De reeks 'Undercover' (of is het 'Uncover'?) gaat onverstoorbaar verder: covers die meestal of soms bekender, verrassender en/of beter zijn dan het origineel. Wat moet een mens anders doen tijdens de ophokplicht van een pandemie? Sinds 18 maart 2021 op deze muzikale blog.
Altijd welkom!
Vandaag de geschiedenis van 'You Can't Catch Me' van Chuck Berry (Origineel uit 1956).
Chuck Berry met de beroemde "duck walk" (letterlijk de eendenpas).
The Rolling Stones coverden in 1965. The Beatles brachten 'Come Together' uit in 1969 en niet lang daarna bleek dat John Lennon zich iets te veel op 'You Can't Catch Me' had geïnspireerd.
George Benson was er als de kippen bij om een hele elpee met covers van 'Abbey Road' uit te brengen!
De groep Love Sculpture (met vingervlugge gitarist Dave Edmunds) bracht in 1970 een mooie cover uit. De Stones coverden nogmaals maar in 1972 onder de titel 'Ventilator Blues'.
Om een proces wegens plagiaat te vermijden nam Lennon deze versie op met de goedkeuring van Chuck Berry (1975). George Thorogood deed het in 1987 zeker niet slecht met zijn versie.
Michael Jackson had intussen de rechten verworven op de catalogus van alle Lennon/McCartney-composities en coverde 'Come Together' in 1995. Datzelfde jaar kwamen Noel Gallagher, Paul Weller, Paul McCartney, e.a. samen als The Smokin' Mojo Filters voor hun versie van 'Come Together'. Hier op de foto met Johnny Depp.
