Af en toe schrijf ik een verhaaltje uit medeleven en dit hier is er ook zo eentje.
Ja, ik heb wreed afgezien in t school en buiten mijn hersenbreuk en mijn verstandverrekking had ik er ook nog een trauma en een allergie aan overhouden.
Na een heerlijke schoolvakantie komt de school terug in zicht.
De universitaire kleuterschool van Gemeldorp staat nog wel wat weggestoken, maar de grotere scholen kunt ge al van verre zien staan.
Stil maar zeker stevent men af naar de septembermaand en dan weet iedere leerling dat de lessenaar lonkt.
Natuurlijk loopt niet iedereen een trauma op en dat is nog een geluk.
Het begin van het schooljaar is ook een beetje winkelen en soms wordt het schoolmateriaal elk jaar opnieuw vernieuwd.
De boekentassen in ezelsleder zijn verleden tijd en tegenwoordig stappen ze modieus de schoolpoort binnen.
Een rugzak waar het merk zeer goed te lezen is of beter nog een kleine valies op wieltjes.
Ja, nog niet zolang geleden zag ik een leerlinge de school verlaten met zo een valies op wieltjes.
Ofwel had ze enorm veel materiaal mee of anders had ze al gepakt voor haar vakantie.
Ja, ik moet zeggen dat bepaalde winkels er gretig op inspelen om elk jaar opnieuw het schoolmateriaal aan te prijzen.
Kleuren en vormen zijn er om de keuze wat moeilijker te maken om dan nog maar te zwijgen van de themas die aangeschreven worden.
Jurasik park was nog maar uitgestorven dat de simpsons daar al op alle kaften afgebeeld staan.
Je kunt het zo gek niet bedenken of je kan er mee naar t school.
In mijnen tijd bestond dat niet, hoewel ik ook graag nonkel Bob en tante Terry op mijn kaft had zien staan.
Het is een zeer eigenaardig fenomeen, hoe iedereen de rekken afschuimt op zoek naar de schoolmode van dat jaar.
Ja, of het nu goede of slechte leerlingen zijn het speelt geen rol, iedereen wil er eerst en vooral goed voorkomen.
Boekentas moet geassorteerd zijn met de pennendoos en ook de schriften moeten herkenbare punten dragen van buiten de schoolpoort.
Persoonlijk heb ik het nooit gekend, want mijn materiaal was nooit echt versleten op een paar uitzonderingen na.
Ja, ik was voorzichtig met mijn schoolgerief en na een paar jaar leek het nog als nieuw.
Natuurlijk werd mij ook de vraag gesteld of ik niets nodig had voor t school en dan moest ik ook antwoorden dat ik bepaalde zaken nodig had omdat het zo in het budget van de familie voorzien was hé.
Ik kocht mij dan een nieuwe gom omdat ik de andere naar de ene of de andere had gesmeten en hem nooit teruggekregen had.
Nieuwe potloden kocht ik ook omdat ze bijna allemaal opgepeuzeld waren tijdens het nadenken.
En elk jaar kocht ik meestal ook een nieuwe lat.
Ja, ik kocht elk jaar een langere omdat ik elk jaar leerde van langere strepen te trekken hé.
Op den duur stapte ik met een T lat de schoolpoort binnen terwijl mijn schrift geen centimeter gegroeid was.
Nee, ik kan zeggen dat ik een zeer goedkope student was en dat het enige wat ik echt versleten heb in t school mijn broek was.
Daarom dat ze mij lang in korte broek naar de klas lieten gaan.
Vaak zit ik zo aan de details te denken en dan denk ik dat de jeugd van tegenwoordig zoveel nostalgie moet missen.
Het inktpotje en pen en al dat moois waar ik nooit veel gebruik heb van gemaakt maar dat zo leuk stond in de klas.
Vandaag wordt de vulpen met vulling behuisd en vaak wordt ze zelfs niet meer gebruikt omdat het modernisme ook daar zijn intrede gedaan heeft.
Wie weet stapt de leerling binnen een paar jaar wel met een laptop de klas binnen en zijn alle accessoires wel verleden tijd, zoals er ook voor de oudere generatie al veel naar het verleden is verwezen.
Och of ik nu uitgedost was met de allernieuwste snufjes of zonder iets de school binnenstapte het heeft nooit mijn studies beïnvloed.
Nee, ik ben met dezelfde bagage buitengekomen dan dat ik was binnengestapt en dat was met veel fantasie en volgeschreven strafbladen.
Natuurlijk mag dit cursiefje de vlijtige student niet beïnvloeden want de tijden zijn veranderd hé.
Vandaag is het nodig van een diploma te halen, ook al hebt ge later geen goesting om te werken.
Vandaag praten we over een A1 of een A2 diploma, terwijl ik moet zeggen dat ik zelfs geen A4 kan voorleggen, maar anderzijds toch met de A1 mocht rijden.
Ja, zo ziet ge maar hoe men ons kan tegenkomen hé.
Sommigen zullen zich wel afvragen hoe het mogelijk is dat chauffeurke zo een trauma heeft overgehouden aan zijn studiejaren maar dat is een verhaal dat veel langer dan dit cursiefje zou zijn.
Maar zoals de leraar vroeger zei, het zal wel tussen mijn oren gezeten hebben.
In feite was het contrast te groot om de blauwe hemel van Deftinge te moeten wisselen voor een zwart bord.
De goudgele en groene velden staken dan weer fel af tegen de grijze koer waar het spelen was in gesloten vrijheid.
Om nog maar te zwijgen dat ik bij mijnen bompa de korsten van mijnen boterham mocht aan de kiekens geven en dat ik ze in t school zelf moest opeten ppfff.
Ja, de school heeft mij totaal veranderd!
En zeggen dat als ik naar de fotos kijk van voor mijn schoolperiode dat ik een schone jongen was.
Tijdens mijn schoolperiode ben ik fysiek veel veranderd?
Ja, ge kunt er mee lachen maar mijn oren zijn groter geworden en staan van mijne kop doordat er aan getrokken werd en ook mijn haar werd langer getrokken dan dat het normaal gezien moest zijn.
Ja ja, hoe slechter ik studeerde hoe meer ik bij de coiffeur moest!
Vandaag zijn het andere tijden en zie ik de meeste jeugd met een lachend gezicht naar de schoolpoort fietsen.
In feite zou ik nog eens ergens een klas willen binnen stappen om te vergelijken.
Mij tussen die jonge snotters zetten om ze eens in de gaten te houden en te zien hoe de tijden verschillen.
Maar ja, stel u voor dat de juffrouw mij daar plots naar het schoolbord roept en mij daar een vraag stelt
Oei e oei ik mag er niet aan denken dat ik niet zou weten of Deftinge nu de hoofdstad van Lierde is of dat in Geraardsbergen het oudste Manneken-Pis staat.
Stel u voor dat die klein mannen dat wel zouden weten en mij daar staan uitlachen.
Of erger nog dat ik in mijn vroegere gewoonten zou hervallen en daar met een pak straf naar huis zou komen.
Nee, ik blijf in mijn kot, ik heb hier al schrijfwerk genoeg.
Maar straks kijk ik toch even door het raam, al was het maar om de schoolgaande jeugd naar de schoolpoort te zien stappen waar ook van mij nog herinneringen liggen.
Toen verleden week mijnen boekhouder mijn boeken terugbracht sloeg hij even de beiaard open die op mijn salontafel lag.
Meestal leg ik zo een paar gazetten in huis voor als er eens volk komt en dat we niets te zeggen hebben tegen elkaar.
Ja, zo kunnen ze toch wat nieuws rapen uit de geschreven pers hé.
De Beiaard leg ik altijd bovenaan omdat als ze dan toch beginnen te tetteren het meestal over onze streek zou gaan.
Maar toen mijn boekhouder daar plots het blad opensloeg en bij mijn cursiefje terechtkwam zag ik hem mijn richting uitkijken.
-Zeg chauffeurke, hoeveel cursiefjes heb jij zo ondertussen al geschreven?
-Euh hoe kan ik dat nu weten, die staan niet genummerd in de beiaard hé!
-Jamaar t zou toch eens leuk zijn te weten hoeveel ge er al geschreven hebt om later in de statistieken te zetten.
-Euh awel ik zal ze eens tellen om u een plezier te doen.
Toen hij de beiaard had uitgelezen en mijn fles jenever had uitgedronken was hij ribbedebie en ging ik uit curiositeit de cursiefjes tellen.
Opgelet dat is een gans werk want sinds ik in de beiaard verschijn heb ik ze allemaal bijgehouden en moest ik dus alles opnieuw lezen om te weten hoeveel er onder mijne naam instonden hé.
Ik dacht het mij eerst nog gemakkelijk te maken door naar de online site van Lierde te gaan omdat ze daar ook verschijnen nadat ze in de beiaard hebben gestaan, maar de webmaster was ze toch wel vergeten te nummeren zekerst.
Zestien keren heb ik moeten hertellen!
Awel potverdekke ge gaat mij niet geloven maar ik telde er 99.
Dat wil nu toch wel lukken dat ik hier aan het 100ste cursiefje bezig ben zekerst!
Ze hadden mij altijd gezegd dat 100 iets speciaal was en dat zal ook wel zo zijn als ik rond mij kijk.
Een honderdjarige staat dan meestal met zijne foto in de gazet of komt zelfs op tv om daar buiten asem al die kaarsen uit te blazen.
Toen ik in de tijd mijn honderdste blad straf kreeg in t school werd dat ook gevierd en kreeg er dan nog direct een paar bij.
Maar nu ik hier aan het 100ste cursiefje bezig ben stel ik mij de vraag wie dat allemaal bijhoud en wie er aan uw deur komt bellen om u dat te zeggen.
Normaal gezien komt de burgemeester of de schepenen met hunne tricolore sjaal aan uw deur met een boké bloemen hoewel dat in mijn geval een vulpen of een potlood van de gemeente mag zijn.
