p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
05-09-2011
Toen het weermannetje aan zijn rug de storm reeds voelde, zelfs dat dan, door het breken van de dijken; het water vloede, dat velen, door het wassende water hun verwijderde stee niet zien, en het water wat dan weer wild door straten en huizen liep. en vernielde alles wat de natuur fraai versierde en begroeide. Zag hij steeds als boodschap; als de pijn in zijn rug schiet; ook als onheilsbode, als God hem weer eens tot hem riep, dan zag hij al weer komen; een ieder het einde des leven, in haar ogen schalks zijn vrouw; maar ja knikkend tevens. Was een gaven, kracht;gekregen toen God hem tot zich riep. Kijk zie toe hij voelt, naar zijn rug en zijn blik naar boven, kijkt weer spiedend met zijn scherpe Weermannetjes ogen. Zegt dan; nu nagenoeg; weet en voel ik het allemaal wel; geloof me braaf publiek; ik heb u alles voor waar verteld; het waren altijd weermans praatjes; die er nooit om logen. Zijn ogen nu weer Profetisch gevuldt met al zijn aandacht, zijn onrustig gevoel; belooft nu weer veel ontij vannacht. En hoort met Janneke; of zijn woning er morgen nog staat; of liggen de verkruimelde brokken dan in een andere straat. Dan verpulverd als een eerder verdroogd en verwaaid blad.
05-09-2011 om 21:40
geschreven door Adrie van Gansen
30-08-2011
In de laatste dagen die mij misschien nog blijven; dwingt me nog steeds mijn dichters gevoel tot ijver. Behoor ook niet tot de geheten een-dags-vliegen, die gewillig schrijven toen andere dichters sliepen. Elke letter, elk woord, elke regel komt uit mijn geest, daden; die allen alleen door mijn pen zijn opgericht. lamgszaam opbloeiend onder dat enige bolletje licht, zoals nu, een daad vol felheid; nu in dit felle gedicht. Rustig ligt het dan; voor U een blank witte schoonheid, blijft schallen tot het laatste van mijn te voeren strijd, en dan elk woord, elke zin; zal tot dit gedicht behoren. Gij die anders wil beweren; heeft nu bij deze verloren. Blij dat ik ben; als dichter door God ook uitverkoren; in mijn geest wordt droom en daad tot gedicht herboren. Als ik niet blijf schrijven tot dat ene gewraakte moment, dan slaat de Dood steeds harder toe aan mijn fundament. Soms als ik merk; dat van alles me steeds blijft bedreigen, dan zou ik zelfs zonder woorden nu snel op willen stijgen.
30-08-2011 om 16:00
geschreven door Adrie van Gansen
19-08-2011
De zon wenkte uitnodigend; kom in de Natuur. Ja, de lucht lijkt nu zo helder blauw, als azuur. Snel met schrijven stoppen, en nu de deuren open Snel met Ans mijn buur, een heerlijk stukje lopen. De zon verstopte zich plagend achter een wolk; lachend; nee ik steek in je rug geen bliksemdolk. heb geen zin om jullie in hoosbuien te verdrinken. Wil juist nu samen met jullie een glaasje klinken. Sinds we enkele maanden als buren samen waren, staan we vaak romantisch onder straatlantaarns, Beiden een liefde die ons leven nu heeft verwoest. Weet; sinds ik je ken; houdt mijn verdriet zich koest. Willen beiden niet meer in ons verdriet verdrinken; maar nu zeker met het zonnetje; op de liefde klinken. Niet meer leven op anderen hun genaden en ongenaden. Ons weer gaan begeven op begsne en onbegane paden.
Die voor ons toch alleen maar hoeven te gaan voeren, naar geluk en liefde, dat potje willen we samen roeren. Weer samen de liefde te willen bvoelen en bedrijven samen weer onze warmte tot een te kunnen wrijven. Wil bij je blijven; iedere seconde,elk uur, iedere dag. Een gevoel; groeiend tot dit weer voor ons open lag.
19-08-2011 om 16:03
geschreven door Adrie van Gansen
17-08-2011
Liep gisteren in mezelf te piekeren en te dromen, zie jou; zag dat we tot elkander waren gekomen. Maar in mijn droom versnelde je weer snel je pas. tot Uw gedaante stopte bij mijn andere dromen. Zag je als een nachtkaars, heel langszaam doven, achter bloemen met een hemelsch licht er boven. Of je een kaarsje, voor het slapen vergeten bent. moest je weer stoppen bij vergeelde enveloppen. Bij de vergeelde post ieder die van me ging heen, een eigen leven heeft; of met de dood verdween. Ja zo gaat het steeds, ook vaak zonder verwijzing, toegetreden tot post, wat nu mijn geheimenis is. Een heerlijke tijd; wat moet worden kleinigheden, tot ik weer opzag uit mijn gedachten en dromen, weer bij het bos en heel diep donker was gekomen, Voelde dat mijn post en herrinneringen vervlogen.
17-08-2011 om 17:23
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
