p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Het dagelijks zo vermoeiend aangezicht; een schrijver noest op zijn papier gericht; tot de maan schuift; gordijnen weer dicht, en ziet verflauwen zijn olielampjes-licht.
Schrijft niet alleen over politieke heden; maar schrijft soms ook over het verleden. Of hij antwoord mist in zo triest verleden, of iemand dat toen wist te ontvreemdden.
Zie soms een diepe pijn achter in zijn ogen; dieper dan 't schrijven hem heeft bewogen Man; welk vuur en pijn heeft jou gedreven; dat je hart en ziel nu in stukken zijn gereten.
auteur:Adrie.29.1.2912.
niet met jullie gelukkig door met het leven. Samen begingen we nog wegen zonder beven. Zag nu nooit geen luwte meer aan de kust.
Ik poogde steeds weer tegen beter weten in; te vergeten hoe je het historisch samen had. Steeds weer gaven nieuwe wegen weinig zin, toch blijf ik zoeken naar een nieuw levenspad.
Liefde blijft verliezen van zijn historische rol. Je hart blijft steeds in die van mij uitverkoren. Brak daarna ook harten maar nooit glorievol. Nieuwe Liefdes voelde nooit meer als te voren.
De Lucht is nog zwart, en sluit weer zijn kring. wolken lijken nu weer te plakken; neer op neer. Weer te verduisterten de lichte feestdagensfeer.
