Hierbij uit ik mijn excuses, aan de meerdere vàste bezoekers en lezers van mijn blog, omwille mijn lange afwezigheid Dit is teweeg gebracht deels door persoonlijk maar ook technische problemen, dewelke nu opgelost blijken te zijn. Het volgende hoofdstuk van "Mijn Leven", is echter ook één (wellicht dé) van de zwaarste in mijn leven, waardoor ik mentaal voorbereid dien te zijn, om terug in "die emmer beginnen te roeren", ik doe hoedanook mijn best in de volgende dagen de draad terug op te pikken. Met Dank en Beste Groetjes Codi/Dirk.
Het was ergens in de maand Januari 1985, dat we door de Brouwerij op bureel gevraagd werden voor een gesprek. Dat gesprek hield in dat de brouwerij (Eigenaar van de Breughel-Taverne) verplicht werd het pand te verkopen, om een reden die ons niet werd meegedeeld. Na de gedane werken/verbouwingen, en de daarmee gepaard gaande onkosten, was ik alles behalve tevreden met deze mededeling, er werd ons echter voorgesteld een keuze te kunnen maken tussen twee andere taverne's in het Leuvense, welke nog open en actief waren, (voorlopig, tot eind van huidig contract) zou huurprijs e.d.m. hetzelfde blijven. De twee zaken waren "De Layens"op het hogeschoolplein, op 100 meter van onze huidige taverne, en "De Leuvenaar"op de vismarkt. Daar de overgang reeds op 01 April a.s. zou plaats vinden, hadden we dus weinig beslissings tijd, maar echt veel tijd hadden we niet nodig om voor "De Layens"een veel grotere taverne, met meer keuken-mogelijkheden, en ruimere woonst te kiezen. Deze was ook binnen wandelbereik van De Breughel gelegen, wat het verlies van "klantenbestand"tot een minimum zou herleiden. Enkele weken later bevonden we ons reeds op het bureel van de Brouwerij om de nodige formulieren op orde te stellen, en er werd ons ook 2 maand huur terugbetaald voor eventueele finacieele schade. De Brouwerij bond er zicht toe, dat de studenten gebruik konden blijven maken van hun faciliteiten tot einde contract ( 25 Juni). Ik zag deze verandering volledig positief in, "De Layens"was (en ís) een bekende Taverne, met veel terrasruimte, en veel meer mogelijkheden. Ik zou wel meer personeel aan moeten nemen. We zorgden er via affiches kaartjes, e.d.m, voor dat het klienteel tijdig op de hoogte was ontrent de op til zijnde veranderingen, en die veranderingen werden in het algemeen positief onthaald. Op 17 Maart (een zondag en sluitingsdag) was er nog een verandering, in de vroege ochtend kreeg Arlette haar eerste weeén,.... zoals afgesproken telefoneerde ik met Lieve , die Agnetha kwam ophalen, en ik belde met Dokter Hillewaerde, de huisarts, die een tweetal weken voordien exact deze datum (17) had voorspeld. Ik reed met Arlette naar het H.Hart-ziekenhuis, een privé maar zéér gerenomeerd hospitaal voor bevallingen. Het werd (in eerste instantie voor Arlette) een zéér lange dag. Haar weeén waren begonnen om 7u sóchtends, maar het duurde tot 23u, alvorens het zover was dat ze naar de bevallingskamer werd overgebracht, en Dokter Hillewaerde op de hoogte werd gebracht dat het ogenblik was gekomen. We wisten nog steeds niet wat het zou worden, een jongen of meisje, na de verkeerde informatie van Agnetha, die na een ecografie, werd verondersteld een Jongen te zijn, hadden we tijdens deze zwangerschap niet willen weten wat het was. Om enkel minuten voor middernacht toonde een jongen zijn hoofdje, ik was de volledige bevalling aanwezig, na een lange dag werden we beloond met een prachtige +4kg baby-jongen, dewelke we dadelijk, de voordien gekozen naam Ewoud gaven. Ik telefoneerde met Lieve, en Arlette's tante en nonkel om hun het goede nieuws mee te delen. In het holst van de nacht thuiskomend, hing ik de (vooropgestelde) affiches aan de deur, dat de zaak de volgende 2 dagen gesloten zou zijn, daardoor zou het vást klienteel ook weten dat de familie was uitgebreid, want Arlette, had tot bijna de laatste dag, blijven helpen in de zaak, al had ze haar poets-posten de laatste 6 weken wel overgelaten aan anderen. We hadden trouwens reeds afgesproken, dat ze dat poetswerk in de toekomst niet meer zou hérbeginnen, met het runnen van De Layens, had ik iedere helpende hand