zekere hemel, die niet is weggelegd voor andere dieren. Ieder dier heeft zijn eigen hemel. geloof mij, van kat tot os, paard tot rat. Wij hebben een hondenhemel en vergeet niet dat je vriend Senhor zal terugkeren. Ja, mensen noemen dit reincarnatie... men zegt zelfs dat mensen kunnen terugkeren in de vorm van een hond, maar dit acht ik uitgesloten. Neen, ik heb mijn eigen zienswijze in deze: een hond is een hond! Doch de hond is mens beste vriend, zegt men althans. Doch sommige mensen kunnen erg ver gaan met hun vriendschap of liefde. ja het wordt meer liefde, affectie, trouw, en wij schijnen mensen meer te ontroeren dan hun eigen mensenmedekinderen. Hoe zit dat?
Kosmos krabde zich eens achter het oor. Hondverdomme, daar zat iets in, doch tegelijkertijd dacht hij aan mensen die hij had gekend: hondenvangers en beulen en weer anderen die honden aftuigden als een stuk vuil. Dan de moordenaars die honden vilden en overgingen tot kanibalisme.
'Kijk,' zei Joachim: '... de affectie gaat soms zover dat een hond de naam krijgt van zijn baas, zoals in een boek. Dit boek las mijn baas voor, want de negermens beschouwde mij als zijn zoon, en ik luisterde dan met verbazing. Ons soort in dat boek heette Ouincas Borba (boek van Machado de Assis, bekent braziliaans schrijver), en zijn baas hield zo veel van hem dat hij, een kwakzalvige filosoof, hem in zijn testament vernoemde. Zijn hele vermogen liet hij na aan zijn vriend Rubiâo, maar... er was één voorwaarde: dat deze mensenvriend Rubiâo tot de dood van de hond Quinças Borba voor hem moest zorgen. Wanneer de hond stierf moest hij hem begraven in de daarvoor bestemde grond en zijn graf moest bedekt worden met melodieuze bloemen en planten. Ten slotte moest hij de botten na loop van tijd opgraven en in een cederhouten urn stoppen en een ereplaats geven in het huis.'

'Ik vind de geschiedenis maar overdreven, maar misschien kan ík mij de liefde van een mens tot hond niet voorstellen,' zei Kosmos. Joachim stelde Kosmos de vraag of hij mee wilde gaan naar Bahia waar hij geboren en opgegroeid was vóór de zigeuners hem meenamen. De zigeuners bewonderden hem daar hij zwart was als een raaf hetgeen voor hun geluk zou brengen. Misschien zou zijn eerste baas, de oude neger nog leven, de oude dwaas. Maar hij was goed voor hem geweest en Kosmos was zeker welkom. Zo gingen beiden op weg, een lange weg van meer als duizend kilometer. Tijd? beste mensen, is in een hondenleven niet belangrijk, en ze deden er dan ook meer als vijf maanden over. De avonturen waren talrijk en gevaarlijk en soms sliepen ze langs de weg, dan weer in oude boerderijen. Ze aten gestolen vlees, vis en eieren. Ze ontliepen kogels en scharrelden met waanzinnige teven, en wanneer zij het kleine hutje in Bahia bereikten huilde de oude neger man om zijn, na bijna één jaar, teruggekeerde Joachim. Kosmos bleef, maar niet voor lang. Slechts enkele weken want hij was niet geboren voor een tehuis. Hij was een straathond, een zwerver en hield van de vrijheid, en zodoende beste lezer, moet hij nog ergens rondzwerven in Brazilië.

fim

17-07-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

An-toni, mijn vriend in Itaborai-- rip 2008, geveld door vreemde ziekte in zijn achterpoten

'....ja, maar ik krijg goed te vreten, soms zelfs biefstukken! brulde de ander met zware stem.
'Neen, je bent gewoon een gevangene vriend, een slaaf van het kapitalistisch-apparaat, een product. Hoe oud ben je eigenlijk? Vijf? Heb je ooit vrijheid gekend? Zie, ik ben niks, een gewone straathond, maat heb mijn vrijheid en gelukkig zijn er ook nog goeie mensen. Ik wil niet met je ruilen!'
De grote hond sprong nog enkele malen tegen het gele traliewerk en als hij erover had kunnen komen dan had Kosmos een flinke vechtpartij nodig gehad om zijn leven te redden, want de beet van de Braziliaanse bloedhond was dodelijk. Nu werd de grote hond teruggeroepen door zijn mensen-baas als een poedel hondje.
'Zo is het leven,' riep Kosmos hen nog na en het gedrocht liep met neerhangende oren terug en kreeg nota bene nog een schop onder zijn dikke klote van zijn ontstemde baas: 'Goddomme, hou je rustig we hebben bezoek! schreeuwde die.
'Wie heeft het nu beter? vroeg Kosmos aan Senhor. 'Niet overdrijven Kosmos,' vond deze. 'Niet overdrijven want velen van ons gaan eronderdoor, overreden, doodgeknuppeld door imbecielen. Neen. Het is niet allemaal eenvoudig!'
'Maar toch! Wij hebben de vrijheid en de meeste mensen laten ons met rust en geven te eten,' zei Kosmos iets afstandelijk. Beiden slenterden ze naar de afvalhoop waar zich al meer lotgenoten verzameld hadden. Sommigen hadden hoogoplopende ruzies over enkele botten, wegrottende in de morgen zon. Anderen likten lege blikken terwijl ratten hun weg zochten en ruzieden met kakkerlakken. En de aasgieren leken wel doden-gravers op godsakker met verdachte blikken op een of ander wegrottend iets. Er waren ook enkele mensenkinderen in hun vale kleding, de kinderen van de straat, die net als de honden een vrij leven hadden, maar een gevaarlijk. Andere honden lagen samen met de kinder-mensen onder een guavaboom en droomden in de schaduw, naast de ouwe Deus, een ras-straathond, mengeling van een manenwolf en jakhals. Hij was nu erg oud en het lopen ging hem moeilijk terwijl de blik in zijn ogen zei dat hij verlangde naar de 'honden-hemel', want hij was maar tot last voor de anderen, zij die hem lieflijk zijn botten brachten. En hoe ouder de hond, hoe meer hij ging gelijken op een mens, ja, natuurlijk een goed mens, die nooit enig kwaad deed in dit quasi paradijs. Morgen was er  weer een nieuwe dag en Senhor schreeuwde: 'Amigos! Morgen wordt ik tien jaar!' Het hondenleven, beste lezer, is ook relatief, onzeker, tijdloos in de denkwereld van hond én mens, want de morgen van Senhor zou nooit meer aanbreken. Diezelfde nacht werd hij overreden op de grote weg. Hij had de lichten van verre zien aankomen, maar kon niet inschatten hoe het ijzer gevaarte op hem afkwam. Daar lag hij de volgende dag in de berm, want een mens was zo goed geweest hem daarheen te slepen. Hij was al stijf toen Kosmos hem vond, stijf, opengescheurd en vol bloed, stof en kiezel. Zijn ogen opengesperd naar de hete zon. Kunnen honden huilen? Ja. Honden kunnen huilen. Ik weet het zeker.
de droefenis van Kosmos was zo intens dat hij dagenlang niets at. Hij werd mager als een staak en dacht: 'het leven is rot.' Kosmos verliet de buurt en ging weg naar een andere bestemming, want hij kon de reuk van zijn dode vriend niet vergeten. 

wordt vervolgd.... 

