Alle zangeressen die ooit deel uitmaakten van de Motown meidengroep The Supremes: Diana Ross (1961 tot 1970); Mary Wilson (1961 tot 1977); Florence Ballard (1961 tot 1967); Barbara Martin (1961 tot 1962); Cindy Birdsong (1967 tot 1972, 1974 tot 1976); Jean Terrell (1970 tot 1973); Lynda Laurence (1972 tot 1973); Scherrie Payne (1974 tot 1977); Susaye Greene (1976 tot 1977).
Oorspronkelijk heette de meidengroep The Primettes van 1959 tot 1960. De bekendste en meest stabiele bezetting was Diana Ross, Florence Ballard en Mary Wilson.
Begin 1967 werd de groepsnaam The Supremes gewijzigd in Diana Ross & The Supremes. Grote baas bij Motown Berry Gordy had dit uitdrukkelijk gevraagd. Was het om meer geld te kunnen vragen bij live optredens of zat de solocarrière van Diana Ross in de pijplijn?
Rond die periode begon Florence Ballard hevig te drinken en miste ze af en toe optredens. In juni 1967 werd ze vervangen door Cindy Birdsong, een lid van Patti LaBelle & The Blue Belles.
In januari 1970 traden Diana Ross & The Supremes onder die naam voor het laatst op en begon Ross aan haar sololoopbaan. Jean Terrell verving Diana als de leadzangeres en de naam van de groep werd opnieuw gewijzigd in The Supremes.
In 1972 kocht ik 'New Ways But Love Stays' van The Supremes voor het bedrag van 225 BEF. Het was een Franse persing uit 1970 met een andere hoes dan de Amerikaanse uitgave. Ik kocht de plaat voor slechts één lied waar ik persoonlijk goede herinneringen aan overhield tijdens een vakantie in Italië (Gardameer en Venetië).
Tracklist:
'Together We Can Make Such Sweet Music'; 'Stoned Love'; 'It's Time To Break Down'; 'Bridge Over Troubled Water' (*); 'I Wish I Were Your Mirror'; 'Come Together' (*); 'Is There A Place (In His Heart For Me)'; 'Nana Hey Hey Kiss Him Goodbye' (*), 'Shine On Me'; 'Thank Him For Today'.
(*) Overbodige covers, volgens mij.
Dat ene lied was 'Stoned Love' en op die elpee stond de lange versie, met die bijzondere intro die niet op de single voorkomt!
Ik was in 1972 nog altijd op zoek naar elpees van mijn favoriete groep aller tijden, The Beatles! Zoals ik reeds eerder schreef in deze reeks had de split er bij mij stevig ingehakt. Zodanig erg dat ik hun single 'Let It Be' en zeker 'The Long And Winding Road' niet kon beluisteren zonder weemoedig te worden. Na twee jaar was de kater al enigszins weggeëbd!
'Let It Be' is het 12de en laatste studio album dat oorspronkelijk werd uitgebracht als een box set, met een boek van 168 bladzijden getiteld 'Get Back', waarin foto's stonden en dialogen uit de gelijknamige film. Die prent heb ik jàren later pas gezien en de ruzies en wrijvingen die tussen de Fab Four ontstonden maakten mij niet vrolijk.
Paul McCartney was ook niet blij met de productie en in 2003 bracht hij 'Let It Be... Naked', zonder al die franjes van Spector.
In 1972 zat Gert-Jan H. in mijn klas en zijn oudere zus was verkoopster in de platenwinkel Rondo op het De Brouckèreplein in Brussel. Ik had graag die box set gekocht maar het geheel (boek èn lp) was te duur voor mij. Toen ze zag dat ik twijfelde en eventueel zou afhaken kreeg ik het boek gratis en moest ik enkel voor de elpee 250 BEF betalen. Waarvoor mijn eeuwige dank!
