p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Het word donker in mijn leven, mijn ziekte vecht in eenzaamheid, nader het punt om op te geven, het witte doek komt dichterbij!
Was me al bedacht dat alles brak, zodra mijn hand in liefde uitstak! Tranen en lachen vullen nu mijn tijd, vallen meedogenloos neer en ontwijd!
Houdt bij het schrijven van iedere zin, voortaan eerst angstig mijn adem in. Dichten een zoektocht van woorden jagen, miste niets aan moois wat mijn ogen zagen!
Maar nu schrijf ik woorden in stil geheim, aan God in gedicht en op klinkklare rijm. Op zoek naar nog een zinvol leven, schrijf en zie ik geen mooie woorden meer, die nog baslseming van de ziel kunnen geven!
We zaten gezellig samen rond de tafel, kijkend door zich herinerende ramen. Moeder schudde en deelde de kaarten, zorgde voor traan en schuldloos amen.
Weet niet waarom nu dit vredig beeld, nu mijn wonden; zo likt, kust en heelt? Steeds meer vergevingsgezinder speelt; wie de opvoedingslessen heeft gedeeld!
Wij werden door het Onderwijs verstrooid, als door een dobbelsteen voort gedreven, maar niemand weet waar de vrede van ooit, geluk, warmte en tevredenheid zijn gebleven!
Koel en grijs; het huis waar hij in woont, verborgen in een vergeten grijze Laan, waarnaar hij bijna vluchtend was gegaan, maar zijn gevoel, hart en ziel verharde zo!
Verstopt in een van hun grijze grotten, vol met grijze muizen en dodende monden, alleen geopend voor roddels en spotten, uit de geestdodende gezichten en motten!
Maar de Maan en een mooie regenboog, schiepen duizende lichtjes voor zijn oog, en beschilderde zo de sombere plekken, die zijn hart weer omhoog deed trekken!
Och God kijk eens wat een sterrenpracht, vertoond zich hier nu in deze zomernacht! Aan die mooie heldere onbewolkte hemel, ziet hij duizende mooie lichtpuntjes staan, en wordt nu stil onder het sterrengewemel, besefte dat dit God zijn boodschappen waren, dat hij hier levend op de aarde lag begraven!
Poezie is de hartstocht in de verbeelding, dus moet ik schrijven over die beelding. Poezie is de waarheid onder de leugen, dus drink ik steeds die heerlijke waarheid, met van die gulzige eindeloze teugen.
Het regent hard tegen mijn vensterruiten, de bliksem voert zijn grilligheid op, en in veel kinderharten de angst ten top.
Donkere wolken hangen over de aarde heen, en pakken zich als een rouwkleed, een op een, over de puffende aarde heen!
De Zuiderwind die afwaait naar de Zee, nam ook de hitte en benauwdheid mee. Als snelle flitsende, en snijdende dolken, de bliksem, hard van achteruit de wolken. De zee met zijn zwarte en wilde vloed, zag met schrik het geraas komend tegemoet!