16-07-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Straathonden in Itaborai, Rio
Foto Wayn





Brazilië heeft vele honden, van rassen tot de straathond, die men lieflijk 'vira-lata' noemt, wat 'blik omdraaien' betekent. Ik zag er velen zoals in de rijke buurten waar geparfumeerde poedeltjes rondliepen aan dunne lijntjes of waar de pitbull of rotweiller de paleizen moest bewaken. De vroegere zeevaarders namen de dieren mee op hun woelige reizen en de bekentste die daar uit voortkwam, is dan wel de 'fila-brasileira', een in Brazilië gefokt ras, die het vee van de eerste kolonisten moesten beschermen tegen de gevaarlijkste rover, de jaguar. Doch er ontstonden velen rassen en onrassen, ja en die laatsten zijn mijn lievelingshonden. Zij die zwerven door de straten of arme buurten, die pikken om te overleven, die soms worden neergeschoten of overreden, zij die weten dat alles betrekkelijk is, dat er een slechte Braziliaan-mens bestaat en een goeie. Ja, de straathond is een vogelvrijverklaarde, een intelligente viervoeter, met meer hersenen dan sommige mensen denken.

Ik schreef ooit een kort verhaal over mijn vrienden van de straat en een van hen was Kosmos:

"Nu zijn er in Brazilië miljoenen en miljoenen straathonden, armtierige schepsels, die maar moeten zien hoe te overleven. Doch meestal door slimheid en snelheid waren zij de rakkers, de stormende honden, die ondekbare schepsels van het land. soms zijn ze erg bijdehand en velen van het mensenvolk wisten dan ook niet dat zij hún taal hadden en een ziel, en niet alleen wat men noemde instinct. Laat ik het hebben over twee vrienden genaamd: Kosmos en Senhor. Ze waren onafscheidelijk in de wereld, de een was mager, sjofel met hangende oren, wit met zwarte vlekken en afstammeling van een dobbermanpincher, genaamd Javali, die ooit zijn rijk huis verliet en er twee dagen met de teef Miséria tussen uitging. Nu was dat teefje een libertijnse schoonheid en Javali nam haar velen malen, wat resulteerde in vier hondsvotten waarvan Kosmos er één was. Ze werden geboren achter een oude schuur terwijl daar een Macumba-viering gaande was. De moeder van de de cultus Misericordia zorgde voorbeeldig voor de kleinen, maar toen Kosmos oud genoeg was trok hij erop uit. Brazilië in! Ja dat blafte hij.
De ander was Senhor. Hij was een stuk groter dan zijn vriend en had vele genen in zich waaronder dit van een Duitse dog. Maar voor het merendeel was hij straathondenras, geheel zwart en alleen een klein hartvlekje, pal tussen zijn ogen, dee hem vrolijk lijken.
'Zag je die klootzak daarnet,' zei hij tegen Kosmos: 'hij gaf dat arme schatteboutje Broa een schop tegen haar onderbuik! Die klerelijer, en ik zweer dat ik hem vandaag of morgen een flinke beet zet in zijn vette krent, zowaar in Senhor heet. Wat denkt hij wel die leegloper!'
'Wat? Achterwerk? Ik bijt hem in zijn kloten de baliekluiver! zei Kosmos. 'Laten op zoek gaan naar iets eetbaars,' bracht Senhor naar voren. 'O.k, maar laten we eerst bij Ney langs gaan, misschien heeft hij iets lekkers voor ons! Want slager Ney was een goed mens, bijna zou ik zeggen 'hondwaardig', anders dan die familie Cardoso, de boevenbende! Ik zag gisteren via een gat in de tuinmuur dat de elite troep hun buiken vol vraten en toen dankten ze God voor de copieuze maaltijd. Ik probeerde aandacht te trekken, want hij slijm liep me uit mijn bek. Ik begon te janken, maar werdt meteen beloond met een schop tegen mijn bakkes! Hondverdomme! De zoon, een lomp varken ging zelfs zijn geweer halen, het tuig en iedereen lachtte toen ik de poten nam. Het volk, dacht ik en rende naar de voorpoort en zeikte eens flink tegen het traliewerk, waardoor een bloedhond, die verdomde Fila op me afkwam, die verrotte slavenzoeker. Maar wat kon die jaguarkiller blaffen, hondsverdomme! Diep blaffen, de beul. Achter het spijlwerk schold hij me uit en ik zeikte hem in zijn smoel, waar het druipsel uit hing, zoals van bij die pasgeboren mensenvotten!'
'Dat komt je duur te staan!' schreeuwde de bullenbakstierenhond, maa ik zei: 'Zeg maar tegen je baas dat hij een zwijn is, een waardeloze leegloper, een geldduivel, kippenneuker!'
Nu werd de Fila nog woester: 'Mijn baas kan mij niet verstaan hoerenloper, verdomde tevenneuker.'
'Ja, amigo Fila,' zei Kosmos tegen de bloedhond: 'dat is nu het nadeel van de mens, hij kan óns niet verstaan en nog erger, sommigen kunnen ons niet begrijpen, voelen. Ze hebben geen instinct en jij opgeblazen kikker, rattenkop, eierkoek, jij bent er alleen maar om zijn paleis te beschermen!'

wordt vervolgd...

14-07-2008 om 14:44 geschreven door Storyteller

IMANJÁ IS DE GODIN VAN DE ZEE, DE VROUWELIJK HOOFDPERSOON VAN DE SCHEPPING, PATROONHEILIGE VAN DE VISSERS EN DE KRACHT VAN MAANLICHT. ZIJ IS EEN SYNCRETISME VAN DE KATHOLIKE o.l.v VAN DE ZEEVAARDERS EN DE ORIXÁ iMANJÁ VAN DE AFRIKAANSE MYTHOLOGY.
IN DE YÙRÚBA CULTUS VAN AFRIKA IS ZIJ DE MOEDERGODIN YEMOJA. HAAR NAAM BETEKENT IN DE YÙRÚBA TAAL: MOEDER WELKE HAAR KINDEREN ZIJN ALS VISSEN.

