p align="center"><a href="http://blog.seniorennet.be/hetbloggershoekje" target=_blank"><img alt="Welkom bij " src="http://i39.tinypic.com/yfhfq.jpg" bloggershoekje="het="border="0" /></a></p>
Gedichtenblog
12-06-2010
'O kijk naar het door natuur geschapen tafereel, als lieve natuurwonderen die alle ogen strelen. Zo uit de; door de wind gezaaide bloemenzaadjes, staat er nu een natuurwonder mijn ogen te strelen. In gedachte; nu even het landschap van weleer, die weer herinneringen in mijn gedachte schreven, deze opgeslagen herinneringen zie ik dan steeds weer. Kijk in het voorbij gaan van dit lieve natuurwonder, en zie in mijn herinneringen; het kind groeit op, het wordt ouder en ziet soms, zich troostend om, naar de vertrouwde, koesterend kostbaarheden, maar het is slechts schijn tot we oud of dood zijn.
12-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
11-06-2010
De lucht vandaag weer door grijze wolken omsloten. Voor dag en dauw op pad, voor de lezer die wacht, over de grond niet bevloeid maar nu vol gegoten, langs akkers welig met brem en klaprozen doorschoten. Ja, hoor zelfs geen vogelgeluiden, kijk om me heen, houdt mijn ogen gericht op mijn dichters gedachten. Het lijkt dan,of het een dag wordt zonder zon alleen, bang, dat het een dag zal zijn, als de eenzame nachten. De natuur zonder zon, kan nu zijn moois niet tonen; hij lijkt een lege ziel, nu de zon eens neemt zijn tijd. Nu laat de Natuur zich door de zon geheel ontkronen. Ben nu een dichter zonder woorden met pen of tong, met nu veel verdoofde woorden in zijn pen en hart. Een dichter, nu met schrijverscheuten in zijn romp. Och zonnetje doe alsjeblieft weer je bontmantel uit.
11-06-2010 om 14:27
geschreven door Adrie van Gansen
10-06-2010
Deze nacht door nachtmerries geteisterd, zie nu de nieuwe dag wat moe tegemoet, merk dat ik nog leef en alles het nog doet. Zodat ik een gedicht aan U kan schrijven. Zag in mijn nachtmerries het volgende beeld. Langs mijn vermoeide lichaam mijn armen, waren met mijn witte handen samen gevouwen. Moest in mijn droom lezen een griezelig boek, het boek lag daar grillig en eng uitgevouwen, door het lezen ging het bewustzijn verflauwen, sloeg snel weer dicht dat griezelige muffe boek. Lag met de handen vol met verwelkte bloemen, griezelig gestopt tussen mijn koude witte handen. tussen mijn handen, een devote blauwe rozenkrans, zou je dat dan mijn dood kunnen gaan noemen? Maar ik wil nog zoveel moois aan U schrijven, wil uw mijn hart en geest de dauw gaan beschrijven, hoe steeds de dauwnatte rozen mijn pad doorkruisen.
10-06-2010 om 16:40
geschreven door Adrie van Gansen
08-06-2010
Als deze dichter eens van U heen gaat, zullen het er weinigen horen of weten, alleen zij die mijn dichten graag lezen, die zullen dan ook even oprecht wenen, totdat ik dan; voor eeuwig ben verdwenen. Ik die de laatste ziekte jaren heb gesleten, wil niet dat U gedenkt, als niet te vergeten. Ook zullen enkele mijn dicht vals verklaren, waaruit ge dan weer de afgunst kunt meten. Zal roerloos rusten onder de zoden en zand, zo mijn dichters-oor nog mooie woorden vangt. Maar zal niet vangen; roddeltaal van mensen, die mijn hart, zang en woord dan niet kennen. Maar hoop dat het snel stil wordt met verdriet, wil niet horen vrienden met schor gehuilde kelen. Luister dan ook niet naar de dichten van zotten. ken dan ook een zot, en zijn verfoeiende positie.
08-06-2010 om 16:51
geschreven door Adrie van Gansen
06-06-2010
Ik ben de eenzame schrijver, die soms tot diep in de nacht, lijkend op een zekere macht, weer een gedicht wil schrijven. Maar ik schrijf dan ver van, waar U nog aan mij denkt, misschien dat mijn schrijven, in dicht ons nog tot ons brengt. En wat ik dan aan U schrijf, lijken dan soms loze zinnen, denk dan wel; waarom schiet, me niet iets moois te binnen. En dan kan ik weer lachen, zwaai ik weer met vlaggen, omdat deze dichter merkt, dat hij nog schrijven kan. Denk dan vaak; gij dichter; vermoeid het schrijven niet? Ben je nog niet uitgeschreven, al eeuwen lang het zelfde lied! Was het niet te lezen of horen, al lang de overvloed ontrukt, niet alle bronnen al geledigd, niet elke rode roos al geplukt?
