De 22ste reeks 'Historische opnames uit 1969' staat bol van geweldige muziek gebracht door vier jongens die op 8 augustus 1969 een zebrapad in Londen overstaken. Op 15 augustus 2009, zowat 40 jaar later, deden Michel, Mike, Michael en Mitchell die stunt nog eens over. Chantal legde dat historisch moment toen op de gevoelige plaat vast. Michael vergat toch wel zijn schoenen uit te trekken, zeker.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Come Together' – The Beatles
En toen begonnen alle radiostations tracks uit de nieuwe elpee van The Beatles te draaien. De vinylplaat met de iconische hoes van het zebrapad nabij de Abbey Road Studios kent haast iedereen.
De eerste single daaruit was 'Come Together' en dat was meteen een schot in de roos. Pas veel later kwamen wij te weten dat John Lennon zich iets te veel had laten inspireren door 'You Can't Catch Me' van zijn idool Chuck Berry. Omdat de eerste zin uit de song heel sterk lijkt op een stuk tekst uit 'You Can't Catch Me' van Chuck Berry, spande de uitgever van diens muziek Morris Levy een proces aan tegen Lennon. De tekst uit 'Come Together' luidt "Here come ol' flattop, he come groovin' up slowly", terwijl het bij Chuck Berry klinkt als "Here come up flattop, he was groovin' up with me".
Lennon beloofde Levy te vergoeden door drie nummers op te nemen uit zijn catalogus. De opbrengsten zouden dan naar Levy gaan en niet naar Lennon. Twee van deze nummers, 'You Can't Catch Me' en 'Ya Ya' stonden op Lennons album 'Rock 'n' Roll' uit 1975, terwijl het derde, 'Angel Baby', na zijn dood gepubliceerd werd.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Something' – The Beatles
En weer was er gerommel onder de Fab Four want op de b-kant van 'Come Together' stond een prachtige compositie van George Harrison. Volgens mij zijn meesterwerk. Het was een ode aan Pattie Boyd die hij op de set van 'A Hard Day's Night' in 1964 had leren kennen.
De boezemvriend van Harrison, Billy Preston, speelt hammond op dit prachtig nummer. De "stille Beatle" had zich net als Lennon ook laten inspireren, niet door een idool maar door een jonge singer/songwriter die pas een contract had gesloten met Apple Records. 'Something In The Way She Moves' is inderdaad een nummer van James Taylor uit 1968 en luister maar naar het begin van 'Something'. Er kwam geen proces van want daarvoor waren George en James te veel bevriend met elkaar.
Sommige deejays speelden vaker de b-kant dan 'Come Together' en zo gebeurde het dat de single in sommige landen opnieuw werd uitgebracht met ditmaal 'Something' als a-kant!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Here Comes The Sun' – The Beatles
Alweer een prachtige compositie van George Harrison waarmee kant 2 van 'Abbey Road' werd ingezet. Minstens even mooi als 'Something', volgens mijn bescheiden mening.
Op 26 september 1969 werd het nummer op single uitgebracht.
De bezetting in de studio op 7 juli 1969 en voltooid op 19 augustus 1969 was: George Harrison, leadzang, achtergrondzang, akoestische gitaar, elektrische gitaar, Moog synthesizer, klappen; Paul McCartney, achtergrondzang, basgitaar, klappen; Ringo Starr, drums, klappen; vier altviolen, vier cello's, contrabas, twee piccolo's, twee dwarsfluiten, twee altfluiten, twee klarinetten, alle bespeeld door onbekend gebleven musici. John Lennon leverde geen bijdrage aan het nummer, omdat hij nog aan het herstellen was van een auto-ongeval op 1 juli 1969.
Destijds werd in Nederland de plaat regelmatig gedraaid op Radio Veronica, Radio Mi Amigo, Radio Caroline en Hilversum 3, maar bereikte desondanks de Nederlandse Top 40 en de Hilversum 3 Top 30 niet. In België behaalde de plaat géén notering in de Vlaamse Ultratop 50.
Parels voor de zwijnen?
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Oh! Darling' / 'Because' – The Beatles
"Oh! Darling (I'll Never Do You No Harm)" was de werktitel van het geweldig mooi liefdeslied dat Paul McCartney schreef. Het nummer is sterk beïnvloed door de Rhythm and Blues uit New Orleans zoals de muziek van Fats Domino. De basisstructuur van 'Oh! Darling' is geïnspireerd op de swamppop uit Louisiana.
