Zoals ik reeds eerder schreef in deze rubriek was 1969 het jaar van de doorbraak van de reggae uit Jamaica. Maar in zijn kielzog kwam ook ska het Verenigd Koninkrijk binnenvallen.
Of 'Return Of Django' van The Upsetters een hit was in België in de zomer van 1969 durf ik sterk te betwijfelen. Feit is dat deze single heel vaak op de BBC radio werd gedraaid gedurende de maand juli 1969 toen ik daar verbleef in een Engels gezin.
Een geweldige productie van Lee Perry!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Frozen Orange Juice' – Peter Sarstedt
Peter Sarstedt zal altijd geïdentificeerd worden met zijn geweldige single 'Where Do You Go To My Lovely?' en wordt daarom ook in België beschouwd als een eendagsvlieg.
Nochtans had hij in de maand juli 1969 een tweede hit te pakken in het Verenigd Koninkrijk. 'Frozen Orange Juice' is een vrolijk en luchtig zomerliedje dat perfect past in de soundtrack van die heerlijke zomer in Londen waar de temperatuur toen vaak flirtte rond dertig graden Celsius!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Natural Born Bugie' – Humble Pie
De rockband Humble Pie werd in 1969 in Groot-Brittannië opgericht door Steve Marriott die kort daarvoor gestopt was met de Small Faces en besloot met Peter Frampton van The Herd, Greg Ridley van Spooky Tooth en Jerry Shirley (drums) de Humble Pie op te richten. De combinatie van deze vier muzikanten bleek uniek en al snel werd het woord "supergroep" bovengehaald.
'Natural Born Bugie' wordt vaak foutief gespeld als 'Natural Born Boogie' terwijl er duidelijk "Natural born woman" gezongen wordt!
Hoe dan ook, een geweldige single die tijdens de maand juli 1969 heel vaak te horen was op de BBC radio en het heel goed deed in de Britse hitlijsten.
Probeer hier maar eens op stil te blijven zitten!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Deep Water' – Grapefruit
Vanmorgen heb ik als ontbijt geen pompelmoes gegeten maar wel een mango. Heel gezond voor het lichaam! Grapefruit is een voormalige Britse band van eind jaren zestig, bijeengebracht door Terry Doran van Apple Publishing, een muziekuitgeverij opgericht door en eigendom van The Beatles. Hun muziekstijl was een typische mix van rock uit de late jaren 1960, die ze vaak versmolten met psychedelische effecten zoals phasers en vocoders, of klassieke arrangementen.
Terry Doran was bevriend met Brian Epstein en The Beatles. Het idee voor de bandnaam Grapefruit was afkomstig van John Lennon.
In 1968 kwam de groep eventjes piepen met de singles 'Dear Delilah' en 'C'mon Marianne' maar 'Deep Water' was hun grootste hit, vandaar dat ze voor altijd beschouwd zullen worden als een eendagsvlieg. Maar wat voor één!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Goo Goo Barabajagal (Love Is Hot)' – Donovan & The Jeff Beck Group with Madeline
De eeste persingen in het Verenigd Koninkrijk vermeldden de volledige titel die later werd ingekort tot 'Barabajagal (Love Is Hot)'. Donovan vertelde ooit dat hij de titel verzonnen had onder invloed van 'Goo Goo G'Joob (I Am The Walrus)' van The Beatles uit 1967.
De achtergrondzang werd verzorgd door Lesley Duncan, Suzi Quatro (!), en Madeline Bell, alhoewel er op het hoesje enkel Madeline vermeld staat.
De combinatie tussen Donovan en The Jeff Beck Group is ook al heel bijzonder en uitzonderlijk. Een onwaarschijnlijke hit in die zomermaand en een terechte opvolger van 'Atlantis'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Liquidator' – The Harry J All Stars
Ik verval misschien in herhaling maar de perfecte soundtrack van die warme julimaand in Londen was de nieuwe muziek die vanuit Jamaica de rest van de wereld zou veroveren: reggae en ska.
Harry J (echte naam Harry Zephaniah Johnson) was een Jamaicaans muziekproducer en The All Stars bestonden uit Winston Wright (orgel, toetsen), Val Bennett (saxofoon), Aston "Family Man" Barrett (bas), Boris Gardiner (bas), Jackie Jackson (bas), Carlton Barrett (drums). Zij stonden ook bekend als The Boys of The Jay Boys.