IK BEN HAAR ZOON   WAYN

13-07-2008 om 13:59 geschreven door Storyteller

DE MACUMBA CULTUS:

XANGO IS DE OUDSTE ZOON VAN OXALÁ. HIJ IS HOOGMOEDIG, WILD EN STAAT VOOR GERECHTIGHEID. HIJ IS GEEN SLECHTE GOD, MAAR HANDELD SOMS NAIËF, HOUDT VAN MANNENSPELEN EN ZIJN SYMBOOL IS HET BIJL, ZIJN METAAL IS HET KOPER EN ZIJN KLEUR HET ROOD. HIJ IS DE HEERSER VAN BLIKSEM EN DONDER. . HIJ IS HET SYMBOOL DER MANNELIJKHEID EN WORDT VERGELEKEN MET DE HEILIGE HIERONYMUS EN ALS EEN REUS VOORGESTELD ALS BEWAKER VAN EEN GROT. EEN LEEUW LIGT RUSTIG AAN ZIJN VOETEN EN HIJ VECHT ACTIEF TEGEN DE ZWARTE MAGIE WAARDOOR HIJ MET  BIJL IEDER SLECHT VOORNEMEN BESTRAFT. HIJ IS  EEN FIJNPROEVER, HOUD VAN ALLE KRABBENGERECHTEN EN BEZIT MEERDERE VROUWEN.

"Xangó is snel! Hij is uit de bliksem geboren. Hij leeft in een steen en staat op in het morgenrood. Zijn klein bijl is van goud en daarmee verdrijft hij al het kwaad.
Caô Cabece!"

IK BEN ZIJN ZOON... (SOU SEU FILHO).... WAYN                                                       

12-07-2008 om 11:06 geschreven door Storyteller

Éen van mijn favorite gitaren van Japanse makelij 'Haruo', imitatie Martin 1976
Cavaquinho=  Braziliaans samba instrument bij uitstek  Minas Gerais 2005 


Collage die ik maakte in Rio van afval materiaal "Twee geliefden in Bahia'

10-07-2008 om 15:44 geschreven door Storyteller

Journalist Pedro Juca: 'Maar zou verdeling van het kapitaal niet een betere manier zijn om de ellende in de wereld op te lossen? In Brazilië zowel als in de hele wereld? Verdeling van kapitaal dat de corrupte regering in verhandeld en in aandelen weet te stoppen, het grootgondbezit! Weet u senhor Raposo dat er miljoenen creperen in ons land?'

Raposo: '... amigo, mijn beste reportervriend...  oplossen is een onsmakelijk woord! De wereld wordt nu eenmaal bestuurd door de sterkste, de heerschappij, mensen met hersenen, anderen, laat ik stellen de simpele, waar jij kennelijk ook onder valt... zal moeten zwoegen of bedelen! Het zal mij trouwens een worst wezen! Ik moet verdienen en ik zál verdienen! Nu en morgen!'

Raposo schreeuwt op iemand, een zekere Taylor, een dikke vierkante Aziaat, die uit een nis tevoorschijn komt met één hand hand op zijn heup, op de kolf van zijn revolver. "Taylor doe mij een plezier en gooit die idioot eruit!' zegt hij tegen de vleesklomp.

Journalist Juca staat traag op en maant de Chinees tot kalmte, hij zou wel op eigen kracht het pompeuze huis verlaten van de despoot en zijn verhaal zal binnenkort verschijnen. Kort en krachtig. De wereld was rot. Zo rot als een stinkend kreng! Buiten kijkt Juca naar het grote gebouw waar de reuzelachtige plutocraat woont, ver weg van de warme bossen van Amazonas, ver weg van de de halfIndiaan, die hij laat zwoegen en de bomen omhalen voor een hongerloon en als het moet de daar levende Indiaan laat doden. Neen, zijn huis ligt hier in de aangename bergen van het pijpengebergte nabij Rio de Janeiro, daar waar meer als een eeuw geleden, toen Brazilië nog een keizerrijk was, de keizer en zijn hele hof in de hete zomers naar toe trok, om de ziektes in het moerassige Rio te vermijden, weg van de armzalige negers, die zieltoogden in hun hutten. 

Blaffende bloedhonden begeleiden Juca naar de poort waar de 'enter' is. Het heeft iets weg van 'Graceland' in Memphis, maar met dit verschil dat de bewoner daar een wegkwijnende zanger was geweest, die de mensheid goed bedeelde. Rijkdom? Wat is gerechtigheid? Hoe, in godsnaam is het mogelijk dat dit kan blijven vestaan? Doch ligt het alles wel alléén bij de grootkapitalist? En Juca denkt na: Neen, er is meer. De afnemers van het hout zijn misschien nog grotere kapitalisten. En de rijke Europeese landen hebben koeienstront in hun ogen en kwallen in hun hersenen. Ja dat denkt Juca. Zij die hun product verkopen zonder schaamte, gedrengt in het bloed van de arme sloeber. En de consument? Die koop gewoon door. De regeringen? Een en al corruptie! Het zal nooit stoppen, de wouden gaan kapot! Hoe lang nog? 50 jaar? En wat is er met Chico of Zé, die voor een karig maal de woudreuzen moet doden? Huilen zijn kinderen niet? ja! Zij huilen amazonetranen, die doorschijnen in het mooie hout, die als meubelstukken terecht komen in den kamers van de rijken. Kan het misschien toch iemand schelen? ja, Juca weet dat er humane mensen zijn. 'Klote wereld! verdomde rot wereld!' denkt Juca en spuugt nogmaals tegen de muur van het paleis in Teresópolis.