Awel ik heb deze week niemand gezien.
Op den duur begon ik te twijfelen want als ge zo maar tot uw 15e naar t school geweest zijt kan men er een paar cijfers naast zijn.
Maar om zeker te zijn had ik mijne zoon nog eens laten hertellen en hij kwam ook op 99 uit.
-Ziet ge wel dat ik juist geteld heb!
-Maar pa uw rekening kan toch niet kloppen want ge schrijft toch ook nog verhaaltjes en cursiefjes op het internet.
-Euh potverdekke die heb ik niet meegeteld, wacht ik zal rap eens tellen.
Natuurlijk moest ik even teruggaan in de tijd van toen ik mij een computer had aangeschaft en daar opnieuw beginnen tellen.
Ik beperkte mij door mij uitsluitend aan de cursiefjes en de kortverhalen te houden en na een periode van zes jaar blijkt de teller hier over de 2000 te staan.
Het was serieus verschieten want daar zijn de cursiefjes van de beiaard, het Manneken-Pis en de schamele dichtwerken niet bijgeteld.
Daar stond ik nu met mijn 100ste cursiefje voor de beiaard dat in het niets leek te verdwijnen bij de massa schrijfsels die door de jaren mijn verstand gebroken hadden.
En toch is een cursiefje in de beiaard iets speciaal!
Het wordt niet gelezen in een virtuele wereld, maar het wordt nog doorbladerd door mensenhanden.
Nadat men het laatste blad terug heeft dichtgeslagen laat de inkt soms zijn zwarte sporen na op onze handen en prent men het regionale nieuws in ons geheugen.
Vroeger was de vrijdag voor mij visdag maar de laatste jaren is de vrijdag beiaarddag.
De voorpagina wordt meestal gelezen tussen twee beten in mijne boterham bij het ontbijt en daarna neem ik het nieuws mee naar het werk waar ik hem verder koester.
Tussen twee ritten neem ik het regionale nieuws door en op het toilet vul ik het kruiswoordraadsel in.
Op de trein neem ik de achtergronden door en deze worden vaak verder gelezen tijdens het avondeten.
Och ik hoor u al zeggen dat lezen tijdens het eten ongezond zou zijn, maar ik heb nog nergens gelezen dat de beiaard lezen schadelijk zou zijn voor onze gezondheid.
Elke rubriek is door een mens geschreven en hoopt zo zijn weg te vinden naar het lezersoog.
Elke pen heeft zijn of haar manier van vloeien en zo zal ook elk schrijfsel verschillend zijn.
Nieuws,educatief,geschiedenis,editoriaal,gedichten,cursiefjes of mijne zever liggen er voor evenveel verschillende lezers.
En of het nu het 100ste of het 1000ste schrijfsel is elke schrijver probeert iets te brengen op zijn manier.
Soms omkaderd de fantasie de realiteit en moet de lezer even moeite doen om ook tussen de regels te lezen.
Onlangs vroeg iemand waar ik de inspiratie bleef halen.
Ik ben vlug gaan kijken in het woordenboek wat het woord inspiratie wou zeggen en ze verklaarden het als ingeving of inblazing.
Ik kon dus met een gerust geweten vertellen dat ik niets meer schreef dan wat mij ingeblazen werd en voor de rest moest ik maar gewoon rond mij kijken.
De inspiratie loopt hier in mensenvorm voorbij mijn deur maar groeit hier ook in alle hoeken van onze dorpen(gemeente).
Ze stroomt door de beken en bloeit in de velden.
En af en toe graaf ik diep door de jaren om zelfs daar de inspiratie te delven en naar boven te halen.
Natuurlijk ga ik ze ook af en toe wat verder zoeken al was het maar om te vergelijken.
Maar vandaag zit ik hier nu met mijn 100ste cursiefje en stel mij de vraag over wat ik nu in feite ga schrijven.
In feite had ik ze beter niet geteld en dan had ik ook mijne kop niet moeten breken.
Weldra komt de schoolperiode er terug aan en had ik daar iets kunnen over schrijven.
Natuurlijk zijn de cursiefjes een paar dagen voor de publicatie geschreven en wie weet komt het gemeentebestuur hier toch nog met de fanfare van sesjans.
Dat zal dan in elk geval voor het 101ste cursiefje zijn want nu ga ik eerst op zoek naar wat inspiratie.
De betekenis van een dier in een huisgezin is hedendaags totaal anders dan vroeger.
De tijden dat men een hond had om te helpen is vervlogen tijd en vandaag komt het er vaak op aan van een hond of wat dan ook te hebben.
Het kleine salonhondje is ondertussen uitgegroeid tot de volwassen Deense dog die uit de zetel puilt of de Yorkschire die de voeten warmt.
De hond weerspiegelt vaak het imago van het baasje, maar het baasje is vaak in de dierenliefde de betekenis van het woord baasje vergeten.
De laatste weken hebben we ons vaak bedenkingen gemaakt bij het woord baasje en ook bij het woord hond .Soms denk ik dat het baasje de hond is en dat de hond het baasje vervangt.
Toen we onlangs (ik en mijn lief) rustig zaten te genieten van een zomerse dag op een bank aan de gavers keken we ook naar de voorbijgangers en hun huisdier.
Ja, want het maakt nu deel uit van het landschap en dan kan je er niet naastkijken hé.
Vooral wanneer het storend is.
Wat dacht je van de hond die aan de lange leiband liep en tot aan onze bank kwam om gewoon zijn poot op te heffen tegen de bank waar de urine tot op mijn broek en schoenen spuitte.
Toen ik mij wegtrok trok ook het baasje aan de leiband en haalde de hond wat dichter met de sussende woordjes van wat doe je nu, terwijl de rest van het gezin de lach op het gezicht kreeg van het had toch iets leuks en het zou passen in een programma van de verborgen camera.
En ik, ik keek gewoon met boze blik om niet te hervallen in mijn verleden want anders had ik de hond waarschijnlijk een stamp tegen zijn kl..en gegeven het baasje zou waarschijnlijk een duik in de gavers genomen hebben.
Maar nee, ik hield mij koest zoals het een hond ook zou aangeleerd moeten zijn.
Natuurlijk zijn alle honden de braafste en zijn alle baasjes de beste.
Ik stel mij juist de vraag wat koest nog voor betekenis heeft als het baasje gewoon zijn ding doet.
Toen we onlangs op het strand liepen (waar honden verboden zijn of op bepaalde plaatsen aan de leiband moeten gehouden worden) viel het ons op hoeveel honden er vrij liepen.
Het was makkelijk te tellen want er liep geen een aan de leiband.
Eerst dachten we nog dat aan onze Belgische kust de Bruine dolfijn zijn intrede had gedaan, maar in feite was het niet meer dan de zoveelste str..t die tussen de schelpen lag en waar de vliegen zich tegoed aan deden.
Och we kunnen ons ongenoegen eens uiten en de zaken van op afstand bekijken.
In feite is het zoals vele zaken, iedereen betekent voor zijn huisdier wat hij wil en het huisdier is voor velen het perfecte huisdier als men de ogen sluit voor wat niet kan.
Iedereen is dan baas en elke hond blijft hond.
Moet men nu de baasjes gaan opvoeden om de hond uit te laten?
Nee hoor, want ik ken er verschillenden die naar school gaan om te leren.
Ik bedoel dan wel de hondenschool hé, en deze haalt blijkbaar niet veel uit als het over de mentaliteit van de mens aankomt.
Nee, laat de mens zijn ding maar doen en ook de huisdieren passen zich wel aan bij de mentaliteit van zijn baasje.
Ik ben ondertussen naar t school geweest om te leren hoe ik met bepaalde zaken moet omgaan.
Heel eenvoudig .ik zwijg en probeer met mijn ogen mijn ongenoegen te uiten.
Ja, stel je voor dat ik iets zou willen zeggen, dan zou ik terug naar t school moeten om te weten tegen wie ik iets zou moeten zeggen.
Tegen de hond?
Tegen het baasje?
Tegen de twee?
Och ik heb geleerd van te relativeren en te filosoferen en onlangs kreeg ik te horen dat het trappen in een hondenstront geluk brengt op financieel gebied.
Wel ik heb deze morgen staan springen in een str..t voor mijn deur voor ik mijn lottoformulier heb binnen gedaan.
Ik hoop maar juist dat hij groot genoeg was, want anders zal ik het baasje eens moeten aanpakken om te vragen of hij zijn hond geen grotere kan laten sch....n want mijn financiele toekomst hangt er toch maar vanaf héJ)).
Vandaag start de laatste week van mijn lange verlofperiode.
Ja, persoonlijk vindt ik het ook wat teveel van het goede want wat doet een mens zoal hé.
Temeer het een kwakkelweer was en we onze vakantie in ons eigen regenlandje hebben doorgebracht.
Och geen nood, vanaf volgende week ga ik drie weken werken en dan ben ik er terug twee thuis.
Misschien dat we daar dan wel even de valiezen nemen.
Anderzijds ben ik zo aan mijn schrijfsels gebonden en aanzie ik dat ook een beetje als reizen.
Ik trek met mijn pen woorden die naar andere virtuele oorden reizen en zo kom ik toch ook eens buiten hé.
Sommige woorden blijven hangen en andere reizen gewoon door.
In feite kan ik met woorden alle kanten uit.
Ik hoef maar de woorden valies, vakantie, strand, zon en parasol te schrijven om mij een beetje in vakantie te wanen.
Ja, het mag buiten water gieten, met een paar pennentrekken schrijf ik zo de zon voor ogen.
Soms is het moeilijk te begrijpen als de lezer zich niet kan inleven in de woorden van de schrijver als het over een gemoedelijke uitleg gaat.
Maar veel beter gaat het als de schrijver de lezer meeneemt op reis.
Och misschien moeten we het maar eens proberen.
