Was het vroeger allemaal beter? Waarschijnlijk niet maar er werd toen wel geweldige muziek gemaakt. En die is voor altijd opgeslagen in mijn geheugen.
Een van de allereerste singles die ik toen op de BBC radio hoorde was 'Living In The Past'.
Bij het horen van deze eerste tonen zie ik nog steeds zomerse beelden uit Carnaby Street in het hartje van Londen. Maar de Schotse voorman Ian Anderson, op één been met zijn dwarsfluit in aanslag, is ook onlosmakelijk verbonden aan dit topnummer!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'You’ve Made Me So Very Happy' – Blood, Sweat & Tears
Wist ik toen veel dat dit lied voor het eerst in 1967 werd opgenomen door Brenda Holloway, een zangeres uit de platenmaatschappij Motown.
Het werd een veel grotere wereldhit dankzij het collectief Blood, Sweat & Tears, een toonaangevende crossoverband, die bekendstaat om het combineren van jazzmuziek met psychedelische rock uit de jaren '60.
De band werd opgericht in 1967 in New York door Al Kooper, Jim Fielder, Fred Lipsius, Randy Brecker, Jerry Weiss, Dick Halligan, Steve Katz en Bobby Colomby. De groep was vernoemd naar het gelijknamige album van Johnny Cash uit 1963. Maar als ik me niet vergis had Winston Churchill ook al zo'n uitspraak gedaan in een ver verleden.
Luister vooral naar die geweldige intro gevolgd door die heerlijke blazers!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Ballad Of John & Yoko' – The Beatles
In juli 1969 gonsde het van de geruchten in Londen dat The Beatles zouden splitten. Ringo had het te druk met de opnames van 'The Magic Christian' en George Harrison was uit onvrede met het bazig optreden van Paul McCartney tijdens de "Get Back"-sessies even uit de groep gestapt.
John Lennon was ondertussen met Yoko Ono in Gibraltar getrouwd en aangezien de single 'Get Back' op de terugweg was in de hitlijsten werd er snel voor een opvolger gezorgd.
Vergis je niet want onderstaande beelden stroken niet met de waarheid: enkel John & Paul waren aanwezig bij de opnames van 'The Ballad Of John & Yoko'. John en Paul bespeelden alle instrumenten zelf en Paul was de drummer!
De b-kant van de single ('Old Brown Shoe') is een compositie van George Harrison en die komt hier later nog aan bod.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Time Is Tight' – Booker T. & The M.G.’s
De vaandeldragers van het STAX platenlabel waren zonder discussie Booker T. & The M.G.’s. M.G. is trouwens het acroniem van Memphis Group.
Het viertal uit de Verenigde Staten bestond uit Booker T. Jones (hobo, saxofoon, trombone, orgel en piano), Al Jackson Jr. (drums), Steve Cropper (gitaar), en Donald "Duck" Dunn (basgitaar).
Maar die instrumentale en zeer dansbare hits waren ook populair in Londen en de rest van de wereld.
Deze single heb ik tijdens mijn verblijf in de Britse hoofdstad in juli 1969 bijna dagelijks op de radio gehoord of in de kleurrijke Carnaby Street waar de laatste hits uit de talrijke luidsprekers schalden.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Harlem Shuffle' – Bob & Earl
'Harlem Shuffle' is een nummer van het duo Bob & Earl uit 1963. Internationaal niet echt een grote hit; het arrangement kwam van een toen redelijk onbekende Barry White!
En in juli 1969 stond de single in de Britse hitlijsten dankzij een heruitgave!
In 1986 coverden The Rolling Stones het nummer als eerste single voor hun achttiende studioalbum 'Dirty Work'.
Het duo bestond uit Bobby Byrd alias Bobby Day (bekend van 'Little Bitty Pretty One' en 'Rockin' Robin') en Earl Lee Nelson. Hun samenzang beïnvloedde latere duo's zoals o.a. Sam & Dave.
Haal die trompetten nu maar boven en "shake your tail feather, baby"!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Honky Tonk Women' – The Rolling Stones + 'Epitaph' – King Crimson
Londen telde in 1969 ongeveer 10 miljoen inwoners en dat was meer dan in heel België (officieel 9 miljoen 646 duizend)! De grootste groep immigranten in Londen zijn Indiërs (6,5%), gevolgd door Bengalen en Pakistanen (beide 2,3%). Al waren inwijkelingen uit Jamaica toen ook goed vertegenwoordigd en zij brachten een nieuwe muziekvorm met zich mee: de reggae.
Het was voor mij even aanpassen want Brussel (waar ik toen woonde) was in 1969 nog niet zo divers als Londen. Op 5 juli 1969 vond in Hyde Park een gratis concert plaats van The Rolling Stones met in het voorprogramma groepen/muzikanten als Third Ear Band, King Crimson, Screw, Alexis Korner's New Church, Family, Roy Harper, en The Battered Ornaments. Volgens de politie waren er ongeveer 250.000 toeschouwers, volgens de organisatie minstens 500.000.
Het was twee jaar geleden dat de Stones nog live hadden opgetreden. Twee dagen voordien was Brian Jones in duistere omstandigheden overleden en Mick Jagger maakte van de gelegenheid gebruik om de nieuwe gitarist (Mick Taylor) voor te stellen. Hij las een gedicht van Percy Bysshe Shelley voor waarna er honderden koolwitjes werden vrijgelaten.
