Op 31 oktober 1973 was ik afgezwaaid en de maanden november en december waren zeer druk voor mij omdat ik bijna dagelijks aan het solliciteren was. Toch was er ook nog tijd voor ontspanning want ik was een oudejaarsavondfeest muzikaal in elkaar aan het steken via bandopnames en vinylplaten.
Mijn moeder zaliger had al gezorgd voor een humoristische noot door twee elpees van The Strangers aan te kopen en om de balans in evenwicht te houden (mijn zus en ik zijn tenslotte Brusselaars van geboorte) kocht ik de LP 'Special Ambiance Volume 2' uit 1973 van Lange Jojo. 'Volume 1' stak al in mijn platenverzameling.
Jean Vanobbergen, beter bekend als Lange Jojo of Le Grand Jojo, heb ik in die 66 jaar dat ik in Brussel heb gewoond vaak in levende lijve gezien, zowel in de hoofdstad als in de Vlaamse rand. Live heb ik hem ook enkele malen gezien. Altijd ambiance troef!
Tracklist:
'De French Can-Can'; 'Sitting Bull'; 'Valencia'; 'Max Le Clochard'; 'Tahiti'; 'Tarzan'; 'Angelina'; 'Den Tango Van De Congo'; 'Sidi Ben Kalich'; 'Oh Eleonore'; 'De Cow Boy'; 'Jefke Stamenei'.
Producer en arrangementen: Roland Verlooven; orkest o.l.v. Harry Frékin; de hoes werd gedrukt door Druco, een firma uit Halle waarmee ik in de jaren negentig nog heb samengewerkt!
Zijn leuke covers in het sappig Brussels dialect werden vaak gedraaid op de BRT Omroep Brabant (nu Radio 2 Vlaams-Brabant en Brussel) en heel vaak opgezet in Jeugdclub De Reinaert.
Ik kocht die langspeelplaat in de GB van Oudergem voor 152 BEF. Het was meteen de allerlaatste plaat van het jaar 1973.
Zijn bewerking van 'Hernando's Hideaway' heb ik altijd heel grappig gevonden!
De maanden januari en februari 1974 waren heel druk door sollicitatiegesprekken die uiteindelijk zouden uitmonden in mijn eerste volwaardige job als hypothecair kredietonderzoeker.
Op zaterdagnamiddag luisterde ik na de BRT Top 30 altijd naar Omroep Antwerpen. In het voorjaar was er een prijsvraag die ik met succes oploste en enkele dagen later kwam de postbode aanbellen met een elpee (want onze brievenbus was te klein)! 😉
Ik had de LP 'Focus At The Rainbow' van de Nederlandse band Focus gewonnen! Die groep had ik in 1971 zien optreden in Vorst-Nationaal in 1971, als voorprogramma van Ten Years After. Dankzij een vriend (die reporter/fotograaf was bij een Brusselse krant) zat ik op de eerste rij. Onnodig te zeggen dat mijn oren ettelijke uren na het concert nog altijd hevig tuitten!
Jan Akkerman, Thijs van Leer, Bert Ruiter en Pierre Van Der Linden in zeer goede doen!
Boudewijn de Groot had tussen 1968 en 1973 een rustperiode ingelast die af en toe werd doorbroken door enkele singles van oudere nummers die de platenfirma dan op het publiek losliet. Zoals 'Verdronken vlinder'/'Beneden alle peil' (1970); 'De nachtwacht'/'Aan het einde' (1971); 'Als De Rook Om Je Hoofd Is Verdwenen'/'Wie Kan Me Nog Vertellen' (1972).
Maar na 'Nacht En Ontij' (1968) was er geen reguliere elpee meer uitgebracht, enkel verzamelalbums met de grootste hits. Tot dan eind 1973 plots 'Hoe Sterk Is De Eenzame Fietser' verscheen en de Nederlandse zanger zong het al op de eerste track: hij was terug van weggeweest!
Tracklist:
'Terug Van Weggeweest'; 'Wat Geweest Is, Is Geweest'; 'Onderweg'; 'Het Spaarne'; 'Kindermeidslied (Nurse's Song)' {Engelse tekst van William Blake vertaald door Ruud Engelander}; 'Jimmy' {Ruud Engelander/Boudewijn de Groot}; 'Tante Julia (Aunt Emily)' {Engelse tekst van Boudewijn de Groot vertaald door Lennaert Nijgh}; 'Ik Zal Je Iets Vertellen'; 'Parijs, Berlijn, Madrid' {Ruud Engelander/Boudewijn de Groot}; 'De Kleine Schoorsteenveger (The Chimneysweeper)' {Engelse tekst van William Blake vertaald door Ruud Engelander}; 'De Reiziger'.
Alle nummers waren van Lennaert Nijgh/Boudewijn de Groot (tekst en muziek), behalve daar waar anders aangeduid.
Ik kocht die geweldige elpee begin 1974 in de platenwinkel Metrophone (Metro De Brouckère in Brussel) voor de prijs van 269 BEF.
Mijn voorkeur gaat naar 'Jimmy', een prachtig nummer dat haast door iedereen ten onrechte wordt aangeduid als "hoe sterk is de eenzame fietser"! Jimmy verwijst naar zijn zoon Jim de Groot. Voor de brug in het nummer, werd Boudewijn de Groot geïnspireerd door Lou Reeds 'Walk On The Wild Side'. Bert Paige schreef het arrangement en gaf leiding aan het orkest. Ben de Bruin nam de elektrische gitaar voor zijn rekening.
Op 5 juli 1969 had ik de progressieve en symfonische rockband King Crimson zien optreden tijdens het Free Concert in Hyde Park (Londen). Zij waren niet alleen want Third Ear Band, Screw, Alexis Korner's New Church, Roy Harper, Family en The Battered Ornaments waren ook van de partij. Na deze zeven optredens was het de beurt aan The Rolling Stones waarbij Mick Taylor werd voorgesteld als vervanger van de pas overleden Brian Jones. Het aanwezige publiek werd geschat tussen 250.000 en 500.000 toeschouwers.
Op 10 oktober 1969 werd de elpee 'In The Court Of The Crimson King (An Observation By King Crimson)' van King Crimson uitgebracht en niet lang daarna werd die plaat met de iconische hoesfoto grijsgedraaid op de RTBf. Ik herkende hier en daar flarden muziek.
Tracklist:
'21st Century Schizoid Man' (Including "Mirrors")'; 'I Talk To The Wind'; 'Epitaph (Including "March For No Reason" And "Tomorrow And Tomorrow")'; 'Moonchild (Including "The Dream" And "The Illusion")'; 'The Court Of The Crimson King' (Including "The Return Of The Fire Witch" And "The Dance Of The Puppets").
King Crimson bestond toen uit Robert Fripp - gitaar; Greg Lake - basgitaar en zang; Ian McDonald - fluit, saxofoon, mellotron en zang; Michael Giles - drums; Peter Sinfield - teksten en lichtshow.
De muziek steunde zwaar op de mellotron en dat is precies de reden waarom ik enorm van hun geluid hou, net als dat van The Moody Blues.
Begin 1974 kon ik die elpee eindelijk kopen voor 252 BEF.
'Epitaph' is voor mij het hoogtepunt uit die langspeelplaat.