Toen ik deze morgen ben opgestaan en door het raam keek zag ik een paar wandelaars op het witte strand.
De zee klotste op een rustig ritme haar witkolkende golven steeds op dezelfde plaats neer.
Een landschap van zee strand en palmbomen werd mij aangeboden en dat bracht mij in gedachten ook tot rust.
Ongeschoren stapte ik iets later ook het strand op en voelde de korrels tussen mijn tenen.
Af en toe kraakte een kleine schelp onder mijn gewicht en in de natte stroken liet ik achter mij mijn eigen sporen na.
Sporen die telkens door zeewater werden gevuld alvorens diep het zand in te trekken.
De zon brandde van s morgens en weerspiegelde de mooiste vormen op het zeeoppervlak.
Af en toe ging ik in het zand zitten, soms met mijn gezicht naar oneindig om ver aan de horizon iets proberen waar te nemen.
De horizon die de grens was tussen mij en mijn fantasie.
Eens ik achter de horizon zou verdwijnen zou ik terug in het dagelijkse leven stappen en zou mijn vakantie plots ten einde zijn.
Ja, zolang ik bleef zitten in mijn fantasie was het heerlijk vertoeven op stranden van zowel bewoonde als onbewoonde eilanden.
Soms was de fantasie zo hevig dat ik de wind hoorde spelen tussen de palmbomen.
Ik hoorde af en toe het gekrijs van inheemse vogels en zelfs diersoorten die men uitsluitend in tv reportages ziet kwamen mij voor ogen.
Op mijn wandelingen raapte ik de mooiste schelpen op en af en toe ging ik ook even voelen aan het frisse zeewier dat telkens overspoeld werd met de witte koppen van de aanspoelende golven.
De eerste dagen liep ik op de rand tussen strand en water, maar na een paar dagen overspoelden de golven mijn enkels.
Ja, soms liet ik ze toe tot boven de knie en verschoot telkens van het frisse water dat mij wakker schudde.
Verder dan dat mocht ik niet gaan, want anders zou ik te wakker worden en plots uit mijn fantasie ontwaken.
Mijn vakantie zou dan abrupt stoppen en van het rustige strand zou ik dan plots terug aan mijn schrijftafel aanspoelen.
Tussen eb en vloed zou ik mij dan terug moeten inleven om mijn pen te nemen om op reis te gaan.
Maar geen nood, mijn pen brengt mij wel naar andere oorden.
Soms rustig soms druk!
Ja, het is niet altijd vakantie of verlofperiode en zeker niet voor mijn pen, die het altijd druk heeft, al was het maar om in een verlofperiode over vakantie te schrijven.
Ja, zoals ik zei, mijn pen doet mij soms een beetje reizen en met veel plezier neem ik de lezer mee.
Het weer loopt hier met tranen over mijn raam en wat moet een mens dan doen als hij achter de pc zit hé? Om de pen op te warmen misschien rap een paar gedichtjes schrijven? Ja, dat is het, ik zal rap een paar gedichten dichten en wie weet dicht ik misschien wel het regengat toe. Ppfffff geef mij maar dat ozongat hoor, daar stralen mijn zinnen tenminste door, waar ik het bij een regengat zeker niet naar mijn zinnen kan zetten.
Toen ik deze morgen de beesten aan het eten geven was begon het in de verte wreed grijs te worden en dat terwijl de nacht juist voorbij was.
Na de beesten kwamen de plantjes aan bod, want ook die moeten van water voorzien worden in tijden van klimaatsopwarming hé.
Nadat ik buiten mijn brol had gedaan was het tijd om even voor de pc te gaan zitten en dus begon ik maar de mailtjes te lezen.
In het begin ging het nog redelijk maar hoe meer ik ging lezen hoe donkerder het werd.
Potverdekke op zeker moment was het hier zo donker dan dat het deze nacht was, met enige uitzondering dat er geen sterren waren.
Tiens dacht ik nog in mijn eigen ze zullen het zomeruur toch geen zes uur achteruit gedraaid hebben zekerst dat het weer nacht is.
Ik ben dan maar rechtgestaan en even gaan kijken hoe het buiten zat.
Amai mijne frak dat was geleden sinds ik met mijn tent wegespoeld was in Les gorges du Verdon dat ik het tijdens de dag nog zo zwart gezien had.
Uit ondervinding weet ik dat het niet veel goeds voorspelt en ik stond nog maar juist buiten of ik zag in de verte boven het klooster een enorme bliksemschicht.
Jawadde, de nonnekes zullen daar ook een verschietgebedje gelezen hebben want ik was er zelf van verschoten.
Nog geen minuut later begonnen grote druppels uit de zwarte lucht te vallen en 30 sec later was het water gieten om daarna over te gaan in een zondvloed.
Van het begin kon ik nog fotos nemen maar heb me toch eerst naar binnen gehaast om alle stekkers uit te trekken.
Pikdonker met af en toe een flits die niet van mijn fototoestel kwam maar wel van de bliksem.
Ja, je hebt regenen en regenen hé.
Ik moet zeggen dat we het vaak op de radio horen en ook deze morgen hoorde ik dat er hevige regenbuien waren.
Tot nu zijn we er vaak van gespaard gebleven, maar vandaag hadden we prijs.
In feite heb ik mijn eigen pluviometer.
Ja, aan de vijver kan ik ongeveer zien hoeveel water er verdampt of bijkomt.
Regelmatig moet ik ook de vijver bijvullen als hij teveel verdampt is en dan tel je voor 10cm water dat het niveau stijgt of daalt ongeveer 3000l water.
Wel gisteren stond hij ongeveer 20cm onder de overloop en nu staat hij op een half uur gelijk.
Ik ben zelf niet zo goed in tellen maar ik weet ondertussen hoeveel water er hier op een paar vierkante meter uit de lucht gevallen is.
Potverdekke dat het juist nu zo moet beginnen water gieten, terwijl ik nog volop bezig ben met mijne Ark van chauffeurke te bouwen.
Mijn kiekens en mijn geiten stonden daar aan hun reisagentschap al aan te schuiven om hun reis te boeken, maar tevergeefs.
Jawadde zeg dat had ge moeten zien, nu waren het pas echte waterkiekens!
Maar toen ik daar fotos stond te trekken schoot er daar plots een schicht door de lucht direct gevolgd door een knal zoals ik ze zelfs nooit bij het leger heb gehoord en waarbij de grond onder mijn voeten trilde.
Zoals ze mij bij het leger geleerd hadden als de vijand dichtbij was, dook ik maar met een grote sprong in mijn garage gevolgd door mijn kat.
Ik duwde vlug op het knopje om de poort te sluiten want het verslechterde blijkbaar nog.
Naar het schijnt is het ook zeer slecht om met zo een weer te telefoneren en dus heb ik ook maar niet naar Noë of Noach gebeld om raad te vragen.
Binnen ging ik op onderzoek of alles nog in orde was en buiten wat water dat in de kelder naar binnen liep viel alles nog mee en zou het wachten worden tot het noodweer over was.
Ondertussen heb ik de stekkers terug kunnen insteken en ben ik op onderzoek geweest.
Boven ligt mijne kleine snotter terug te slapen en in de kelder valt alles geweldig mee, juist mijn droge worsten zijn wat natter dan gisteren.
In de tuin had ik deze morgen de sla en de prei geen water moeten geven, want die staan nu stengeltje te baden.
Maar amai mijn kiekens !
Die hebben hunnen pluimen bikini aangetrokken want ze hebben momenteel een openluchtzwembad.
De koeien schijnen het hun allemaal niet aan te trekken en ook mijn kanaries blijken er nog gerust op nest te zitten.
Mijn vissen kunnen wel wat hoger zwemmen met het water die er is bijgekomen en sommige planten liggen door regen en wind plat tegen de grond.
Allé, ondertussen is het voorbij en kan ik mijn zwembandjes en reddingsvest van mijnen bompa terug in de kleerkast hangen.
Och het heeft ook zijn voordelen hé, ik moest normaal gezien mijnen oprit nog vegen en het pleintje voor het huis nog schuren maar dat is nu gratis en voor niks gedaan.
Ondertussen weet een mens ook weer wat schrijven en het is ook voordeliger als de inspiratie komt binnen gevloeid hé.
Ik wens ieder van u nog vele groetjes en hoop dat het weer voor iedereen meevalt zonder teveel erg, want uit ervaring weet ik dat het ook anders kan hoor.
Ge weet hoe dat is ne mens moet met zijnen tijd mee hé.
Ne mens probeert van zijn beste beentje voor te zetten en van er een beetje beter uit te zien als anders.
Onlangs ziet mijne zoon mijnen tandenborstel staan, en hij zegt,
-Pa met wat voor nen ouden brol zit gij hier.
-Euh ouden brol?....Dat is wel nog den tandenborstel van mijnen bompa die hij zelf gemaakt had met varkenshaar hé.
-Maar allé, dat is toch uit de mode, ge moet u zo eens een automatische kopen.
Allé, ik naar de winkel achter zo nen automatische tandenborstel.
-Dag meneer kan ik u helpen?
-Euh dag ik kom eens kijken of u automatische tandenborstels verkoopt.
-Zeker meneer, welk model wenst u?
-Euh oei, zijn er verschillende modellen, want dat heeft mijne zoon niet gezegd.
-Jazeker meneer, men heeft er simpele, met de gewone draaikop, of ook met dubbele draaikop.
Er zijn er met special plakverwijderaar, en er bestaat ook een model met radio.
-Euh met radio .dat zal niet nodig zijn, want ik hoor zeer slecht langs mijne mond.
-Ja, ook de simpele zijn zeer goed hoor, en er is twee jaar garantie op.
-Euh allé, geef mij dan maar ne simpele hé.
Hij gaat daar naar het magazijn, en komt terug met een schoon ingepakte doos.
Thuis wil ne mens dat direct proberen hé!
