p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
07-08-2009
Heb even mijn midzomerzweet nat bed verlaten, om te wandelen langs de kerkhoven aan de Parade, waar steeds heel statig de engelen naar me staren! Zij hebben met mij de duizend tegenstrijdigheden, van tijd, dwaas lot, verloren liefde zien doorstaan, zagen mij verdrietig de liefde en verlangen ontgaan, sinds mij je liefde en mijn vertrouwen zijn ontgleden, sinds jij en de wereld me bedrieglijk beseffen deden, hoeveel leugens en liefdesbedrog er is onder de maan, had mijn geloof en vertrouwen in de liefde afgedaan, en wat mij in de loop nog vasthield; werd verleden! Maar weet nu dat ik in die verdrietige verloren jaren, geen moment meer de liefde, rust en warmte genoot, daar het verlies van het vertrouwen me bleef belagen, dat heeft me steeds genageld en verdrietig verslagen. 07-08-2009 om 10:13
geschreven door Adrie van Gansen
04-08-2009
Koel en grijs; het huis waar hij in woont,
verborgen in een vergeten grijze Laan,
waarnaar hij bijna vluchtend was gegaan,
maar zijn gevoel, hart en ziel verharde zo!
Verstopt in een van hun grijze grotten,
vol met grijze muizen en dodende monden,
alleen geopend voor roddels en spotten,
uit de geestdodende gezichten en motten!
Maar de Maan en een mooie regenboog,
schiepen duizende lichtjes voor zijn oog,
en beschilderde zo de sombere plekken,
die zijn hart weer omhoog deed trekken!
Och God kijk eens wat een sterrenpracht,
vertoond zich hier nu in deze zomernacht!
Aan die mooie heldere onbewolkte hemel,
ziet hij duizende mooie lichtpuntjes staan,
en wordt nu stil onder het sterrengewemel,
besefte dat dit God zijn boodschappen waren,
dat hij hier levend op de aarde lag begraven!
04-08-2009 om 20:05
geschreven door Adrie van Gansen
16-07-2009
Een zweem van mijn zonnige gedachten, daalt heilzaam in mijn gevoelens neer, laat bij me genezen heel veel hartzeer, meenemend, wolken tot hele vrachten. Waar de zon heel lief en vrolijk staart, nemen zijn stralen nu de zielenpijn mee, het is weer blijheid in een zee weltevree, pijn veranderd in een witte boomgaard. Mijn steeds zo pijnlijk getroffen zielzee, heeft met zijn brede kloppende golven, al mijn pijn geklopt tot een wit schuim, nu met de vloed met zich meenemend, schelpen met verdriet op het strand gedolven! Verdriet en pijn, nu onder het zand bedolven! De zon kwam weer omzetten de snijdende pijn, in een weer meer; altijd bij me passende Luim! 16-07-2009 om 18:08
geschreven door Adrie van Gansen
14-07-2009
De zon ging net in het mooie avondrood ten onder, terwijl de maan al dwingend aan de hemel staat, beklom hij de hemel met al zijn pracht en praal, zoekend zijn plaatsje, bij de flonkerende sterren, het rood romantisch nog lang te zien, van verre! De huizen kregen nu ook een rode valse schijn, of het de fantasie-huisjes van Anton Pieck zijn! Het lijkt dan of er niets is wat mij is gebleven, u stralen, in mijn handen zoekend en opgeheven. Hij gaat rusten, zei een boer stil in het voorbijgaan, terwijl ik hem nakijkend, steeds kleiner zag worden, tot hij verdween, en de muggen hem nog na snorde! Maar morgen is de zon er weer in zijn stralen gewaad! 14-07-2009 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
13-07-2009