Tracklist:
'Two Of Us'; 'Dig A Pony'; 'Across The Universe'; 'I Me Mine'; 'Dig It'; 'Let It Be'; 'Maggie Mae'; 'I've Got A Feeling' (ook op het dak van Apple Corps gebracht); 'One After 909' (een oud nummer uit de Hamburg-periode); 'The Long And Winding Road' (te veel violen naar mijn smaak); 'For You Blue'; 'Get Back' (een andere versie dan de single!).
Geen George Martin meer als producer maar wel Phil Spector!
'Across The Universe' is mijn favoriet op de elpee en het is niet de versie uit 1969 die op een verzamelalbum staat van diverse artiesten met als titel 'No One's Gonna Change Our World'. De opbrengst ging naar het 'World Wildlife Fund'. De versie op 'Let It Be' is lichtjes anders.
In die periode werd 'Listen Here' van Brian Auger & The Trinity grijsgedraaid in Jeugdclub De Reinaert in Brussel. Ik kocht in 1972 de elpee 'Befour' speciaal daarvoor. Voor die plaat uit 1970 moest ik zelfs 299 BEF neertellen. Ik denk dat vinyl duurder aan het worden was door de nakende petroleumcrisis.
Tracklist:
'I Wanna Take You Higher' (van Sly Stone); 'Pavane' (klassieke compositie van Gabriel Fauré); 'No Time To Live'; 'Maiden Voyage' (van Herbie Hancock); 'Listen Here' (van Eddie Harris, Amerikaanse muzikant/componist); 'Just You Just Me'.
Maar vreemd genoeg was 'Listen Here' niet mijn favoriet op die langspeelplaat. Na enige beluisteringen werd het 'No Time To Live', een prachtig lied uit 1968 geschreven door Jim Capaldi en Stevie Winwood, allebei lid van de Engelse rockgroep Traffic.
Bezetting: • Brian Auger - Hammondorgel & piano; • Gary Boyle - gitaar & vocals; • Dave Ambrose - basgitaar; • Clive Thacker - drums.
Als afsluiter voor vandaag bespreek ik een compilatie van de grootste hits van Jacques Dutronc, die ik op 11 mei 1968 live zag optreden in het Rogiercentrum in Brussel samen met het orkest Janot Morales en Jess & James & The J.J. Girls traden na de hoofdact op.
De voor de hand liggende titel is 'Greatest Hits'/'Les grands succès de Jacques Dutronc'. De Fransman bracht het allemaal: chanson, psychedelische rock, beat, yé-yé, pop, garagerock, protestliederen en zelfs smartlappen!
Tracklist:
'Les Playboys' (een perfecte kijk op de machocultuur van de jaren zestig); 'L'hôtesse de l'air' (gejodel met hoempapa muziek!); 'Les Cactus' (prikkende humor!); 'A la vie, à l'amour'; 'On nous cache tout, on nous dit rien'; 'Fais pas ci, fais pas ça' (niets mag en alles is verboden); 'Il est cinq heures, Paris s'éveille' (een idee van Jacques Wolfsohn, van het Vogue platenlabel, tekstschrijvers Jacques Lanzmann en Anne Segalen en Jacques Dutronc); 'Et moi, et moi, et moi (door Mungo Jerry in 1973 gekopieerd als 'Alright, Alright, Alright'); 'J'aime les filles' (geweldige zelfspot); 'Mini, mini, mini' (een weergave van de toenmalige tijdsgeest); 'L'aventurier'; 'Le plus difficile'.
David Bowie kende Dutronc ook, denk maar aan 'The Jean Genie', waarvan de riff afkomstig is van 'La Fille du Père Noël' uit 1966!
Ik hou van zijn bijtende humor, maar vandaag ga ik toch voor het wonderlijk mooie 'Il est cinq heures, Paris s'éveille' uit 1968, toen Parijs in brand stond! De muziek van het lied werd geschreven door Jacques Dutronc en Roger Bourdin, die tevens blaast op de dwarsfluit.