Ik neem dat uit de verpakking, en zag nen tandenborstel die wat dikker was als normaal.
Daarbij was ook nog een onderdeel met een verlengsnoer aan.
In feite was dienen tandenborstel niet meer dan een dikke ronde tube, met bovenaan nen borstel op.
Ik dacht dat in die tube al tandpasta zat, maar nee zenne.
Allé, nadat ik dat spel opengepruts had en juist een mechanisme zag zitten in plaats van tandpasta, had ik zelf wat tandpasta op dienen borstel gedaan.
Maar omdat ik wreed voorzichtig ben in alles, die wou ik dat spel eerst ne keer zien draaien zonder het in mijne mond te steken hé.
Jawadde, dat had ge moeten zien.
Den tandpasta hing op mijne plafond en mijne spiegel en in mijn haar.
Ja, zelfs de kalk was van mijn kranen gevlogen.
Het komt er vooral op aan om dat spel goed in handen te hebben want anders hangt er meer achter uw oren dan op uw tanden hé.
Omdat ik dat spel al draaien heen en weer bewoog zoals een gewone tandenborstel, was ik ondertussen nog eens de handleiding aan het lezen en ge moest potverdekke dienen tandenborstel een tijdje op dezelfde tand houden en hem dan verschuiven.
Ja hoeveel tijd stond er natuurlijk niet bij en dus dacht ik dat er na enige tijd een signaal zou komen uit dat modern spel, temeer dat mijne tandpasta ook al van signal was.
Awel ge gaat mij niet geloven maar na een kwartier was mijn batterij plat en stond ik daar met ene witte tand.
Ppffffffff, alle als de batterij is opgeladen kan ik verder mijne smikkel afwerken.
Maar ik ga toch ook eens proberen of ik er mijn koper en zilverwerk niet kan mee kuisen want dat lijkt een tof machientje.
Gisteren had ik eens op een normaal uur gedaan, en rond 18u30 reed ik de oprit van het huis op.
Tiens, er stonden vier wagens geparkeerd, en geen van die wagens kwamen mij bekend voor.
Toen ik voor de veranda reed, zag ik de deur open staan, en binnen zat er een pak volk aan tafel.
Ik parkeerde de wagen tussen de anderen, en liep naar de veranda.
Een tiental mensen zaten aan tafel te eten en lieten de wijn rijkelijk vloeien.
Tussen de personen herkende ik mijn vader en zijn vriendin, en dat was ver alles.
Eén persoon kwam mij bekend voor, maar ik kon hem niet thuis brengen.
-Euh .de goeie avond allemaal.
-Ha dat is ons chauffeurke zekerst?
-Euh .
Mijne pa nam het woord, omdat ik daar stond te gapen als een koe naar nen trein.
-Kijk chauffeurke, dat zijn nu onze kozijns en onze nichten zie.
-Euh allé ik ben blij van jullie te leren kennen op mijn 47 jaar.
Sommigen had ik nog nooit gezien, en anderen ben ik waarschijnlijk eens tegen het lijf gelopen bij één of ander begrafenis jaren geleden.
-Chauffeurke, we hebben uw huis bezocht en het is schoon hé.
-Euh .ha ja?
-En we hebben uw schatten op zolder gezien, azo een verzameling hé
-Euh .
-En we hebben uwe wijnkelder bezocht, azo oude flessen dat er daar liggen, uwe pa heeft er hier direct een paar geopend!
-Euh .jamaar .
-En we zijn ne keer naar uw kiekens en uw vissen en uwen hof gaan kijken.
-Allé dan .
-Uw madam moet nogal met haar gat in de boter gevallen zijn, met zo een ventje gelijk gij!
-Euh .maar ik heb nog niet echt een madam hé.
-Hoe .ge gaat ons toch niet zeggen dat ge hier alleen woont?
-Euh .ja, heeft mijne pa dat nog niet verteld?
-Ba nee gij .den diene heeft ons nog wat zaken verzwegen zekerst.
-Ja .
-Maar we zullen wij ne keer wat reclame maken voor u, want in de familie zijn er niet teveel vrijgezellen zenne.
-Euh .jamaar, azo gepresseerd is dat nu ook niet zenne!
Die mannen waren daar ondertussen de St- Emillion van 1978 aan het binnen gieten met hun worteltjes en erwtjes die met hun beven al op de grond gerold waren.
En terwijl ze daar met hun valse tanden de grijze crevetten aan het verslinden waren, kreeg ik daar een salvo van vragen afgevuurd, terwijl ik liever was bekomen van mijne werkdag.
-Chauffeurke, neem u ook een glas wijn, t is goeien!
Dat zal wel zijn dat het goeien was, t was potverdekke wijn dat ik laten liggen had om eens iets speciaal te vieren als ik friet met stoofvlees eet.
Zelf had ik nooit gedacht dat hij nog goed zou geweest zijn, want er liggen heel wat slechte flessen tussen.
Allé, toen de wijn en het eten op was, spraken ze van te vertrekken, en met de broeksriem gespannen, stapten ze naar buiten, waar ik dan nog ne familiefoto moest nemen.
We hadden elkaar 47 j niet gezien, en nu moest ik zelf de foto nemen, zodat ik er terug niet opstond ppfffffff.
Ja, raar familie dat ik heb!
Maar bon, toen ze zijn vertrokken, zei er iemand:
-Chauffeurke, ge moet zolang niet meer wachten alvorens eens af te komen hé.
We lezen u wel in den beiaard, maar we zien u al eens graag in t echt ook.
Precies of t was mijn fout, dat ik ze niet kende.
-Nee nee, we gaan zeker geen 47j wachten, binnen 30j ziet ge mij zeker eens terug.
Toen ze buiten liepen, was het effect van de wijn zichtbaar, en ééntje moest ik daar nog gidsen om van mijnen oprit te geraken, of hij had de helft van mijn voliëre mee.
Ik bleef nog wat nazwaaien, zoals het tijdens familietradities past, en dan liep ik terug naar de veranda, waar mijne pa ook aan het inpakken was.
-Awel, dat was nu een deel van uw familie zie.
-Een deel?....en uit hoeveel man bestaat onze familie dan.
-Awel ze hebben daar een blad met uwe stamboom gelegd, en er zouden er nog 120 in leven zijn.
-Wablief .120??????
-Ja, ge hebt gij een grote familie hé.
-Euh .seniorennet is ook een grote familie.
-Awel, dan moet ge die mensen ook eens inviteren hé, want die ken ik dan weer niet.
Hij nam zijne telefoon waarmee hij nooit opneemt als ik hem bel, en aan zijnen andere arm zijn vriendin.
Ze liepen naar de wagen, en hij riep nog na, dat hij morgen wel alles zou komen opruimen.
Toen ze weg waren, ben ik dan maar zelf beginnen opruimen, want ge weet maar nooit dat ik s anderdaags morgens ook nog ne restant van verloren gereden familieleden op ontbijt krijg.
Maar allé, ik ga niet klagen, het bezoek zal mijne pa waarschijnlijk plezier gedaan hebben, want in feite is hij een echte familieman.
Nu dat alles opgeruimd is, en het afwasmachien aan het draaien is, ga ik naar Geraardsbergen om te ontwaken.
Ja, ik ga er bij Olav een koffie drinken en een babbeltje slaan met Manneken-pis.
Na de uitstap naar Duitsland en de hoge venen was het tijd om het stuur eens naar de andere richting te draaien, en zo stonden we verleden zondag op de rommel en antiekmarkt van Brugge.
De zon was van de partij en door de antieke parasols en de tweedehands paraplus scheen ze door de gaten die de motten of de tijd in de stof hadden gebracht.
Hoe meer gaten hoe ouder hij leek te zijn en hoe duurder hij geprijsd werd.
Hoewel de prijzen in het algemeen nog meevielen.
Rommel zoek ik nu niet speciaal want ik heb al genoeg rommel in huis.
Maar een antiek stuk kan mij zeker bekoren, hoewel het dan wel uniek en antiek moet zijn.
Zo zagen we in Duitsland een antieke douche staan die nog gewarmd werd met kolen.
Ja, zon zaken spreken mij aan en vinden wel een plaatsje in huis, vooral die zaken die mij doen terugkeren in de tijd.
Daarom ben ik ook opzoek naar de oude schrijvers, waarvan mijn collectie wel begint volume te nemen.
Boeken van Ernest Claes, Gezelle, Streuvels,Timmermans en Consciënce staan op het verlanglijstje om als verzameling plaats te nemen in de boekenkast.
1ste drukken of getekende exemplaren staan natuurlijk hoog aangeschreven, maar sommigen zijn moeilijk te vinden.
Op een rommelmarkt is het dan zoeken en snuffelen in dozen, en al vlug zie ik of er kans is dat de verkoper een oude Vlaamse schrijver in zijn bezit heeft.
Ja, tussen boeken van jommeke tot Consalik is een oude Vlaamse schrijver totaal andere lectuur hé.
Gisteren waren we nog maar een paar standen ver toen we bij een kraam kwamen waar alleen maar boeken stonden.
Die mannen hebben af en toe wel iets liggen en dus ging ik op snuffelronde.
Twee stuks van Ernest Claes die ik nog niet had en dan nog aan een zeer voordelige prijs.
Maar mijn lief maakte er mij attent op dat er een ganse doos stond met boeken van Conscience.
5 stuk stonden ze getekend en er zaten eerste exemplaren tussen die blijkbaar aan één en dezelfde persoon hadden toebehoord en die waarschijnlijk ook zijn verzameling van de hand had gedaan.
Toen ik aan de verkoper vroeg wat hij mij voor prijs kon maken indien ik de ganse doos zou nemen moest hij nog niet te lang nadenken en liet hij ze aan de helft van de prijs.
2,5 t stuk is een zeer goede prijs en al vlug begon ik de boeken te tellen.
