'Wat heb je vandaag op school geleerd (Kleine Jan)' – De Elegasten
Tom Paxton schreef het origineel en De Elegasten pasten het aan de Belgisch/Vlaamse context aan. De politie, Leuven Vlaams, het onderwijs, het atoomcentrum in Mol, de communautaire kwestie, de B.T.W., werk in eigen streek, fabrieken die sluiten, de censuur, en andere heikele kwesties passeerden hier de revue in iets meer dan vier minuten!
Bijtende humor overgoten met een sausje folkmusic.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Hetgeen je niet krijgen kan' – Will Tura
Een wijze les van de Keizer van het Vlaamse lied: een mens is nooit tevreden! Mooie tekst en prachtige melodie en zou Will Tura toen al geweten hebben dat de mens voet op de maan zou zetten?
Hij zingt op een bepaald moment: "Niemand is blij met zijn eigen bestaan, daarom reikt ieder naar de maan.". Of had hij de twee albums van Kuifje gelezen? "Raket naar de maan" en "Mannen op de maan" werden respectievelijk al in 1953 en 1954 uitgebracht!
De eerste maanlanding vond plaats op 20 juli 1969 en zo zou de fictie definitief achterhaald worden door de werkelijkheid.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'My Sentimental Friend' – Herman’s Hermits
Herman's Hermits is een Britse popgroep, opgericht in 1963 in Manchester. Oorspronkelijk heette de groep Herman & The Hermits. De groep speelde simpele maar aanstekelijke muziek, waarmee veel succes werd geoogst. Een van de bekendste nummers van de groep was 'No Milk Today' uit 1966, dat werd geschreven door Graham Gouldman van 10cc. Peter Noone is de echte naam van "Herman".
De manager van de groep was Mickie Most. Achteraf gezien was hun muziek misschien wel dé commerciële muziek van de zo hippe jaren zestig.
Maar wat weinigen weten is dat Liliane Saint-Pierre dit liedje coverde als 'Chanson sentimentale pour une fille sentimentale' en daarmee scoorde ze hoog in de Franstalige muziekwereld.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Ragamuffin’ Man' – Manfred Mann
Manfred Mann, geboren als Manfred Lubowitz (Johannesburg, 21 oktober 1940), is een Zuid-Afrikaans/Brits toetsenist en oprichter van de gelijknamige Britse rhythm-and-blues-band uit de jaren zestig. Daarna heeft hij de band Manfred Mann Chapter Three opgericht. Sinds 1971 maakt hij deel uit van Manfred Mann's Earth Band. De band speelt zowel eigen nummers als liedjes van anderen, zoals o.m. 'Blinded By The Light' en 'Spirits In The Night' van Bruce Springsteen alsook 'If You Gotta Go Go Now' en 'Mighty Quinn' van Bob Dylan. De band was er ook al vroeg bij om een compositie van Randy Newman op te nemen ('So Long, Dad' in 1967).
Mann vormde zijn eerste band in 1962 samen met Mike Hugg, The Mann Hugg Blues Brothers, maar beiden bleven op de achtergrond tijdens optredens. De zanger en ster van de band in de vroege jaren was Paul Jones, die vanaf 1966 werd vervangen door Mike d'Abo.
Op 'Ragamuffin' Man' hoor je dus Mike d'Abo zingen en niet Paul Jones want die had toen al lang voor een solocarrière gekozen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Today I Killed A Man' – P.J. Proby
P.J. Proby (geboren als James Marcus Smith in Houston (Texas) op 6 november 1938 is een Amerikaanse zanger, liedjesschrijver en acteur. Hij was in de jaren zestig een succesvol zanger, vooral in het Verenigd Koninkrijk, maar minder in zijn geboorteland. Later speelde hij in musicals onder andere de rollen van Elvis Presley (jaren '70) en Roy Orbison (jaren '80).