nodig die ik kon krijgen, en Arlette had ondertussen haar draai in "horeca"goed gevonden, en was ook zeer graag gezien bij het klienteel. Agnetha, die goed was voorbereid op de komst van een broer of zus was zeer opgetogen, en kreeg er niet genoeg van. Ze bleef voor een weekje bij Lieve (en Pa), en tijdens de 3 dagen dat Arlette in het hospitaal verbleef kwamen haar Tante en Nonkel, alsook Lieve met Agnetha, meermaals op bezoek. Pa, kwam slechts éénmaal, heb nooit begrepen of geweten wát zijn probleem éigenlijk was. Van anderen (Marcel, Theo, Erna, enz) geen nieuws, echter wél (zij het ook éénmalig) van Karl en Luk, de zonen van Lieve. Na de gebeurtenissen, verwijten, enz van Kerstavond, en met onze nieuwe toekomst in het vooruitzicht lieten we het echter niet aan ons hart komen. Enkele weken later zouden we beslissen Arlette's tante als meter, en Karlals peter te vragen. Terwijl Arlette thuis rustig uitrustte en bekwam, begon ik , me met Jos (ober) voor de verhuis voor te bereiden, we droegen er zorg voor dat de sluitingstijd zo beperkt mogelijk was, om verlies van klienteel te vermijden, en na een sluiting van 3 dagen, opende ik (zonder veel poespas) met uitzondering van een gratis (eerste) drankje op 02 April 1985 onze nieuwe zaak. Jos werktte nu Full-time voor me, terwijl ik (voorlopig) een half-timer bij had aangenomen. Omwille de ligging en het klienteel van deze zaak, dat voor 75% uit professoren, docenten, leraars, en zakenlui bestond, besloot ik de sluiting uit te breiden, t.t.z; Zaterdag vanaf 16u (na lunch) tot Maandagochtend. Ewoud was een "beertje"van een kind, heel gezond, zij het dan ook heel huilerig, Agnetha behandelde hem alsof het haar éigen zzon was, en was constant met hem in de weer. Door dit te schrijven, kijk ik op die tijd terug, en denk ik te mogen zeggen, in alle eerlijkheid, dat die tijd (dát jaar-Herfst 1984 tot Herfst 1985) het mooiste, gelukkigste is geweest in mijn hele leven.
Dirk is een 46 jaar oude man met een complexe voorgeschiedenis. Hij is geboren in een familie die te kampen heeft met een zeer zware familiale predispositie voor asthma. Hij ontwikkelde tijdens zijn leven een sterke allergie voor planten, huismijt en dierenepitheel. Als baby en kind had hij een lichte vorm van asthma, die toen nog niet ernstig was. Toch werd hij toen getekend door levenslang gebruik van Ventolin puffers. Tijdens de puberteit verdween de asthma echter (wat algemeen vaak gebeurd), maar toen hij 18 jaar werd en in het leger trad, kwam de asthma in zeer drastische mate terug naar voor. Onder vele anderen, was dit één van de redenen om in 1985 naar Spanje te verhuizen. Blijkbaar in Spanje zijn ze van het principe om zo veel mogelijk medicatie in te nemen en zijn vele medicameneten ook zonder voorschrift. Men startte daar al de mogelijke en bestaande puffers op om zijn asthma proberen in te dijken. Het werd echter alsmaar ernstiger en in de periode tussen 1995 en 1996 werd hij 18 keer opgenomen op spoedgevallen, onder andere wegens een ischemisch hartlijden met AMI (Hart/Long-stilstand). Men startte een corticoidebehandeling op die elk jaar sterk in dosis verhoogde. Hierdoor werd hij cortocodependent (afhankelijk).
In 1999 besloot Dirk onder andere op aanraden van de artsen terug te keren naar Belgie, in de hoop dat het minder vochtig klimaat hem beter zou afgaan. Echter in hetzelfde jaar kreeg hij een eerste CVA (Hersenbloeding) links. De cortisonebehandeling bleef men verhogen waardoor hij in 2002 aan 125mg methylprednisolone per dag zat (normale therapeutische dosis = 0,4 tot 01,-mg). Door dit dagelijks in te nemen voor een aantal jaren ontwikkelde hij verschillende corticoid-geinduceerde aandoeningen, namelijk osteoporose, bilateraal cataract, en diabetes mellitus. In 2001 onderging hij een dissectie van de aorta ascendens, en in 2003 van de aorta descendens, na welke beide hij tot medische verbazing nog steeds in leven is. Eén jaar later (2004) ontwikkelde hij een sigmoiddiverticulitis (perforatie v.d dikke darm) waardoor hij een colostomie moest ondergaan, nog hetzelfde jaar had hij een longembool waarvoor therapeutische clexane werd opgestart.