Het concert van de Stones was niet zo goed: de jongens waren nog onder de indruk van de dood van Brian Jones, de gitaren waren niet gestemd en het was twee jaar geleden dat ze nog live hadden opgetreden. Sommige songs waren toen bovendien nog nooit live gebracht.
De setlist was 'I'm Yours & I'm Hers', 'Jumpin' Jack Flash'. 'Mercy Mercy', 'Down Home Girl', 'Stray Cat Blues', 'No Expectations', 'I'm Free', 'Loving Cup', 'Love in Vain', '(I Can't Get No) Satisfaction', 'Honky Tonk Women' (hun nieuwste single), 'Midnight Rambler', 'Street Fighting Man' en 'Sympathy for the Devil' (een versie van 18 minuten lang met bijstand van Afrikaanse drummers).
Tijdens de studioversie van 'Honky Tonk Women' kregen de Stones hulp van Reparata & The Delrons als achtergrondzangeressen.
Ik was op 5 juli 1969 meer onder de indruk van King Crimson en Family. Vooral 'Epitaph' klonk heel melancholisch doorheen het park en over de vijver dankzij de mellotron van Ian McDonald. Het legendarisch album 'In the Court of the Crimson King' zou pas in oktober 1969 uitgebracht worden. De iconische hoes kent haast iedere muziekliefhebber.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'That’s The Way God Planned It' – Billy Preston
De Amerikaanse muzikant Billy Preston had The Beatles leren kennen in Hamburg en was een goede vriend van George Harrison geworden.
Hij had de Fab Four geholpen met zijn vaardigheden op het orgel tijdens de Get Back-sessies in januari 1969. Bovendien werd hij samen met The Beatles gecrediteerd op de single 'Get Back'/'Don't Let Me Down', een unicum! En toen ik tijdens de maand juli in Londen verbleef stond hij met het gospelachtige 'That’s The Way God Planned It' hoog genoteerd in de Britse charts.
De single werd uitgegeven op het kersverse Apple platenlabel van The Beatles. Geproducet door George Harrison in London, met muzikale bijdragen van hemzelf, Eric Clapton, Keith Richards, Ginger Baker, en Doris Troy. De song werd ingekort tot 3 minuten voor de single maar op de elpee staat deze lange versie als 'That’s The Way God Planned It' (Parts 1 & 2)'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Something In The Air' – Thunderclap Newman
In juli 1969 hing er beslist iets in de lucht in Londen. Een top-30 om duimen en vingers af te likken, een gratis festival in Hyde Park, en naar het einde van de maand toe de eerste overwinning van Eddy Merckx in de Ronde van Frankrijk en vooral de allereerste maanlanding!
Thunderclap Newman was een Engelse band, die tijdens de jaarwisseling 1968/1969 werd opgericht door gitarist Pete Townshend van The Who. De band wist met de single 'Something In The Air' in Europa de hitlijsten te halen, maar was nauwelijks bekend in de Verenigde Staten. Bovendien een onehitwonder van jewelste en tevens een oorwurm. Gegarandeerd dat deze song de hele dag in je hoofd blijft rondspoken!
De band bestond uit songwriter John 'Speedy' Keen (zang, drums, gitaar), Andy 'Thunderclap' Newman (piano) en Jimmy McCulloch (gitaar). Pete Townshend (onder de alias 'Bijou Drains') speelde basgitaar op hun album en singles. De zeer jonge Jimmy McCulloch (°1953) zouden we later terugvinden als lid van Wings.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Dancing In The Street' – Martha Reeves & The Vandellas
Martha & The Vandellas, van 1967 tot 1972 Martha Reeves & The Vandellas, was een Amerikaanse meidengroep van soulzangeressen die vooral populair was in de jaren zestig. Ze behoorden tot platenlabel en hitmachine Motown in Detroit.
Oorspronkelijk kwam die geweldige single uit in 1964 maar door een heruitgave in 1969 werd het schijfje grijsgedraaid in het Verenigd Koninkrijk toen ik in de maand juli in Londen woonde. Sinds 1968 was er een heropleving van de soulmuziek die Northern soul werd genoemd en waardoor sommige singles uit vervlogen tijden opnieuw werden uitgebracht, en met succes!
De song werd gecomponeerd door William Stevenson, Ivy Jo Hunter, en Marvin Gaye. In 1985 werd er een versie uitgebracht door niemand minder dan Mick Jagger en David Bowie.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Dizzy' – Tommy Roe
Tommy Roe, (Atlanta, 9 mei 1942) is een Amerikaanse zanger, gitarist en songwriter. Het best herinnerd voor zijn hits 'Sheila' (1962), 'Everybody' (1963), 'Sweet Pea' (1966) en vooral 'Dizzy' (1969) werd Tommy Roe algemeen gezien als een van de archetypische bubblegum-artiesten van de late jaren zestig.
'Dizzy' werd in juli 1969 grijsgedraaid op de BBC en was ook dagelijks te horen in Carnaby Street, de hipste straat uit het toenmalige Londen!
Nog een weetje: de Franse zangeres Annie Chancel bracht op 13 november 1962 haar eerste single uit onder haar nieuwe artiestennaam: Sheila (maar dan op z'n Frans uitgesproken)!
Jimmy Haskell schreef het arrangement voor de violen en Hal Blaine speelde op de drums, Joe Osborn op basgitaar, Ben Benay op gitaar en de alomtegenwoordige Larry Knechtel op de toetsen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Carnaby Street, de hipste straat uit Londen in 1969!