P.J. Proby is een echt buitenbeentje in de muziekwereld. Op 6 mei 1964 werd zijn optreden door de satelliet Telstar wereldwijd uitgezonden en betekende dit zijn doorbraak. Hij trad op in de outfit die hem de komende tijd beroemd zou maken: een paardenstaart en een pony, een overhemd met volants, een strakke fluwelen broek en schoenen met gespen. In het begin van 1965 barstte hij twee keer kort achter elkaar tijdens een optreden uit zijn strakke fluwelen broek. Omwille van dit ‘obscene gedrag’ was hij vanaf dat moment niet meer welkom in de tv-programma’s van de BBC en de amusementszender ATV. Ook in een groot aantal theaters was hij niet meer welkom.
Hij scoorde twee hits in 1964: 'Hold Me' en 'Together'. Hij had twee hitsingles met liedjes uit 'West Side Story': 'Maria' en 'Somewhere'. In 1965 boden John Lennon en Paul McCartney hem hun lied 'That Means A Lot' aan. De versie van The Beatles bleef in de kluis liggen en die van P.J. Proby flopte jammer genoeg. Opmerkelijk is de elpee 'Three Week Hero' uit 1969. Die werd opgenomen met een groep sessiemuzikanten, onder wie een aantal beroemdheden. Zo deden vier muzikanten mee die kort daarna samen Led Zeppelin zouden vormen. De achtergrondzang werd verzorgd door de groep The Family Dogg. Op sommige nummers speelde Clem Cattini, ex-drummer van The Tornados. Met Jimmy Page van het latere Led Zeppelin (Page, Robert Plant, John Paul Jones en John Bonham) had Proby trouwens wel vaker opnames gemaakt.
Opmerkelijk is ook dat hij als eerste een versie opnam van 'I'm Coming Home' en 'Delilah' maar zijn versies bleven bij een demo en het was Tom Jones die met de hitsingles ging lopen!
Met zijn diepe basstem dacht ik eerst dat 'Today I Killed A Man' van Johnny Cash was! De song klinkt als een lied uit de Amerikaanse Burgeroorlog. De verteller in het liedje schiet een "rebel soldier" – zo noemden de soldaten uit de zuidelijke staten zichzelf – dood. Maar het liedje was geschreven door het singer/songwritersduo Roger Cook (geboren in 1940) en Roger Greenaway (geboren in 1938). Het publiek van 1969 associeerde het liedje meteen met de uiterst impopulaire Vietnamoorlog. Toch deed de single niets in het Verenigd Koninkrijk en de VS, maar hij werd een onverwachte hit in Nederland. Vandaar dat ik de single ken want ik luisterde in die dagen vaak naar Radio Veronica en Hilversum 3.
In 1978 zong hij op 'Focus con Proby', een album van de Nederlandse groep Focus en de gitaristen Eef Albers en Philip Catherine. Nadien heb ik van P.J. Proby niets meer vernomen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Black Pearl' – The Checkmates Ltd. ft. Sonny Charles
Ze kwamen hier enkele dagen geleden al eens voorbij in deze rubriek maar ze scoorden twee geweldige hits in het jaar 1969. Hun soulvolle versie van 'Proud Mary' van CCR en deze 'Black Pearl'.
Producer was wederom Phil Spector en hij schreef het lied samen met Irwin Levine en Toni Wine. De soulgroep kwam uit Fort Wayne, Indiana en werd ontdekt door zangeres Nancy Wilson. Het was toen een van de weinige gemengde bands met Afro-Amerikaanse èn blanke leden.
De groep splitte in 1970 maar werd in 1974 opnieuw opgericht. Hun laatste opnames dateren uit 1977 en toen was het definitief voorbij.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'My Special Prayer' – Percy Sledge
Toegegeven, 'My Special Prayer' was niet zo'n grote hit als 'When A Man Loves A Woman' maar Percy Sledge zong dit bijzonder gebed met hart en ziel.
De kreten "Hallelujah" en "Ave Maria" waren dan ook niet van de lucht.