Dirk leeft nu de dag van vandaag eigenlijk met het resultaat van de zwaar doorgedreven cortisonebehandeling, waardoor hij 90% werkonbekwaam is. Door de vele indeukingsfracturen in zijn gehele wervelzuil (osteoporose) is hij ernstig belemmerd in zijn fysieke dagelijkse activiteiten. Hij leeft nu alleen op een appartement waar hij praktisch niet buitenkomt. Door het sedentair leven (opwarmmaaltijden, weinig beweging, hoog gewicht) ontwikkelde hij een verhoogde cholestorolconcentratie hetwelk zeer waarschijnlijk bijdrage had tot een CVA (hersenbloeding) links eind 2006. Om zijn levensmiddelen in voorraad te houden komt er twee tot drie keer per week een gezinshulp die hem helpt in de nodige boodschappen, en onderhoud van de woning. Zesmaandelijks gaat hij ook naar Gasthuisberg voor een volledig onderzoek (cardio, pneumo, neuro, interne, etc) hetwelk over meerdere dagen word gevoerd. Maar hij is zéér kritisch tegenover de specialisten die daar werken. Hij wordt daar van de ene afdeling naar de andere gestuurd omdat ze eigenlijk geen blijf met hem weten, deze zesmaandelijkse Follow-up (onderzoeken) zijn ook op zijn eigen vrijwillig initiatief. Volgens Dirk hebben de specialisten, dokters ervoor gezorgd dat hij verschillende ziekten heeft opgedaan bovenop de asthma.
De problematiek van deze casus is dat de man enorm veel medicatie neemt en ook bijna alle soort puffers. De huisarts en specialisten zitten met de handen in het haar en weten niet hoe ze de patient nog verder kunnen helpen of hoe eventueel de medicatie af te bouwen. Naar eigen zeggen vindt de patient dat hij al genoeg heeft afgebouwd en dat er niets aan veranderd moet worden. Als hij naar de huisarts gaat, geeft hij dan ook gewoon een lijstje van de medicatie die hij tekort komt, en dan schrijft de huisarts het ook gewoon voor. Conclusie; ... Voor de Medische wereld zit Dirk al in zo'n vergaande situatie dat er niets meer mogelijk is.
Wij willen hierbij onze Oprechte dank betuigen tegenover Dirk voor zijn urenlange en vrijwillige medewerking tot het samenstellen van ons 3de jaar Apotheek eindwerk.
Aan alle lezers Prettige Feestdagen Een vredige, warme Kerst en dat het Nieuwe 2008 een jaar van Liefde en Vriendschap en vervulling van wensen mag worden. Ondanks mijn verblijf in het buitenland vanaf 7 Januari, voor het bijwonen van mijn stiefdochter's Huwelijk, zal ik toch mijn best doen, om ook ginds even aan mijn Blog te werken
Beste Groetjes, en sterkte, moed, en doorzetting in deze moeilijke periode voor al diegene die hier nood aan hebben. Codi.