Zoals gebruikelijk in deze periode staat het op naam van Lennon/McCartney. Vermoedelijk schreef McCartney het nummer voor Linda met wie hij in 1969 trouwde.
'Because' is een lied dat werd geschreven door John Lennon en het staat ook op naam van Lennon/McCartney. Het onderscheidt zich door de driestemmige zang van John Lennon, Paul McCartney en George Harrison, die bovendien nog eens twee keer overgedubd werd, zodat in totaal negen stemmen te horen zijn.
Volgens John Lennon kreeg hij het idee voor het lied toen Yoko Ono op de piano de Mondscheinsonate speelde. Hij vroeg haar het eerste deel van de sonate achterstevoren te spelen. Het resultaat verwerkte hij tot een lied. Analyses van 'Because' laten zien dat Lennon niet zomaar Beethovens noten in omgekeerde volgorde zette, maar het materiaal wel degelijk bewerkte.
Beide nummers staan natuurlijk op de elpee 'Abbey Road'.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Want You (She’s So Heavy)' – The Beatles
'I Want You (She's So Heavy)' is een nummer van The Beatles, geschreven door John Lennon. Het was het slotnummer van kant a van de vinyl versie van het album.
Het nummer is nogal ongebruikelijk naar Beatles-maatstaven. Het was ongewoon lang (7'47", zelfs langer dan 'Hey Jude'), vrijwel geen tekst (slechts 14 woorden worden gebruikt waarvan de titel het vaakst) en een abrupt einde. Net daarvoor is er "white noise" te horen, geproduceerd door de synthesizer van Lennon.
Bovendien was het een behoorlijk stevig nummer, waardoor het door sommige Beatles kenners wordt beschouwd als een van de "zwaarste" nummers die de band heeft opgenomen. Het blad Guitar World plaatste dit nummer in 2014 in de lijst van 50 "Heaviest songs before Black Sabbath".
John Lennon schreef het nummer voor Yoko Ono. De basis van het nummer werd op 22 februari 1969 opgenomen in de Londense Trident Studio's. Op 18 april 1969 voegden Lennon en George Harrison er hun gitaarpartijen aan toe. Twee dagen later volgden de hammondpartij van Billy Preston en de percussie (conga's) van Ringo Starr. De laatste mix van het nummer vond plaats op 11 augustus 1969, de laatste keer dat The Beatles als groep samen in één studio bij elkaar waren.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'The Long One' (medley) - The Beatles
'The Long One' is een medley die begint met 'You Never Give Me Your Money' en gevolgd wordt door 'Sun King', 'Mean Mr. Mustard', 'Polythene Pam', 'She Came in Through the Bathroom Window', 'Golden Slumbers', 'Carry That Weight' en 'The End'. Oorspronkelijk stond er na 'The End' nog een flard van een liedje genaamd 'Her Majesty'. Een allereerste zogenaamde "hidden track".
In 2019, ter gelegenheid van de 50ste verjaardag van het legendarisch album, werd de medley gerestaureerd en werd de volgorde ervan ietwat gewijzigd. 'Her Majesty' kwam dan tussen 'Mean Mr. Mustard' en 'Polythene Pam'. Zoals hier te horen is want de originele vinyl medley heb ik op YouTube niet kunnen vinden.
Hoe dan ook, toen ik in 1969 zag dat het laatste nummer van de elpee 'The End' heette kon ik al aan mijn theewater voelen dat het wel eens definitief kon gedaan zijn met mijn favoriete groep aller tijden. Groot was dan ook mijn verwondering toen in april 1970 de elpee 'Let It Be' uitkwam. Later kwam ik dan te weten dat al die nummers van vóór 'Abbey Road' dateren, van de zogenaamde 'Get Back Sessions' uit het voorjaar van 1969.
De medley is opgebouwd uit stukken onafgewerkte liedjes en het is enkel Joe Cocker die 'She Came in Through the Bathroom Window' als een heuse single mocht uitbrengen in 1970.
Ringo kreeg in 'The End' nog een glansrol met een heuse drumsolo!