fim

10-07-2008 om 15:43 geschreven door Storyteller

'corruptie,' zegt Juca: '...is het sleutelwoord en wie is corrupt als het om macht gaat? U weet senhor Raposo, dat wat hier verdwijnt, gebeurt met toestemming van de regering. Ik weet uit betrouwbare bron dat er bedrijven zijn die bommen geld krijgen om te herplanten. Dat geld verdwijnt in eigen zakken en het braziliaans instituut van milieu controleert niets! Het zijn zakkenvullers... u hoort hier niet bij senhor?' De grootgrondbezitter wordt pisnijdig: 'Nondesju! U wilt mij beschuldigen van zaken die nog deel, nog part hebben op mijn handelen!' en zijn stierennek begint te zwellen. 'Het is maar een vraag,' en Juca bijt zich op zijn onderlip. 'Een ander onderwerp senhor... u verklaarde onlangs dat u stevig in de veehandel zit. Dat het vlees van deze runderen ook naar de u.s.a wordt geéxporteerd?' 'Kan zo zijn!,' en de man lacht opnieuw balorig. Juca: 'Ik weet ook senhor dat de veeteelt in Amazonia zo goed als niets opbrengt in verhouding met bijvoorbeeld voedselgewassen?' Raposo: 'En hoe komt u daarbij? Waar haalt u die onzin vandaan?' Juca:'Het is geen onzin! Ik heb gegevens, dat het grasland waar de runderen op staan maar 7% van het jaarinkomen bedraagt van wat de grond zou hebben opgebrecht door het planten van paranotenbomen of maniok, ben u hiervan op de hoogte?' Raposo lacht nerveus en voelt dat hij in de tang zit:'Ik weet wat mijn cijfers zijn en wat het de regering opbrengt, en Brazilië! Het is in het belang van het land! en hij probeert zijn geagiteerdheid te verbergen. Juca: 'Verder vernam ik dat men tegenwoordig zelfs rundvlees importeerd naar het Amazonegebied, daar er voor het amazonevlees zelf een angst is ontstaan voor ziektes en mede hierdoor zo goed als geen export meer is naar de Verenigde Staten... is dit correct senhor?' 'Merda (shit) Senhor... ons gesprek loopt ten einde,' antwoord de nu nijdige Raposo. Maar Juca hakt door als met een zeis der door in een onkruidveld. 'Tevens weet u ook dat ú draait op regeringssubsidie? En dat de stijgende waarde van kaalgeslagen grond goed is voor de verkoop? Is het niet senhor Raposo?' 'U zit er flink naast,' zegt de dikke man met een moordenaarstrilling in zijn stem. 'U lult maar wat uit u nek! Schrijf dit ook maar in uw artikel, het is niets anders dan communistengelul, kletskoek vanuit Cuba of Costa Rica!' Juca: 'Maar u hebt toch wel enig begripvoor de situatie? De vernietiging van de bossen, de bevolking? En hoe ziet de toekomst van uw kleinkinderen er uit senhor?' Raposo:' Naar de verdoemenis met je vragen... je bent een communistische hoerenloper! Een rode teek! Krijg de vlektyfus! Mijn kleinkinderen? Die zullen het wel uitpluizen. Ik leef vandaag en wie morgen leeft, die morgen zorgt! Basta! De kinderen zullen trouwens alles erven, zie je, het is een spel Juca, een spel! Brazilië is een land van uitersten en corruptie... je moet vechten om te overleven! Er bestaat geen andere weg! Diegene die te idioot is om zijn eigen bonenpot te bereiden moet maar zien hoe hij aan zout komt! Ik bekijk het van mijn kant, en dat is de goede!'

wordt vervolgd...

09-07-2008 om 10:44 geschreven door Storyteller

'Wat kan mij het verdomme"!' schreeuwt de kortzichtige grootgrondbezitter Varga Raposo. Hij is eigenaar van grote stukken grond in het Amazonegebied, dat bestemd is voor veetelt en houtkap. Hij verdiend er miljoenen dollars mee en heeft goede contacten met buitenlandse firma's en laat er lustig op los kappen. Hout is geld. Andere stukken grond steekt hij in de fik en moet dienen voor de niet rendabele veeteelt. De journalist van een milieublad Pedro Juca, die bij uitzondering hem mag interviewen, is vol met vragen en goed voorbereid op zijn taak. Zijn schrijftrantplicht vervullend valt hij aan: 'Senhor, ik wil het eerst met u hebben over het geweldige houttransport, speciaal over mahoniehout. U handelt met een Deense firma, die het hout weer doorverkoopt aan Frankrijk, Amerika en Engeland... dat wel de grootste afnemer blijkt te zijn van hardhout, of zie ik dit verkeerd?' 'U bent goed ingelicht senhor Juca, maar deze bewering klopt niet, het is een hersenschim en ik bevestig niets.' De corpulente Raposo lacht cynisch zodat zijn ogen lijken te glunderen als die van een hagedis: 'Ziet u, ik heb niks te verbergen. Ik ben nota bene op uw verzoek om een gesprek ingegaan, en het moet een eer voor u zijn mij te mógen ondervragen, dus moet u mij wel christelijke vragen stellen, begrijpt u?' 'Dus de cijfers kloppen niet? Net zoals men de bomen kapt of uit de grond trekt met kettingen en bulldozers, zodat er in een omtrek van één hectare meer dan de helft van het bladerdak wordt vernietigd en andere boomsoorten vernietigd worden door diezelfde kettingen? Bomen die gewoon worden achtergelaten om te verotten, omdat er alleen maar oog is voor het mahonie? Is dat een leugen? En de gebieden waar Indianen en caboclos leven, wat gebeurd er met deze mensen?' Er verschijnt een galns rond de ogen van Juca. Raposo:'Wat krijgen we nou! Zou ík dit moeten verantwoorden! Mijn mensen werken degelijk! Er is vraag naar hout vanuit het buitenland, dat zijn de dealers! Zij ontrekken Brazilië aan alle grondstoffen, die overzee verfijnd worden! Alleen een klein gedeelte van de grondstoffen stroomt terug naar Brazilië tegen afwijkende prijzen! Nondesju! U zult wel ooit gehoord hebben van 'Calha Norte'', is het niet! (betekend 'noordelijk kanaal' en is van toepassing op een gebied in noord- Amazonas vanwaar ruwe ijzererts naar Europa wordt getransporteerd) In Europa stellen de milieubeschermers, de luizenpoten, dat Brazilié de vervuiler is, de verwoester, maar ze moeten hun eigen kloten wassen! De gringo's lopen met hun neus in de lucht! Maar wat deert het hun? De zakken van de kapitalisten zijn goed gevuld! Breek me mijn bek niet open senhor Juca! En wat de mensen in bepaalde gebieden aangaat, die... komen wij tegemoet!' Nu had reporter Juca hier op gespeculeerd, gegokt dat Vargas Raposo zich te buiten ging, zichzelf zou blootleggen, maar denkt de eerzuchtige journalist: in het zojuist gestelde had Raposo gelijk. Verdomme! De Braziliaanse regering zou dit gemakzuchtkapitaal van de gringolanden aan banden moeten leggen en controleren. Het imperialisme is als een rotte houtworm voor ons land en niet alleen Brazilié, nee, voor heel zuid-Amerika. En de regering? Maar zo naïef was journalist Juca nu ook weer niet. De importeur dan, neen, er is teveel geld mee bemoeid. Ze zouden moeten luisteren naar de stelling van de indiaan, rubbertapper, mensen met ervaring in het duurzaam beheren van de natuur.

wordt vervolgd....