Zit onder de lommer van de oude Linde, luister stilletjes naar de kommer en kwel; van onze bodes Tante Nel en dikke piet! Ik zat er ook op het zonnetje te wachten, maar het zonnetje kwam wijs geworden, toch maar eens liever een keertje niet! Ik ging en bedacht; ik zie later ook wel weer, echter wil ik, onder die sombere oude Linden, als de dag eens des oordeels en ten einde spoedt, me zelf steeds weer mopperend wedervinden, en mee wenen aan de oude Linden zijn voet? Kom kerel zat ik vermoeid in mezelf te zuchten, ik ga snel op zoek naar een jonge frisse bruid, wil niet wachten tot mijn ziel voor me gaat vluchten, en mijn mond en inktpot zich voor me sluit! Het steeds wachten en luisteren onder deze Linde, is als het wachten, tot mijn grafzerk me zal vinden, dan als een eindpaal van mijn hart en zielsverdriet! Maar ik maak me met angstige haastige schreden, snel weg van deze griezelige bijna verlangde dood, ik wil weer meer rust in mijn hart hier beneden, ook al heeft mijn liefste, me in mijn ziel gedood! 13-07-2009 om 20:02
geschreven door Adrie van Gansen
12-07-2009
Minder vervallen lijkt nu mijn tuin , vrolijk en groen zijn nu de kruinen, de adem van Juli verfrist nu mijn huis, verjongd frisgroen van de natuur mijn tuin. Het windje waait zwoel op bij de fontein, om mussen dan plotseling te verspreiden, ze vliegen dartelend over de frisse weiden, of ze in hun spel even geschrokken zijn! Dan ineens ook het lieve verlegen meisje, sleept dan schuchter haar broertje dichterbij, staan dan wat verdrietig naar mij te staren, op hun snuitjes zichtbare sporen van geschrei! Dat is dus de pijn, die ook in mij is te gast, de schaduw werpt dan echter snel; een dicht web, over mijn verdrietige gedachte, en mijn zangen overstemmen dan snel hun galm! Als me het leven op zo'n aangename manier verrast, dan heb ik weer, om met wijlen Toon te spreken; Ik heb ineens weer moed gevat begin van voren af aan je vraagt je af hoe gaat zo iets waar komt die moed vandaan? ik leef weer, lach weer, fluit en zing geen zucht meer en geen traan en ach, die moed, naar waar hij ging komt hij ook weer snel vandaan! 12-07-2009 om 20:01
geschreven door Adrie van Gansen
07-07-2009
Het regent hard tegen mijn vensterruiten,
de bliksem voert zijn grilligheid op,
en in veel kinderharten de angst ten top.
Donkere wolken hangen over de aarde heen,
en pakken zich als een rouwkleed,
een op een, over de puffende aarde heen!
De Zuiderwind die afwaait naar de Zee,
nam ook de hitte en benauwdheid mee.
Als snelle flitsende, en snijdende dolken,
de bliksem, hard van achteruit de wolken.
De zee met zijn zwarte en wilde vloed,
zag met schrik het geraas komend tegemoet!
07-07-2009 om 18:21
geschreven door Adrie van Gansen
02-07-2009
Schoonheid, waartoe de zon zich verplicht, snel als met een slag verlicht gij de velden, gul verspreidend u puur stralend goude licht, door ons alle weer gulzig aan u borst gemind. Maar terwijl de natuur en zon om het licht gaat, en we gulzig drinken van zijn stralende energie, de kracht die ons hart steeds weer branden laat, zorgen we steeds voor verminking van zijn gelaat, die de aarde naar zijn trieste ondergang jaagt! U zult gaan verlangen vaar het lover van een boom, het zonnetje, nu hoog boven het zonnestrand, het strelende licht als met een liefhebbende hand, naar de schoonheid wat dan wordt tot een droom. 02-07-2009 om 18:33
geschreven door Adrie van Gansen
30-06-2009
Kwam weer van het me toewuivende Park, met haar varens, lijkend op een haardos, licht groen en wijkend voor de felle zon, ze staan er schuw naast elkaar op gepropt, waar die oude vermolmde boomstam staat, gegroefd en verweerd als een oud gelaat, spitst hij nu zijn treurend gelaat naar boven, waar de vogels hem zijn vele bezoekers roven. Hij kijkt verdrietig, niets is hem gebleven, nu rest hem alleen nog een wegrottend leven, dat is al wat hem nu is over gebleven. 30-06-2009 om 19:20
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