❤️"And in the end, the love you take, is equal to the love you make."❤️
22 augustus 1969: één van de laatste foto's van The Beatles als groep.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
Mijn twee "muzikale vrienden" in 1969 waren een transistor radio en een tape recorder, allebei van het merk Grundig. Ik kocht in 1969 één vinyl elpee (nog vóór ik een platendraaier had) en dat was 'Messe pour le temps présent' uit 1967 met de bekende elektronische jerks van Pierre Henry & Michel Colombier, geweldige muziek die gebruikt was door Maurice Béjart voor zijn wereldbekende balletten. De platendraaier en de vinylplaten zouden er pas komen in 1971. Ondertussen loopt de reeks 'Historische opnames uit 1969' op haar laatste benen. Nog een beetje geduld!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Green River' / 'The Night Time Is The Right Time' / 'The Midnight Special' – Creedence Clearwater Revival
Sinds 1968 was ik John en Tom Fogerty, Stu Cook en Doug Clifford op muzikaal gebied aan het volgen. 'Suzie Q.' en vooral 'Proud Mary' uit het begin van 1969 hadden de doorslag gegeven.
Vanaf 1970 en zeker na het uiteenvallen van The Beatles werd Creedence Clearwater Revival (al snel afgekort tot CCR) mijn favoriete groep.
1969 werd het jaar van de definitieve doorbraak voor CCR, zowat overal ter wereld. Wat John Fogerty toen uit zijn mouw geschud heeft is niet te beschrijven. "Swamp music" werd meteen een begrip in de muziekwereld. Ik woonde een optreden bij van John, Stu en Doug (Tom had de groep toen net verlaten) in het Antwerps Sportpaleis op 24 september 1971 met Tony Joe White in het voorprogramma. Een geweldig optreden om nooit te vergeten!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'I Want To Live' – Aphrodite’s Child
Maar naast rock en pop hou ik ook van romantische muziek zoals deze moderne bewerking van 'Plaisir d’amour', bekend van Rina Ketty (1939), zo wist mijn moeder zaliger te vertellen. Het is een klassiek Frans liefdeslied geschreven in 1784 door Jean-Paul-Égide Martini; de tekst is ontleend aan een gedicht van Jean-Pierre Claris de Florian, dat voorkomt in zijn roman Célestine.
Het lied werd ontelbare malen gecoverd en de bekendste bewerking is 'Can't Help Falling In Love' een hit voor Elvis Presley en Andy Williams, allebei in 1961.
Sinds 1968 hield ik ook van de muziek van Aphrodite’s Child, gebracht door Vangelis, Loukas Sideras, en Demis Roussos. Zij waren het kolonelsregime in Griekenland ontvlucht.
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Birth' – The Peddlers
Eind 1969 ging ik ook vaak luisteren naar popmuziek met een vleugje jazz. Als ik naar 'Birth' luister moet ik ook onwillekeurig aan de beginperiode van Elton John denken.
'Birth' is voor mij ook haast een religieus lied waar ik telkens weer heel stil van word.
De soul/jazz van dit Brits trio heeft mij altijd kunnen bekoren. Volgende week komen ze nog eens langs in deze reeks. Zo goed zijn ze.
Leun achterover, luister aandachtig en geniet!
-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-
'Can I Get There By Candlelight?' – David McWilliams
Deze Noord-Ierse zanger, liedjesschrijver en gitarist, wordt altijd vastgepind aan zijn bekendste nummer en dat is het wondermooie 'Days Of Pearly Spencer' uit 1967, destijds hevig geplugd door de piratenstations. Nochtans heeft hij andere prachtige liedjes uit zijn mouw geschud zoals o.m. 'Three O’Clock Flamingo Street', 'This Side Of Heaven', en 'Can I Get There By Candlelight?', dat in 1976 nog eens een hit werd in de vertolking van Rob de Nijs als 'Zet een kaars voor je raam'.
Als de elektriciteitsprijzen verder de pan blijven uitswingen zullen wij er op het einde van dit jaar misschien enkel nog geraken met behulp van kaarslicht. En als ik aan de Nederlandstalige versie denk roep ik meteen: "opgepast voor de gordijnen, Rob en zet die kaars niet te dicht!". 😉
David McWilliams is dus beslist geen eendagsvlieg maar hij wist in zijn eigen land niet te scoren. Wel in de Benelux, onbegrijpelijk toch?