08-07-2008 om 14:20 geschreven door Storyteller

A dúvida é a corrente da Alma  - 

Doubt is the chain of the soul - 

Zweifel ist der kette der seele -

Tvivel ärr kedja av soulen -

Twijfel is de keten van de ziel -

WAYN 

06-07-2008 om 11:37 geschreven door Storyteller

DE 10 KORT-DELIGE DOCUMENTAIRE "RUBBER JUNGLE' VAN BILLY DAY EN TERRY SCHWARTZ GEEFT EEN GOED BEELD VAN DE RUBBERTAPPERS EN CHICO MENDES...
HIJ IS TE VINDEN OP 'YOUTUBE' KANAAL...aanbeveling van Storyteller

27-06-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

foto: Storyteller in Tanguá, Brazil 1991

In 1992 schreef ik het lied: 'The ballad of Chico Mendes' (The blues for the woods)

Klik op de linkerbalk bij STORYTELLER MUSIC - nieuwe vid Ramblin' Wayn (youtube) zoek naar 'The blues for the  woods' + doorsturen thanks!

25-06-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Thomas com seu livro - Pater Tum met zijn boek
Foto de Fábio Guimarães






Vez em quando, eu publicar um do seus 'Contos Folclóricos'
Primeiro um artigo (encurtado) de jornal 'O Dia' de 12/1/1997

PADRE HOLANDÉS DEFENDE ENSINO DA BIBLIA DE FORMA BEM POPULAR

Os ensinamentos da biblia podem ser transmitidos de forma bem popular. A teoria é defendida pelo padre holandés Thomas Pieters, 75 anos, vigário paroquial da Igreja nossa Senhora do Amparo, em Tanguá.
Ele vai lancar a segundo ediçâo do livro, editado com mil exemplares há cerca de dois anos. O padre faz questâo de frisar que apenas reconta as histórias populares que escuto desde que chegou há 40 anos de Maastricht, cidade a 200 quilõmetros de Amstardã, na Holanda.
"Os contas folclóricos sâo a Biblia do povo Brasileiro desde o iníncio da colonizaçâo. Como as pessoas nâo tinham acesso é Biblia escrita, as historias eram contados de uma forma teatral, principalmente no Sul do pais - onde morei durante 15 anos - por descendentes de alemães, italianos e portugueses.
Na Europa, esse contos estâo esquecidos há mais de 200 anos, mas aqui essa forma de perpetuar a esséncia do cristianismo - continua passando de pai para filho". explicar Pieters.

06-06-2008 om 18:10 geschreven door Storyteller

Damiaan

Broeder Nereu Benvenutti zei me dat het momenteel zeer slecht ging in de kolonie. Er was geen geld, de gemeente deed niets en de regering sloot haar ogen. Het ontbrak aan alles, vooral medicamenten, bandage en menselijke hulp. De mannen en vrouwen die hier werkten deden hun best, maar kregen, letterlijk, het 'bloed niet meer uit de bandages gewassen'.
Ze werkten hard en met overtuiging en sommige keken me vragend aan, met een glimlach, anderen uitdrukkingsloos.
Ik dacht aan Damiaan de Veuster, de Belg uit Tremelo, die intrad bij de paters van Picpus,  en in 1873 aankwam in Molekaï bij de Hawaï-eilanden, om daar de melaatsen te helpen. Hij verbleef en leefde 16 jaar tusssen hen, die gedoemd waren te sterven, en hij met hun.
Toen was lepra een ziekte die bijna niet te bestrijden was.
Het was ook in dat jaar dat een Noorse arts Armauer Hansen de ziekte 'ontdekte', die veroorzaakt werd door de leprabacil. Naar hem werd de ziekte genoemd 'bacil van Hansen'.
Doch melaatsheid was de verdoemde naam en al in het nieuwe testament werd het aangeduid met 'huidvraat', de melaatsen werden afgezonderd.
Er bestaat nu, sinds de jaren '80, een degelijk medicijn tegen lepra, de ziekte kan in tweeën ingedeeld worden.
De eerste is de Pauci-Bacillaire lepra, die niet besmettelijk is.
De tweede de Multi-Bacillaire lepra, de zeer besmettelijke vorm, die word overgebracht door luchtwegen, hoesten en niezen. Het is een bedriegelijke ziekte daar de incubatietijd kan oplopen tot 7 jaar.
De ziekte kan in ernstige vorm leiden tot wegtering van lichaamsdelen en blindheid. In Brazilië komen nog steeds de meeste gevallen voor in Zuid-Amerika, en het beleid van stichtingen is er opgericht de ziekte snel op te sporen, alhoewel dit in de binnenlanden een helse taak is, vooral in Amazonas.
Ook broeder Benvenutti is een soort Lazarus en met hem duizenden anderen die vechten voor deze mensen.
Samen met hem liep ik de vrouwenbarak uit en de hete zon deerde mij niet. Hier in de kolonie woonden meer als duizend mensen, die leefden in een communiteit. Er zijn kerkjes, cafeetjes, bloemenparkjes, ja het is een dorpje. Vele leefden hier en kwamen niet meer buiten de muren van het dorp.
We liepen langs de imitatiegrot van Lourdes. Het geloof is zo diep ingeworteld in de mens zijn ziel dat er bijna alles om draaide.
Maar ik stelde mij vragen.
Terecht?
Ik zag ook de politiemensen rondzwalkten als waren ze ingehuurd, daar toch geen andere optie voor hen was.
Kunt u zich dat voorstellen?
In Rio de Janeiro?
Wat ze hier uitbroedde bleef me een raadsel, alhoewel er geruchten gingen dat ze hier waren om de 'maconha', mariuhana, handel tegen te gaan.
Hier, waar meer verplegende hulp nodig is dan deze zwaar bewapende narren.
Maar overal in Brazilië kan men deze ongerijmdheid zien.
Puta que pariu!
...Verdomme!
En als Benvenutti me die woorden had horen opperen dan was ik ten strengste aangesproken door de man met zijn blauwe wijnneus, die toch een 'vroom' mens was, en de schuld van dit alles niet bij God deponeerde.
We liepen door de hitte naar de mannenbarak.
Benvenutti keek me aan als ik hem vraag waarom de barakken van mannen en vrouwen gescheiden zijn en zei met enig cynisme: '... ja,  we moeten ze gescheiden houden... Antonio... mannen zijn nou eenmaal mannen...'
Onder de veranda zat een man in een rolstoel, ten minste als dit zo te noemen was. Zijn handen en voeten waren ingewikkeld in lappen. Hij was blind en geestelijk zwaar verward. De broeder sprak met hem, schijnbaar woorden die deze man dagelijks nodig had.
Ja, zoals voedsel.
Wat was het leven van die man geweest?
Wat waren zijn herinneringen aan een liefde, een familie?
Binnen bezochten we een kamertje waar enkel mannen verbleven. De broeder ging naar het bed van een van hun, de man lag verstopt onder de deken.
Hij begon met de man te praten en even later kwam een gehavend gezicht, zonder neus vanonder de deken vandaan.
Ook zijn voeten en handen waren zwaar aangetast.
Het was een kleine man, een mulat, en hij begon te praten tegen de broeder als was hij een 'preek' aan het verkondigen.
Hij sprak over zijn ziekte, de teloorgang, de pijn en 'Deus'.
Benvenutti luisterde geduldig.
Ik keek naar de kleine, iets gedrongen kalende broeder in zijn flanellen broek, wit t-shirt waar een houten kruisje op bengelde en sandalen.
Dan liep hij naar de andere hoek, daar waar een man bewegenloos op bed lag.
Ik hoorde de broeder woorden fluisteren, die ik niet kon verstaan, en hij maakte een kruis boven het hoofd van de man, een stervende.
slot
Bij mijn volgende bezoek aan de kolonie was Nereu Benvenutti er niet meer. Hij was opgevolgd door een jongere broeder Jamie.
Benvenutti, zei men, was in een rustoord, ergens in de stad Curitiba in het zuiden.