43 stuks zaten er in de doos en ik zou er eens over nadenken.
Potverdekke, ik heb ze toch wel laten staan zekerst en vandaag heb ik er nog spijt van!
Maar ja, de volgende keer zal ik vlugger beslissen, hoewel nog niet alles verloren is want ik heb het adres van verkopend persoon.
Maar mijn dag zou nog goedgemaakt worden toen ik een paar kraampjes verder Gezelle zag staan.
Euh..ja ja de Guido Gezelle hé.
En niet in boekvorm, maar het borstbeeld of beter gezegd de kop van Gezelle.
Meestal zijn ook dat stukken die geld gaan, maar hij stond wat verloren tussen de Art-deco.
-Euh meneer kunt ge mij de prijs zeggen van diene kletskop met zijn priesterkostuum?
-Ja dat is Guido Gezelle en het beeld is getekend.
-Ja ja, maar wat is de prijs?
-Euh awel laat ons zeggen dat het euh .allé..20.
Als het teveel is stap ik meestal door, en als het te weinig is heb ik ook mijn twijfels.
Ik vroeg of ik het even van nabij mocht zien en het was nog in zeer goede staat.
-Allé, wat is uwe laatste prijs want dienen mens schrijft toch niet meer hé.
-Awel 18.
Ik betaalde het beeld en zou het later komen ophalen toen we de markt verlieten.
Zo stapte ik een uur later met Gezelle onder de arm naar de wagen voor we onze reis gingen verder zetten naar Zeebrugge.
Daar aangekomen konden we met bussen naar de verschillende plaatsen rijden en onze eerste plaats was een schip dat wagens vervoerde naar Panama.
Bij het woord schip of boot hebben we vaak een verkeerd beeld, althans ik had dit toch.
Voor ons lag een gevaarte van 200m lang en meer dan 45m hoog voor meer dan 59000 ton.
De wagens konden gestald worden op 12 verdiepingen en dat voor een totaal van 6000 wagens!
Ja, dat was nog eens de moeite.
Jammer dat we geen fotos mochten maken, maar chauffeurke had er ondertussen toch buiten al wat gemaakt voor ik het plakaat had gezien.
Daarna ging het naar de marinebasis en ook daar gingen we slenteren tussen schepen van verschillende landen.
Van onze eigen Belgische vloot tot Ierland naar Marocco.
Toen we terug de bus namen om naar onze wagen te rijden kregen we van het Belgische leger nog een gratis sauna aangeboden.
Amai mijne frak, dat was daar zeker 40° in dienen bus en iedereen zat op elkaar geplakt!
Moe maar voldaan reden we na een uurtje terug Deftinge binnen en dan was mijn eerste werk om Guido Gezelle een plaats te geven.
In de veranda onder het zonlicht kijkt hij nu naar buiten waar hij in mijn inspiratie opzoek gaat naar nieuwe gedichten.
Misschien zien mijn ogen vroeg of laat wel wat zijn ogen zagen
Beschrijven zoals hij de zaken beschreef daar waag ik mij niet aan want zijn unieke manier van schrijven is tot nu nog niet geëvenaard en daar zal of wil ik zeker geen verandering in brengen.
Anderzijds ben ik wel blij dat De Guido vandaag bij mij is komen wonen, en wie weet welke gesprekken we samen nog hebben in de toekomst.
Vandaag is het rustdag en dus kan ik de pen terug even ter hand nemen hé.
Mijn werkgever liet mij beginnen aan mijn eerste 5 weken verlof en zo ben ik thuis tot de tweede week van augustus. Ja, wat doet een mens zoal hé tijdens al die tijd. Wel om te beginnen ben ik achter mijne kleine snotter gereden en is ook mijn lief momenteel nog een weekje thuis.
Tot nu toe stonden er een paar uitstapjes op het menu en zoals gezegd reizen is leren hé.
Vandaag dacht ik eerst wat langer in mijne nest te blijven liggen, maar om 6u55 schoot ik daar plots wakker.
Omdat het in mijn bed eenrichtingsverkeer is, kon ik mij ook niet draaien of keren en ben dan maar opgestaan.
De warmwaterstralen van de douche deden de shampoo op mijn haar schuimen en binnen de kortste keren stond ik daar met een witte schuimpruik op.
Door te niezen had ik zelfs een zeepbel weten te blazen die ik zoals in mijn jonge jaren doorprikte.
Daar stond ik dan gelijk een waterkieken en voor de spiegel keek ik mij af en toe aan tijdens het afdrogen.
Amai, de jaren hebben hun best gedaan!
Het ontbreekt nog juist dat ze nu op de één of andere mailgroep een stelling zetten over bierbuiken en dan was ik mij morgen met mijn kleren aan.
Afgedroogd sprong ik in mijn kleren, hoewel dat springen ook al veel minder is.
Eens beneden gingen de rolluiken naar omhoog en de pc aan.
Terwijl de pc aan het opstarten was liep ik naar buiten en dat is de tijd dat ik kijk welk weer het is en dat ik de beesten eten geef.
De poes kwam daar als eerste tegen mijn been wrijven en omdat ze aan het ruiven is, hing er bijna meer haar op mijn broek dan op haar lijf ppfffff.
De geiten stonden te bleiten, de haan te kraaien de kiekens te kakelen en sommige kanaries te fluiten terwijl de hond weet dat hij niet moet blaffen als er niemand anders dan ik in de tuin loop.
Soms verklaren ze mij zot omdat ik tegen mijn beesten spreek, maar ik kan daar ook niet aandoen dat ik ze versta en dat ze mij antwoorden hé.
Toen iedereen zijn ontbijt had gekregen kon ik mij voor de computer nestelen en beginnen schrijven.
Och laat het mij eens over onze uitstappen hebben.
Zaterdag nog naar de hoge venen en daarna verder naar Duitsland om er de geur van de schnitzels op te snuiven.
Gisteren naar de rommelmarkt in Brugge en daarna verder naar de havenfeesten in Zeebrugge.
De hoge venen had ik lange tijd geleden gedaan en in feite was ik al vergeten hoe mooi de streek er is en wat voor prachtige wandelingen men er kan doen.
Over plankenpaden loopt men door het veengebied waar de hagedissen voor je voeten springen.
Het veengras krijgt door de lichtinval van de zon heldergroen over grijs naar blauwe kleuren.
Op ritme van de wind wuift het je na op het ganse traject en af en toe zie je ook de restanten van de branden die er ooit waren.
Dennen kaalgebrand of tot op de grond afgebrand.
Een groeiproces dat terug voor jaren moet worden hervat.
Tussen het hoge veengras hoor je de waterloopjes stromen, afgewisseld door de zang van één of andere vink.
Kilometers aan een stuk wandel je door een glooiend landschap waar je plots voor een sparrenbos staat en iets later terug zicht hebt over de bossen tot kilometers ver.
Op sommige plaatsen kruisen de paden zich, en het is welbekend dat men niet de eerste zou zijn die hier verloren loopt.
Daarom staan er op de kruising wegwijzers om de wandelaar te gidsen.
Baraque michel, signal de Botrange en Eupen 20km stonden er op ons pad aangegeven.
Zo konden we onze wandeling indelen dat we na een grote lus van een paar kilometers te hebben gemaakt terug aan de wagen stonden.
Zelfs tijdens het rijden genoten we van het landschap en iets later reden we de Duitse grens over.
Zo kwamen we in Monschau aan en slenterend door de kleine straatjes ontdekten we welk mooi dorpje of stadje het wel was.
De typische Duitse bouw met een kabbelend riviertje die hard stromend tussen de huizen zijn weg vervolgde.
Zon en schaduw gaven ons een gratis lichtspel en door het feeërieke van het romantische stadje stonden we plots midden hartje zomer voor een huis met kerstversiering.
Het was een winkel waar men het ganse jaar door kerstversiering verkoopt en ik moet zeggen dat het prachtig was.
Drie of vier verdiepen waren omgetoverd tot een zomerse kerst.
Terug buiten begonnen de magen te knagen en dus was het tijd om een snack te bestellen en kon ik nog eens mijn beste Duits bovenhalen hé.
Blijkbaar passen ze de menukaart aan volgens de toeristen en toen wij daar aankwamen stonden er toch wel frieten op zekers!
-Euh..gutendach fraulaain ich wollen geiren aaine grösse pack frietkartoffelen mit aaine serieuse kwak mayonaise und nicht tefiel saltz bitte.
Die madam had dat daar direct verstaan en binnen de korste keren stond mijne kleine snotter daar met een pak friet in zijn handen.
Omdat mijn lief ook een beetje aan het regime is wou ze liever iets anders eten en dus stapten we iets verder een snack binnen waar ze kebab verkochten.
Jawadde, het waren dan nog echte Turken waarvan de vrouw des huizes in Turkse klederdracht achter de oven stond.
Awel dat is een ander paar mouwen als ge in het Duits aan een Turk moet vertellen wat ge wilt eten hoor!
-Euh gutendag haben zich aaine grösse pistolé mit kebab und von die sause die nar luuk smekt?
Und als zie toch bezig zaait können zich dan auch was légumen tüssen das fleis zwieren bitte?
Awel ge gaat mij niet geloven maar ook dienen mens had mij van den eerste keer begrepen!
Mijn lief kreeg daar een lekker gevuld warm broodje en zo stonden liepen lief en snotter te smullen door de straat, terwijl ikzelf nog opzoek was naar iets om te eten.
Wat verder kwamen we aan een chinees, maar daar durfde ik echt mijn Duits-Chinees niet boven te halen en besloot dan maar om mijne regime verder te zetten.
We hadden een leuke dag gehad en na 2u30 stonden we terug in Deftinge.
Het is zeker een streek waar we teruggaan, maar eerst zou het nog richting kust gaan en dat is dan weer een ander verhaal.