Opvallend is dat 'My Special Prayer' reeds in 1967 werd uitgegeven, met een heruitgave in 1968. Pas in 1969 raakte Percy Sledge in de hitlijsten, waarschijnlijk onder invloed van het succes in de Britse charts.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'On A Clear Day You Can See Forever' – The Peddlers
Dit Brits trio heeft altijd een bijzonder plaatsje weten te bemachtigen in mijn hart want zij wisten als geen ander jazz en pop te vermengen met elkaar.
Roy Phillips (zang, keyboards), Tab Martin (geboren als Alan Brearley – bas), en Trevor Morais (drums) zijn zo goed dat ze in deze reeks nog tweemaal voorkomen.
Het is vooral de rokerige stem van Phillips en het hammondorgel van Martin die mij zo bekoren. Morais en zijn drumstel mogen er beslist ook bij zijn!
De titel is een waarheid als een koe want als er veel mist in de lucht hangt kun je natuurlijk niet zo veel zien.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Three O’Clock Flamingo Street' – David McWilliams
'The Days Of Pearly Spencer' zal altijd mijn favoriet blijven maar 'Three O’Clock Flamingo Street' mag er beslist ook zijn!
David McWilliams (Belfast, 4 juli 1945 – Ballycastle, 8 januari 2002) was een Noord-Ierse zanger, liedjesschrijver en gitarist. Alhoewel hij in vele landen beschouwd wordt als een eendagsvlieg is hij veel meer dan dat! Getuige daarvan dat hij iets later in deze reeks nogmaals terugkeert met een ander mooi nummer. Hij werd vaak gedraaid op de toenmalige piratenzenders in de Noordzee.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Daydream' – Wallace Collection
The Pebbles en The New Inspiration hadden het al geprobeerd met wisselend succes maar het was de Wallace Collection uit Brussel die de Antwerpse en Gentse muzikanten de loef afstak en wereldwijd doorbrak!
Wallace Collection is een Belgische poprockgroep die furore maakte met hun album 'Laughing Cavalier' (1969). Het album werd opgenomen in de Abbey Road Studios en werd een succes, mede dankzij de single 'Daydream' die een nummer 1-hit werd in meer dan 20 landen. Artiesten als Claude François, Beta Band, Paul Michiels en I Monster maakten van ‘Daydream’ hun eigen versie en scoorden er een hit mee. Van de single werden twee miljoen exemplaren verkocht. Ook Portishead heeft in hun single 'Glory Box' een sample gebruikt van 'Daydream'. De baslijn van 'Daydream' is gebruikt in het nummer 'Ike's Rap II' van Isaac Hayes.
Het sextet bestond uit begenadigde muzikanten die elk een verschillende muzikale achtergrond hadden. Sylvain Vanholme en Freddy Nieuland maakten eerder deel uit van de band Sylvester's Team. Zij zorgden voor de popinvloeden in de songs van de Wallace Collection, terwijl invloeden uit jazz en klassieke muziek aan de sound werden toegevoegd met de komst van toetsenist Marc Hérouet en de klassiek geschoolden Raymond Vincent (viool) en Jacques Namotte (cello). Vincent en Namotte maakten eerder deel uit van het Nationale Philharmonisch Orkest. Samen konden ze meer dan twintig instrumenten bespelen, waardoor ze geen beroep moesten doen op andere studiomuzikanten bij de opnames. Christian Janssens was de bassist.
Onnodig te zeggen dat 'Daydream' bij een eerste beluistering insloeg als een bom. Zachtjes voortkabbelend op de tonen van het Zwanenmeer van Pjotr Iljitsj Tsjaikovski en met een finale die eventjes deed denken aan 'Hey Jude' van The Beatles kon het niet misgaan en werd het een hele grote hit!
Vaak wordt de Wallace Collection vastgepind op deze hit. Onterecht, want onze landgenoten komen in deze reeks in totaal vijfmaal aan bod!