05-06-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Ik maakte in de kolonie geen fotos, daar ik de courage niet kon vinden
Deze foto, die ik bewerkte, komt uit het boek 'Geschonden Eldorado' van Anth. v. Kampen, waar ik later over zal berichten

Ik bezocht de kolonie enkele malen, gelegen in Vendas das Pedras, Itaborai, op 55 kilometer van Rio.
De ingang lag tussen de vuilwitte muur van het 'hospital', langs de br101 weg. Vandaar liep een weg stijl naar boven, waar een soort dwarsboom je deed stoppen en in een hokje een bewaker zat, die de nodige informatie moest hebben.
De eerste maal bezocht ik de kolonie in 1992 samen met mijn oom padre Thomas, over dit bezoek zal ik verhalen.

Mijn oom was een kennis van de broeder die daar werkzaam was, een Franciscaner met de naam Nereu Benvenutti. 
Toen we aankwamen was de broeder schijnbaar net wakker en vroeg prompt of we een glas wijn wilde drinken. Hij had dan ook een blauw neus, wat erop duidde dat de drank cruciaal was en zijn toeverlaat in dit oord.
Het leven was hier dan ook diepgaand.
Keihard.
Brazilië heeft de meeste leprapatiënten in Zuid-Amerika en is wereldwijd het tweede land met de aan deze ziekte lijdende mensen.
Mijn oom had een afspraak elders, (ik weet nu dat hij dit opzettelijk deed, daar ik me kon sterken in de omgeving en taal) en ik was op mijn eigen aangewezen met mijn toen nog primitief Portugees, maar sufficiënt om me te redden in conversaties.
In het woonkamertje van Benvenutti stond ook een kleine accordeon, die hij bespeelde en een oude gitaar. Alles was ordelijk, een keukentje waar ze zelf kookten, met zijn twee medebroeders, en zijn slaapkamertje.
Hij was van Italiaanse afkomst, in de zestig, klein, iets kalend en trok met zijn been, als gevolg van een heupoperatie.
Hij vroeg me of ik de 'barakken' wilde zien en we liepen naar buiten de warme zon in.
Het was maart en hij liet mij de aanplant zien naast zijn huisje, vele groenten, klaar voor de pan.

Langs de weg zag ik de mensen zitten onder de veranda van de witte huizen. Ze wuifden naar ons en ik voelde me een vreemdeling, een soort outsider, die ik ook was, maar toch was een verbintenis speurbaar in mijn gevoelens.
Hij wees naar de andere kant waar zich het 'dodenhuis' bevond. Daar waar de mensen lagen die de ziekte teveel had aangevreten, zij die de 'heiland' gingen ontmoetten. Hij zei dat het beter was dit gebouw niet te bezoeken.
We gingen de barak binnen waar de vrouwen op de veranda zaten. Daar vertelde een van hun mij dat ze hier al meer als 20 jaar was en nooit meer de kolonie verlaten had, daar ze erbuiten toch niet meer geaccepteerd zou worden.
Toen we huis betraden zag ik links en rechts de kleine kamertjes van 3 bij 3 meter.
Daar bevonden zich 4 bedden en een Jesus kruisbeeld aan de muur.
Hij die leed, wie die lijdt?
Ik zag de vrouwen die erop lagen of zaten met eronder grote witte metalen potten.
Ze waren schuw en in de kamer hing een penetrante reuk van urine, poep, zalven en andere niet te definiëren geuren.
Hun handen, voeten en delen van hun lichaam waren omwikkeld met vuilverband. Dit lag niet aan de verzorging, maar aan het gebrek van dit alles.
Een vrouw schaamde zich voor haar zieke handen waarvan vingers ontbraken en probeerde, toen ik haar aankeek, deze te verstoppen onder de deken. Bij een oudere vrouw was het gezicht aangetast en haar neus zo goed als verdwenen.
Een andere vrouw gaf ik een hand en zij aanvaarde die met een glimlach terwijl ze mompelde dat ik 'mooi' was.
Verdomme, hoe moet ik dat omschrijven?
Ik voelde me onbehulpzaam, weelderig ten opzichte van deze mensen. Een indringer, een buitenstaander in een afgesloten wereld.
Ik zou hier om een andere redenen moeten zijn, niet als een soort journalist in wording, of die hierover wilde berichten in een boek, neen!
Ik zou hier moeten kunnen werken.
Ja, dat dacht ik, dat was het!
Wat was het dat mij dit wilde, of moest, laten zien?
Mijn ander leven, dat ik geleefd had in een bar, zuipend en zingend over de ellende in de wereld?
Er moest iets veranderen.
Doch ik voelde me goed dat ik daar was, dat ik deze mensen kon bezoeken. Ook zij waren blij, in hoeverre je dit woord kan omschrijven, dat deze 'gringo' hier hun ziel streelde, of zoals Benvenutti zei: "Antonio... mensen, is van heel ver gekomen... alleen om jullie te bezoeken..."
En ik schaamde me toen de vrouwen zeiden: 'obrigada... senhor...'