Toen ik een paar dagen geleden mijn rolluik optrok, was ik wreed verschoten, want ik dacht dat er daar ene in mijnen hof stond. Maar t was potverdekke een affiche van de verkiezingen dat tegen mijn raam gevlogen was. Ja, ik had het moeten weten, de verkiezingen zijn in aantocht. Ik vind dat altijd wreed plezant, want meestal komen de verkiezingen op momenten waar ik weinig inspiratie heb, en dat is altijd een welgekomen hulp hé. t Is nog geen jaar geleden dat er mij ooit een paar politiekers vroegen: -Chauffeurke, ge gaat toch eens iets schrijven over de verkiezingen hé? Maar nu de verkiezingen voor de deur staan, is er mij al ene komen vragen om wat op te passen met mijn schrijfsels. Hij noemde wel geen partij en ook geen naam, dus veronderstel ik dat het over hem zelf ging. Er had mij zelfs al iemand gezegd, dat plakken of schrijven op de borden van de verkiezingen strafbaar is. Nee nee, wees gerust, ik ga daar de foto van mijn plechtige communie niet tussen plakken zenne. Allé, op 8 oktober mogen we weer ons potlood scherpen en onze gom in onze broekzak steken, om ons daar een ogenblik te gaan bezinnen tussen drie muren en een gordijn. Het is een dag waar de mensen elkaar nog eens ontmoeten met de glimlach. En als ge dan vraagt voor wie ze gestemd hebben, dan zeggen ze meestal voor de goeie. Ja, als iedereen voor de goeie stemt, dan moet er toch maar één partij zijn, want ze stemmen blijkbaar allemaal voor dezelfde. Maar nee, in Lierde moet daar een beetje ambiance bij zijn, en daarmee maken ze meer dan één lijst hé. t Is ook best om de spanning er een beetje in te houden, want als ge den uitslag op voorhand weet is er het plezier ook af hé. Ik moet wel zeggen dat Lierde zijn best doet om het de kiezer makkelijk te maken. Om wat plaats te winnen op de stembrieven, waren sommige partijen zodanig naar elkaar opgeschoven, dat ze op den duur van twee partijen er één konden maken. De CD&V en de VLD zaten al op elkanders schoot, en ook de sp.a zat op een groene wei. Maar nu waren ze zodanig opgeschoven, dat er daar vanonder op die kieslijst nog een gans gat open was. Daarmee konden ze nog een partij bijmaken hé. Ze vonden niet direct een naam voor die partij, en daarmee hebben ze dat gewoon de derde partij genoemd. Het komt er vooral op aan, om dat allemaal aan de gewone mens uitgelegd te krijgen. Het is splitsen, kartelvormen en kleuren mengen. Om nog maar te zwijgen over het programma van de partijen. Laatst hoorde ik dat het programma van de derde partij niet links of niet rechts was, maar rechtdoor. Ja, en de centrumpartij is volgens mij ook niet links of niet rechts. Of zou het kunnen dat je op de centrumpartij maar juist mag stemmen als je in het centrum van de gemeente woont? Ja, als je zo een beetje met politiek bezig bent, dan versta je ook hun taal hé. Of beter gezegd de taal van uw partij. Maar als ge van politiek gene choco gegeten hebt, dan is dat een ander paar mouwen zenne. Opgelet, ze doen allemaal wreed hun best, om het ons rond de verkiezingen duidelijk te maken hé. Zo heeft de sp.a een enquête laten uitvoeren, om het gedacht te kennen van de Lierdenaar. 35 vragen moest ik invullen om te weten welk Lierde ik zou willen. Vraag 12 was bv: Bij het groenonderhoud in de wijken moeten laaggeschoolden de kans krijgen ervaring op te doen. Euh die vraag stond daar peis ik tussen op aanvraag van de groenen, want ik ken laaggeschoolden die veel meer kunnen dan distels planten zenne. Vraag 13 was: Bent u tevreden over de lokale politie? Wel, moest ik niet geflitst geweest zijn, dan had ik daar waarschijnlijk ja op geantwoord. Vraag 29: moeten er meer zitbanken komen in Lierde? Euh hier beneden staan er vier spiksplinternieuwe, maar wat er zou moeten komen, is volk om er op te zitten. Pas op, ik vind het wel goed dat de mening eens gevraagd wordt van de gewone burger. Het is tenslotte hij die moet gaan kiezen hé. De kiezers zijn in feite zoals de politiekers hé, ge hebt daar verschillende soorten tussen. Allé, neem nu deze die tegen hun goesting gaan stemmen, die mannen zijn meestal op twee minuten uit dat kot. Den tijd van hun broek op te trekken, en weer naar buiten te stappen. Dan hebt ge nog de kiezer die zelf op de lijst staat, en den dienen is ook maar een minuut binnen, want meestal weet hij voor wie hij zal stemmen. Ge hebt ook de kiezer die voor een partij of voor een programma gekomen is, en met den dienen hebben ze ook niet teveel werk. Maar dan hebt ge van die charels, die zes jaar tijd gehad hebben om na te denken, maar die het den dag zelf vergeten zijn voor wie ze moeten stemmen, en dat kan wat langer duren. Och het is zoals mee alles, we kunnen er eens mee lachen hé. De politiek is altijd iets die een lach of een vraag tovert, maar die ook vaak aan kritiek onderworpen is. Vroeger kwamen die mannen nog eens aan uw deur, en kreeg je een sleutelhanger of een potlood met de naam van de kandidaat of de partij op, om u te herinneren voor wie ge moest stemmen. Vandaag plakken ze hun foto of hun naam op een bord, en zelfs dat zie ik op bepaalde plaatsen nog leeg. In een weide zag ik zelfs een koe, een foto van een bord trekken. Ja, waar gaan we naartoe, als zelfs een koe geen respect meer heeft voor groen. Ja ja, t is niet simpel om den dag van vandaag in de politiek te stappen! Weet ge wat ik denk, voor men de verkiezingen wint, moet men eerst de kiezer winnen. Volgens mij kan dat door zaken naar voor te brengen die de kiezer aanbelangen, en deze te verwoorden in volkstaal. Geef ons geen gekibbel, maar een Lierde op maat. Voor de kiezer is het niet de plaats van de politieker die telt, maar wel de plaats dat de kiezer zelf krijgt in zijn Lierde. Naar het schijnt zijn er in Lierde meer dan 5000 kiesgerechtigden. Voor iedereen goed doen is maar een droom, maar dat de politiek kan samenwerken, door en voor de Lierdenaar, dat moet realiteit kunnen worden. De politieke potloden zijn geslepen, en daarom wens ik sportief, veel succes aan het adres van elke partij.
Toen ik verleden week in mijne hof stond was het weer tijd om even na te denken. Ja, versta mij niet verkeerd, ik werk niet in de tuin dat doet mijne pa. Ik neem gewoon een schop en zet ze op een bepaald punt in de tuin waarna ik er met gekruiste armen ga op leunen. Ja, we hebben ooit nog zo een schilderij aan de muur gehad waar men de boer ook zag leunen op zijn schop maar dan op het veld en ik moet zeggen dat het mij altijd wreed geïnspireerd heeft. Het is een manier om even tot rust te komen, maar vooral om alles goed in de gaten te houden wat er zoal gebeurd of juist niet meer gebeurd. De meimaand is dan nog juist een maand waar er normaal gezien veel te zien of te beleven is hé. Een koolmeesje logeert er in een nestkastje in de appelaar. Ze zeggen wel in mei leggen alle vogels een ei maar mijn kanaries hebben weer niet kunnen wachten. Met het warme weer hebben ze in april hun eieren gelegd en zitten ze nu al met jongen in het nest. Maar terwijl ik zo nat in het zweet stond van op mijn schop te leunen dacht ik plots aan vroeger. Potverdekke, t was ook in mei dat er meikevers te vinden waren. Mijnen bompa die wist ze steeds te vinden en dan stak hij ze in een stekkendooske. Toen ik curieus op zijn schoot ging zitten trok hij het doosje stilletjes open en zag ik de grote bruine meikever zitten. Een grote kever met bruine vleugels en met poten met kleine haakjes aan. Op het eerste zicht kwam het schrikwekkend over in de wereld van mijn fantasie, maar bompa stelde mij gerust. Hij bond zelfs een koordje aan die meikever zijne poot en het andere uiteinde van het koordje bond hij dan aan een stoel. De meikever vloog heen en weer terwijl ik er met de glimlach stond naar te kijken. Maar mijn moeder vond het maar niks dat de meikever onze zware stoelen moest verhuizen en dus moest bompa hem terug losmaken om hem terug op te bergen in het doosje. En ik ik mocht de meikever eten geven! Ja, ik nam een blad sla en trok er kleine stukjes van om het in het Stekkendooske te steken. s Avonds nam ik hem mee naar mijn kamer en af en toe trok ik het doosje open om te zien of de meikever sliep. In feite hoefde ik helemaal het doosje niet te openen want je hoorde hem zo met zijn pootjes krabben in het kartonnen schuifje. s Anderdaags vergezelde hij mij in mijn broekzak en aan al mijn vrienden liet ik zien dat wij thuis een echte meikever hadden. Maar die mannen waren groen van jaloezie en kwamen mij vertellen dat ik de meikever beter losliet want dat hij zeker zou sterven. Och ik liet ze maar zeggen, het was mijne meikever en hij zou in dat doosje blijven zolang als Ja in feite niet te lang want tegen de avond had hij gedaan met krabben en lag de meikever dood in mijn stekkendooske. Met tranen in de ogen liep ik dan bij bompa met al mijn verdriet en hij troostte mij dan weer door een paar keer in mijn haar te wrijven en mij te vertellen dat hij volgend jaar in mei wel weer een meikever zou vangen. Maar sinds de dood van mijn bompa heb ik zelf niet veel meikevers meer gezien. Ik zoek nog in de hagen als ik op wandel ben of onder de eik, maar tevergeefs. Vroeger vlogen ze nog af en toe eens tegen de ruit, maar die kevers van vandaag zijn waarschijnlijk uitgerust met sonar en GPS systeem om alle obstakels te ontwijken. Het zou ook kunnen dat zoals vele zaken de meikever ook aan het uitsterven is. Ja, als ik hier aan het sproeien ben tegen de aardappelkever, de bladluizen, de rode slak en de boomrups zal dat waarschijnlijk ook geen goed doen aan de meikeverbevolking. Eigenaardig hoe alles ooit op de wereld komt en het later ook verdwijnt hé. Van het doodgewoonste ding tot de perfecte mens verdwijnt vroeg of laat van deze wereldbol. Allé neem nu onze meikever! Toen de meikevers niet meer te vinden waren, hebben ze daar aan den Dender toch ook het stekskesfabriek gesloten hé. Ja, als je geen meikevers meer hebt moet ge ook geen stekkendoosjes meer hebben om ze erin te steken. Ondertussen