Harry J en zijn backing band maakten de overgang van ska naar reggae. De meeste hits waren instrumentale deuntjes waarop een dansje werd verzonnen.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Dick-A-Dum-Dum (King's Road)' – Des O’Connor
Een vrolijke meezinger uit de maand juli 1969 die toen enorm populair was in het Verenigd Koninkrijk en meer bepaald in Londen, waar ik toen bij een Engels gezin inwoonde.
Of die single in die dagen ook op de BRT of de RTBf gedraaid werd weet ik niet maar waarschijnlijk wel op de Nederlandse radio's of op de piratenzenders.
In eerste instantie dacht ik dat Cliff Richard 'Dick-A-Dum-Dum' zong. Niet dus!
Desmond Bernard O'Connor was een Britse zanger en entertainer, maar zijn stem klonk wel als die van Sir Cliff.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Waterloo Road' – Lionel Morton
Hoe vaak heb ik dit deuntje tijdens mijn kort verblijf in Londen meegezongen!
Jaren later, met dank aan het wereldwijde internet, vernam ik dat Lionel Morton een Engels voormalig muzikant en televisiepresentator was. Morton werd geboren in Blackburn, Lancashire, Engeland. In het begin van de jaren zestig was hij de leadzanger/ritmegitarist van de groep, The Four Pennies.
Toen ik na één maand Londen verliet en thuis weer luisterde naar de radiozenders waar popmuziek werd gedraaid was mijn verbazing groot enkel de Franstalige versie van dit liedje te horen, m.n. 'Les Champs Elysées' van Joe Dassin. Groot was ook mijn ergernis dat het origineel in de Franstalige wereld aan Joe Dassin werd toegeschreven!
Dankzij een of andere muziekquiz ben ik veel later ook te weten gekomen dat het origineel eigenlijk niet van Lionel Morton is maar van een obscure psychedelische band uit Engeland met de naam Jason Crest. Hun versie werd reeds in 1968 uitgebracht maar ging onopgemerkt voorbij.
In Nederland had de versie van Johnny & Rijk onder de titel 'Oh Waterlooplein' dan weer succes. Het aantal covers is intussen niet meer te tellen, gaande van James Last tot Zaz.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Old Brown Shoe' – The Beatles
En weer belandde een uitstekende compositie van George Harrison op de b-kant van een single van de Fab Four. In dit geval was 'The Ballad Of John & Yoko' de a-kant waarop alleen John & Paul te horen waren!
Op 25 februari 1969 - zijn 26ste verjaardag - was George Harrison alleen in de Abbey Road Studios in Londen om demo's op te nemen van zijn drie laatste composities: 'Something', 'All Things Must Pass' en 'Old Brown Shoe', waarschijnlijk zodat de andere drie Beatles de demo's konden bestuderen en hun deel van het nummer konden leren.
Ik vond deze song zo goed dat ik hem meestal opzette op de jukebox in het café van mijn neef Willy.
Het zou niet lang meer duren of de composities van Harrison zouden naar hun echte waarde geschat worden door het duo Lennon/McCartney. Maar dat is voor iets later in deze reeks!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Wet Dream' – Max Romeo
Londen was in de loop van de maand juli 1969 in de ban van reggaemuziek. Vooral Desmond Dekker was de vaandeldrager (hij komt hier trouwens over enkele dagen nog aan bod). Maar The Harry J All Stars en The Upsetters scoorden ook vrij goed in het Verenigd Koninkrijk.
Een andere reggae artiest had iets minder geluk (alhoewel) want hij werd meteen in de ban van de BBC geslagen wegens zijn single 'Wet Dream' die volgens sommigen als obsceen werd beschouwd.
Het legde Max Romeo echter geen windeieren want juist daardoor wist hij door te stoten naar de hoge regionen van de Britse hitlijsten. In Nederland verscheen het plaatje ook in de Top 40 maar of hij in Vlaanderen ook scoorde weet ik niet want de BRT Top 30 bestond toen nog niet. Enkel een hitparade die door Mike Verdrengh werd gepresenteerd (Radio Matinee op zaterdag?) en daar heb ik geen lijsten van.