De zaak draaide beter en beter, en werd nu meer gebaseerd op eten, danwel op de snacks van voordien. We maakten geen fortuinen, maar wel voldoende om uit alle onkosten te geraken en de plannen voor het verbouwen van (voorlopig één) verdieping naar studentenkamers, vorm te laten nemen. We plaatsen ze reeds (op plan) te huur, voor het naderende academiejaar 1984. Mijn Asrhma, protesteerde zich nog geregeld, maar ik had ondertussen geleerd hem in de mate van het mogelijk (via medicatie) onder controle te houden, omwille de erfelijkheid van deze aandoening, werd Agnetha ook van zeer nabij gevolg, tot op heden zonder reden tot zorgen. Tussen Arlette, Agnetha en mezelf draaide alles op rolletjes, met Erna, Marcel, Theo had ik géén contact meer gehad, ook dat met Pa, was zeer sporadisch geworden, van Gemma hoorde ik al evenmin iets. De contacten met Arlette's Nonkel en Tante waren herleid tot telefonische gesprekken, Lieve daarentegen, liep wél wekelijks even aan, en ik bleef ook mijn bezoeken aan Bobonne's graf verderzetten. Het was nét na Leuven Kermis 1984, (eind September, begin Oktober) dat Arlette met het goede nieuws kwam, dat ze terug zwanger was sinds een drietal maanden. Er ging een euforisch gevoel door me heen,.... éindelijk dacht ik, éindelijk leek alles in zijn plooien te vallen. Met uitzondering van Arlette's Tante en Nonkel, en ook Lieve was ik blijkbaar de énige die in de vreugde deelde, de eerdere beslissingen i.v.m. de kantoren, hadden (voor zover die er nog waren) alle familiale banden vernietigd, en het (nog steeds) sceptisme tegenover mij, en Arlette kon ik geen plaats geven, maar ik lag er ook alles behalve wakker van. Om flaters zoals bij Agnetha te vermijden, besloten we, niét te willen weten wat het geslacht van ons volgende kindje was, we zouden wel zien. De studentenkamers waren klaar, én verhuurd voor het academiejaar 1984-85, Leuven Kermis had de kassa zéér degelijk gespijst, en ik besloot samen met Arlette al dit goede nieuws even e vieren, met een weekje voor ons alleen. Ik liet de zaak in handen van Jos, mijn (sinds opening ) ober, en nam één van de tijdelijke obers (die op speciale dagen insprong) in halftijdse dienst, hoewel hij tijdens onze afwezigheid voltijds werktte. Arlette regelde haar poetswerk, en eind Oktober gingen we er een weekje (met Agnetha) vandoor naar de zee, waar we niets anders deden, als, van elkaar's gezeldschap genieten, te rusten, en óns een keer te láten bedienen. Begin December, kwam Lieve de zaak binnen, met de vraag of we Kerstavond bij Pa wilden komen om Kerst te vieren. Kerst was nooit bepaald een gróót feest en/of familiegelegenheid geweest, en ik was dan ook zéér verbaasd, toen ik hoorde dat Lieve een Kerst aan het regelen was in familiekring, t.t.z; Arlette, Agnetha, ik, Marcel met zijn Vriendin, en zoon, Erna en Marc, met hun 3 kinderen, Theo, met zijn ????é vrouw/vriendin. Ik verondertstel dat Lieve mijn aarzeling én vragen op mijn gezicht kon lezen, waarop ze me dadelijk zegde, dat ze het wel zou regelen. We hadden zowiezo een sluiting gepland op Kerstavond en dag, en ondanks ons beider (ook Arlette's) ongeloof in wat we hoorden stemden we in, en werd er afgesproken op 24 December om18.30u bij Pa thuis, in Baal. Ik herinner me het speciale, prachtige kleedje dat Arlette voor Agnetha (speciaal voor die Kerstavond) ging kopen, en de trots die van haar nu bijna 2-jarige gezicht afliep. We sloten de zaak op 24 December na de Lunch. Ik wilde die namiddag,eerst nog Bobonne's graf een bezoek brengen. Bij Pa aangekomen, was het huis (door Lieve en de tuinier) absoluut prachtig versierd voor de Kerst, het was midden in bossen gelegen, wat nog een extra gegeven aan het geheel gaf. Hoe, wat, waarom, enz, er die Kerstavond gebeurde, was niet meer, noch minder als ik had verwacht. De haat, nijd, onbegrip was ondertussen zó diep geworteld, (éigenlijk nog gezaaid door Gemma), dat dit alles uitliep, in die mate dat een interventie van de Rijkswacht noodzakelijk was, er klachten van slagen en verwondingen werden ingediend tegenover elkaar, enz,enz. Ik kon ervoor zorgen dat Arlette (6mnd zwanger) en Agnetha tijdig buiten raakte. Dit was éigenlijk wat ik verwacht had, en ik begreep totaal niet, dat Lieve écht het idee had gehad, de familie te hérenigen, zij was tenslotte toch ook reeds meerdere jaren betrokken in het wel en wee van deze familie, wie niet waagt niet wint, maar dit was een zéér riskante gok geweest, al was het dan met de beste bedoelingen. Ik besloot in de volgende dagen, me volledig van de familie te distancieeren, al was die afstand er (om onbekende reden(en) reeds sinds mijn relatie met Arlette. We besloten dan ook de Meter en Peter van het op komst zijnde kind, te zoeken, búiten mijn Familie. De bevalling werd verwacht half Maart 1985. Dit familie-dispuut, kon al het goede van 1984 niet verzuren, en we sloten het jaar 1984, dan ook gezellig onder ons beiden af, en hoopten dat het Nieuwe 1985, minstens even goed zou worden.