04-06-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Joëlson was een soort zuipbroer .
Hij sliep of dronk, maar is een o.k mens.
Ik bezocht vaak het huisje waar hij samen met zijn vrouw Zezér woonde.
Een tengere vrouw, wiens voorouders ooit uit Syrië naar Brazilië kwamen, handelsmensen, marskramers en dus reizigers, verwant aan het zigeunerleven.
Zezér was goedhartig, naiëf, geloofde in de heiland en bezocht daarvoor één van de vele evangelische kerkjes, waar zij haar troost vond. En als ze naar het kerkje ging was ze gekleed in haar mooiste rok en poeierde zelfs een beetje haar mager gelaat, zodat kleine roosjes op haar wangen kwamen. 
Ze wonen in het plaatsje Tanguá op 65 kilometer van Rio de janeiro.
Als ik Zezer bezocht en Joelson was op de loop, of lag te maffen, dan bereidde ze eten voor mij.
Daaarom zorgde ik ervoor dat mijn maag leeg was, als ik voor het kleine huisje in mijn handen klapte en hun naam riep.
Ik kreeg dan een enorm bord met rijst, zwarte bonen, farofa met bananen en een flinke portie spiegeleieren.
Er was dus géén ontkomen aan.
Ze had drie honden die verzorgd werden als háár kinderen, die ze met Joelson niet had.
De honden kregen ieder dag een volle pot met maispap (angú) voorgeschoteld, en verder alles wat de pot verschafte, terwijl de kippen voor eieren zorgden en enkele bomen voor de overheerlijke mangas.
Haar tuintje was gesierd met gele bloemen en ze hield van het leven ondanks de niet gemakkelijke omgang met haar man.
Ja, ze waren getrouwd en liet me een album zien. Ik zag een gelukkige jonge vrouw in het wit en Joëlson in een sjiek kostuum met kravat. 
Het ridicule van het huwelijk, ik bedoel dat natuurlijk niet in honende vorm, maar, zo als de mensen nu ken was het toch bizar. Doch misschien was het wel de gelukkigste dag van haar leven en ik gunde het haar, want zij was rechttoe.
Het huisje was de eenvoud, aan de muren hingen enkele schilderijtjes met bijbelse beeltenissen, en de tafel en stoelen stonden te wankelen.
Het was goed zo, alleen Joëlson dronk iets teveel, volgens haar.
'Hij is dronken... ligt te slapen,' zei ze vaak als ik haar opzocht, en dan stak ze haar twee wijsvingers aan de zijkanten van haar zwarte krullen, als zijnde horentjes.
Joëlson had geen werk, ten minste geen vaste baan, hielp zo nu en dan in een winkel of bar en werkte ooit als bouwvakker in Laranjeiros in Rio.

Ik herinner me die dag dat we 'op pad' gingen, daar hij vroeg of Hollanders, het woord ontleen ik van het Portugees 'Holandés', doch voel me meer een wereldmens, en soms noem ik me ook wel 'Flamengo', ook goede drinkers waren. Nou was dit geen provocatie van Joëlson, maar ik nam het aan, en stapten we als twee drinkenbroers de houten keet binnen.
Dit bleek tevens een winkeltje, maar achter de toog stond de fameuze muurplank vol met de cachaças, de 'pinga' het hemelse suikerrietdestillaat van Brazilië.
De drank kan van sterkte variëren en de winkelpinga is zo'n 40%, doch ik dronk eenmaal zelfgestookte, die de 60% wel haalde.
Vuurwater in pure vorm en raadzaam dit niet puur te drinken. Daartegenover is het drinken van een 'caiparinha', (een mix van pinga, lemoen, ijsblokjes en suiker) alsof wijfjes-engeltjes op je tong piesen. Maar echte 'Macho's'? Neen, die drinken dit puur, is de Braziliaanse slagzin.
Het is maar waar men de grenzen legt.
Men zegt dat het uit de 16de eeuw stamt en de slaven het kregen aangeboden (lees opgedwongen) door hun  blanke overheersers, die dachten dat hierdoor de slaven betere prestaties leverden op de suikerrietvelden.
Ik weet dat het oppassen is met de 'witte rum'.
Ik dook dus met Joëlson die keet in.
Het was rond 10 uur in de morgen.
Binnen was het al behoorlijk warm geworden en tegen de 40 graden. De glazen, halve bierglazen, werden gevuld, en weggeslokt. En het eerste vleugje werd gemorst op de vloer, dit om de goden goed te stemmen.
Alle begin is moeilijk, maar het werd een helse rit.
De uitbater van de tent mocht me wel en schonk daardoor de glazen nog wat voller. We dronken het merk '51' of 'Pitú', die de goedkoopste zijn maar niet minder in kwaliteit.
Na vier uur hadden we twee flessen geledigd, terwijl we er tussendoor enkele flessen bier dronken om de dorst te lessen.
De keettemperatuur steeg snel en de zon brandde als een duivel op het dak.
Het zweet liep me van de borst en ik leek wel een ontvlucht steppenpaard dat stond te trappelen.
Joëlson was ook aan het wankelen en zijn taal was nu moeillijker te volgen.
'Mais um!' nog eentje, riep ik, toch met een scepsis in mijn stem.
'Eh... mais um...' wauwelde mijn zuipbroer.
De flessen op de muurplank leken zich te vermenigvuldigen, en we gingen enigzins slingerend naar buiten. Daar stond de bekende man klaar met zijn hamer, het leek meer op een moker of een ijzeren smidshamer, of die van Ogum, de macumba ijzergod.
Nondesju! Verdikkeme! Puta que Pariu!
De zon leek nu te brullen, en de duivels en paljassen hebben in Brazilië allerlij kleurschakeringen en Brazilë was nu als één groot lunapark aan het draaien.
We liepen naar het centrum en nogmaals een bar binnen.
We probeerden nog enkel pinga's, maar de esprit was eruit.
Joelson besloot naar huis te kuieren om te gaan slapen en de genegenheid van Zezer.
Ik ging mijn weg en voelde me moe, wezenloos en gelukkig te gelijk.
Thuis hoorde alleen nog dat mijn vriendin zei dat drinken slecht was voor de potentie en viel in een diepe slaap, de wereld was gemodificeerd, ik verlangde naar een vrouwenkus, een liefkozing, en daarna konden voor mijn part  transcedente wezens me komen halen.
   Wayn