is ook mijnen bompa, mijn grootmoeder en mijn moeder terug naar de aarde gekeerd. Ja, er wordt wel nieuw leven geboren terwijl je het oude in herinneringen moet zoeken, maar toch is het steeds een gemis. En zo is het ook een gemis dat ik dit jaar nog geen meikever gevonden heb. Nee, ik zou hem zeker niet meer opsluiten in een doosje, maar wel vastleggen met het fotoapparaat. Af en toe voel ik mij dan schuldig over het verdwijnen van de meikever omdat ook ik er heb aan meegedaan. Maar ik ben de enige niet hoor, in die tijd was het grote mode omdat men ze nog vaak kon vinden en dus paste de mens een paar varianten toe op het leven van de kever. Blijkbaar wilden ze ook in het koninklijke paleis ook een aandenken aan het uitsterven van de kever, want daar plakten ze er niet minder dan 1,4 miljoen tegen het plafond. Jawadde, dat zullen volgens mij eerder mestkevers zijn want waar zouden ze anders al die meikevers gaan halen hé. Terwijl ik daar op mijn schop sta te leunen en mijn gedachten in het verleden laat dwalen ben ik er zelf van verbaasd hoelang men bij zo een klein beestje kan stilstaan. Och we staan niet stil bij de meikever maar waarschijnlijk bij alle herinneringen dat het diertje met zich meedroeg. Alles is veranderd, en wij zullen ons moeten aanpassen. Ook de maanden lijken verandert! April nog met zomerse temperaturen en de aprilse grillen zijn dan maar verhuisd naar mei. De communiekanten kunnen terug hun winterkleren uit de kast halen en poseren in 2007 met sjaal en skimuts om de opwarming van de aarde in beeld te brengen. En ik ik sta in mei met een anorak op mijn schop te leunen terwijl ik in gedachten kan terugkeren naar een betere maand mei die ik uit mijn herinneringen pluk. t Is precies of alles begint zijn eigen gang te gaan zonder dat we er nog vat op hebben. Hopelijk kunnen onze kinderen en kleinkinderen vroeg of laat ook nog eens op een schop leunen en terugkeren in hun herinneringen. Herinneringen die al fel uitgedund zullen zijn hoewel er wel andere in de plaats komen. Ja, elk leven heeft zijn herinneringen zoals ik ook deze aan de meikever had. Vandaag hoor ik de kreet van de meikever! De kreet dat herinneringen niet zouden uitsterven.
t Was den 18e mei jongstleden, dat er hier een wagen stopt aan mijn deur om mij de weg te vragen. Het is niet de eerste maal hoor dat ze hier in onze kleine gemeente verloren rijden. Meestal stuur ik ze met een grote boog naar hun bestemming omdat ze zeker iets van onze landelijke gemeente zouden onthouden na hun bezoek. -Dag meneer, zou u ons de weg naar het klooster kunnen uitleggen? Ik ging natuurlijk niet vertellen dat ge het klooster van in mijnen hof kon zien staan, en dus ging ik het wel op mijn manier uitleggen. Wreed curieus als ik ben kom ik dan ook na enige uitleg te weten waarom de mensen in onze gemeente moeten zijn hé. -Euh ja laat mij eens peinzen hmmm,awel als ge van hier naar Hemelveerdegem rijdt en daar de wegwijzer naar St-Maria-Lierde volgt, dan moet ge euh de pijl volgen naar St-Martens-Lierde en daar hebben ze wegwijzers gezet naar Deftinge. Als ge die weg volgt dan komt ge in het centrum van Deftinge uit en euh daar moet ge het nog eens vragen hé. -Oei t is te hopen dat we het vinden, want we moeten op tijd zijn voor een verjaardag. -Euh een verjaardag, en is dat dan met taart en champagne en . -Ja, dat zal wel want t is voor een verjaardag van 175 jaar. -Wablief, 175 jaar? Ik wist nu wel dat ze in het klooster wreed oud worden, maar 175 jaar? Ik daar direct op mijne vélo gesprongen en naar het klooster gereden om mijn licht te gaan opsteken. Ja, het klooster heeft altijd een speciale indruk op mij nagelaten en dat zijn zo van die momenten waar een mens ook binnen de muren van het klooster eens kan gaan kijken hé. Aan de gevel hingen de vlaggen uit en hoe eigenaardig het soms kan verlopen, na dagen van regen scheen de zon met volle stralen op de gevel van het klooster. Aan de ingang stond er een zuster om de mensen te verwelkomen, en ik kon al direct zien dat ik niet alleen zou zijn om van die taart te eten. -De goede morgen zuster. -Goede morgen, komt u ook naar het verjaardagsfeest? -Euh ja ja, maar ik ben mijn uitnodiging thuis vergeten. -Iedereen is hier welkom hoor, als ge uw vélospelden hier aan de kapstok hangt mag je verder lopen naar de kapel. Een mens kan eens lachen en zeveren, maar toen ik het klooster binnen trad stapte ik tevens een wereld van geschiedenis en herinneringen binnen. Ik stapte niet alleen het klooster binnen maar ook de school van mijn moeder en andere familieleden die haar waren voorgegaan. Aan de ingang van de kapel stond zuster Jeannine om de mensen een plaats te geven, maar al vlug bleek de kapel te klein. Het was de eerste keer dat ik in de kapel van het klooster een eucharistieviering ging meemaken en dus bleef ik stil op een stoel zitten. Ik kijk dan meestal naar de detailles en wat mij opviel was dat de kapel zeer modern geworden was door de jaren. Een mooi kleurig glasraam in rood en geel deed er zelfs bij regenweer een warmte binnenstralen. Vooraan namen de zusters plaats die hier na vele jaren inzet in de congregatie tot rust komen. Ja, het was niet de verjaardag van één zuster, maar van alle zusters (het klooster). Het begon op een 18e mei 1832 onder leiding van Johannes Van Damme. De armenschole was van onschatbare waarde zoals het al meerder malen in andere geschriften beschreven is. Het waren de jaren waar namen klonken als:Eerwaarde moeder Engelberta, eerwaarde moeder Scholastica, eerwaarde moeder Candida en zo meer. Ik ben geen geschiedkundige schrijver en ga mij dus ook niet wagen om de evolutie met data onder ogen te brengen. Nee, ik beschrijf de mens in onze dorpen en het leven van elke dag. En ook hier in het klooster heerste het dagelijkse leven. Ik zat al ver in mijn gedachten verdoken, toen plots het orgel begon te spelen en Monseigneur Van Looy naar het altaar liep om de mis voor te dragen. Achter mijne rug hoorde ik het koor zingen, en met gesloten ogen leek het engelenkoor wel te bestaan. Door de woorden van Monseigneur Van Looy en later ook deze van onze Burgemeester probeerde ik mij in te leven in het verleden. In feite was elke stap in het verleden een soort van gebed op weg naar Het klooster, de kapel, de zusters, de leerlingen en elke mens die ermee te maken had probeerde ik een plaats te geven en voor ogen te krijgen. Mijn moeder kon ik het beste voor ogen krijgen, en met haar in gedachten ging ik op wandel door de herinneringen. Na, de eucharistieviering was er de receptie, maar er waren zoveel andere zaken te ontdekken voor ik een glas met bubbels aan mijn lippen zou zetten. Ik had al een paar keer horen praten over de tuin van het klooster en dat zijn van die plaatsen die mij aanspreken. Ik vroeg aan één van de zusters of het zou toegelaten zijn een kijkje te nemen en met haar jawoord trok ik de tuin in. Daar stond ik dan tussen het groen, waar ooit ook mijn moeder liep. Een paar houten banken staan er nu om de zusters rustig te laten zitten terwijl ze naar het verleden kijken. En juist ernaast een boom die zijn takken met grote kronkels door de jaren liet groeien. Het was een oase van rust, waar vroeger de speelplaats was. De glijbaan en de schommel in rode kleur tekende een prachtig beeld tegen de blauwe hemel. En telkens ik de schommel door een vlaag wind zag bewegen leek het wel of ik mijn eigen moeder zag schommelen in mijn herinneringen. Ook zij zal hier zoals velen in schooluniform hebben gelopen. De zon weerkaatste dan weer fel op de glijbaan, en deed ze zodanig blinken dat ze wel nieuw leek. Het leek wel of het verleden niet zover achter ons lag. Maar de grote eik wuifde met zijn bladeren om mij te vertellen dat hij hier al veel langer stond dan ik dacht. Mijn wandeling door het verleden deed mij achteraan de tuin belanden, waar ik bij een grot terechtkwam met een prachtig Mariabeeld. Toen ik haar in de ogen keek, stelde ik mij de vraag of ook zij mij niet aankeek. Het leek wel of ze de glimlach droeg van mijn moeder en van zo velen die hier ooit langsliepen. Misschien moet ik hier ooit wel eens terugkomen als ik wat tijd heb om mij te verdiepen in de verhalen van vroeger. En ik had mijne rug nog maar gedraaid of ik stond terug in het verleden! Ja, de zusters kwamen allen naar buiten om een groepsfoto te nemen, daar waar ik thuis een paar fotos zag van de leerlingen die vereeuwigd waren in zwart wit kleuren. 175 jaar congregatie van de zusters van de H.Vincentius a Paulo van Deftinge stond hier deels in levende lijve. De lens van mijn fototoestel leek wel te klein om ze allemaal in te zoemen. En tijdens het opstellen hoorde ik een paar keer mijn naam vallen. -Kijk dat is nu chauffeurke. Sommigen hadden mij herkend, terwijl ik zeer weinig van de zusters persoonlijk ken. Ik stond daar al rap met blozende kaken en wat zegt een mens dan tegen de zusters hé? -Ik hoor mijne naam vallen, allé ik zal mijn haar dan maar eens goed leggen hé zusters. Oei zegt ge dat wel tegen een zuster? Het toverde wel een lach op hun gezicht en zo trok ik ook de fotos van vandaag. Maar mijn hartje ging pas echt open toen ik te horen kreeg dat ik via de Beiaard elke week de zusters onder ogen kwam. -Ja chauffeurke, ze lezen u hier graag. En ik die dacht dat mijn schrijfsels soms niet te katholiek waren. Ja, ieder heeft zijn manier van schrijven, en de echte reporters van dienst zullen wel het verslag brengen van het verjaardagsfeest. Ik moet het meer hebben van de mens en zijn omgeving in woord te brengen. Ik noem het niet schrijven, maar met woorden door heden en verleden wandelen. Elke week moet ik dan ook op de rem gaan staan om mijn pen de 6500 schrijftekens niet te laten overschrijden. Soms lukt het ook, maar om een verjaardag van 175 jaar te beschrijven heb ik wel wreed moeten remmen. Maar ik kom zeker terug naar het klooster, de speelplaats en de tuin, al was het maar om verleden terug te zien.