06-06-2010 om 14:02
geschreven door Adrie van Gansen
05-06-2010
Stil, buiten in de schaduw stond een rode roos, zijn geluk te beproeven tussen bloem en loof. Ach mijn roosje; hoe komt gij nu toch zo bleek, ach; het zonnetje denkt nu aan een zonnesteek. Nu valt als medicijn, er een vale schaduw op mij, en het zonnetje vertelde me in zijn gebarentaal, dat hij vanavond weer droef of lachend zal gaan, maar liet me vandaag maar even rustig begaan. Ach dichterke, ach dichterke, wat heb ik misdaan, dat ik hier, nu zo alleen in de schaduw moet staan. Stond hier gister nog zo lief, mooi vrolijk en blij, met de andere rozenliefjes naast me; aan mijn zij.
05-06-2010 om 16:17
geschreven door Adrie van Gansen
04-06-2010
Laat een ouderwets dichter met zijn schrijverspen, het feeeriek zonlicht en beeld nu eens beschrijven, gedichten over dood, houdt ik nu uit mijn schrijven. Het gepluimde riet nu wuivend op een zomer-bries, in sierlijke lijnen, waren het een verlokkend deinen, van door de natuur geschapen gracieuze mooie lijnen, waarin ik nu de eerste blauwe juffers zie verschijnen. Laat nu mijn ziel en lichaam ook zacht mee deinen, om het beeld van dit waterland nu te beschrijven, een beeld wat welft en ook rust in zijn zachte lijnen. Mijn geestdrift groeit bij ieder gezette pennenstreek, zo zonne-dronken bij ieder voorzichtig gezette stap, die de wellust en verlangen in mijn dichter geest teelt. Hoop dat deze schitterende droom of toverbeeld, nooit meer tot inkt of droombeeld zal verzwinden. Tranen rijzen bij deze gedachte me nu in mijn ogen, voel me bij deze gedachte, tot in mijn ziel bewogen.
04-06-2010 om 23:50
geschreven door Adrie van Gansen
Meng me onder de niet vertrouwde geluiden, hoor ginds al weer het grote stadgekrioel, liefst laat ik alleen mijn schaduw naar buiten, naar gekrioel nacht en onbekende leegte toe. Heb de band verbroken met het vertrouwde, het hoe en wat, alles werd nu heel ongewis. Rondom mij; waters, trams, grote gebouwen, alles is nu; nieuw, onduidelijk en duisternis. Maar Engel Gabriel,die nog steeds mijn schreden, kon volgen en begrijpen met je begeleidend licht, kun je me nu nog mijn gegane schreden vergeven, als het leidt tot waanzin, duister en dit Gedicht. 'O, Gabriel; je hoeft mij niets te vergeven, als je nu met je aanwezigheid maar waakt, dat ik hier in deze onbekende enge dreven, mijn huis,tuin, en haard, niet verloren raak.
02-06-2010 om 00:00
geschreven door Adrie van Gansen
31-05-2010
Dat je als jongere; aan die heerlijke modegrillen, toen zoveel dagen, uren en geld kon verspillen, gelukkig is me dat in mijn jeugd voorbij gegaan, er heeft vast een bord voor mijn neus gestaan. Denk nu met een lach, dat ik in mijn jeudig leven, veel heb gekregen, door mijn kinderliefde te geven. En weet nu, dat hun liefde mij goed heeft gesmaakt, en mijn jeudigheid, hun nooit verkeerd heeft geraakt. Voorop stond altijd het ouderdoel, waarop gemikt, het hoogste doel, dat ze wilde dat je zou geraken. Of zelfs hun dood, daar geen eind aan kon maken, zelfs niet het steeds onverbiddelijke ouderconflict. Ik weet nu, waarom dit vredig ouderbeeld, nog steeds liefdesvol door alles heen speelt. Kan het nu als ouder vol liefde zelf verklaren.
31-05-2010 om 21:51
geschreven door Adrie van Gansen
http://blog.seniorennet.be/brigitta_vanwassenhove/
Welkom op mijn blog!
Welkom op mijn Gedichtenlog Hartkronkels. Hoop dat u mijn Gedichten mooi vindt om te lezen, en zou het zeer waardevol vinden om daar feed-back op te krijgen, Groetjes
Welkom op mijn blog Hartkronkels. Zou het leuk en leerzaam vinden, om feed-back te krijgen op mijn Gedichten, Adrie.
Hoofdpunten blog Hartkronkels