Mijn disculpatie voor de benevelde foto van Joëlson


Storyteller met Zezer in haar huisje   1993

02-06-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

CAIAPO GIRL olie op hout   Wayn 2002

31-05-2008 om 18:01 geschreven door Storyteller

ER LEVEN NOG ONGEVEER 1100 NAMBIKWARA IN RONDONIA EN MATO GROSSO IN FEDERALE RESERVATEN


Nambikwara  Jovems - Jongeren    foto Levi-Strauss  jaren '30 vorige eeuw genomen in de staat Rondonia

31-05-2008 om 00:00 geschreven door Storyteller

Op het Tiradentesplein ziet hij een prostituee en vraagt haar of ze Gloxinia kent. De zwaar opgemaakte vrouw zegt Isabel te heetten en niet duur te zijn, maar van Gloxinia heeft ze nooit gehoord. Euclides is vertwijfeld, gaat weer drinken en wordt ten slotte lazarus.
Dat is zijn grootste fout.
Thuis zit zijn vrouw, drie kinderen en hij begint te huilen. Zijn vrouw Ana-Carolina had hem nog nooit zo gezien en probeert hem te troosten. Ze vraagt hem zijn probleem en hij stort zijn ziel uit en verteld haar alles open. De vrouw wordt nu een kwade helleveeg en wil niks meer met hem te maken hebben en in een vlaag van woede slaat hij de kinderen en zijn vrouw tot bloedens toe.
De buren, die toesnellen weten hem te overmeesteren en niet veel later zit hij op het politiedistrict van Gloria.
Zijn vrouw wil scheiden.

Hij vertrekt uit de buurt Gloria en huurt een kamertje in een zijstraat van het Tiradentes-plein. Hij zoekt contact met Salonki, een verre vriend die hij ooit ontmoette toen hij als liftmonteur werkte, en zo goed was geweest om hem en zijn vrouw uit een klemmende lift op de 33ste verdieping aan de avenida Rio Branco te bevrijden.
Zo nu en dan ontmoet hij hem nog en dan hebben ze gesprekken over het menselijke denken.
Filosofie, of in hoeverre de mens kon gaan in zijn weergaloze uitlatingen over het leven.
De volgende dag zit hij in de spreekkamer van zijn verre vriend, de paragnost.
Salonki luistert aandachtig naar zijn verhaal en knikt bedenkelijk.
Zijn eerste vraag is natuurlijk of Euclides er wel zeker van was. Dat het geen droom is geweest, een visioen?
Euclides wordt een weinig verward.
Een droom?
Is zijn verre vriend geen zielenkenner, iemand die de mens toch beter zou moeten kennen en inschatten?
Zeker hem.
Ja, hij had al vaker zijn twijfels geopperd aan de zekerheid van dit soort mensen. Zijn ze niet gewoon hun eigen mening toegedaan?
Want een mens is ten slotte een mens en ieder heeft zijn kijk op een ander mens, een opinie.
'Dus je denkt dat ik fantaseer Salonki? vraagt hij bitter.
'Neen... maar logisch gezien is het moeilijk te aanvaarden dat...'
'Dat wat?
Dat ik geesten zie?
Ik héb verdomme die vrouw gezien, ontmoet, het was klaarlichte dag. Ik was niet aan het slapen... Nondesju! Merda! Puta que pariu! Ik ben niet gek!'
Enkele uren later zit hij in een gesloten afdeleing van een psychiatrische inrichting om tot rust te komen, nadat hij in een woede aanval alle ruiten van zijn profeterende vriend aan diggelen had geslagen.
Na zijn vrijlating gaat hij nog meer drinken.
Hij heeft geen adres meer en is zijn baan kwijt.
Dus slaapt meestal in het 'Campo de Santana' park tussen de vele katten, terwijl zijn toestand snel verslechterd.
En zo wordt hij een bekende clochard in Rio's centrum.

Ik had hem ontmoet op het Tiradentes-plein waar hij eenzaam en droevig op een bank zat, kijkend naar de duiven boven op het schitterend beeldwerk van Indianen en de vier grote rivieren.
Hij vertelde me zijn verhaal.
Een man die mijn leeftijd had, zelfs geboren in dezelfde maand, op dezelfde dag. Een mulat met een mager gelaat, zware baard, sjofele keren en diepliggende donkere ogen.
Wel... ik kon twee dingen denken: hij was geestesziek of vertelde de waarheid.
Zo simpel ligt dat.
Ik gaf hem wat geld, maar het kon hem niet troosten. Een afgedwaald iemand, en er was niemand meer die hem aanvaarde, niemand die zijn verhaal geloofde, dat meer beruste op een waanvoorstelling dan op een gebeurtenis die vatbaar was voor de doorsnee denkende menselijke geest.
Toch.
Ik weet dat mensen dingen kunnen meemaken, die een ander nooit zou begrijpen, zoals het ontmoetten van personen. Misschien uit het vorig leven?
Een teken?
Zou Euclides zijn Gloxinia ooit teruvinden?
Hij had echt gedroomd.
Of... had hij haar metterdaad ontmoet is de Carioca-straat?
Was zij een schim geweest, een geest, die iets met zijn verleden te maken had?
Om zijn hals hangt een medallion met een klein portret van zijn vrouw en kinderen, een herinnering aan zijn vorig leven.

In de bus op weg naar huis bleef het voorval mij intrigeren. Des te meer daar de naam Gloxinia een zeldzame was in Brazilië.
Ik ging zoeken in boeken en vond de naam: een bloem, een tropische sierplant met grote velvetachtige kleurvolle kelkbloemen, maar haar blaren verleppen na loop van tijd, worden geel en vallen af.
Een verwijzing?
Maar hoe moest dat dan geplaatst worden, in welke context?
Ik dacht: de naam kon géén fantasie zijn. Want hoe zou Euclides aan haar naam gekomen zijn, als de vrouw niet bestond?
Of was het toch een droom geweest?
Zou hij de oude vrouw met de bloemnnaam ooit ontmoet hebben, lang geleden, in en andere ambiance, die zijn weg bepaald had?
Zoals de levensweg van een ieder van ons bepaald zou worden?
Een lot, een bestemming?
Ik bezocht nadien nog vaak het Tiradentes-plein, maar zag Euclides nooit meer terug.

Fim

30-05-2008 om 22:08 geschreven door Storyteller