Groetjes chauffeurke Ps Ik wil via deze weg alle zusters danken en proficiat wensen voor hun inzet met drie dikke kussen.
De verkiezingen zijn achter de rug en ik zou ook mijn cursiefje aan het stemkot kunnen wijden. Maar nee ik ga het niet doen. Toen ik daar achter het gordijn stond deed het potlood mij aan schrijven denken en had ik wreed veel goesting om een schoon gedicht of een verhaal op het stemformulier te schrijven. Maar de namen die er op vermeld stonden konden niet als personages dienen voor een leutig verhaal en om een thriller te schrijven had ik niet veel goesting in dat kleine kot waar je zelf het gordijn niet kon op slot doen. Thuisgekomen hoorde ik mijn lijster fluiten en ook zij deed mij aan een schrijver denken. Ja, er was zoveel te doen geweest over het Lijsternest. Het lijsternest was de woonplaats van Stijn Streuvels en als chauffeur is het maar een stap om tot ginder te rijden hé. Ingooigem zou evengoed Deftinge,Hemelveerdegem of Gemeldorp kunnen zijn. Maar ik wou mij niet baseren op de klank maar mij eerder inleven door de plaats op te zoeken en het met mijn eigen ogen te ontdekken. Het Lijsternest doet dienst als museum. Hoewel toen ik er aankwam zag ik een gewoon huis en binnen waren het juist de houten panelen met fotos uit vervlogen tijden die mij aan een museum deden denken. Voor de rest liep ik door het huis zoals waarschijnlijk ook Streuvels er had gelopen. Ik probeer mij steeds in de plaats te zetten van en af en toe lukte het ook. Ik probeerde zaken te vergelijken met de andere woonsten die ik had bezocht van de grote Vlaamse schrijvers zoals Gezelle en Claes. Geboren in 1871 ging Streuvels in 1905 in het Lijsternest wonen. Een riante villa voor die tijd! Binnen kreeg ik dan weer een portie geschiedenis en heel wat weetjes uit het verleden te lezen. Zo vernam ik dat Streuvels in feite nonkel moest zeggen tegen Gezelle. Ja, door op bezoek te gaan bij een ander komt een mens nog eens iets te weten hé. Maar ik had meer interesse voor wat de man deed en hoe hij het deed. De villawoonst was ingedeeld in verschillende plaatsen en het was pas in de plaats waar hij schreef dat ik mij echt kon inleven. Zijn schrijftafel stond voor een groot raam die uitzicht gaf op de velden van Ingooigem. Een inktstel dat nog een erfenis van Gezelle was sierde de schrijftafel met daarvoor zijn pijp die al jaren gedoofd was. Maar wat nog meer aan leven en dood deed denken was het kalenderblok waarvan de datum op 15 augustus 1969 was blijven staan en een afdruk van zijn hand die wit als de dood als contrast op de donkere houten tafel lag. Streuvels stierf op 15 augustus 1969 en het was alsof hij zelf het laatste blaadje van de kalender had omgedraaid. Steunend op zijn schrijfstoel keek ik door het grote raam naar buiten en zag wat ook Streuvels zag. De natuur en het dorpse leven dat in zijn boeken tot leven kwam. Het was iets dat we gemeen hadden, en hoewel ik de persoon nooit in levende lijve heb ontmoet, kon ik mij best inbeelden hoeveel waarde het leven had dat door zijn raam te zien was. Het glooiende landschap van Ingooigem leek op dat van Lierde in vervlogen tijden De boeren trokken met zeis en riek naar het veld en brachten kleur in het landschap. Vandaag een bruin omgeploegde akker en morgen een donkergroen veld waar de maïs zijn gele koppen laat zien. Tijdens de oogst zag hij waarschijnlijk paard en kar naar de windmolen rijden die boven het glooiende landschap lag. De boeren zaaiden niet alleen hun oogst voor Streuvels raam, maar ook een deel van zijn inspiratie. Ik had veel goesting om mij in zijn schrijfstoel te zetten en zijn pen ter hand te nemen om het verhaal na zijn dood verder te schrijven. Maar ja ik ben geen Streuvels en in de stoel stond een karton waarop te lezen stond verboden in te zitten. Ik stapte dus maar verder door de verschillende plaatsen en wat vooral in het oog viel was de indrukwekkende bibliotheek. Kasten van vloer tot plafond waren bemand met honderden boeken. Niet alleen Nederlandstalige, maar ook Frans en Duitstalige want Streuvels was meerdere talen meester. In één van de kleinere plaatsen viel het op hoe de slijtage door de jaren invloed hadden gehad op het Lijsternest. De muren vertoonden dikke scheuren en volgens de persoon die er als gids fungeerde zouden ze het huis weldra restaureren. Het zou niet de eerste keer zijn want met de oorlogsjaren was het nest al zwaar beschadigd geweest en ook in de jaren tachtig was het al eens onder handen genomen. Het huis was namelijk op een ondergrond van klei gebouwd en naar het schijnt zou Streuvels moeder het hem afgeraden hebben daar een huis te bouwen. De kleigrond zal wel een rol gespeeld hebben, maar vandaag daveren er ook grootte vrachtwagens voorbij de eens zo rustige woonst van Streuvels. Om alles nog beter voor ogen te krijgen wandelde ik de Stijn Streuvels route af en daar kon ik pas echt vergelijken met mijn Lierde. Dezelfde velden, dezelfde kapelletjes onder dezelfde hemel die eens grijs en dan weer blauw naar beneden lacht. Regendruppels die zijn inktpot aan inspiratie vulden om het trieste te beschrijven en de zon die dan weer het leuke volksleven in de schijnwerpers zette. Buiten de kilometers die het Lijsternest met chauffeurkes home verwijderen zijn er niet zoveel verschillen merkbaar. Hij zag door zijn raam wat ik door mijn ramen zie. En tijdens zijn wandelingen nam hij ontelbare fotos zoals ook ik het fototoestel in aanslag houd om het dorpse leven te fotograferen. Zijn pen bracht niet alleen het panorama voor zijn raam in beeld maar ook de mens met wie hij omging en, de plaatsen waar hij kwam. Sommige titels van zijn meesterwerken hadden zelfs op ons Lierde van toepassing kunnen zijn. De teleurgang van de waterhoek, had bij ons de teleurgang van de watermolen kunnen zijn. En titels als Lenteleven, Langs de wegen, dagen, dorpsgeheimen,stille avonden en grootmoederken hadden evengoed een beschrijving van ons verleden kunnen zijn. Zoals bij Ernest Claes speelde de natuur en de mens een grote rol. Vele schrijvers klampen zich vast aan hun streek en de verhalen die er borrelen. En als elke schrijver een beetje zijn streek op papier zet krijgen we een prachtige landkaart in woord voor ogen. Een beschrijving met veel meer detailles dan gewoon maar lijnen om wegen aan te duiden en plaatsnamen waar men langskomt zonder er het leven te kennen. Ook ik ga mijn inspiratie zoeken bij de mens in de straat en probeer met inkt en pen een woordenpalet op papier te zetten. Eigenaardig hoeveel woorden en zinnen kunnen verschillen terwijl zoveel mensen over hetzelfde schrijven. Maar ja, ook vele schilders zetten een landschap op doek en ook dit was steeds verschillend. Telkens ik op bezoek ga bij één van onze Vlaamse meesters kom ik met veel bagage terug. Niet hun lange onderbroeken of de vergeelde onderlijvekes maar eerder de kunst van hun prachtige schrijfsels waar ik lessen uit trek. Toen ik terug thuis was ging ik ook voor mijn raam zitten en keek naar mijn Lierde Hoe zou Stijn Streuvels onze dorpen in woord gebracht hebben? Vroeg of laat ga ik zeker terug naar het lijsternest om een antwoord te vinden.
Lierde,
Dorps landschap waar akkers en velden glooiend dansen door verleden en heden
duivenmelkers constateren en vinken fluiten lijntjes op stokken waar hanen kraaien
